Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ

Ξεκινώντας με τα δόγματα του Αριστοτέλη ότι τα φυτά μπορεί να μην έχουν αισθήσεις, αλλά έχουν ψυχή και του βοτανολόγου Καρλ φον Λίννε, ότι τα φυτά διαφέρουν από τους ανθρώπους και τα ζώα μόνο από το γεγονός ότι δεν κινούνται, φτάνουμε στη θεωρία του Δαρβίνου, ο οποίος αντίθετα ισχυρίζεται ότι κάθε φυτό έχει τη δική του δύναμη την οποία επιδεικνύει όποτε το συμφέρει.

Όμως στην αρχή του 20ου αιώνα, ο Βιεννέζος βιολόγος Ραούλ Φρανσέ, διατύπωσε τη θεωρία ότι τα φυτά κινούνται μ’ έναν πολύ αργό ρυθμό από τους ανθρώπους. Οι ρίζες των φυτών είπε ο Φρανσέ σκάβουν μέσα στη γη, τα βλαστάρια και τα κλαδιά τους περιστρέφονται σε ορισμένους κύκλους, τα φύλλα και οι ανθοί λυγίζουν και τρέμουν με τις αλλαγές και τα βλαστάρια περιστρέφονται ψάχνοντας να ερευνήσουν το περιβάλλον τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, συνεχίζει ο Φρανσε, πιστεύουν ότι τα φυτά δεν έχουν αισθήσεις, αισθήματα και ότι δεν κινούνται. Όμως όσοι ασχολήθηκαν σοβαρά με τα φυτά παρατήρησαν ότι μεγαλώνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Από τη μια μεριά σκάβουν μέσα στη γη -λες και τα τραβάει η βαρύτητα- και από την άλλη ανυψώνονται λες και τα τραβάει η αντι-βαρύτητα. Από μελέτες πάντως που έχουν γίνει μπορούμε να πούμε ότι είκοσι πέντε εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια επιφάνειας φύλλων εργάζονται καθημερινά. Απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα και το μεταβάλλουν σε οξυγόνο.

Από τα 375 δισεκατομμύρια τόνους τροφής που καταναλώνονται κάθε χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος της προέρχεται από τα φυτά που την παράγουν από τον αέρα και το χώμα με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Αλλά και οι άλλες, οι ζωικές τροφές κατά βάση προέρχονται από τα φυτά, αρκεί να σκεφτούμε ότι και τα ζώα τρέφονται από αυτά. Έτσι δίκαια συμφωνούν όλοι οι οικονομολόγοι ότι η γεωργία είναι η βάση του πλούτου ενός έθνους.

Το 1961 ο Κλη Μπάξτερ, ο διασημότερος ερευνητής ανίχνευσης του ψεύδους και της απάτης στην Αμερική, κάποια φορά τελείως τυχαία όταν έκανε τα πειράματα του ένωσε έναν από τους ανιχνευτές του σένα φύλλο του φυτού δράκαινα. Από περιέργεια πότισε το φυτό και παρακολουθούσε το γαλβανόμετρο να δει την αντίδραση του. Με μεγάλη του έκπληξη διαπίστωσε ότι η γραφίδα, αντί να σημειώνει ανοδική τάση πάνω στο χαρτί πήγαινε προς τα κάτω με πολλές οδοντωτές κινήσεις. Κάτι παρόμοιο που συμβαίνει και με τους ανθρώπους όταν δοκιμάζουν κάποιο σύντομο συγκινητικό ερέθισμα.

Μετά από αυτήν τη διαπίστωση και μερικές άλλες, Ο Μπάξτερ άρχισε να δείχνει όλο και περισσότερο ενδιαφέρον, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκε να έχει ένα τέλειο εξοπλιστικό επιστημονικό εργαστήριο.

Τα διαγράμματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και το πιο σημαντικό ότι ο καταγραφέας συνέχιζε και όταν το φύλλο από το φυτό κοβόταν ή ψαλιδιζόταν στο μέγεθος των ηλεκτροδίων.

Επίσης ανακάλυψε ότι τα φυτά δεν αντιδρούσαν μονάχα σε απειλές ανθρώπων, αλλά και σε τυχαίες απειλές, όπως για παράδειγμα με την ξαφνική εμφάνιση ζώου.

Έτσι έγινε και μία άλλη διαπίστωση, όταν ένας μεγάλος κίνδυνος απειλεί ένα φυτό, αυτό αμύνεται όπως και ο άνθρωπος.

Μία μέρα κάποια φυσιολόγος επήγε στο εργαστήριο του Μπάξτερ να παρακολουθήσει τα πειράματά του. Το ένα από τα φυτά εκδήλωσε μία αρκετά μεγάλη αντίδραση. Περίεργο! Ο Μπάξτερ προσπάθησε μέσα από ερωτήσεις να μάθει τι σχέση άσχημη μπορεί να είχε αυτή η κυρία με τα φυτά. Πράγματι, ομολόγησε «ότι για να βρίσκει το καθαρό βάρος των φυτών, για τις αναλύσεις της τα έψηνε σε ένα φούρνο».

Μετά την αναχώρηση της κυρίας, τα φυτά άρχισαν να εμφανίζουν στον παλμογράφο πάλι τη φυσιολογική αντίδρασή τους.

