Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: Οι Ρότσιλδ

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Οι Ρότσιλδ – (β’ μέρος)

Seymour place london Rothschild

«Εβραίος υπό την εξουσία του Πεταίν, απόβλητος υπό την εξουσία του Μιτεράν, ε, φτάνει πια»

Guy de Rothschild

Γράφει ο Ευθύμης Φρεντζαλάς

Το 1850 οι Ρότσιλδ είχαν γίνει πλέον τόσο πλούσιοι, που δεν χρειαζόταν πλέον (ούτε και μπορούσαν μάλλον) να δανείζουν όλα τα χρήματά τους και γι’ αυτό έλαβαν από κοινού την απόφαση να διαθέσουν μέρος αυτών για την κατασκευή πολυτελέστατων παλατιών και επαύλεων, τα οποία διακόσμησαν με συλλογές πολύτιμων, ακριβών δηλαδή, έργων τέχνης. Τους αποκαλούσαν «άνευ στέμματος βασιλείς της Ευρώπης», τους είχαν αποδώσει τίτλους και τιμές και γι’ αυτό ένιωθαν πως δεν μπορούσαν να αρκεστούν στην προσθήκη του de ή του von στα ονόματά τους. Έπρεπε να χτίσουν και παλάτια, στα οποία θα διέμεναν και τα οποία θα συμβόλιζαν την αίγλη και τον πλούτο τους και προπάντων την πολιτική τους ισχύ. Με τον καιρό, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα στυλ (πολυτελούς εννοείται) ζωής που πήρε το όνομά τους (le gout Rothschild) και επηρέασε σχεδιαστές μόδας όπως τον Yves Saint Laurent…

Το 1861, έκλεισε οριστικά ο Οίκος της οικογένειας στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ιταλία έγινε, επιτέλους, ενιαίο κράτος και ο Κάρολος Ρότσιλδ αναγκάστηκε να κλείσει τον Οίκο, αφού οι εχέμυθοι πελάτες του «γκρεμίστηκαν» από τους θρόνους τους. Από τότε και μετά, φαίνεται πως εγκατέλειψε και η οικογένεια την πρακτική του χρηματισμού ανώτερων, κυρίως, υπαλλήλων, την οποία αναφέρει και δικαιολογεί (δεν γινόταν αλλιώς, ήταν συνήθεια τότε) ο συγγραφέας Richard Levinshon. Η βιομηχανοποίηση που ξεκίνησε στην Ευρώπη κατά το 1880 δεν άφησε αδιάφορους τους Ρότσιλδ. Εμπορευόμενοι για χρόνια τον χρυσό, είχαν αντιληφθεί την αξία των πολύτιμων ή μη μετάλλων κι έτσι πραγματοποίησαν επενδύσεις σε ορυχεία χαλκού και νικελίου (αργότερα και ουρανίου και διαμαντιών). Ο Οίκος της Αγγλίας μάλιστα ίδρυσε και την Εταιρία Ερευνών (Exploration Company) που είχε σκοπό την εξεύρεση νέων κοιτασμάτων.

