Gregg Braden: Τα συναισθήματά μας διαμορφώνουν το υλικό πεδίο. Πειράματα και αποδείξεις!

Επιβεβαιώνεται πειραματικά: Τα συναισθήματά μας εκλογικευμένα από τις σκέψεις μας επιδρούν ενεργειακά και διαμορφώνουν το ίδιο το υλικό περιβάλλον

Όλα τα αρχαία κείμενα και οι πνευματικές παραδόσεις μας λένε ότι τα πάντα στον κόσμο μας συνδέονται με τρόπους που μόλις τώρα αρχίζουμε να κατανοούμε. Αυτό το λεπτοφυές ενεργειακό πεδίο έχει περιγραφεί από έναν δυτικό επιστήμονα ως ένα δίκτυο ή ένας ιστός που συνιστά τηv δομή όλης της δημιουργίας. Αυτό το πεδίο ενέργειας υπάρχει από πάντα. Είναι ένα πεδίο ευφυές, μια ευφυΐα που ανταποκρίνεται βαθειά στο ανθρώπινο συναίσθημα. Πρέπει να νοιώσουμε όπως θα νοιώθαμε αν η προσευχή έχει ήδη εισακουσθεί! Και μέσα σ’ αυτό το συναίσθημα συνομιλούμε με τις δυνάμεις της Δημιουργίας, επιτρέποντας στον κόσμο να μας ανταποκριθεί, επιτρέποντας σ’ αυτό το πεδίο, -το κβαντικό ολόγραμμα, τον Θεϊκό νου-, να ανταποκριθεί σ’ αυτό που νοιώθουμε μέσα στην καρδιά.

Τί θα σήμαινε αν ανακαλύπταμε ότι κάθε στιγμή της ζωής μας είναι μέρος μιας “συζήτησης”, ενός εκτυλισσόμενου διαλόγου με το σύμπαν γύρω μας; Αν τα πάντα στη ζωή μας, από την σωματική μας θεραπεία ως την πνευματική μας γαλήνη, μέχρι τους γάμους, τις οικογένειες, τους έρωτες, τα διαζύγιά μας, όλα αυτά που θεωρούμε “ζωή” κάθε στιγμή της κάθε μέρας, είναι μια αντανάκλαση αυτού του πεδίου που οι Αρχαίοι περιέγραψαν με τηv δική τους γλώσσα και τώρα η δυτική επιστήμη αρχίζει να περιγράφει με μια γλώσσα που εμείς αναγνωρίζουμε.

Έχει αποδειχθεί ότι ο κόσμος μας λειτουργεί ακριβώς όπως εμείς καθώς μεγαλώνουμε. Ο “κόσμος” δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας ύπαρξης, των σκέψεων, συναισθημάτων, πεποιθήσεων, επιθυμιών μας. Ο Τζων Γουόλτερ (John Wheeler), καθηγητής Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον (Princeton), υποδεικνύει αυτήν ακριβώς την ιδέα.

Λέει ότι ζούμε σε αυτό που εκείνος αποκαλεί το “συμμετοχικό” σύμπαν. Αντί να θεωρούμε το σύμπαν σαν κάτι που έχει δημιουργηθεί κι εμείς ξεφυτρώσαμε μεσ’ στη μέση και μας συμβαίνουν όλα αυτά, ας δούμε πώς το σύμπαν μας είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας. Λέει ότι είμαστε μικροσκοπικά εξαρτήματα του σύμπαντος, καθώς αυτό βλέπει και δημιουργεί τον εαυτό του.Είναι μια τελείως ριζοσπαστική αντίληψη, γιατί δηλώνει ότι αν κοιτάξουμε στον κόσμο του κβαντικού ατόμου, του ελάχιστου στοιχείου ύλης, δεν πρόκειται να το βρούμε. Γιατί το ίδιο αυτό το “κοίταγμα” είναι μια δράση συνειδητότητας που δημιουργεί “κάτι” για να το δούμε.

Και όταν κοιτάξουμε την τεράστια άκρη του σύμπαντος ψάχνοντας το απόλυτο άκρο του, αυτό που ονομάζουμε Δημιουργία, δεν θα το βρούμε ποτέ ! Γιατί; Μα γιατί η πράξη της συνειδητότητας που ψάχνει, είναι η δημιουργική δύναμη που τοποθετεί “κάτι” εκεί.

Η ανάπτυξη του σώματός μας δείχνει ακριβώς πώς λειτουργεί ο κόσμος μας. Και θα δούμε, θα ανακαλύψουμε, μέσα από πρόσφατα πειράματα του 20ου αι., ότι οι Αρχαίοι ήρθαν πολύ κοντά στο να περιγράψουν ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος μας, σε μια πεπερασμένη γλώσσα. Μεταξύ του 1993 και του 2000, μια σειρά πειραμάτων που διεξήχθησαν σε αξιόπιστα επιστημονικά και ακαδημαϊκά ιδρύματα, υποστηρίζουν απόλυτα τις ιδέες που οι Αρχαίοι διατύπωσαν τόσο ξεκάθαρα στις γλώσσες της δικής τους εποχής. Τρία από αυτά τα αντιπροσωπευτικά πειράματα πραγματικά “σείουν” τα θεμέλια όσων μέχρι σήμερα -ως τώρα- πιστεύαμε για τηv Φυσική με την οποία λειτουργεί ο κόσμος μας και υπαινίσσονται ότι όντως συνδεόμαστε με αυτό το ενεργειακό πεδίο.

