Όνειρα

Θα προσπαθήσω μέσα από μια σειρά σημειώσεων να παρουσιάσω ένα μέρος απ το έργο μεγάλων θεοσόφων πάνω σε σημαντικά θέματα που απασχολούσαν ανέκαθεν την ανθρωπότητα μέσα στη καθημερινότητα της και τη βοηθούν ,πράγμα που ποτέ δεν έπαψαν να κάνουν, στην ανοδική πορεία της εξέλιξης της.

[Το παρακάτω είναι η Περίληψη από τις διδασκαλίες κατά την διάρκεια διαφόρων συναντήσεων οι οποίες προηγήθηκαν από τα Πρακτικά σύσκεψης της «Στοάς Μπλαβάτσκυ της Θεοσοφικής Εταιρίας», όταν οι εξηγήσεις των stanzas από την «Μυστική Δοξασία» ενσωματώνονταν σε μια μεθοδική σειρά από οδηγίες].

Το κείμενο είναι μεγάλο αλλά δεν είναι κουραστικό κι είναι ωφέλιμο να μελετηθεί ως σύνολο αλλά εν τούτοις μια πολύ ουσιώδη γεύση θα αποκομίσει κι απ το ακόλουθο απόσπασμα:

Ερ.: Αλλά τι είναι ένα όνειρο;

Απ.: Αυτό εξαρτάται από τι εννοούμε με αυτόν τον όρο. Μπορεί να ονειρεύεσαι όπως έχουμε πει εικόνες ύπνου, ξύπνιος ή κοιμούμενος. Αν το Αστρικό Φως συλλεχθεί σε μία κούπα ή σε ένα μεταλλικό βάζο με την δύναμη της θέλησης, και τα μάτια προσηλωθούν σε κάποιο σημείο μέσα σε αυτό με μία ισχυρή θέληση για να δεις, το αποτέλεσμα είναι ένα θέαμα σε κατάσταση εγρήγορσης ή «όνειρο», αν το άτομο είναι πολύ ευαίσθητο. Οι εικόνες στο Αστρικό Φως παρατηρούνται καλύτερα με κλειστά μάτια και στον ύπνο είναι ακόμα πιο ευκρινείς. Από μία διαυγή κατάσταση, το όραμα γίνεται ακόμη πιο διαυγές, από μία κανονική οργανική συνείδηση υψώνεται σε μία υπερβατική κατάσταση της συνείδησης.

Ερ.: Σε ποιες αιτίες κυρίως οφείλονται τα όνειρα;

Απ.: Υπάρχουν πολλά είδη από όνειρα, όπως όλοι ξέρουμε. Αφήνοντας κατά μέρος τα «όνειρα χώνεψης», υπάρχουν εγκεφαλικά όνειρα και όνειρα ανάμνησης, μηχανικά και συνειδητά οράματα. Όνειρα προειδοποίησης και προαισθήματος απαιτούν την ενεργητική συμμετοχή του εσωτερικού Εγώ. Αυτά επίσης οφείλονται σε συνειδητή ή ασυνείδητη συν-λειτουργία των εγκεφάλων δύο ζωντανών ατόμων, ή των δύο Εγώ τους.

Ερ.: Τι είναι αυτό, τότε, που ονειρεύεται;

Απ.: Γενικά, ο φυσικός εγκέφαλος του προσωπικού Εγώ, η έδρα της μνήμης, ακτινοβολώντας και απελευθερώνοντας σπίθες όπως η στάχτη της φωτιάς που σβήνει. Η μνήμη του Κοιμούμενου είναι σα μία επτάχορδη άρπα, και η κατάσταση του νου του μπορεί να συγκριθεί με τον άνεμο, ο οποίος περνάει μέσα από τις χορδές. Η αντίστοιχη χορδή της άρπας ανταποκρίνεται στην μία από τις επτά καταστάσεις της νοητικής δραστηριότητας στην οποία βρισκόταν ο κοιμούμενος πριν πέσει για ύπνο. 