Το 1919, η εταιρία τους (του Οίκου στο Λονδίνο) N. M. Rothschild ανέλαβε τον θώκο του καθημερινού ρυθμιστή της παγκόσμιας τιμής του χρυσού, θέση που της εμπιστεύτηκε ο «βασιλιάς» των επικρατειών εχεμύθειας, το Σίτυ του Λονδίνου και την οποία διατήρησε αυτή μέχρι το 2004. Η κρίση του 1929 προσπέρασε μάλλον τους Ρότσιλδ, αφού στο επίσημο site της οικογένειας αναφέρεται πως αυτή προκάλεσε αυτή, όπως τον κίνδυνο κατάρρευσης της μεγαλύτερης τράπεζας της Αυστρίας, της Creditanstalt, την οποία έσωσε ο Λουί Φον Ρότσιλδ… Το 1938, οι Ναζί κατέσχεσαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Οίκου της Αυστρίας γιατί δεν ήταν άρειοι τραπεζίτες… Η κυριαρχία των Εβραίων Ρότσιλδ στην χριστιανική Ευρώπη δεν ήταν πλέον τόσο εμφανής όσο παλιότερα, παρολαυτά, όμως, πολλά ευφάνταστα σενάρια κυκλοφορούσαν, όπως και παλιότερα, τα οποία διανθίζονταν, συνήθως, με την απαίτηση ξεριζώματος αυτού του κακού. Οι χριστιανοί βασιλείς και ευγενείς, βέβαια, είχαν βρει τη «χήνα που γεννούσε τα χρυσά αυγά» και τους τα δάνειζε και αχόρταγοι, καθώς ήταν, δεν τους ένοιαζε καθόλου η καταγωγή της. Από το 1945 και μετά, πολλά παλάτια τους, μαζί με τις συλλογές τους, «πέρασαν» σε δημόσια χέρια. Άλλα τα δώρισαν οι ίδιοι κι άλλα τους τα είχαν κατασχέσει. Τη δεκαετία του ΄60, ο βρετανικός και ο γαλλικός Οίκος ίδρυσαν στην Αμερική την εταιρία διαχείρισης κεφαλαίων Rothschild Inc. Η εταιρία Ν.Μ. Rothschild & Sons του Οίκου του Λονδίνου διακρίθηκε στη νέα αγορά των ευρωομολόγων. Θεωρούνται ειδικοί στις αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και έχουν συμβουλέψει και συμβουλεύουν ακόμη) πολλές κυβερνήσεις.

Rothschild in Israel

Το 1981, ο Φρανσουά Μιτεράν αποφάσισε να εθνικοποιήσει όλες τις ιδιωτικές τράπεζες, την ίδια περίοδο που στην Μ. Βρετανία η Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποιούσε καθετί δημόσιο που συναντούσε στο διάβα της. Τη χρονιά εκείνη, εθνικοποιήθηκε και η τράπεζα των Ρότσιλδ (με επικεφαλής τον Νταβίντ ντε Ρότσιλδ), η οποία επέστρεψε δριμύτερη σχεδόν αμέσως, καθώς το 1984 της παραχωρήθηκε τελικά άδεια λειτουργίας από την κυβέρνηση του Μιτεράν. Η επενδυτική τράπεζα (οίκος για την ακρίβεια) Rothschild & Cie Banque (RCB), που λειτουργεί μέχρι σήμερα, επανήλθε σχετικά γρήγορα στην ηγέτιδα θέση που κατείχε και πριν την εθνικοποίησή της. Η Θάτσερ κέρδισε τελικά τον Μιτεράν, καθώς η δεκαετία το ’80 έμεινε στην ιστορία και ως δεκαετία των ιδιωτικοποιήσεων, για να μη μιλήσουμε και για αυτές που την ακολούθησαν… Από τότε, δηλαδή, συμφωνούσαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις… Ο Μιτεράν εθνικοποιούσε τις τράπεζες, ακόμη και τις πιο «ιερές», λόγω της ιστορίας τους, από αυτές, όπως των Ρότσιλδ και η Θάτσερ, την ίδια στιγμή, συμβουλευόταν τους Ρότσιλδ της Αγγλίας (τον Victor Rothschild κυρίως, τον εγγονό, δηλαδή, του γνωστού μας από το α’ μέρος, Nathan Mayer Rothschild) για τις ιδιωτικοποιήσεις των βρετανικών κρατικών επιχειρήσεων… Ο Νταβίντ ντε Ρότσιλδ διευθύνει μέχρι και σήμερα την τράπεζα αυτή, αλλά και την βρετανική Ν.Μ. Rothschild & Sons με την οποία συγχωνεύτηκε το 2003. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη (1942) αφού η μητέρα του είχε αναγκαστεί να μεταναστεύσει στην Αμερική επειδή η Luftwaffe είχε βομβαρδίσει το πατρικό τους σπίτι στο Παρίσι. Ο πατέρας του, Guy de Rothschild, εγκατέλειψε εξοργισμένος την Γαλλία μετά την εθνικοποίηση δηλώνοντας: «Εβραίος υπό την εξουσία του Πεταίν, απόβλητος υπό την εξουσία του Μιτεράν, ε, φτάνει πια». Είχε θιχτεί προσωπικά, αλλά ο Μιτεράν είχε εθνικοποιήσει τότε όλες τις ιδιωτικές τράπεζες της Γαλλίας κι όχι μόνο τη δική του.