Η ιδέα μια διάχυτης ουσίας που συνδέει τα πάντα, δεν είναι τόσο νέα, ακόμη και στην Επιστήμη. Στα τέλη του 18ου αι., υπήρχε μια φοβερή πνευματική επανάσταση και παράλληλα μια αντιπαράθεση για το αν αυτό το πεδίο, που τότε αποκαλείτο “αιθέρας”, αν όντως υπάρχει. . . Το 1887 έγινε ένα διάσημο πείραμα για να αποδειχθεί αν αυτό το πεδίο υπάρχει ή όχι. Βασιζόμενη στο αποτέλεσμα αυτού του πειράματος, η δυτική Επιστήμη και συγκεκριμένα η δυτική Φυσική Επιστήμη, έχει πεισθεί ότι οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο μας είναι απομονωμένο, μη συσχετιζόμενο.

Πράγματα που συμβαίνουν την ίδια χρονική στιγμή είναι απλά σύμπτωση. Το ισοδύναμο του πειράματος είναι ότι αν βρέξεις το δάχτυλό σου και το σηκώσεις χωρίς να νοιώσεις καθόλου αέρα πάνω στο δάχτυλό σου, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αέρας γύρω σου. Πίστευαν ότι αυτό το πεδίο πρέπει να κινείται και όταν δεν εντόπισαν καθόλου κίνηση, συμπέραναν ότι το πεδίο δεν υπάρχει!! Από το 1887 ως τις αρχές του 1990, όλη η δυτική Επιστήμη βασίστηκε στην αρχή του ότι “κάτι που συμβαίνει εδώ δεν σχετίζεται με κάτι που συμβαίνει αλλού”. Τώρα όμως, γνωρίζουμε ότι αυτό είναι τελείως λάθος.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας 3 πειράματα που ανεπιφύλακτα ” σείουν” τα θεμέλια της δυτικής Φυσικής. Το πρώτο πείραμα έγινε από έναν Ρώσο Φυσικό ονόματι Βλαντίμιρ (Vladimir) στις αρχές του 1980. Ήρθε στις Η.Π.Α. για να τελειώσει αυτήv τηv σειρά πειραμάτων. Ήθελε να διερευνήσει τηv σχέση μεταξύ του ανθρώπινου DNA και του “υλικού” από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας -σωματίδια ενέργειας που αποκαλούμε φωτόνια- ή, αν θέλετε, μικρά μόρια φωτός. Πήρε λοιπόν ένα γυάλινο σωλήνα και αφαίρεσε όλο τον αέρα, δημιούργησε δηλαδή ένα κενό αέρος, υποθέτοντας ότι δεν υπάρχει τίποτα μέσα σε αυτόν τον σωλήνα. Υπάρχουν όμως αυτά τα μόρια φωτός.

Ο επιστήμονας κατέγραψε αυτά τα σωματίδια για να δει πώς συμπεριφέρονται. Ήταν μήπως διασκορπισμένα εδώ κι εκεί; Ή μήπως ήταν συγκεντρωμένα στον πάτο; Τι έκαναν; Το αποτέλεσμα σ’ αυτήv τηv φάση δεν προκάλεσε έκπληξη. Τα φωτόνια κινούνταν εντελώς τυχαία, αυτό δηλαδή που περιμέναμε.

Το επόμενο στάδιο του πειράματος είναι το πραγματικά ενδιαφέρον. Τοποθέτησαν ανθρώπινο DNA μέσα σ’ αυτόν τον σωλήνα και τότε τα φωτόνια ωθήθηκαν (από το DNA) στο να σχηματίσουν μια συστοιχία. Το DNA είχε μια άμεση επίδραση στο “πράγμα” από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας! Αυτό είναι επακριβώς ότι έλεγαν πάντοτε οι αρχαίες πνευματικές παραδόσεις: ότι κάτι μέσα μας επηρεάζει τον κόσμο γύρω μας. Και στην σύγχρονη εποχή, το επαληθεύσαμε αυτό σε συνθήκες εργαστηρίου.

Το επόμενο μέρος του πειράματος είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Όταν αφαίρεσαν το DNA από τον σωλήνα, ενώ θα περιμέναμε να επανέλθουν (τα φωτόνια) στην προηγούμενη αταξία, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, παρότι το DNA δεν βρισκόταν πια εκεί. Τα φωτόνια λοιπόν, παρέμεναν μέσα στον σωλήνα ευθυγραμμισμένα λες και το DNA ήταν ακόμη εκεί πέρα! Και εδώ το ερώτημα είναι: Γιατί; Τι ευθύνεται γι’ αυτό το φαινόμενο;

Τίποτα στηv δυτική Φυσική δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί εκείνα τα φωτόνια παρέμεναν στηv θέση στην οποίαν βρίσκονταν όταν το DNA που προκάλεσε την ευθυγράμμιση αφαιρέθηκε από τον σωλήνα. Αυτό το πείραμα ονομάστηκε “DNA Φαντομάς”, λόγω του ότι το φαινόμενο διαρκεί, είτε με, είτε χωρίς το DNA. Αυτό που μας λέει αυτό το πείραμα είναι ότι:Το ανθρώπινο DNA επικοινωνεί με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο κόσμος μας, - τις δομές ενέργειας που υποκρύπτονται πίσω από την ύλη. Επικοινωνεί μέσω ενός πεδίου που προηγουμένως ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ. Οι επιστήμονες το αποκαλούν ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΔΙΟ, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι υπήρχε πάντα και εμείς απλά δεν το είχαμε αναγνωρίσει.

Έτσι θα το πούμε: ΜΕΧΡΙ ΠΡΟΤΙΝΟΣ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.

