«Κουβέρτα» θαλπωρής

Οι αγεφύρωτες σχέσεις είναι αυτές που έχουν φέρει τα μπλοκαρίσματα στη ζωή μας.

Κάθε μου σχέση είναι μία γέφυρα επικοινωνίας.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις σχέσεις μας γενικά και ειδικά. Κάθε άνθρωπος έχει σχέσεις στη ζωή του πολλές, διάφορες και διαφορετικές. Αυτός είναι άλλωστε και ο πραγματικός λόγος της ύπαρξής μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους, με οδηγό την απλότητα και μόνο.

Όμως εμείς στη ζωή μας βάλαμε μπροστά την ύλη και τις σχέσεις μας, τις έχουμε συνδυάζει με την ύλη. Η ύλη είναι η αιτία αξιολόγησης και των βασικών προβλημάτων μας ως προς κάθε μας σχέση. 

Ποιες είναι οι βάσεις για τις σχέσεις μας ? Πώς μπορούμε να βάλουμε την αρμονία σε κάθε σχέση ? Όταν καταλάβουμε ότι σε κάθε σχέση μας, με κάθε άνθρωπο έχουμε ταυτόχρονα εκείνη τη στιγμή δύο ρόλους. Ο ένας ρόλος μας είναι ο δάσκαλος και ο άλλος ο μαθητής. Σε κάθε μας σχέση είμαστε και τα δύο ταυτόχρονα. Όταν καταλάβουμε ότι αυτός είναι ο ρόλος μιας σχέσης, να μάθουμε και να διδάξουμε τότε έρχεται η απόλυτη αρμονία. Το κακό δημιουργείται γιατί εμεί προσπαθούμε πάντα να έχουμε όλοι μας μόνο έναν ρόλο με τους άλλους δίπλα μας, αυτόν του δάσκαλου. Για έναν παράξενο λόγο θεωρούμε τους εαυτούς μας καλύτερους σε…, έτσι πάντα προωθούμε μόνο τον δάσκαλο. Με αποτέλεσμα ο μαθητής μας, να μένει πίσω στο μάθημα- μαθήματα, εμείς δηλαδή.

Στη διαδρομή αυτή διδάσκω – διδάσκομαι δεν υπάρχει ηλικία, δεν θεωρούμε τη μάθηση ίδιον της ηλικίας. Δηλαδή έναν μικρότερό μας δεν γίνεται να τον θεωρήσουμε ανώριμο, απλώς γιατί δεν είναι. Στη διαδρομή που βρίσκεται έχει την ανάλογη γνώση που του χρειάζεται έτσι απλά.

Τα 11 χρόνια που δίδασκα στα παιδιά εκείνα με γέμισαν με τη σοφία τους και θεωρώ ότι ήταν οι σπουδαιότεροι δάσκαλοί μου, από ότι ήμουν εγώ για εκείνα. Αυτή είναι η γοητεία της διαδρομής μιας σχέσης, όταν δεν θέσεις σαν όρο ή όριο την ηλικία, αλλά ψάχνεις πάντα να βρεις τον πλούτο της προσωπικότητας αυτής που έχεις μπροστά σου, για να διδαχτείς. Για να μπορέσουμε να διδαχτούμε από μία σχέση, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να φύγουμε σε απόσταση από το «εγώ ξέρω» και να μπούμε στον δρόμο «θέλω να μάθω» ή ποιο καλά «θέλω να σε μάθω». Δεν υπάρχει άνθρωπος δίπλα μας που να μην έχει να μας δώσει πλούτο από το είμαι του, όπως κι εμείς έχουμε να του δώσουμε από τον δικό μας, αρκεί να του επιτρέψουμε. Φυσικά να επιτρέψουμε στο «δούνε και λαβείν» και από τις δύο μεριές εκείνη τη στιγμή. Παρακαταθήκη στις σχέσεις δεν υπάρχει. Όταν δομηθεί η ουσία του διδάσκω- διδάσκομαι τότε η πληρωμή γίνεται αυθημερόν και στη στιγμή. 

Οι σχέσεις μας γεμίζουν με σκουπίδια, όχι γιατί δεν έχουν δομή για εξέλιξη, αλλά γιατί εμείς κλειδώσαμε μόνο στον έναν ρόλο ή του διδασκάλου ή του μαθητή.