Το 1981 ο Φρανσουά Μιτεράν αποφάσισε να εθνικοποιήσει όλες τις ιδιωτικές τράπεζες, την ίδια περίοδο που στην Μ. Βρετανία η Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποιούσε καθετί δημόσιο που συναντούσε στο διάβα της. Τη χρονιά εκείνη εθνικοποιήθηκε και η τράπεζα των Ρότσιλδ

Ο βαρώνος Benjamin de Rothschild της Γαλλίας, που ανήκει στην έβδομη γενεά της οικογένειας, παραχώρησε το 2011 μία συνέντευξη στην εφημερίδα Haaretz, όπου εξέφρασε και τις απόψεις του για την κρίση που διανύουμε. Την κρίση αυτή την έχει προκαλέσει η απληστία του αμερικανικού καπιταλισμού, μας είπε, που τοποθετούσε αφειδώς και απερίσκεπτα τα χρήματά του σε «τρελά» προϊόντα, που προβάλλονταν ως μεγάλες ευκαιρίες πλουτισμού. Ότι, ακόμη, ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει αποτύχει και δεν μπορεί να συγκριθεί καθόλου με τον οικογενειακό καπιταλισμό που αντιπροσωπεύει ο ίδιος. Ο δικός του καπιταλισμός (ο οικογενειακός) νοιάζεται πολύ περισσότερο για τους μετόχους και δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Πρέπει να νοσταλγούν την εποχή που κυριαρχούσε ο οικογενειακός καπιταλισμός και η οικογένειά τους στον τραπεζικό τομέα. Βέβαια, όταν τον ρώτησαν ποιες μετοχές αξίζει να κατέχει κανείς σήμερα απάντησε πως οι καλύτερες είναι αυτές των πολυεθνικών εταιριών, όπως της Nestle, της Johnson & Johnson και της Pfizer, εταιριών, δηλαδή, που δεν μας φαίνονται οικογενειακές… Ξέχασαν, βέβαια, να τον ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι αν τυχόν κάποιοι Ρότσιλδ έχουν αμερικανοποιηθεί, αφού αρκετοί έχουν διαλέξει τον δικό τους δρόμο. Μας είπε ακόμη ότι οι πελάτες οι δικοί του δεν πάνε σ’ αυτόν για να πλουτίσουν εύκολα και γρήγορα αλλά για να διατηρήσουν απλώς τον πλούτο τους και γι’ αυτό τον λόγο κέρδισε και πολλούς πελάτες που έφυγαν από τις μεγάλες τράπεζες. Ο έμφυτος κατ’ αυτόν συντηρητισμός της οικογένειας την έσωσε από την κρίση και την κατάρρευση. Είναι λογικό να απεχθάνονται τους νεόπλουτους επιχειρηματίες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν πως κι αυτοί οι ίδιοι κάποτε ήταν φτωχοί κι ότι αν ξεθωριάσει το όνειρο του πλουτισμού (και δη του εύκολου), θα καταρρεύσει όχι μόνο ο αμερικανικός αλλά και ο οικογενειακός καπιταλισμός… Ο ίδιος γνώριζε από την ηλικία των τεσσάρων ετών (!) πως θα συνέχιζε την δυναστεία και πως κουβαλούσε ένα πολύ βαρύ όνομα. Η τράπεζά του συνεργάζεται και με την Τράπεζα της Κίνας. Οι Κινέζοι, δε, που διαβάζουν την ιστορία της, έχουν κατενθουσιαστεί κατ’ αυτόν με την οικογένεια και του εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους, που καταφέρνει ακόμα να παραμένει δυναστεία, μετά από επτά γενεές. Ποιά ιστορία, αλήθεια, διαβάζουν αυτοί; Και γιατί άραγε πρέπει να απορεί κανείς, πώς μια οικογένεια με τόση επιδεξιότητα στον προσεταιρισμό αρχόντων, με τόσα αποθέματα σε χρήμα και με τόσους ενδοοικογενειακούς γάμους κατόρθωσε να επιζήσει τόσα χρόνια; Ανασήκωσε, πάντως, τους ώμους ο βαρώνος, όταν οι δημοσιογράφοι τού ζήτησαν να εκτιμήσει το μέγεθος της περιουσίας της οικογένειας: «Είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς την αξία της. Αλλάζει διαρκώς». Όχι πως ήταν υποχρεωμένος να μας πει, αλλά πώς είναι δυνατόν να αλλάζει τόσο γρήγορα η περιουσία μιας συντηρητικής οικογένειας; Οι γυναίκες δε, κατά την άποψή του, είναι από την φύση τους πιο κατάλληλες για business από τους άντρες και γι’ αυτό ευχήθηκε να ακολουθήσουν και οι κόρες του τον δρόμο της οικογένειας.

