Πεθαίνω σαν χώρα

Αποσπάσματα από το προφητικό πεζογράφημα (α΄ έκδοση 1978) Πεθαίνω σαν χώρα  του Δημήτρη Δημητριάδη:

Ι

(…) “Ολοι, άρρωστοι και γέροι (γιατί αυτές μόνο οι δυο κατηγορίες πια υπήρχαν), περίμεναν απ” τον εχθρό όλα τα καλά- τόση ήταν η απογοήτευση και η θολούρα απ” την απάτη, την μικρόνοια και την κρόνεια μανία που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε συνδυασμένες με μια νοσηρή προσήλωση σε σταματημένους μηχανισμούς της Ιστορίας. Γι”  αυτό και ήταν βέβαιο πως την φορά αυτή θα ήταν πολύ διαρκέστερη η κατοχή απ” την αντίσταση που είχε αρχίσει πρό αμνημονεύτων χρόνων και είχε θρέψει θρύλους, παραμύθια, τραγούδια, έπη, μυθιστορήματα, χορούς, θεατρικές τριλογίες και τετραλογίες, επιθεωρήσεις, επιστημονικές μελέτες, ταινίες και όπερες, που υμνούσαν ήρωες και μεγάλες, αξεπέραστες νίκες. Τώρα όλ”  αυτά τα ρουφούσε για πάντα μια μαύρη λάσπη(…)

Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2010 [α” έκδοση 1978], σελ.38-39. [πηγή: Φούμαρα]

ΙΙ

Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το πραγματικό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο – καθώς η γλώσσα έπαψε κάποια στιγμή, προσχεδιασμένα, να μιλιέται κι άρχισε να υπάρχει σαν κειμήλιο αποσταγμένων εποχών που η αξία του είναι ανάλογη μ’εκείνη των έργων που γράφτηκαν σ” αυτήν. (…)

Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2010 [α” έκδοση 1978], σελ.40 (αποσπάσματα)

vardavas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