ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

Οι ασθένειες βρίσκονται μέσα στον εγκέφαλος μας….!

Τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, είναι η αιτία εσωτερικών συγκρούσεων μέσα στον μυαλό μας και έτσι ο οργανισμός μας παίρνει το μερίδιο του….χτυπώντας και διαφορετικό όργανο κάθε φορά. Οι εκδηλώσεις του καρκίνου προκαλούνται και ενεργοποιούνται από τις έντονες και τις βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε καθημερινά χωρίς να τις εκφράζουμε. Έτσι η φύση της εσωτερικής μας σύγκρουσης καθορίζει πλέον και την περιοχή του εγκεφάλου μας που θα πληγεί περισσότερο και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.

Όσοι  ασθενείς παρουσιάζουν καρκίνο των οστών, έχουν βιώσει οι περισσότεροι κάποιο ψυχολογικό σοκ, κάποιο έντονο άγχος ή κάποια άλλη έντονη-βίαιη  και αιφνίδια εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν ασφαλώς υποτιμημένοι.

Όσοι  ασθενείς παρουσιάζουν καρκίνο των πνευμόνων έχουν έντονο τον φόβο του θανάτου.

Όσοι  ασθενείς παρουσιάζουν καρκίνο του αριστερού στήθους π.χ. σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, έχουν έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση μ’ ένα τους παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό)….δεν έχει σημασία….!

Όσοι  ασθενείς παρουσιάζουν καρκίνο του δεξιού στήθους π.χ. σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο τους (και σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).

Όσοι  ασθενείς παρουσιάζουν καρκίνο του προστάτη, αντιστοιχεί στη σεξουαλική τους εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά τους ή τους απογόνους τους ή την ικανότητα για δημιουργία.

Έτσι θάλεγα για την κάθε περίπτωση…και για το κάθε όργανο του σώματος μας…μας χτυπά αντίστοιχα ο καρκίνος και παραμονεύει…! Είναι δηλαδή ένας νόμος….κι αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί ΑΔΕΛΦΙΑ…εδώ και σχεδόν 20 τουλάχιστον χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές, σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σ’ αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Αυτό είναι το μυστικό. Για να το γράψω  κι αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου μας που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε κατά κάποιον τρόπο για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντίθετα, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό…δεν έχει σημασία) και βάλει τέλος στο έντονο άγχος του, τότε η ίδια περιοχή του εγκεφάλου μας αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, για να σταματήσει την παραγωγή των καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο του σώματος μας.

Έτσι έως σήμερα αρκετοί ασθενείς του καρκίνου έχουν θεραπευτεί…όπου η επίσημη ιατρική επιστήμη χαρακτηρίζει ως «αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» περιπτώσεις: όπως σε ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε διάφορα νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι αρκετοί ασθενείς τελικά έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, χωρίς να προσφύγουν λοιπόν στη (εμπορική) χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή και άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την σημερινή ιατρική. Πολλοί δε από αυτούς … που ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική και είχαν μάλιστα διαβεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι και ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα….στο τέλος είδαμε να την σκαπουλάρουν…και σώθηκαν…αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα. Δηλαδή…με λίγα λόγια η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει τελικά ο εγκέφαλος μας στο πρόβλημα των «εσωτερικών μας συγκρούσεων. Για να σας γίνει αυτό πιο κατανοητό πρέπει καταλάβουμε σε τι πραγματικά μας χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη. Φανταστείτε λοιπόν ένα ζώο π.χ. την αλεπού…η οποία βρίσκεται σε κατάσταση ενός μεγάλου (άγχους) σχετικά με την επιβίωσή της και τελικά δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία της…εδώ και μερικές ημέρες…όμως βρίσκεται ασφαλώς σε μια κατάσταση μεγάλου (άγχους) σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνελάκι που περνάει από δίπλα της….και τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει…ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει π.χ. έναν κυνηγό. Τι κάνει; Τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σ’ ένα τρομερό δίλημμα…δηλαδή ανάμεσα σε δύο απειλές : α) εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει άμεσα να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη. Β) εάν το σκάσει και φύγει τροχαδόν…αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει πάλι και ίσως να πεθάνει της πείνας…λίγο αργότερα. Για να βγει λοιπόν από αυτό το δίλημμα, τελικά αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει κάπου μακριά.

Όμως εκείνη ακριβώς την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος παραμονεύει και απειλεί την ίδια την αλεπού…που μεν κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη του εντέρου, επειδή ακριβώς αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο….δηλαδή βρίσκεται μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση…που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει όμως αυτό έντονο το πρόβλημα, ο εγκέφαλος της αλεπούς ενεργοποιεί την τέλεια λύση….που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του εαυτού της…δηλαδή ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού της. Στόχος λοιπόν  η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει τώρα 6 φορές πιο γρήγορα και 6 φορές πιο καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις όμως το πόδι χωνευτεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο της….ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή λοιπόν που ο εγκέφαλος της βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα επέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και την εξετάσουμε…θα δούμε τα τοιχώματα του στομαχιού της και θα παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Τι σημαίνει αυτό. Ότι χάρη σ’ αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Ναι αλλά αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού…! Το αντιλαμβανόμαστε….! Δηλαδή πρέπει να κατανοήσουμε ότι το κάθε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Έτσι ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο του παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο και ούτω καθ’ εξής.