Εξάλλου «έχουν αλλάξει και οι νόμοι. Δεν μπορεί πλέον κάποιος να μεταβιβάσει την περιουσία του και την διαχείρισή της μόνο στους γιους του». Προς το τέλος, μας αποκάλυψε και την μεγάλη ευθύνη που νιώθει απέναντι στα παιδιά του: «Έχουμε την ευθύνη να τους παραδώσουμε μία περιουσία μεγαλύτερη από αυτήν που κληρονομήσαμε». Η «αυτοκρατορία» του βαρώνου Benjamin, η LFC Rothschild Group περιλαμβάνει εκτός από την επενδυτική τράπεζα και τα παραρτήματά της σε 15 χώρες, οινοποιεία, ξενοδοχεία, real estate και μία φάρμα στην οποία παρασκευάζεται ένα ξακουστό τυρί. Ο ιδρυτής της εταιρίας, που εδρεύει στη Γενεύη, και πατέρας του Benjamin, Edmond de Rothschild, είχε χρηματοδοτήσει την εγκατάσταση των πρώτων Εβραίων εποίκων στην Παλαιστίνη.

Ο Evelyn έχει ιδρύσει εδώ και χρόνια την εταιρία χαρτοφυλακίου E.L. Rothschild, η οποία διαχειρίζεται την επιχείρηση που εκδίδει το γνωστό βρετανικό περιοδικό Economist και ποικίλες επιχειρήσεις του στην Ινδία.