Αν είναι ένας απαλός άνεμος, η άρπα θα επηρεαστεί αλλά λίγο, αν είναι τυφώνας, οι δονήσεις θα είναι αναλόγως ισχυρές. Αν το προσωπικό Εγώ είναι σε επαφή με τις ανώτερές του αρχές και τα πέπλα των ανωτέρων επιπέδων είναι ριγμένα, όλα είναι καλά, αν αντιθέτως το προσωπικό Εγώ είναι μίας υλιστικής ζωικής φύσης, δεν θα υπάρχουν πιθανώς όνειρα, ή αν η μνήμη, κατά τύχη, πιάσει την «πνοή» ενός ανέμου από ένα ανώτερο επίπεδο, δεδομένου ότι αυτή θα εντυπωθεί διαμέσου των αισθητηρίων γαγγλίων της παρεγκεφαλίδας, κι όχι από την άμεση ενέργεια του πνευματικού Εγώ, θα λάβει εικόνες και ήχους τόσο διεστραμμένους και ασύμβατους που ακόμη και ένα Ντεβατσανικό όραμα θα εμφανιζόταν ως ένας εφιάλτης ή μία αλλόκοτη γελοιογραφία. 

Συνεπώς δεν υπάρχει μία απλή απάντηση στην ερώτηση «Τί είναι αυτό που ονειρεύεται;» γιατί αυτό εξαρτάται τελείως για τον καθένα ποια αρχή, συγκεκριμένα, θα είναι ο κύριος κινητήρας στα όνειρα, κι αν θα τα θυμόμαστε ή θα τα ξεχνάμε.

Ερ.: Είναι η φαινομενική αντικειμενικότητα σε ένα όνειρο αντικειμενική ή υποκειμενική;

Απ.: Αν παραδεχτούμε ότι είναι φαινομενική, τότε φυσικά είναι αντικειμενική. Η ερώτηση μάλλον θα ήταν, σε ποιον ή σε τι είναι οι εικόνες ή οι παραστάσεις στα όνειρα ή αντικειμενικές ή υποκειμενικές; 

Για τον φυσικό άνθρωπο, τον ονειρευτή, όλα αυτά που βλέπει με τα μάτια του κλειστά και μέσα η διαμέσου του νου του, είναι φυσικά υποκειμενικά. Αλλά για τον Παρατηρητή, εντός του φυσικού ονειρευτή, αυτός ο Παρατηρητής, όντας υποκειμενικός, για τις δικές του υλιστικές αισθήσεις, όλα όσα βλέπει είναι τόσο αντικειμενικά όσο αυτός ο ίδιος για τον εαυτό του και για τους άλλους που είναι σαν κι αυτόν. 

Οι υλιστές θα γελάσουν πιθανώς, και θα πουν ότι κάνουμε από έναν άνθρωπο μία ολόκληρη ομάδα από οντότητες αλλά δεν είναι έτσι. Ο Αποκρυφισμός διδάσκει ότι ο φυσικός άνθρωπος είναι ένας, αλλά ο σκεπτόμενος άνθρωπος επταδικός, σκεπτόμενος, δρώντας, αισθανόμενος, και ζώντας σε επτά διαφορετικές καταστάσεις της ύπαρξης ή επίπεδα της συνείδησης, και ότι για όλες αυτές τις καταστάσεις και τα επίπεδα το μόνιμο Εγώ (όχι η επιπόλαιη προσωπικότητα) έχει μία ξεχωριστή ομάδα από αισθήσεις.

Ερ.: Μπορούν αυτές οι διαφορετικές αισθήσεις να γίνουν διακριτές;

Απ.: Όχι, εκτός κι αν είσαι ένας Αντέπτο ή καλά εκπαιδευμένος Τσέλα, με τέλεια γνώση αυτών των διαφορετικών καταστάσεων. Οι επιστήμες, όπως η Βιολογία, η Φυσιολογία, κι ακόμα η Ψυχολογία (των σχολών των Maudsley, Bain και Herbert Spencer), δεν προσεγγίζουν αυτό το θέμα.

