" Έκανα ότι μπορούσα;" η έννοια που σε τρώει μετά το χωρισμό

Είναι συνηθισμένο οι άνθρωποι να αναρωτιόμαστε για την ορθότητα των επιλογών μας κυρίως όταν αυτές έχουν περάσει στο παρελθόν και τις επανεξετάζουμε μέσα από άλλο πρίσμα, έχοντας αποστασιοποιηθεί. Κάποιες στιγμές μπορεί να βλέπουμε πιο καθαρά το παρελθόν και να συνειδητοποιούμε αλήθειες σχετικά με το δικό μας ρόλο και τη δική μας συμμετοχή στο χωρισμό γιατί όχι και τα λάθη μας. Και κάποιες άλλες ξεχνάμε σημαντικά στοιχεία και εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις.

« Έκανα ότι μπορούσα;… αν είχα χειριστεί αλλιώτικα την κατάσταση θα μπορούσαμε να είμασταν καλά μαζί; ….μήπως παρατράβηξα το σκοινί ενώ έπρεπε να σταματήσω, να μην οδηγήσω το θέμα στα άκρα ; ……»

Οι  παραπάνω ερωτήσεις συνηθίζουν να απασχολούν μετά το διαζύγιο  όταν αυτό είναι σχετικά πρόσφατο. Κατά τη διαδικασία υλοποίησης της ληφθείσας απόφασης, όταν το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τις επιλογές του και συνειδητοποιεί τις συναισθηματικές και πρακτικές αλλαγές και δυσκολίες . Όταν χωρίζει κανείς, ακόμη κι αν βίωνε έντονα τραυματικές καταστάσεις,  χάνει την ασφάλεια του γνώριμου και προχωρά χωρίς χάρτη σε καινούργια νερά. Καλείτε να κατασκευάσει  ένα καινούργιο δικό του χάρτη κι εκεί η ανασφάλεια για το μέλλον είναι παρούσα κι ο φόβος του αγνώστου  και τα επίμονα ερωτήματα:  « θα τα καταφέρω; …μήπως θα ήταν καλύτερα να μην χώριζα; … κι αν βιάστηκα; ….μήπως ήμουν υπερβολικός/η;…. ίσως αν έκανα λίγη υπομονή ακόμα…»

Όταν το ερώτημα απασχολεί χρόνια μετά, πιθανότατα να έχουν ξεχαστεί  τα δύσκολα, τα δυσάρεστα συναισθήματα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας όπου βιώνουμε συγκεκριμένα δυσάρεστα, οδυνηρά συναισθήματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό έχουμε την τάση να ξεχνάμε χρόνια μετά. Δεν ξυπνάει κανείς ένα  ωραίο πρωί κι ενώ είναι όλα καλά λέει: ‘”χωρίζω”. Κρίνοντας το παρελθόν και αξιολογώντας τις αντιδράσεις μέσα από την τωρινή μας οπτική, ξεχνάμε πολλά κομμάτια του παζλ…την απογοήτευση, την πικρία, το θυμό, τις προσπάθειες που κάναμε κι έπεσαν στο κενό.

Τις αποφάσεις μας, τις λαμβάνουμε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας κι αυτές τις στιγμές αξιολογούμε με βάση τα συγκεκριμένα  δεδομένα, άρα η απόφαση για τη στιγμή που πάρθηκε ήταν σωστή.

Ο άνθρωπος, είτε άντρας  είτε γυναίκα, που “κολλάει” στο να εξετάζει συνεχώς το παρελθόν συνήθως δεν είναι ευχαριστημένος/η  με το παρόν του, με την πορεία και τις επιλογές του στην συνέχεια. Το να αναρωτιόμαστε αν κάναμε το σωστό, ας το δούμε σαν μια διάθεση αποδοχής λαθών, αυτοκριτικής και καλύτερης κατανόησης εαυτού και του άλλου και όχι σαν δικαιολογία γιατί τα πράγματα από κει και πέρα δεν πήγαν καλά.   Άλλωστε είναι δείγμα  συμπεριφοράς ώριμου συναισθηματικά ανθρώπου, το να αποδεχόμαστε το παρελθόν και τις επιλογές μας και να μαθαίνουμε από αυτά!

Άρθρο της Μαρίας Σκαρλάτου δημοσιεύτηκε στο singleparent

mariaskarlatou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