Το δεύτερο πείραμα είναι ένα καταπληκτικό στρατιωτικό πείραμα. Αυτό που έκαναν ήταν ότι πήραν ανθρώπινο DNA. Πήραν κάποια ξέσματα ιστού από το εσωτερικό του στόματος ενός δότη, ενός εθελοντή. Τοποθέτησαν αυτό το DNA σε μια συσκευή που μπορούσε να καταγράψει τις αντιδράσεις του (DNA). Αυτό γινόταν σε κάποιο δωμάτιο ενός κτιρίου, ενώ ο δότης ήταν σε ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου κτιρίου. Λοιπόν, ζωντανό DNA και βέβαια σε άλλο μέρος το DNA, σε άλλο μέρος ο δότης. Αυτό που έκαναν στηv συνέχεια ήταν ότι υπέβαλαν τον εθελοντή (δότη) σε αυτό που λένε ‘διέγερση συναισθηματική’ η οποία θα προκαλούσε αυθεντικές αντιδράσεις συναισθήματος χαράς, λύπης, φόβου, θυμού, οργής στο ένα μέρος του κτιρίου και στο άλλο μέρος μετρούσαν το DNA για να δουν αν θα επηρεαζόταν από τα συναισθήματα του δότη του. Γιατί άραγε θα έπρεπε να αντιδράσει;

Κι ενώ η δυτική Φυσική δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση ούτε να υπαινιχθεί ότι αυτό το DNA εξακολουθεί να συνδέεται με τον δότη, αυτά τα πειράματα, έδειξαν τελικά ακριβώς το αντίθετο. Είδαμε ότι όταν ο δότης είχε συναισθηματικές ‘κορυφές’ και ‘κοιλάδες’ στο ένα δωμάτιο, το DNA του είχε τις ίδιες με τις δικές του ‘κορυφές’ και ‘κοιλάδες’ στο άλλο δωμάτιο, ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.

Όταν ακούμε για πειράματα όπως αυτό, σκεφτόμαστε μια ενέργεια που μεταδίδεται από το σημείο Α στο σημείο Β. Αν η ενέργεια πρέπει να ταξιδέψει από το ένα μέρος στο άλλο, θα περίμενες να δεις ένα χρονικό κενό, - ένα μικρό διάστημα μεταξύ του πότε το συναίσθημα δημιουργείται και του πότε το DNA ανταποκρίνεται. ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ! Αυτό που συνέβη σ’ αυτό το πείραμα – που είναι το κλειδί για εκεί που πηγαίνουμε, δηλαδή, να μιλήσουμε για τηv δύναμη της Προσευχής -, αυτό που συνέβη λοιπόν, ήταν ότι τα φαινόμενα ήταν ταυτόχρονα. Τηv στιγμή που ο δότης είχε το συναίσθημα, το DNA του αντιδρούσε και δεν μεσολαβούσε καθόλου χρόνος σ’ αυτά που γίνονταν.

Στην αρχή αυτά τα πειράματα διεξάγονταν σε χώρους που είχαν απόσταση μεταξύ τους 15-20 μέτρα. Ύστερα όμως έγιναν πειράματα όπου το DNA και τον δότη χώριζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον σχεδιαστή ενός τέτοιου πειράματος, τον Δρα Κληβ Μπάξτερ (Dr. Cleave Baxter), ο οποίος μοιράστηκε μαζί μου ένα δικό του πείραμα, όπου ο δότης ήταν στο Λος Άντζελες (Los Angeles), αλλά το DNA του στο Φοίνιξ (Phoenix) της Αριζόνας, σχεδόν 645 χιλιόμετρα μακριά. Οι αντιδράσεις ήταν ακριβώς ίδιες. Είτε βρίσκονταν στο ίδιο κτίριο, είτε 645 χιλιόμετρα μακριά, το φαινόμενο ήταν ταυτόχρονο.

Αυτό (το πείραμα) ανοίγει μια πόρτα σε όλα τα είδη των πιθανοτήτων όσον αφορά το πώς το DNA παρέμεινε συνδεδεμένο με τον δότη. Αυτό που μας λέει για άλλη μια φορά είναι ότι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ DNA ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ. Επίσης, ότι, είτε το DNA μας είναι μέσα στο σώμα μας, είτε μας χωρίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αυτό λέγεται “μη τοπική ενέργεια”, δηλαδή, είναι παντού συνέχεια, επειδή η ενέργεια δεν χρειάζεται να ταξιδέψει από το Α στο Β.

Το τρίτο πείραμα πραγματοποιήθηκε επίσης στις αρχές του ’90 από το Ινστιτούτο των ‘Καρδιομαθηματικών’, μια πρωτοπόρο ερευνητική οργάνωση με έδρα τηv Βόρεια Καλιφόρνια, όπου ερευνούν την ανθρώπινη καρδιά σαν κάτι πολύ περισσότερο από μια αντλία που μεταφέρει το αίμα μέσα στο σώμα μας. Παρ’ όλο που η καρδιά το κάνει αυτό, αυτό είναι το λιγότερο από αυτά που κάνει. Ανακαλύπτουν πως η καρδιά μας είναι ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ.

Το Καρδιομαθηματικό Ινστιτούτο είχε νωρίτερα ανακαλύψει πως γύρω από την ανθρώπινη καρδιά υπάρχει ένα πεδίο ενέργειας που έχει το σχήμα ενός σωλήνα. Το ονόμασαν “the Tube Taurus” (ο ‘Σωλήνας Ταύρος’)και εκτείνεται 1,5-2,5 μέτρα μακριά από την καρδιά. Το ερώτημα είναι : Μέσα σ’ αυτό το αναγνωρισμένο πεδίο, θα μπορούσε να υπάρχει και μια άλλη μορφή ενέργειας, η οποία να μεταφέρεται από αυτό πέρα από το σώμα μας ;

Κι έτσι ετοίμασαν ένα πείραμα για να εξετάσουν αυτήv τηv θεωρία. Δεν εκπλήσσει ότι πήραν πάλι ανθρώπινο DNA και αφού το απομόνωσαν, ζήτησαν από άτομα ειδικά εκπαιδευμένα, να νοιώσουν συναφή και πολύ καθαρά συναισθήματα: συναισθήματα αγάπης, εκτίμησης, συμπόνιας, θυμού, οργής, μίσους. Καθώς αυτά τα εκπαιδευμένα άτομα είχαν αυτά τα συναισθήματα, εκείνοι κατέγραφαν τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε το DNA. Ανακάλυψαν λοιπόν, ότι στην παρουσία εκτίμησης, αγάπης, συμπόνιας, συγχώρεσης, το DNA έγινε τρομερά ‘χαλαρό’.