 Η επιστήμη μας διδάσκει σχετικά με τα φαινόμενα της θέλησης, αίσθησης, νοημοσύνης, και ενστίκτου και λέει ότι είναι όλα εκδηλωμένα διαμέσου των νευρικών κέντρων, με σπουδαιότερο από όλα τον εγκέφαλό μας. Αυτή θα μιλάει για το ασυνήθιστο μέσο ή ουσία διαμέσου της οποίας αυτά τα φαινόμενα παίρνουν μέρος όπως το δίχτυ των αγγείων και των νεύρων, και εξηγούν την μεταξύ τους σχέση, διαιρώντας τα κέντρα των γαγγλίων σε κινητικά, αισθητήρια και συμπαθητικά, αλλά ποτέ δεν θα εκφέρουν μία λέξη για το μυστήριο διάμεσο της ίδιας της διάνοιας καθεαυτής, ή του νου και των λειτουργιών του.

Τώρα, συχνά συμβαίνει ότι είμαστε συνειδητοί και γνωρίζουμε ότι ονειρευόμαστε.

 Αυτό αποτελεί μία καλή απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι μία πολλαπλή οντότητα στο επίπεδο της σκέψης, έτσι που όχι μόνο είναι το Εγώ, ή ο σκεπτόμενος άνθρωπος, ένας Πρωτέας, μία πολύμορφη, πάντοτε μεταβαλλόμενη οντότητα, αλλά είναι επίσης, μιλώντας έτσι, ικανός να διαχωρίζει τον εαυτό του στο νου ή στο πεδίο του ονείρου σε δύο ή περισσότερες οντότητες. 

Και στο πεδίο της ψευδαίσθησης η οποία μας ακολουθεί στο κατώφλι της Νιρβάνα, αυτός είναι σαν το Άιν Σοφ που μιλάει με το Άιν Σοφ, κρατώντας έναν διάλογο με τον εαυτό του και μιλώντας διάμεσου του, γύρω του και στον εαυτό του. Και αυτό είναι το μυστήριο της ανεξιχνίαστης Θεότητας στο Ζόαρ, όπως, στις Ινδουιστικές φιλοσοφίες, είναι το ίδιο στην Καμπάλα, στις Πουρανά, στην Βενταντική μεταφυσική ή ακόμη και στο αποκαλούμενο Χριστιανικό μυστήριο της Θεότητας και της Αγίας Τριάδας.

 Ο άνθρωπος είναι ο μικρόκοσμος του μακρόκοσμου, ο θεός πάνω στην γη είναι δομημένος πάνω στο σχέδιο του θεού στην φύση. Αλλά η παγκόσμια συνείδηση του πραγματικού Εγώ υπερβαίνει εκατομμύρια φορές την αυτοσυνείδηση του προσωπικού Εγώ ή επιπόλαιου Εγώ.

Ερ.: Είναι αυτό το οποίο ονομάζεται «ασυνείδητη σκέψη» κατά την διάρκεια του ύπνου μία μηχανική διαδικασία του φυσικού εγκεφάλου, ή είναι μία συνειδητή εργασία του Εγώ, το αποτέλεσμα της οποίας μόνο είναι εντυπωμένο πάνω στην συνηθισμένη συνείδηση;

Απ.: Είναι το δεύτερο, διότι είναι δυνατό να θυμηθούμε στην συνειδητή μας κατάσταση, τί γίνεται, ενώ ο εγκέφαλός μας εργάζεται ασυνείδητα; Αυτό είναι προφανώς μία αντίφαση στους όρους.

Ερ.: Πώς γίνεται να συμβαίνει άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ τους βουνά στην φύση, συχνά να τα βλέπουν ευκρινώς στον ύπνο τους, και να είναι ικανοί να περιγράψουν τα χαρακτηριστικά τους;

Απ.: Οι περισσότεροι πιθανώς διότι έχουν δει εικόνες των βουνών, ειδάλλως είναι κάποιος ή κάτι μέσα μας το οποίο το έχει δει στο παρελθόν.

Ερ.: Ποια είναι η αιτία αυτής της εμπειρίας στα όνειρα στην οποία ο ονειρευτής φαίνεται να αντιμάχεται πάντοτε κάτι αλλά ποτέ να μην τα καταφέρνει;

Απ.: Αυτό γίνεται διότι ο φυσικός εαυτός και η μνήμη του είναι κλεισμένα έξω από την δυνατότητα της γνώσης για το τί κάνει το πραγματικό Εγώ. Ο ονειρευτής συλλαμβάνει μόνο αμυδρές εικόνες των πράξεων του Εγώ, του οποίου οι δράσεις παράγουν τα αποκαλούμενο όνειρο στον φυσικό άνθρωπο, αλλά είναι ανίκανος αυτός να το ακολουθήσει συνεχόμενα. 

