Προχωράμε… Κάπου θα μας βγάλει… Όταν υπάρχει προορισμός ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει άλλος δρόμος, Δρόμος γίνεται…

Δίνω-παίρνω…
Μια αυθόρμητη διαδικασία, που όταν προκύπτει από την καρδιά, δεν σε αδειάζει, όσο και να δίνεις, ούτε χρειάζεσαι να γεμίσεις από το αυτό που θα σου δώσουν… Υπάρχει μια μόνιμη σύνδεση στην καρδιά με την Πηγή μας, που δεν έχει προϋποθέσεις…

Και είναι σαν την ανάσα αυθόρμητη…

Βέβαια τίποτα δεν είναι δεδομένο στον άνθρωπο, έτσι όπως έχει εκπαιδευτεί να τα κάνει όλα με τα κάτω του κέντρα… Δεν λειτουργεί αυθόρμητα, αλλά επιτηδευμένα, συνήθως…

Έτσι ακόμα και η ανάσα του κόβεται…

Συμβαίνει όταν μπλοκάρεται η αυθόρμητη διαδικασία της καρδιάς και όλα συμβαίνουν στο στομάχι και από το στομάχι… Προσδοκίες, φόβοι, μοναξιά… Και τότε το «δίνω» γίνεται ελπίδα και απαίτηση πολλές φορές, γι’ αυτό που είναι «υποχρεωμένος» ο άλλος να σου δώσει… Και αδειάζεις, εξαντλείσαι από αυτήν την προσμονή…

Δεν αδειάζεις από αυτό που δίνεις, αλλά από τις προσδοκίες του τι θα πάρεις...

Ο άνθρωπος που δεν έχει βρει την Πηγή μέσα του, είναι σαν ένα βαρέλι γεμάτο κρασί που "κερνάει" αδιακρίτως όποιον ανοίγει την κάνουλα για να γεμίσει το ποτήρι του... Και όσο χαίρεται ο άλλος με το κρασί, τόσο χαίρεται και το βαρέλι και ζει μόνο γι' αυτό... Κόσμος πολύς έρχεται στο βαρέλι για να γευτεί το κρασί που έχει και το βαρέλι ξεγελά έτσι την μοναξιά του. Δίνει κρασί και παίρνει παρέα και αποδοχή...
Όταν όμως δεν έχει άλλο κρασί να δώσει, τότε κανείς δεν θυμάται πια να ανοίξει την κάνουλα... Και το βαρέλι μένει άδειο και μόνο...

Ακόμα και το χαμόγελο έχει προσδοκίες
η ευγένεια έχει προσδοκίες, δεν είναι αυθόρμητη...
Είναι ανταποδοτικός ο τρόπος που μεγαλώσαμε
Όταν δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε, θυμώνουμε
Όταν δίνουμε και μετά ξεχνιέται αυτό που δώσαμε, απογοητευόμαστε…
γιατί ήταν δυσανάλογο αυτό που μάθαμε να δίνουμε, με αυτό που θέλαμε να πάρουμε, σαν παιδιά...

Για να μπορούμε να δίνουμε αυθόρμητα στους άλλους, χρειάζεται να έχουμε πρώτα εμείς ανεξάντλητο, αυτό που μας ζητάνε οι άλλοι να τους δώσουμε...
Αν το βαρέλι συνδεόταν με την Πηγή του κρασιού, τότε δεν θα υπήρχε φόβος εξάντλησης, ούτε θα χαιρόταν με τον κόσμο που περίμενε να γεμίσει το ποτήρι του...
Θα χαιρόταν που ήταν πλήρες και αυτήν την πληρότητα θα μοιραζόταν μετά με τον κόσμο, σαν κάτι αυτονόητο...
Η Χαρά και η πληρότητα ξεκινάνε πάντα από μέσα... Ποτέ η χαρά και η πληρότητα δεν ξεκινάνε από έξω...

Όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο για τον άνθρωπο να χαρεί με την ίδια του την Ύπαρξη, όταν έχει μάθει να την επιβεβαιώνουν πάντα οι άλλοι...

Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν και εξαντλούνται, υπάρχουν εκείνοι που παίρνουν με πλεονεξία, υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν να πάρουν τίποτα, υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν να δώσουν τίποτα...
Όλα αυτά είναι διαστρεβλώσεις μιας αυθόρμητης «λειτουργίας» της Ύπαρξής μας, που καθορίζει σημαντικά την ωριμότητά μας σε όλα μας τα επίπεδα και αφορά την Αγάπη, την Ενότητα και την Αυτάρκεια μας...

Κάποιος θα τα ακούσει αυτά και θα σκεφτεί "τι μας λες ρε Βάσω?"
Η ωριμότητα είναι μια ολόκληρη διαδικασία αυτοεπίγνωσης... Τίποτα δεν είναι δεδομένο, επειδή έτσι το μάθαμε... Η προσφορά κρύβει πολλές φορές την ανάγκη μας για αυτοαξία, γι’ αυτό και η λέξη «αχαριστία» είναι σε πρώτη ζήτηση και διαλύει τις σχέσεις μεταξύ μας.
Πολλές φορές αυτός που δίνει, νιώθει και «εκλεκτός»... Η σχέση μας με τον Θεό περνάει από διάφορες φάσεις… Ξεκινάει σαν «υπηρέτης-κύριος» και συνεχίζεται σε εξιλεωτική…
Ακόμα και από τον Θεό μπορεί να θέλουμε να πάρουμε αξία και αποδοχή… Ακόμα και από εκεί, όταν δεν μπορούμε να τον βρούμε μέσα μας. Και τότε μιλάμε αντί γι’ αυτόν ή νομίζουμε ότι εκείνος μιλάει μέσω ημών…

Κι όμως… η μεγαλύτερη απώλεια είναι ότι έχουμε χάσει τον Εαυτό μας… Δεν υπάρχει Σιωπή που δεν τον περιέχει…

Νομίζω ότι πριν από την ανάγκη μας για αγάπη, χρειάζεται να προηγηθεί μια βαθύτερη ανάγκη μας για Αλήθεια… Κι αυτή δεν διδάσκεται, βιώνεται σε όλα μας τα επίπεδα…

Προχωράμε… Κάπου θα μας βγάλει… Όταν υπάρχει προορισμός ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει άλλος δρόμος, Δρόμος γίνεται…

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