Γνωρίζουμε από άλλα πειράματα ότι μια τέτοια χαλαρωμένη κατάσταση του DNA ενισχύει την άμυνά μας. Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους: ‘γιατί τα συναισθήματα της αγάπης, της συμπόνιας, τους δίνουν δυνατές άμυνες;’… Αυτό (το πείραμα) αρχίζει να μας εξηγεί το γιατί όταν το DNA είναι χαλαρό, επιτρέπει σ’ αυτούς τους μικρούς ‘διακόπτες’, αν θέλετε, να ενεργοποιηθούν.

Το αντίθετο είναι επίσης αλήθεια! Στην παρουσία θυμού, οργής, μίσους, ζήλειας, παρατήρησαν πως το DNA σφίχτηκε σαν ένας κόμπος και πραγματικά ‘έσβησε’ και μείωσε την αμυντική αντίδραση. Αυτό το γνωρίζουμε διαισθητικά κι εμείς … Ξέρουμε ότι όταν οι άνθρωποι ζουν σε μια κατάσταση θυμού, ζήλιας, ή μίσους … τότε ‘αυτά τα στοιχεία’ του σώματός μας καταπιέζονται και ακριβώς το αντίθετο : η αγάπη, η συμπόνια, η κατανόηση… τα ενισχύουν.

Τώρα, ίσως για πρώτη φορά, αυτά τα πειράματα αρχίζουν να μας βοηθούν να καταλάβουμε το γιατί! Πρόκειται για την επίδραση του ανθρώπινου συναισθήματος επί της προσαρμογής, της διαμόρφωσης, του DNA του σώματός μας. Και αυτό που περιέγραψαν στην ουσία αυτά τα πειράματα ήταν ότι, πολύ συγκεκριμένα είδη ανθρώπινου συναισθήματος, έχουν τηv δύναμη να αλλάξουν το DNA του σώματός μας ! Αυτό είναι το καταπληκτικό! Είναι καταπληκτικό, γιατί σημαίνει ότι αν εμείς, κατά βούληση, επιστρατεύσουμε αυτά τα συναισθήματα μέσα μας, ουσιαστικά έχουμε τηv δύναμη να αλλάξουμε τον τρόπο που το DNA μας λειτουργεί μέσα στο σώμα μας. ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ!! Ίσως μιας πολύ ‘αρχαίας’ τεχνολογίας που περιγράφτηκε σε γλώσσες του παρελθόντος και που εμείς μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε.

Όλα αυτά τα πειράματα είχαν ενδιαφέρον. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι ερευνητές δεν εγνώριζαν για τις έρευνες των άλλων εργαστηρίων. Αυτά τα πειράματα που μόλις ανέφερα, είναι ενδεικτικά. Πολλά άλλα τέτοια πειράματα έχουν επίσης πραγματοποιηθεί, δίνοντας αποτελέσματα της ίδιας φύσεως. Όταν όμως τα κοιτάξεις συνολικά κι όχι μεμονωμένα - απομονωμένα, λένε μια ιστορία. Η ιστορία έχει ως εξής:

Το πρώτο πείραμα, αυτό του Ρώσου, λέει ότι το DNA μας έχει μια άμεση επίδραση στο φυσικό υλικό που δημιουργεί τον κόσμο, - σε ένα ενεργειακό πεδίο. Το τελευταίο πείραμα δείχνει ότι το συναίσθημα μας έχει την ικανότητα να αλλάζει το DNA το οποίο επηρεάζει τον κόσμο γύρω μας.

Και το μεσαίο, το στρατιωτικό πείραμα, δείχνει ότι είτε στο ίδιο κτίριο, είτε 645 χιλιόμετρα μακριά, η επίδραση είναι η ίδια. Δεν μας περιορίζει ο χώρος και ο χρόνος. Και στ’ αλήθεια, τα αποτελέσματα των πειραμάτων λένε ακριβώς αυτό: Ότι, εσύ κι εγώ, έχουμε μια δύναμη μέσα στο σώμα μας, που δεν περιορίζεται από τους φυσικούς νόμους, όπως τους αντιλαμβανόμαστε μέχρι σήμερα. Ότι κάτι μέσα μας, άμεσα σχετιζόμενο με τα συναισθήματά μας, υπερβαίνει τα όρια Χώρου-Χρόνου, με τον τρόπο που μόλις σήμερα αρχίσαμε να κατανοούμε.

ΑΡΧΑΙΑ ΣΟΦΙΑ

Οι αρχαίες παραδόσεις, αυτό, το περιγράφουν σε μια γλώσσα της δικής τους εποχής. Δεν λένε μόνο ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον κόσμο γύρω μας, – ακριβώς όπως ανακαλύπτει σήμερα η δυτική επιστήμη. Μας προσκαλούν σε ένα βήμα παραπάνω λέγοντας: “Ορίστε πώς το εφαρμόζουμε στη ζωή μας”. Μας άφησαν πάρα πολύ ξεκάθαρες οδηγίες λέγοντας “αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χρησιμοποιήσεις αυτήv τηv δύναμη, για να πετύχεις τηv θεραπεία του κορμιού σου, για να φέρεις Ειρήνη στην οικογένειά σου και στην κοινότητά σου”. Και όταν πολλοί άνθρωποι λειτουργούν έτσι, συλλογικά, αυτές οι αρχές φέρνουν ειρήνη ακόμα και μεταξύ των κρατών.

Θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες μελέτες που έχουν γίνει, οι οποίες περιγράφουν επακριβώς πώς αυτό αρχίζει να λειτουργεί. Ερωτήσεις που συχνά μου τίθενται, όσον αφορά αυτό το υλικό, είναι: ”Εφ’ όσον αυτές οι σχέσεις όντως υπάρχουν, πώς και δεν γνωρίζουμε γι’ αυτές;

-Γιατί η δυτική Επιστήμη δεν καταλαβαίνει αυτές τις αρχές;

-Γιατί τις ανακαλύπτουμε μόλις σήμερα;”

Η απάντηση σ’ αυτά αρχίζει με την κατανόηση ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο σήμερα, η γνώση μας, είναι μια αλληλουχία σοφίας που μας συνδέει με το παρελθόν μας. Ξέρουμε επίσης ότι αυτή η γραμμή, ή συνέχεια, η γραμμή που μας δένει με αυτούς που ήρθαν πριν από εμάς, έχει σπάσει τουλάχιστον δύο φορές στην καταγεγραμμένη ιστορία.

Δύο φορές στην καταγεγραμμένη ιστορία κάτι συνέβη και χάσαμε πληροφορίες που σε κάποιες περιπτώσεις αφορούσαν ακριβώς αυτό για το οποίο μιλάμε τώρα. Η πρώτη από αυτές τις διακοπές ήταν το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας τον 4ο αιώνα. Παρά το ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι περιείχε εκείνη η βιβλιοθήκη, ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι ιστορικοί είχαν απογράψει τεράστιους όγκους πληροφοριών σε παπύρους. Ο Ρωμαίος Ιστορικός Καλλίμαχος, για παράδειγμα, κατέγραψε περισσότερους από 536.000 παπύρους στην Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, πριν να καεί. Πολλοί από αυτούς τους παπύρους ήταν ήδη πολύ αρχαίοι ακόμη και για τότε, για κείνο τον καιρό, τον 4ο αιώνα. Ξέρουμε ότι αυτοί οι πάπυροι περιείχαν κάποια από τα πιο αρχαία ντοκουμέντα της εβραϊκής παράδοσης, της αιγυπτιακής αστρονομικής παράδοσης, της ιατρικής παράδοσης … – ένα μεγάλο μέρος της Σοφίας που μεταδιδόταν για χιλιάδες χρόνια, περιγράφοντας την σχέση μας με τον κόσμο, μεταξύ μας, και ίσως και με κάτι μεγαλύτερο … Όταν αυτή η βιβλιοθήκη κάηκε, γνωρίζουμε ότι χάσαμε μεγάλο όγκο πληροφοριών !

Η δεύτερη φορά ήταν με την αναπροσαρμογή των βιβλικών κειμένων, επίσης τον 4ο αιώνα, το 325 μΧ. Ήταν εκείνη η περίοδος που ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος συγκάλεσε μια σύνοδο. Τότε δεν υπήρχε Βιβλικό κείμενο, ωραίο, καθαρό, ταξινομημένο κείμενο, όπως το βλέπουμε σήμερα. Ήταν ένα ασύνδετο συνονθύλευμα με πολλά περιττά κείμενα και ήταν λίγος ο κόσμος που είχε πρόσβαση σε αυτό το υλικό. Έτσι, ο Κωνσταντίνος, σε μια προσπάθεια να το κάνει πιο προσιτό στο ευρύ κοινό, συγκάλεσε μια σύνοδο της Εκκλησίας και τους είπε : «Κάντε μου προτάσεις» , «τι θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε, τι θα έπρεπε να παραλείψουμε, πώς πρέπει να οργανώσουμε αυτό το υλικό;» Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Δυτικό Βιβλικό κείμενο», «Βιβλική Παράδοση».

Γνωρίζουμε ότι 20 βιβλία αφαιρέθηκαν εντελώς κι ότι άλλα 20-25 αλλοιώθηκαν υπερβολικά, καθώς και ότι το εναπομείναν κείμενο συμπυκνώθηκε και μεταρρυθμίστηκε σε ό,τι βλέπουμε σήμερα.

Έτσι, όσο καλή κι αν είναι η Βίβλος μας, οι κορυφαίοι μελετητές της παραδέχονται ανοιχτά ότι είναι ημιτελής. Το γνωρίζουμε αυτό επειδή βρίσκουμε έγγραφα, όπως Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης, που είναι πολύ αντικρουόμενα. Όταν βρήκαμε αυτά τα χειρόγραφα μπορέσαμε να δούμε πολλά από αυτά τα βιβλία στην αρχική τους μορφή. Κι έχει πολύ ενδιαφέρον πώς κάποια από αυτά αλλοιώθηκαν ή αφαιρέθηκαν τελείως. Είναι μάλιστα, ακριβώς αυτά τα οποία περιγράφουν τη σχέση μας με το σύμπαν και την Δημιουργία γύρω μας, μέσω της Δύναμης του Ανθρώπινου Συναισθήματος.

