«Η ποίηση είναι η κατ ‘εξοχήν ερωτική πράξη» σημειώνει ο φιλόλογος και ποιητής Γιάννης Παπάς στον πρόλογό της έκδοσης-που κυκλοφόρησε πρόσφατα – με τίτλο, «Επειδή σ΄αγάπησα και σ΄αγαπώ ακόμη».
Και καταλήγει με τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: «Έρωτας σημαίνει χάνομαι!».
Μέρα των ερωτευμένων του κόσμου η 14η Φεβρουαρίου , καθώς τιμάται η μνήμη του χριστιανού ιερέα στη Ρώμη, Βαλεντίνου, ο οποίος, αψηφώντας την απαγόρευση του πολεμοχαρούς Ρωμαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου Κλαύδιου του Β΄, να μην …ερωτεύονται οι νέοι ώστε να πηγαίνουν αδέσμευτοι στον πόλεμο, πάντρευε κρυφά τα ζευγάρια .
Όπως λέει η παράδοση, ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο με λιθοβολισμό στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ. και, μετά από δεκαετίες, η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, ενώ ανεπίσημα , στα χρόνια του Μεσαίωνα, θεωρήθηκε προστάτης των ερωτευμένων.
Παράλληλα, σύμφωνα με μια αρχαία Ρωμαϊκή δοξασία, στις 14 Φεβρουαρίου αρχίζουν και ζευγαρώνουν τα πουλιά, οπότε οι χριστιανοί της Δύσης ταύτισαν τη θυσία του ιερέα με τη γονιμότητα.
Μπορεί ο «ξαφνικός έρωτας» των Ελλήνων με τον Άγιο Βαλεντίνο να ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘ 80, όμως οι Έλληνες ποιητές ύμνησαν , από αρχαιοτάτων χρόνων, τον Έρωτα , ο οποίος , σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ο καρπός της παράνομης ολέθριας σχέσης του Άρη με την Αφροδίτη. Της θεάς της ομορφιάς και του θεού του πολέμου.
Μπορεί ο «ξαφνικός έρωτας» των Ελλήνων με τον Άγιο Βαλεντίνο να ξεκίνησε από τη δεκαετία του ‘ 80, όμως οι Έλληνες ποιητές ύμνησαν , από αρχαιοτάτων χρόνων, τον Έρωτα , ο οποίος , σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ο καρπός της παράνομης ολέθριας σχέσης του Άρη με την Αφροδίτη. Της θεάς της ομορφιάς και του θεού του πολέμου.
Αλλά και η ποίηση των νεωτέρων χρόνων έχει να επιδείξει αναρίθμητα δημιουργήματα που υμνούν αυτό το υπέρ λογικό στοιχείο του ανθρώπου. Ο «ωκεανός» της νεώτερης-σύγχρονης ποίησης έχει μια τυπολογική ποικιλία. Με ποιήματα που έχουν διακριτική και έμμεση αναφορά στον έρωτα, αλλά και άλλα με απροκάλυπτη και άμεση γλώσσα. Και «πλατωνικά» ποιήματα και σαρκικά. Και ευρηματικά με φινέτσα, αλλά και ωμά και διονυσιακά. Σε παραδοσιακή φόρμα- ομοιοκατάληκτα, αλλά και σε μοντέρνο ελεύθερο ρυθμό.
Ο έρωτας, ήταν, είναι και θα είναι μια αγαπημένη πηγή έμπνευσης για τους ποιητές. Μέσα από τους στίχους τους, έχουν την ικανότητα να ξυπνούν συναισθήματα και αισθήσεις σε όλους εκείνους που έχουν νιώσει την πραγματική έννοια της λέξης «αγάπη».
Οι Έλληνες ποιητές, μας έχουν χαρίσει κατά καιρούς εξαιρετικά έργα, πολλά από τα οποία αργότερα μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από μεγάλες φωνές του ελληνικού ρεπερτορίου. Ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε στίχους, που όλοι κατά καιρούς έχουμε τραγουδήσει, ή σιγοψιθυρίσει. Εξάλλου, μπορείτε να τους αφιερώσετε στη σύντροφο σας, και πιστέψτε μας, θα τη ξαφνιάσετε ευχάριστα!
Οι Έλληνες ποιητές, μας έχουν χαρίσει κατά καιρούς εξαιρετικά έργα, πολλά από τα οποία αργότερα μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν από μεγάλες φωνές του ελληνικού ρεπερτορίου. Ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε στίχους, που όλοι κατά καιρούς έχουμε τραγουδήσει, ή σιγοψιθυρίσει. Εξάλλου, μπορείτε να τους αφιερώσετε στη σύντροφο σας, και πιστέψτε μας, θα τη ξαφνιάσετε ευχάριστα!
Langueuer d’ amour (Νωχέλεια της αγάπης) (Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Αχ, να φιλούσα τα δυο χείλη σου,
τα πορφυρά σου χείλη, τόσο,
τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,
που απ’ τα φιλιά σου να ,ματώσω…
Να τα ματώσω τα δυο χείλη!