Οι ασθένειες μας, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη….ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα λοιπόν κάποιου σοκ ή άγχους που το βιώσαμε σε κάποια στιγμή στη ζωή μας….χωρίς να το εκφράσουμε και ενεργοποιούνται οι ασθένειες από τον εγκέφαλο μας, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης μας.

Τελικά μπαίνει το εύλογο ερώτημα: Γιατί τελικά πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας; Εάν οι ασθένειες μας είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί τελικά πεθαίνουμε από καρκίνο ή διάφορες άλλες ασθένειες;

Οφείλουμε λοιπόν όλοι μας να καταλάβουμε το εξής, ότι με όποιον τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν…πρέπει να γνωρίζουμε εν τέλει, ότι ο εγκέφαλος μας ΑΔΕΛΦΙΑ….δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. π.χ. αν ξαφνικά βρεθούμε όρθιοι στο χείλος ενός γκρεμού, ο εγκέφαλός μας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο…δηλαδή θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς…δηλαδή άνοδο του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση στους καρδιακού παλμούς, έντονο άγχος, ίλιγγος…δηλαδή κατά κάποιον τρόπο θα έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία.  Τώρα εάν φανταστούμε τον εαυτό μας σ’ αυτή τη δεινή θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός μας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε όμως πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήμασταν καθισμένοι και αραχτοί και διαβάζαμε κάτι σ’ ένα περιοδικό. Ο εγκέφαλός μας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική. Εάν κατά τη διάρκεια π.χ. ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού στον υπολογιστή μας ή μιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο μας προβάλει στο χείλος του γκρεμού, με το κενό να βρίσκεται από κάτω, μια σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα και εάν είμαστε αρκετά βυθισμένοι, συνεπαρμένοι θάλεγα μέσα σ’ αυτήν την εικόνα, ο εγκέφαλός μας θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ δηλαδή…θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία…σαν να ήταν πραγματική.

Πρέπει ΑΔΕΛΦΙΑ να καταλάβουμε οπωσδήποτε….ότι λέμε ή ότι σκεφτόμαστε…..εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως μια πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως ένας υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα μας φίλο, πούμε: «αυτό δεν θα σου το συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω» και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθανόμαστε, τότε ο εγκέφαλός μας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σαν να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνουμε στη σχέση μας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη-σφροδρή και δεν καταφέρνουμε να εκφράσουμε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθανόμαστε και είναι πολύ πιθανόν ο εγκέφαλος μας να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων…δηλαδή….καρκινικών κυττάρων για να χωνέψει αυτό που δεν μπορούμε να χωνέψουμε.

Η διαφορά είναι με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθούμε εμείς με τον φίλο μας, εάν παραμείνουμε στις θέσεις μας, εάν δεν τον συγχωρέσουμε στο τέλος, δεν θα μπορέσουμε πράγματι ποτέ να χωνέψουμε αυτό που μας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός μας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα…..ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευτεί καλά…και υπάκουα θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Έτσι αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας της πέψης, θα αρχίσουμε να αισθανόμαστε πόνους, οι τροφές μας δεν θα χωνεύονται πολύ σωστά….και αν μας γίνει τότε κάποια διάγνωση καρκίνου του στομάχου…τότε θα τρέξουμε στους γιατρούς που θα προσπαθήσουν να μας (εξαφανίσουν)…με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους….για να λύσουν το υπαρκτό πρόβλημα μας….το οποίο στην ουσία εμείς το δημιουργήσαμε. Για να γίνει λίγο πιο κατανοητό αυτό….απλά αν αρχίσουμε να μαντεύουμε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει….ακόμα δηλαδή κι αν μας έκαναν μια ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός μας ΑΔΕΛΦΙΑ….θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος μας….όπου βρισκόταν το στομάχι μας. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν φυσικά αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός μας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσαμε με κάποιον φίλο.

Εάν λοιπόν βρεθείτε στην δεινή θέση και σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου γιατρού σας και αισθανθείτε τον μεγάλο φόβο του θανάτου, τότε ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει να παράγει ένα καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων, π.χ. στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής…μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος σας.

Και μπαίνει το ουσιώδες ερώτημα: Πως θα προλάβουμε τις ασθένειες μας και πώς θα τις θεραπεύσουμε;

Είναι πολύ απλό…από τη μια ο εγκέφαλος μας δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι όμως που ενεργοποιεί όλες τις ασθένειες μας…έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο….! Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων….αφού βρισκόμαστε στο υλικό πεδίο. Μην το ξεχνάμε αυτό….κι αυτό σημαίνει ότι εάν μάθουμε τους νόμους της νέας ιατρικής προσέγγισης….που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, τότε θα μπορούμε όχι μόνο να καταλάβουμε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές μας, αλλά κυρίως θα μπορούμε να τις προλαμβάνουμε και να τις θεραπεύουμε.  

Η πρόληψη είναι το μυστικό.