ΣΚΕΨΕΙΣ-ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Έτσι λοιπόν, τώρα που η Επιστήμη αρχίζει να μας το λέει στην γλώσσα της, οι πνευματικές παραδόσεις μας το δείχνουν με τον δικό τους τρόπο. Τόσο στα κείμενα όσο και στα ντοκουμέντα τους, βλέπουμε αναφορές για το πώς ακριβώς λειτουργούν αυτές οι αρχές. Το ερώτημα είναι πώς τις εφαρμόζουμε στη ζωή μας, πώς χρησιμοποιούμε αυτήν την σχέση μεταξύ σκέψεων, αισθημάτων και συναισθημάτων μέσα στο σώμα μας, με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας.

Ίσως, το καλύτερο σημείο για να αρχίσεις, είναι το να καθορίσεις τι πραγματικά είναι οι σκέψεις, τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Η μητέρα μου, με την οποία είχα αυτήν την κουβέντα πολλές φορές, μου έλεγε : “Πάντα πίστευα ότι αισθήματα και συναισθήματα είναι το ίδιο πράγμα”. Όμως, παρότι σχετίζονται στενά, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

Αν δεις ένα σχεδιάγραμμα των ενεργειακών κέντρων στο σώμα μας, των Τσάκρας, τα τρία χαμηλότερα (στομάχι, κοιλιά, λεκάνη) σχετίζονται με το ανθρώπινο αίσθημα. Οι αρχαίοι έχουν πει πως υπάρχουν μόνο δύο πρωταρχικά αισθήματα:

1ον η αγάπη και

2ον οτιδήποτε πιστεύουμε πως είναι το αντίθετο της αγάπης, – ο φόβος, ή το μίσος, … και όταν πάμε πολύ βαθειά στις παραδόσεις βρίσκουμε ότι αυτά είναι και τα δύο οι πολικότητες (άκρα) της ίδιας δύναμης. Μέσα λοιπόν σ’ αυτά τα χαμηλότερα κέντρα της δύναμης των αισθημάτων έχουμε δύο πρωταρχικές εμπειρίες: 1. Της αγάπης και 2. Οτιδήποτε άλλο θεωρούμε αντίθετό της.

[Το αίσθημα] είναι μια δύναμη, μια ορμή που μας οδηγεί προς τα εμπρός στη ζωή, που γκρεμίζει τους τοίχους, ρίχνει τα εμπόδια που στέκονται μεταξύ μας και των αγαπημένων μας πραγμάτων. Το αίσθημα όμως είναι σκόρπιο, πρέπει να εστιαστεί. Αν γνωρίζετε ανθρώπους που ζουν μόνο μέσα στο αίσθημα, ξέρετε πως καμιά φορά η ζωή τους είναι πολύ χαοτική. Λοιπόν, το αίσθημα πρέπει να εστιαστεί. Κι εδώ έρχεται η δύναμη της σκέψης, ή της λογικής, που σχετίζεται με τα ανώτερα ενεργειακά κέντρα (κεφάλι). Η σκέψη είναι που κατευθύνει και εστιάζει το αίσθημα.

Με άλλα λόγια, σκεφτόμαστε κάτι, π.χ. μια συννεφιασμένη μέρα και μέσω αυτής της σκέψης αντλούμε, νοιώθουμε την δύναμη του αισθήματος, είτε είναι η αγάπη για τη συννεφιά, είτε ο φόβος για το τι μπορεί να μας φέρει αυτή η συννεφιά. Κάνοντας αυτό, δηλαδή, παντρεύοντας την δύναμη του αισθήματος με την κατεύθυνση της σκέψης, με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούμε ένα συν-αίσθημα.

Δηλαδή, εξ ορισμού το συναίσθημα είναι η ένωση του αισθήματος και της σκέψης. Και το ενεργειακό κέντρο που δεν προσμετράται από αυτά τα συστήματα, που δεν χρησιμοποιείται σε αυτά τα αρχαία συστήματα, είναι το κέντρο της καρδιάς και αυτό είναι αφιερωμένο στην δύναμη του συναισθήματος.

Συναισθανόμαστε μέσα στην καρδιά. Έτσι λοιπόν, το συναίσθημα που νοιώθουμε στην καρδιά είναι η γλώσσα που μιλά στο πεδίο αυτό που η δυτική Επιστήμη αρχίζει να κατανοεί με τα πειράματά της …

Η δύναμη του ανθρώπινου συναισθήματος είναι η γλώσσα που ανοίγει τον δρόμο στις πιθανότητες αυτών που δημιουργούμε στον κόσμο μας. Οι επιστήμονες σήμερα, καθώς συλλογίζονται αυτό το πεδίο, (που είναι τόσο νέο σαν ιδέα ώστε δεν έχει ακόμα ονομαστεί ), μερικοί το ονομάζουν “κβαντικό ολόγραμμα”, κάποιοι “ο Νους της Φύσης”, όπως ο Δρ. Εντ. Μίτσελ (Dr. Ed. Mitchell). Ο Στηβ Χώκιν (Steve Hawking) το λέει ” ο Νους του Θεού”.

Όσες και να είναι οι ονομασίες, όλοι βασικά, μιλούν για το ίδιο πεδίο και το περιγράφουν σαν ένα δίχτυ ή σαν έναν ιστό, που λειτουργεί σαν υπόστρωμα για την δομή που συνδέει τα πάντα. Και σε αυτό το δίχτυ, σε αυτόν τον ιστό, απευθυνόμαστε με τα συναισθήματα στο σώμα μας, με τα συναισθήματα της καρδιάς μας. Οι αρχαίες παραδόσεις όχι μόνο αναγνώριζαν αυτήν την σχέση, αλλά μας πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά. Άφησαν ακριβείς οδηγίες για το πώς τα εφαρμόζουμε αυτά στη ζωή μας.