Τα χέρια να σου πλέξω γύρω
και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα
των μαύρων ίσκιων να σε σύρω…
Και να μου λες : «μη τα χειλάκια μου!»
Μην τα ματώνεις, τι σου φταίνε;
Αχ, μου πόνεσαν τα χειλάκια μου !
Σώνει γλυκέ μου αγαπημένε!…».
Και περνάνε τα μεσάνυχτα,
οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι,
και να σου λέω: «Ακόμα, αγάπη μου,
ακόμα , αγάπη μου… Δε σώνει!».
τα πορφυρά σου χείλη, τόσο,
τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,
που απ’ τα φιλιά σου να ,ματώσω…
Να τα ματώσω τα δυο χείλη!
Τα χέρια να σου πλέξω γύρω
και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα
των μαύρων ίσκιων να σε σύρω…
Και να μου λες : «μη τα χειλάκια μου!»
Μην τα ματώνεις, τι σου φταίνε;
Αχ, μου πόνεσαν τα χειλάκια μου !
Σώνει γλυκέ μου αγαπημένε!…».
Και περνάνε τα μεσάνυχτα,
οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι,
και να σου λέω: «Ακόμα, αγάπη μου,
ακόμα , αγάπη μου… Δε σώνει!».
Επέστρεφε ( Κωνσταντίνος Καβάφης)
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με -
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
Σ’ αγαπώ (Μυρτιώτισσα)
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ τον πολύφυλλο ανθό της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να… στα προσφέρω δετά για να γείρεις γλυκά το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά κι όλη ζήλια ζητά να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες απ’ αυτόν τις γλυκές τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ τον πολύφυλλο ανθό της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να… στα προσφέρω δετά για να γείρεις γλυκά το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά κι όλη ζήλια ζητά να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες απ’ αυτόν τις γλυκές τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;
Αμοργός (Ν. Γκάτσος)
Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα ξέρω
Εγώ που κάποτε σ ‘άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ ‘αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί
βασανισμένη καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιάν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σ ‘άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ ‘αγκάλιασα
Και χορέψαμε μες στους καλοκαιρινούς κάμπους .
Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα ξέρω
Εγώ που κάποτε σ ‘άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ ‘αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί
βασανισμένη καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιάν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σ ‘άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ ‘αγκάλιασα
Και χορέψαμε μες στους καλοκαιρινούς κάμπους .
Τα ρω του έρωτα (Οδ. ΕΛΥΤΗΣ)
Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο
Τραγουδώ και ξετυλίγο
Σ ‘έκανα πουκάμισό που
Σε φορώ και περπατώ
Με το σώμα το μισό μου
στο δικός σου που κρατώ
Σου ‘χτισα μια Σαντορίνη
Με καμάρες και πορτιά
Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
μες τη δροσερή φωτιά
Την αγάπη μια τη λες
Την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ ‘όλες δίνεσαι
Αυτό που λέμε «σ ‘αγαπώ»
Με τον αέρα να σ΄το πω
Και να σου το φυσήξω
Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή
Την κλωστή σου λίγο λίγο
Τραγουδώ και ξετυλίγο
Σ ‘έκανα πουκάμισό που
Σε φορώ και περπατώ
Με το σώμα το μισό μου
στο δικός σου που κρατώ
Σου ‘χτισα μια Σαντορίνη
Με καμάρες και πορτιά
Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
μες τη δροσερή φωτιά
Την αγάπη μια τη λες
Την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ ‘όλες δίνεσαι
Αυτό που λέμε «σ ‘αγαπώ»
Με τον αέρα να σ΄το πω
Και να σου το φυσήξω
Σε περιμένω παντού ( Τάσος Λειβαδίτης)
(…) Α! ναι, ξέχασα να σου πω πως τα στάχυα είναι χρυσά
κι απέραντα γιατί σ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οχτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ ‘ όποιο μέρος της γης
σ ‘όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί-
Θα σε περιμένω.
(…) Α! ναι, ξέχασα να σου πω πως τα στάχυα είναι χρυσά
κι απέραντα γιατί σ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οχτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ ‘ όποιο μέρος της γης
σ ‘όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί-
Θα σε περιμένω.
Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα (Μ. Λουντέμης)
(…) Έρωτα, μη σε σκότωσαν
με μαγεμένα βέλη
έρωτα Μακιαβέλι;
Τα μάτια που σε λάβωσαν,
με δάκρυα πικραμένα
καρφιά ήταν πυρωμένα
και μπήχτηκαν βαθιά
(…) Έρωτα, μη σε σκότωσαν
με μαγεμένα βέλη
έρωτα Μακιαβέλι;
Τα μάτια που σε λάβωσαν,
με δάκρυα πικραμένα
καρφιά ήταν πυρωμένα
και μπήχτηκαν βαθιά
Πιστεύω ( Μελισάνθη )
Η Αγάπη ,μόνο, βαστάζει όλα τα φορτία.
Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία.
Γιατί η Αγάπη είναι το μέγα φορτίο!