Δύο άλλοι Ρότσιλδ έγιναν ευρέως γνωστοί από ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Independent. Την 23η Οκτωβρίου του 2008, οι αναγνώστες της εφημερίδας πληροφορήθηκαν πως ο υποψήφιος (με τους Ρεπουμπλικάνους) Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Μακ Κέϊν, παραβρέθηκε και μίλησε, σε ακροατήριο που αποτελούνταν από εκπατρισμένους Αμερικανούς, σε εκδήλωση- δείπνο, που διοργανώθηκε, από τον Nat Rothschild και τον πατέρα του, Jacob Rothschild, στο παλάτι τους Spencer House, στο κεντρικό Λονδίνο. Ως γνωστόν, όμως, απαγορεύονται δωρεές από το εξωτερικό σε αμερικανούς υποψήφιους πολιτικούς. Δεν γνωρίζουμε αν εξελίχθηκε, όμως, και πώς, αυτή η υπόθεση. Ο Nat (Nathaniel) Rothschild, εξάλλου, όταν ήταν νέος, είχε ερωτευτεί ένα μοντέλο, το οποίο και παντρεύτηκε τελικά στο Λας Βέγκας. Οι γονείς του ανησυχούσαν γι’ αυτόν καθώς ο γάμος φανέρωνε γι’ αυτούς τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις και είχαν αυτοκτονήσει ήδη δύο μέλη της οικογένειας. Δεν αγωνιούσαν επειδή δεν παντρεύτηκε κάποιο μέλος της οικογένειας, αφού η οικογενειακή αυτή παράδοση είχε παραβιαστεί ήδη πολλές φορές, αλλά επειδή τον υιό είχε «αλυσοδέσει» ένα μοντέλο. Αλλά ο Nat, ευτυχώς, χώρισε και για καλή του τύχη γνώρισε έναν επενδυτή, τον ιδιοκτήτη του hedge fund Atticus Capital, και δίπλα του διδάχθηκε πώς να ρισκάρει κανείς και να κερδίζει παίζοντας τα χρήματα πλουσίων πελατών. Ο οικογενειακός καπιταλισμός μάλλον δεν του ασκούσε καμία γοητεία… Από το ίδιο ρεπορτάζ, οι αναγνώστες έμαθαν, ότι ένα άλλο μέλος της οικογένειας, ο Evelyn de Rothscild (απόγονος του Lionel Rothschild), αφού παντρεύτηκε με την Αμερικανίδα επιχειρηματία Lynn Forester, γεύτηκαν το πρώτο γαμήλιο γεύμα τους στον Λευκό Οίκο, όπου τους είχε προσκαλέσει ο Μπιλ Κλίντον… Ο Evelyn έχει ιδρύσει εδώ και χρόνια την εταιρία χαρτοφυλακίου E.L. Rothschild, η οποία διαχειρίζεται την επιχείρηση που εκδίδει το γνωστό βρετανικό περιοδικόEconomist και ποικίλες επιχειρήσεις του στην Ινδία. Για είκοσι σχεδόν χρόνια (1977-1994), ήταν διευθυντής στην εν μέρει οικογενειακή επιχείρηση «De Beers Consolidated Companyˮ, η οποία διαχειριζόταν ορυχεία διαμαντιών στην Νότια Αφρική. Το 1989, ανακηρύχθηκε Ιππότης από την βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας η οποία τον προσέλαβε κιόλας ως οικονομικό σύμβουλό της.

Άλλοι δύο αξιοσημείωτοι Ρότσιλδ είναι ο Simon de Rothschild, ο επικεφαλής της Canadian Northern Railway και των θυγατρικών της καθώς και μιας σειράς άλλων εταιριών στον εξορυκτικό και βιομηχανικό τομέα, και ο Jacob Rothschild, ο πρόεδρος της RIT Capital Partners, που εδρεύει στο Λονδίνο και αποτελεί ένα επενδυτικό τραστ που επενδύει κυρίως σε χρυσό αλλά και σε πετρέλαιο. «Καθώς η οικονομική ισχύς μετακινείται προς την Ανατολή και η Δύση παλεύει με τα χρέη της, η εταιρία μας έχει θέσει ως πρωταρχικό της στόχο, την διατήρηση των κεφαλαίων της και όχι την μεγιστοποίηση των κερδών της. Ανησυχούμε», αναφέρει σε μία πρόσφατη ανακοίνωσή της. Ο οικογενειακός καπιταλισμός πρέπει να αντέξει, για να δείξει στον καπιταλισμό αμερικανικού τύπου την υπεροχή του, σα να λέμε. Οι απροσάρμοστοι στον καπιταλισμό αμερικανικού τύπου Ρότσιλδ αγωνιούν…

Δείτε ακόμη: Οι Ρότσιλδ – (α’ μέρος)

Πηγές και παραπομπές