Στα τέλη του 1980 εργαζόμουν ως μηχανικός σε αεροναυπηγικές εταιρίες. Άρχισα να εξερευνώ αυτές τις ιδέες σαν μηχανικός, ψάχνοντας στον κόσμο γύρω μου για να καταλάβω την ιστορία αυτών που ήρθαν πριν από εμάς. Και ήταν εκείνη η σκέψη που με οδήγησε σε κάποια εκπληκτικά μέρη, – από τους Αιγυπτιακούς ναούς, τις Άνδεις, τη Βολιβία, το Περού, ως το Νεπάλ, τα Υψίπεδα της Κίνας, το Θιβέτ …, ψάχνοντας πληροφορίες για το πώς σχετιζόμαστε με τον κόσμο και πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την δύναμη του συναισθήματος, αυτήν την δύναμη που μιλά στην γλώσσα του κόσμου γύρω μας …

Σαν μηχανικός λοιπόν, όταν άρχισα να μελετάω τις αρχές αυτών που ήρθαν πριν από εμάς, τις πληροφορίες που μας άφησαν ώστε εμείς να καταλάβουμε την σχέση με τον κόσμο γύρω μας και αυτήν την αρχαία τεχνολογία που σήμερα ονομάζουμε εμείς Προσευχή, το σκεπτικό μου ήταν πως αυτού του είδους οι πληροφορίες θα είχαν διατηρηθεί καλύτερα σε μέρη που είχαν ελάχιστα διαταραχθεί από τον Δυτικό Πολιτισμό.

Αυτό το σκεπτικό με οδήγησε στο θαυμαστό ταξίδι μου. Την πρώτη φορά, στα Υψίπεδα της Κίνας, στο Θιβέτ, όπου είχα την ευκαιρία να εξερευνήσω 14 μοναστήρια (δύο από αυτά θηλέων), μιλώντας μέσω διερμηνέων σ’ αυτούς που όντως ζουν αυτές τις αρχές στη ζωή τους. Αυτή είναι η αξία του να πηγαίνεις στο Θιβέτ, - είναι ζωντανή κουλτούρα. Μπορούμε να πάμε στους ναούς της Αιγύπτου, ή στους ναούς των Μάγια στο Γιουκατάν, που είναι συναρπαστικά !

Όσες όμως πληροφορίες κι αν έχουν, οι πολιτισμοί που άφησαν αυτές τις πληροφορίες δεν υπάρχουν πια. Άρα, στην καλύτερη περίπτωση, απλά υποθέτουμε τι θέλουν να μας πουν. Πηγαίνοντας όμως σ’ ένα μοναστήρι στο Θιβέτ και μιλώντας με τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί, μπορούμε να τους ρωτήσουμε:

"Όταν εξωτερικά σε βλέπουμε να προσεύχεσαι, τι συμβαίνει εσωτερικά ; -Τι συμβαίνει στο σώμα σου; – Τι σκέφτεσαι, τι νοιώθεις, τι συναισθάνεσαι ;"

Ήταν στο Θιβέτ λοιπόν, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον ηγούμενο ενός μοναστηριού και να τον ρωτήσω μέσω διερμηνέα, αυτό που είχα ρωτήσει όλους τους άλλους μοναχούς. Η δική του όμως απάντηση ήταν πολύ ξεκάθαρη όταν τον ρώτησα: " Όταν σε βλέπουμε να προσεύχεσαι για 12 – 14 – 16 ώρες την ημέρα, όταν βλέπουμε τα Μούντρας, τα Μάντρας, τα καμπανάκια, τα μπωλ, τα γκονγκ, τα φυλακτά και τις ψαλμωδίες για τόση πολλή ώρα, Τι κάνεις εσωτερικά ; Τι συμβαίνει εσωτερικά;"

Ο Ηγούμενος με κοίταξε γελώντας και είπε (ξανά μέσω του διερμηνέα), “Δεν μπορείς να δεις την προσευχή μας, επειδή η προσευχή μας δεν μπορεί να ειδωθεί ” και συνέχισε :

“Αυτό που είδες είναι τα πράγματα που κάνουμε για να δημιουργήσουμε συναίσθημα στο σώμα μας, Το συναίσθημα είναι η προσευχή !”

Ύστερα μου αντιγύρισε την ερώτηση λέγοντας μου: "Πώς το κάνετε στην δική σας κουλτούρα;" Και τότε σκέφτηκα το πώς εμείς βλέπουμε την προσευχή στην κουλτούρα μας σήμερα.

Όταν χάσαμε τα κείμενα που περιέγραφαν ότι η δύναμη του συναισθήματος είναι η γλώσσα που μας ενώνει με το σύμπαν και την Δημιουργία γύρω μας, αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι η προσευχή είναι μόνο οι λέξεις. Αν λέμε τις σωστές λέξεις, όσες φορές πρέπει, την κατάλληλη μέρα, την κατάλληλη στιγμή …, έχουμε πει την προσευχή … Κι όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις μας, ξέρουμε ότι υπάρχει μια τεχνική που μας μεταφέρει πολύ μακρύτερα από εκεί που μας πηγαίνει η απλή προφορά των λέξεων.

ΟΙ 5 ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Ένας άτυπος τρόπος, που ονομάζεται "Καθημερινή Προσευχή". Ένας φίλος που ζούσε στο Σαν Φραντσισκο έλεγε αυτήν την προσευχή γυρίζοντας από την δουλειά του κάθε Παρασκευή : "Θεέ μου, αν φτάσω στο βενζινάδικο πριν μείνω από βενζίνη, δεν θα ξαναφήσω τόση λίγη βενζίνη στο ντεπόζιτο". Αυτή είναι μια άτυπη προσευχή στο Θεό.

Ο 2ος τρόπος προσευχής είναι η “Απαιτητική Προσευχή”, όπου απαιτούμε από τις δυνάμεις, τους Αγγέλους, τον Θεό … “Θεέ μου, διεκδικώ το δικαίωμα να θεραπεύσω και να θεραπευτώ τώρα, στο μέλλον και στο παρελθόν”. Αυτή είναι μια απαιτητική προσευχή.