Κάποια άλλη φορά ο Μπάξτερ για να δει αν ένα φυτό έχει μνήμη έκανε ένα πείραμα. Χρησιμοποίησε έξι μαθητές του αστυνομικούς. Τους έδωσε στην τύχη να διαβάσουν κάποια διπλωμένα χαρτάκια. Σε ένα χαρτί κάποιος θα διάβαζε τον τρόπο που έπρεπε να ξεριζωθεί, να πατηθεί και να καταστραφεί το ένα από τα δύο φυτά που θα υπήρχαν σε ένα δωμάτιο. Σε ποιόν θα τύχαινε αυτό το χαρτί εννοείται ότι δε θα το ήξερε κανείς, ούτε και αυτός ο ίδιος ο Μπάξτερ. Ο μόνος μάρτυρας θα ήταν το δεύτερο φυτό.

Μετά από αυτό ένωσε έναν πολύγραφο με το δεύτερο φυτό και έβαλε τους μαθητές του να περάσουν ένας-ένας μπροστά από το φυτό. Όταν ο καταστροφέας του φυτού πλησίασε στο δεύτερο φυτό ο μετρητής τρελάθηκε.

Το πείραμα πέτυχε. Το φυτό απεδείχθη ότι θυμόταν τον «δολοφόνο» του ομοίου του.

Έτσι, όταν δολοφονήθηκε μία κοπέλα σένα εργοστάσιο στο Νιου Τζέρσεϋ και η αστυνομία ζήτησε από τον Μπάξτερ να κάνει εξακρίβωση, αυτός ζήτησε αμέσως να μην πειράξει κανείς τα φυτά που υπήρχαν τυχαία στον τόπο του εγκλήματος. Επειδή, το βράδυ του εγκλήματος εργαζόντουσαν πολλοί υπάλληλοι και για την εξακρίβωση θα απαιτείτο πολύς χρόνος, ο Μπάξτερ πρότεινε να ενώσουν από ένα πολύγραφο στα δύο φυτά. Στη συνέχεια πρότεινε να περνούν ένας, ένας από τους εργάτες μπροστά από τα φυτά. Τα φυτά δεν παρουσίασαν καμία αντίδραση. Πραγματικά αργότερα αποδείχτηκε ότι ο δολοφόνος δε βρισκόταν μεταξύ των εργαζομένων.

Σε μία άλλη σειρά παρατηρήσεων, ο Μπάξτερ πρόσεξε ότι υπάρχει ένας συγγενικός δεσμός στο φυτό και στον άνθρωπο που τον περιποιόταν και το σπουδαιότερο ότι ανάμεσα τους υπήρχε κάποιος συντονισμός ανάμεσα στο φυτό και στον άνθρωπο που το περιποιόταν έστω και αν τους χώριζε μεγάλη απόσταση ή ο κύριος του βρισκόταν ανάμεσα πλήθος κόσμου.

Αυτό αποδείχτηκε, όταν ο Μπάξτερ πήγε στην Νέα Υόρκη για να μελετήσει στο δρόμο τις κινήσεις και τη συμπεριφορά του πλήθους.

Έτσι ανακατεμένος μέσα στο πλήθος, σημείωνε κάθε τι που τον ενδιέφερε, το περπάτημα, το τρέξιμο, το ανεβώ-κατέβασμα στις σκάλες του μετρό. Ακόμα και τις διάφορες προσωπικές του ατυχίες.

Όταν επέστρεψε στο εργαστήριο του ανακάλυψε ότι κάθε ένα από τα τρία φυτά του, με ανεξάρτητη σύνδεση, έδειχνε διαφορετικές αντιδράσεις στις αντίστοιχες συγκινησιακές περιπέτειές του. Το γεγονός τον εντυπωσίασε αλλά και τον προβλημάτισε, γιατί δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το είδος του κύματος ενέργειας που μετέφερε τις σκέψεις ή τα εσωτερικά συναισθήματα ενός ανθρώπου στα φυτά. Έτσι απομόνωσε ένα φυτό τοποθετώντας το μέσα σε ένα κλουβί Φαρανταίη και σένα μολύβδινο δοχείο.

Μετά τις παρατηρήσεις του συμπέρανε ότι το κύμα-φορέας θα πρέπει να λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο έξω από το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και από το μακρόκοσμο έως τον μικρόκοσμο.

Όταν μία μέρα ο Μπάξτερ έκοψε το δάκτυλό του διαπίστωσε ότι το φυτό που ήταν ενωμένο με τον πολύγραφο αντέδρασε αμέσως. Αυτό στάθηκε αφορμή να ερευνήσει και αυτήν την περίπτωση. Δηλαδή, πως μπορούσε το φυτό να έχει μία τέτοια ευαισθησία κυτταρικού επιπέδου, ώστε να νοιώθει το θάνατο μεμονωμένων κυττάρων μέσα στο περιβάλλον του. 

Τελικά κλείνοντας ετούτο το κεφάλαιο ο Μπάξτερ με τα πειράματά του άνοιξε το δρόμο στον επιστημονικό κόσμο να ενδιαφερθεί σοβαρότερα και σε αυτόν τον τομέα.  

yiotakalogera

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