Ο μόνο «διδάσκαλος», ως ρόλος,  είναι συνήθως απαιτητικός και εξουσιαστικός, επικριτικός, επιβλητικός, φυσικά εκεί που νιώθει ότι έχει το προβάδισμα.

Ο μόνο «μαθητής», είναι συνήθως υποτακτικός, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και πάντα θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο και ότι δεν μπορεί να «φτάσει» τους άλλους. Με αποτέλεσμα να υπομένει και να υπομένει, να καταπίνει και να μην νιώθει ποτέ καμία αξία για τον εαυτό του.

Αυτός που νιώθει μόνο δάσκαλος, θα έρθει η ζωή να τον βάλει στη θέση της μάθησης και θα του παρουσιάζει μπροστά του «προβλήματα» - μαθήματα, συνήθως υλικού περιεχομένου, για να καταφέρει να επιστρέψει στον διπλό ρόλο διδάσκαλος- μαθητής. Με σκοπό κάποια στιγμή να καταφέρει να γεφυρώσει με την ολοκλήρωση τις σχέσης του.

Ενώ στον μόνο «μαθητή»,  η ζωή θα του δίνει προβλήματα υγείας για να αποφασίσει να εκτιμήσει τις δυνατότητές του, να αγαπήσει αυτό που είναι με σκοπό να φτάσει κι εκείνος στον δρόμο του «διδάσκω».

Ο διδάσκαλος μοιάζει και νιώθει ότι μόνο δίνει, ενώ ο μαθητής μόνο παίρνει. Ο μαθητής είναι παθητικός, ενώ ο δάσκαλος ενεργητικός.

Η αρμονία τελικά είναι να βρούμε τους μαθητές δίπλα μας και να τους επιτρέψουμε να μας διδάξουν, τότε η γέφυρά μας, θα γεμίσει με αγάπη.

Αν είσαι μαθητής βρες τρόπο να διδάξεις, νιώσε σιγουριά για πάρα πολλά πράγματα που έχεις και που κάνεις σωστά και με αγάπη. Το περιβάλλον σου σε εκτιμά, απλώς ήρθε η ώρα να το αναγνωρίσεις κι εσύ στον εαυτό σου. 

Τώρα αν σε κάποιες σχέσεις είμαστε δάσκαλοι και σε κάποιες άλλες μαθητής και αυτό δεν είναι ισορροπία. Γιατί στη μία περίπτωση δημιουργούμε κτηματικές συμπεριφορές και στην άλλη ακουμπάμε επάνω στους ανθρώπους με φόβο και ανασφάλεια.

Οπότε ο δρόμος για την αρμονία, είναι εκείνη τη στιγμή στη σχέση να είμαστε και οι δύο ρόλοι. Τότε όλα γεμίζουν εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη.

Η ηλικία δεν είναι παράγοντας γνώσης ή αγνωσίας. Αυτό το νομίζουμε εμείς. Κάθε ηλικία έχει τεράστιο πλούτο εσωτερικής γνώσης και αυτή είναι η σπουδαιότερη Πηγή γνώσης. Γιατί κάθε άνθρωπος δίπλα μας έχει την Θεϊκή Υπόσταση μέσα του και αφήσουμε την εσωτερική γνώση να εκδηλωθεί θα μας δώσει την απόλυτη πληρότητα.

Κανένας λοιπόν δεν είναι ανώριμος ή ώριμος, οι συνθήκες τον οδηγούν να λειτουργήσει και να βγάλει στην επιφάνεια γνώση ή αγνωσία. Αν δεν βγάλει ένας άνθρωπος καμία γνώση είναι είτε γιατί νιώθει ανασφάλεια και μειονεκτικά ή γιατί εμείς δεν τον θεωρούμε «άξιο» να μας διδάξει.

Είμαι μαθητής- δάσκαλος λοιπόν σε κάθε μου σχέση και όταν αυτό το θέσω σε εφαρμογή η μαγεία αρχίζει να ξετυλίγει το ωραιότερο κουβάρι της και δημιουργεί την πιο ζεστή «κουβέρτα». Μια «κουβέρτα» γεμάτη θαλπωρή. 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