Η Αγάπη σηκώνει το βάρος τ ‘ ουρανού.
Μπορώ να σηκώνω το βάρος τα ‘ουρανού.
Η Αγάπη υπομένει τα μαρτύρια του πυρός.
Γιατί η αγάπη είναι ο ουρανός και η πυρά!
Η Αγάπη πιστεύει στη ζωή και στο θάνατο
Η Αγάπη πιστεύει στο θαύμα.
Μπορώ να πιστεύω στη ζωή και στο θάνατο
Μπορώ να πιστεύω στο θαύμα! (…).
Η Αγάπη ,μόνο, βαστάζει όλα τα φορτία.
Μπορώ να βαστάζω όλα τα φορτία.
Γιατί η Αγάπη είναι το μέγα φορτίο!
Η Αγάπη σηκώνει το βάρος τ ‘ ουρανού.
Μπορώ να σηκώνω το βάρος τα ‘ουρανού.
Η Αγάπη υπομένει τα μαρτύρια του πυρός.
Γιατί η αγάπη είναι ο ουρανός και η πυρά!
Η Αγάπη πιστεύει στη ζωή και στο θάνατο
Η Αγάπη πιστεύει στο θαύμα.
Μπορώ να πιστεύω στη ζωή και στο θάνατο
Μπορώ να πιστεύω στο θαύμα! (…).
Έπος οδόντων (Π.Μπουκάλας )
(…) Φιλώ τη μνήμη του φιλιού σου
και τη φυλάω πορφυρή στα φύλλα της καρδιάς.
Εθελοντής ποντίζομαι στο λάμδα ετούτο
για να μ ‘αρπάξει η λέμβος των δοντιών σου
και να με αναστήσει δαπανώντας με.
Ο δρόμος της αγάπης είναι πάντοτε ανοιχτός.
Και γυρισμό δεν έχει.
Αυθαιρεσίες (Τίτος Πατρίκιος )
Μου άρεσε που μου ‘ λες στον έρωτα
λέξεις σε γλώσσα απρόσιτη για μένα
λέξεις που αυθαίρετα τους δίνω
όλες τις σημασίες που θα ‘ θελα να έχουν.
(…) Φιλώ τη μνήμη του φιλιού σου
και τη φυλάω πορφυρή στα φύλλα της καρδιάς.
Εθελοντής ποντίζομαι στο λάμδα ετούτο
για να μ ‘αρπάξει η λέμβος των δοντιών σου
και να με αναστήσει δαπανώντας με.
Ο δρόμος της αγάπης είναι πάντοτε ανοιχτός.
Και γυρισμό δεν έχει.
Αυθαιρεσίες (Τίτος Πατρίκιος )
Μου άρεσε που μου ‘ λες στον έρωτα
λέξεις σε γλώσσα απρόσιτη για μένα
λέξεις που αυθαίρετα τους δίνω
όλες τις σημασίες που θα ‘ θελα να έχουν.
Γιατί μ ‘αγάπησες ( Μ Πολυδούρη)
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ ‘αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι ‘αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου (…).
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ ‘αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι ‘αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου (…).
Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον ( Γιάννης Ρίτσος)
Έσμιξαν τα χείλη
τις γλώσσες
το σάλιο τους
το σάλιο τους έπηξε
έτσι έπλασαν
ένα θεό
μικρές μαργαρίτες
στο τρίχωμα του στήθους του
ένα ψωμί στα γόνατά του
κι ο διαβήτης καρφωμένος
στο κέντρο του χάρτη-
ο κόσμος είναι κύκλος.
Έσμιξαν τα χείλη
τις γλώσσες
το σάλιο τους
το σάλιο τους έπηξε
έτσι έπλασαν
ένα θεό
μικρές μαργαρίτες
στο τρίχωμα του στήθους του
ένα ψωμί στα γόνατά του
κι ο διαβήτης καρφωμένος
στο κέντρο του χάρτη-
ο κόσμος είναι κύκλος.
Η νοσταλγία γυρίζει (Μίλτος Σαχτούρης)
Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγοκλείνει πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν
ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε κι έσβησε
ένα κερί έγειρε και έπεσε απ’ το καντιλέρι
έξω ακουγόνταν κλάματα και ποδοβολητά
Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
Έπειτα μπήκε το φεγγάρι
Αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί
Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:
Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει
Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγοκλείνει πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν
ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε κι έσβησε
ένα κερί έγειρε και έπεσε απ’ το καντιλέρι
έξω ακουγόνταν κλάματα και ποδοβολητά
Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
Έπειτα μπήκε το φεγγάρι
Αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί
Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:
Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει
Πέντε μικρά θέματα ( Μανώλης Αναγνωστάκης)
Κάτω απ ‘τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που ‘ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του ονείρου
Ένοιωσα στο στήθος μου αλήτισσα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο Νικητή της σκέψης μου.
Κάτω απ ‘τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
Λησμόνησα την αγάπη που ‘ναι μόνο αγάπη
Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του ονείρου
Ένοιωσα στο στήθος μου αλήτισσα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο Νικητή της σκέψης μου.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.