Ένας ασθενής που παραμιλά, κατά την ανάρρωση, έχει την ίδια σχέση με την νοσοκόμα η οποία τον παρακολουθεί και τον περιθάλπει στην ασθένειά του όπως ο φυσικός άνθρωπος με το πραγματικό του Εγώ. Το Εγώ δρα τόσο συνειδητά μέσα κι έξω από αυτόν, όπως η νοσοκόμα δρα περιθάλποντας και επιβλέποντας τον άρρωστο άνθρωπο. Αλλά ούτε ο ασθενής, αφού αφήσει το κρεβάτι το ασθένειας, ούτε και ο ονειρευτής στο ξύπνημά του, θα είναι ικανοί να θυμηθούν ο,τιδήποτε εκτός από σύντομες, ασαφείς εικόνες.

Ερ.: Πως διαφέρει ο ύπνος από τον θάνατο;

Απ.: Υπάρχει φυσικά μία αναλογία, αλλά μία μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Στον ύπνο υπάρχει μία σύνδεση, αν και μπορεί να είναι αδύναμη, μεταξύ του κατωτέρου και ανωτέρου νου του ανθρώπου, και το πρώτο είναι περισσότερο ή λιγότερο η αντανάκλαση του δευτέρου, όμως οι ακτίνες του ανωτέρου νου μπορεί να είναι κατά πολύ διαστρεβλωμένες.

 Αλλά μόλις το σώμα είναι νεκρό, το σώμα της ψευδαίσθησης, το Μαγιάβι-Ρουπά, γίνεται Κάμα-Ρουπά, ή ζωική ψυχή, και αφήνεται στις δικές της δράσεις. Συνεπώς υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ του φαντάσματος και του ανθρώπου όσο υπάρχει μεταξύ ενός χονδροκομένου υποκειμένου, ζωικού αλλά ήρεμου θνητού όντος, και ενός ανθρώπου αδύναμου, μεθυσμένου και ανίκανου να διακρίνει τα εξέχοντα γεγονότα στο περιβάλλον του, μεταξύ ενός ατόμου κλεισμένου μέσα σε ένα απόλυτα σκοτεινό δωμάτιο και κάποιου άλλου ατόμου σε ένα φωτισμένο, με λιγοστό φως, δωμάτιο.

Οι κατώτερες αρχές είναι άγρια κτήνη, και το ανώτερο Μάνας είναι ο λογικός άνθρωπος που τα καθυποτάσσει ή τα χαλιναγωγεί, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα. Αλλά κάποτε το ζώο ελευθερώνεται από τον κύριο του ο οποίος το κρατούσε σε υποταγή, κι αργότερα ο κύριος του το παρατηρεί να έχει πάψει να ακούει την φωνή του και να ξεκινάει ξανά προς την ζούγκλα και το αρχέγονο άντρο του. 

Παίρνει, όμως, κάποιο χρόνο για ένα ζώο να επιστρέψει στην αρχική, φυσική του κατάσταση, αλλά αυτές οι κατώτερες αρχές ή το «φάντασμα» επιστρέφουν αμέσως. Αργότερα ο άνθρωπος έχει την ανώτερη Τριάδα εισερχόμενη στην Ντεβατσανική κατάσταση ενόσω το κατώτερο Διπλό ξαναγίνεται αυτό το οποίο ήταν από την αρχή, μία αρχή προικισμένη με, καθαρά, ζωικό ένστικτο, και που γίνεται ακόμα πιο ευτυχέστερο από αυτήν την μεγάλη αλλαγή.