Ο οδηγός μας είναι ότι οφείλουμε να μάθουμε τις βασικές αρχές της επικοινωνίας…με τους άλλους συνανθρώπους μας…με τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει…δηλαδή το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται με τους άλλους…με σεβασμό βέβαια, να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους και τέλος να μάθει να συγχωρνάει.

Έχουμε ανάγκη λοιπόν να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, όπως πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις άγχους που προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με τον κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι μέσα μας…σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε απριόρι, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν ΑΔΕΛΦΙΑ…να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε άμεσα στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουμε ή να θεραπεύσουμε τις ασθένειες μας που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές μας συγκρούσεις και απογοητεύσεις.

Έχουμε ανάγκη λοιπόν να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Το κάθε συναίσθημα ομοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης εκείνος του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται και εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα π.χ. (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται και εμφανίζεται ένα ευχάριστο συναίσθημα που θα εκδηλωθεί π.χ. (με χαρά, με ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας….μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας…όπως η ιατρική επιστήμη αντιμετωπίζει τα συμπτώματα…δηλαδή να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Μ’ αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας ΑΔΕΛΦΙΑ…μας οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο…ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων…τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα πχ. αν έχουμε το αυτοκίνητο μας και εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου του αυτοκινήτου μας….δηλαδή τα συναισθήματα μας…δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη που θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής…δηλαδή στα όργανα του σώματος…θα είναι άμεση.

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας είναι μια πρώτη προσέγγιση…καθώς θα μάθουμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε και να τα ευχαριστούμε κατά κάποιον τρόπο μάλιστα που επαγρυπνούν για μας….είναι ένας πρώτος σταθμός ελέγχου για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το άγχος. Τώρα εάν δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

Έχουμε λοιπόν ανάγκη να τολμήσουμε τις αντιπαραθέσεις μας, πάντα με σεβασμό προς τους άλλους π.χ.

πόσες φορές και σε δύσκολες τεταμένες και δυσάρεστες καταστάσεις….δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο…ενώ μπορούσαμε να το πράξουμε με σεβασμό σταθερά και με θάρρος;

Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τη γλώσσα μας και τα λόγια μας….από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή ακριβώς πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την «ειρήνη» ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η «ειρήνη»…ΑΔΕΛΦΙΑ….είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος…δηλαδή θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε τι κάνουμε;  Είτε ξεσπάμε βίαια επάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε….είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει μέσα μας.

Το να τολμούμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Παρατηρήστε τον σημερινό νεοΈλληνα…που υβρίζει-βωμολοχεί εναντίων των πολιτικών…που μας πίνουν το αίμα…και αγαναχτούμε κρατώντας μέσα μας…την σαπίλα τους….αντί να τους ξαποστείλουμε δια παντός…από τη Βουλή…κάνοντας ολική ανατροπή…ψηφίζοντας τα πολύ μικρά κόμματα….και όταν γράφω μικρά κόμματα…εννοώ μικρά….! Έχουμε γίνει πλέον προβλέψιμοι και το σύστημα μας απορροφάει πλήρως…και διαρκώς ολισθαίνουμε….και συνάμα αρρωσταίνουμε καθημερινά…

Έχουμε ανάγκη να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι…διότι συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε πράγματι να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας μας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε πλήρως.

Χωρίς να είμαστε ασφαλώς μοιρολάτρες…το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη….που δέχονται αμ τι άλλο τα πάντα και χωρίς αντίδραση, αντίθετα θάλεγα το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να κοιτάμε κατάματα τη ζωή, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά. Να θεωρούμε ότι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται…για να μάθουμε κάτι καινούργιο. Είναι ένας δρόμος….

Έχουμε ανάγκη ΑΔΕΛΦΙΑ…οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην σημερινή πραγματικότητα. Θεωρίες χωρίς πράξεις….δεν υπάρχουν….όσο και θεραπείες….εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές μας συγκρούσεις και τα άγχη μας κατακλύζουν….επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε ενεργά. Νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε και μόνον την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Είναι λάθος. Όσοι το πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο μας την πληροφορία….ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως η ενεργοποίηση της όποιας ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει. Έχουμε ανάγκη να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές μας εκκρεμότητες που έχουμε με τους άλλους.

Οι πιο πολλοί ασθενείς στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την τάση και την απόλυτη ανάγκη να θέλουν να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν και οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω όμως ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Όταν κλείνεις ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις σου, τότε σε βοηθάει να διατηρείς την ισορροπία σου και να μην δημιουργείς άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

Έχουμε ανάγκη να συγχωρούμε τους άλλους. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου επιτέλους αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει αυτό, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το άγχος μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Τελικά με πολλή αγάπη, πολύ χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να  συγχωρήσουμε τον εαυτό μας….για το κακό που εμείς κάναμε….

Εάν δεν έχετε πειστεί με όλα τα παραπάνω…τότε δεν έχετε παρά να πειραματιστείτε μόνοι σας…με τον εαυτό σας.

Η κάθε ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Αλλάζοντας λοιπόν τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτιόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας.  

Ξαναβρίσκουμε επιτέλους την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

(Ε.Ι.)

Ioannis Stogiannos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