Ερ.: Ποια είναι η κατάσταση του Λίνγκα Σαρίρα, ή του πλαστικού σώματος, κατά την διάρκεια των ονείρων;

Απ.: Η κατάσταση της Πλαστικής μορφής είναι να κοιμάται με το σώμα του, εκτός αν «εκτοξευθεί» από μία ισχυρή επιθυμία γεννημένη στο ανώτερο Μάνας. Στα όνειρα δεν παίζει ενεργό ρόλο, αλλά αντιθέτως είναι εντελώς παθητική, γινόμενη ο ακούσιος, μισοκοιμισμένος μάρτυρας των εμπειριών διαμέσου του οποίου περνούν οι ανώτερες αρχές.

Ερ.: Κάτω από ποιες συνθήκες παρατηρείται αυτή η «σκιά»;

Απ.: Κάποιες φορές, γίνεται σε περιπτώσεις ασθενείας ή ενός μεγάλου πάθους όσον αφορά τον άνθρωπο που παρατηρείται ή το άτομο που παρατηρεί, διότι η δυνατότητα είναι αμοιβαία. Ένα άρρωστο άτομο ειδικά πριν πεθάνει, είναι πιθανό να δει σε όνειρο, ή όραμα, αυτούς που αγαπάει και τους σκέφτεται συνεχώς, κι έτσι ενώ είναι ένα άτομο ξύπνιο, είναι επίσης έντονα σκεπτόμενο σαν ένα άτομο το οποίο κοιμάται.

Ερ.: Μπορεί ένας Μάγος να καλέσει μία τέτοια ονειρική οντότητα και να έχει διάλογο μαζί της;

Απ.: Στην μαύρη Μαγεία δεν είναι σπάνιο πράγμα να επικαλεστεί το «πνεύμα» ενός κοιμούμενου προσώπου, ο μάγος μπορεί τότε να μάθει από το φάντασμα οποιοδήποτε μυστικό αυτός επιλέξει, και ο κοιμούμενος έχει εντελώς άγνοια για αυτό το συμβάν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αυτό το οποίο εμφανίζεται, είναι το Μαγιάβι-Ρουπά, αλλά υπάρχει πάντα ένας κίνδυνος ότι η μνήμη του ζώντος ανθρώπου θα διατηρήσει τις αναμνήσεις αυτής της κλήσης και θα τις θυμάται σαν ένα έντονο όνειρο. 

Αν δεν είναι αυτό, όμως, σε μεγάλη απόσταση, το Διπλό ή Λίνγκα Σαρίρα μπορεί να κληθεί, αλλά δεν μπορεί ούτε να μιλήσει ούτε να δώσει πληροφορίες, και υπάρχει πάντα η δυνατότητα του κοιμούμενου να πεθάνει εξ αιτίας αυτού του αναγκαστικού διαχωρισμού. Αρκετοί ξαφνικοί θάνατοι κατά το ύπνο έχουν τέτοια αιτία, και ο κόσμος δεν το γνωρίζει.

Ερ.: Μπορεί να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ του ονειρευτή και μίας ύπαρξης στο Κάμα Λοκά;

Απ.: Αυτός που ονειρεύεται κάποια οντότητα στο Κάμα Λοκά θα προκαλούσε, πιθανώς, στον εαυτό του έναν εφιάλτη, ή θα διέτρεχε τον κίνδυνο να καταληφθεί από το στοιχειό. Αν συνέβαινε αυτό σε κάποιον που είναι μέντιουμ, ή κάποιον που είχε κάνει τον εαυτό του τόσο δεκτικό, κατά την διάρκεια που ήταν ξύπνιος , ακόμα κι ανώτερος του Εαυτός είναι αδύναμος, τώρα, να τον προστατέψει. 

Γι’ αυτό η δεκτική κατάσταση του μέντιουμ είναι τόσο επικίνδυνη, και τελικά αφήνει τον Ανώτερο Εαυτό εντελώς αδύναμο να βοηθήσει ή ακόμη να προειδοποιήσει τον άνθρωπο που κοιμάται ή μαγεύεται. 

Η δεκτικότητα παραλύει την σύνδεση μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων αρχών του ανθρώπου. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις παραδείγματα από μέντιουμ τα οποία, ενώ παραμένουν δεκτικά με την θέλησή τους, για τον λόγο της επικοινωνίας με κάποιες ανώτερες Διάνοιες, εξωγήινα πνεύματα (όχι αποχωρισμένα του σώματος), θα διατηρούν ακόμη επαρκώς την προσωπική τους θέληση έτσι ώστε να μην διακοπεί καθόλου η επικοινωνία με τον ανώτερο Εαυτό.

Ερ.: Μπορεί ένας άνθρωπος που ονειρεύεται να είναι σε στενή σύνδεση με μία οντότητα στο Ντεβατσάν;

Απ.: Τα μόνα πιθανά μέσα της επικοινωνίας με τους Ντεβατσάνι είναι κατά την διάρκεια του ύπνου με ένα όνειρο ή όραμα, ή σε κατάσταση έκστασης. Κανένας Ντεβατσάνι δεν μπορεί να κατεβεί στο επίπεδό μας.

 Αυτό που ισχύει για εμάς - ή μάλλον για τον εσωτερικό μας εαυτό - είναι ότι μπορεί να ανέβει προς αυτόν.

Ερ.: Ποια είναι η κατάσταση του νου ενός μέθυσου κατά την διάρκεια του ύπνου;

Απ.: Αυτός δεν είναι πραγματικός ύπνος, αλλά μία βαριά ζάλη, όχι φυσική ξεκούραση, αλλά χειρότερα από αϋπνία, και σκοτώνει τον μέθυσο γρήγορα. Κατά την διάρκεια τέτοιας ζάλης, όπως επίσης και κατά την διάρκεια της κατάστασης της μέθης, καθετί τριγυρνάει και στριφογυρίζει γύρω από τον εγκέφαλο, παράγοντας μέσα στην φαντασία φοβερές εικόνες και αλλόκοτα σχήματα σε συνεχή κίνηση και συσπειρώσεις.

Ερ.: Ποια είναι η αιτία του εφιάλτη, πώς γίνεται το ότι τα όνειρα των ανθρώπων που υποφέρουν από προχωρημένη φυματίωση να είναι συχνά ευχάριστα;

Απ.: Η αιτία του πρώτου είναι απλά φυσιολογική. Ένας εφιάλτης γεννιέται από την καταπίεση και την δυσκολία της αναπνοής, και η δυσκολία στην αναπνοή θα δημιουργεί πάντα τέτοιο συναίσθημα καταπίεσης και θα παράγει μία αίσθηση επικείμενης θλίψης.

 Στην δεύτερη περίπτωση, τα όνειρα γίνονται ευχάριστα διότι ο φυματικός μεγαλώνει καθημερινά αποκομμένος από το υλικό του σώμα, και γίνεται περισσότερο διορατικός κατ’ αναλογία. Καθώς ο θάνατος πλησιάζει, το σώμα λιώνει και παύει να είναι εμπόδιο ανάμεσα στον εγκέφαλο του φυσικού ανθρώπου και του Ανώτερού του Εαυτού.

Ερ.: Είναι καλό πράγμα να καλλιεργείς το ονείρεμα;

Απ.: Η διορατικότητα αναπτύσσεται με την καλλιέργεια της δύναμης αυτού που καλείται «ονείρεμα»,

Το απόσπασμα είναι ένα κομμάτι απ το θέμα  που τιτλοφορείται ως Όνειρα,ολόκληρο μαζί με άλλα μαθήματα μπορείτε να τα μελετήσετε στη διεύθυνση  http://www.blavatsky.gr/el/hpblavatsky-category/e-p-blavatsky-books/296-praktika-tou-tmimatos-blavatsky.html

Μελετώ-ερευνώ-εφαρμόζω

" Δεν υπάρχει θρησκεία  ανώτερη της Αλήθειας" Μανταμ Ε. Π. Μπλαβάτσκυ

"Τα βιβλία είναι ένα παράθυρο στη γνώση αλλά ποτέ δε θα γίνουν από μόνα τους η πόρτα που οδηγεί σ΄αυτήν"

Louis Claude De Saint Martin  Γάλλος Θεόσοφος 1743-1803  Amboise

"Τα πάντα για την Αλήθεια" Ζανόνι

Μαντάμ Ε. Π. Μπλαβάτσκυ

Konstantinos Smixiotis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