Ο 3ος τρόπος είναι η “Τελετουργική Προσευχή”: "Ο Θεός είναι μεγάλος και καλός".

Ο 4ος τρόπος είναι μια προσευχή χωρίς λόγια, μια “Διαλογιστική Προσευχή”, όπου αντιλαμβανόμαστε μια παρουσία γύρω μας, μέσα στην σιωπή. Κάποιοι διαφωνούν για το εάν αυτό είναι ένας τρόπος προσευχής ή όχι, αλλά αυτό θεωρούν οι ερευνητές πως είναι η προσευχή. Κι όσο καλοί κι αν είναι αυτοί οι τρόποι, όσο καλά κι αν περιγράφουν τον τρόπο να προσευχόμαστε, πάντα υπήρχε ένας άλλος τρόπος.

Ένας 5ος τρόπος, που δεν έχει περιγραφεί σε αυτούς τους τύπους, είναι αυτό ακριβώς που μας περιέγραφε αυτός ο Ηγούμενος στο Θιβέτ. Περιέγραφε έναν τύπο προσευχής που είναι βασισμένος στο συναίσθημα.

Είπε: "Πρέπει να νοιώθουμε σαν να έχει ήδη εισακουστεί η Προσευχή" και “Μέσα σε αυτό το συναίσθημα μιλάμε στις δυνάμεις της Δημιουργίας”, επιτρέποντας στον κόσμο να μας ανταποκριθεί, επιτρέποντας σε αυτό το πεδίο, το Κβαντικό Ολόγραμμα, τον Νου του Θεού, να μας ανταποκριθεί, με ό,τι είναι αυτό που νοιώθουμε μέσα στην καρδιά μας.

Έτσι, αντί να προσευχόμαστε νοιώθοντας αδύναμοι σε μια δεδομένη κατάσταση, πχ. “Θεέ μου, σε παρακαλώ, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο”, αυτό το είδος προσευχής, μας καλεί να νοιώσουμε σαν να συμμετέχουμε ήδη στην ειρήνη (όπως πρότεινε ο Τζων Γουίλερ), ότι είμαστε μέρος αυτού που βλέπουμε και καθώς νοιώθουμε την Ειρήνη στον κόσμο μας, ή την θεραπεία των αγαπημένων μας, …. στην ουσία ενδυναμώνουμε αυτό το πεδίο, ώστε να μας το αντικατοπτρίσει αυτό, με τρόπο ώστε να έρθουν αυτές οι αλλαγές στη ζωή μας, στον κόσμο μας. Αυτό ακριβώς μας έλεγε ο Ηγούμενος του μοναστηριού στο Θιβέτ.

Στις αρχές του 1990 είχα την ευκαιρία να δω αυτόν τον τύπο προσευχής, τον βασισμένο στο συναίσθημα, ζωντανά, σε μια πραγματική περίσταση και θα ήθελα να μοιραστώ αυτή την ιστορία, γιατί περιγράφει καλύτερα κάτι που αλλιώς είναι μια θολή έννοια: Πως η προσευχή του συναισθήματος λειτουργεί στη ζωή μας.

Το 1990, η έρημος στα Ν. Δυτικά, περνούσε την χειρότερη ξηρασία όλων των εποχών και ένας ιθαγενής Αμερικανός φίλος μου με προσκάλεσε να τον συνοδέψω μια μέρα σε ένα μέρος στο Ν. Μεξικό, για να συμμετάσχω σε μια προσευχή για βροχή. Δεν χρειάστηκε να με ξαναρωτήσει. Είπα "Σίγουρα! Θα ήθελα να συμμετέχω και να δω τι είναι αυτή η προσευχή".Ταξιδέψαμε στην όμορφη, αχανή έρημο και φτάσαμε σε ένα μέρος τόσο παλιό που οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν καν ποιος το έφτιαξε. Βασικά, ήταν ένας κύκλος από πέτρες που βρίσκονταν στην ίδια θέση όπου είχαν τοποθετηθεί από τους προγόνους του, πολύ-πολύ παλιά. Εκεί, ο φίλος μου, έβγαλε τα παπούτσια του και μπήκε μέσα στον κύκλο με γυμνά πόδια. Τίμησε όλους τους προγόνους του, τίμησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μου γύρισε την πλάτη και στάθηκε με τα χέρια του σε θέση προσευχής, μόνο για μερικές στιγμές.

Μετά στράφηκε σε μένα και είπε: "Πείνασα! Πάμε να φάμε κάτι" κι εγώ του είπα : “Νόμιζα πως θα προσευχόμασταν για να βρέξει!” Με κοίταξε και είπε: "Όχι. Αν προσευχηθούμε για βροχή, η βροχή δεν θα έρθει ποτέ! Γιατί την στιγμή που προσεύχεσαι για να συμβεί κάτι, απλά αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει αυτήν την στιγμή”. Σκέφτηκα αυτό που είπε και το βρήκα πολύ λογικό. Αν πω “Θεέ μου, σε παρακαλώ, ας έρθει ειρήνη στον κόσμο, αυτό που λέω εκείνη την στιγμή είναι ότι δεν υπάρχει ειρήνη και ασυνείδητα μπορεί να ενδυναμώσω τις συνθήκες που θέλω να αλλάξω (δηλαδή, μπορεί να γίνει το αντίθετο).

Το ίδιο ισχύει και με την θεραπεία του εαυτού μου και των αγαπημένων μου. Οπότε ρώτησα τον φίλο μου: "Αν δεν προσευχήθηκες για βροχή τότε τι έκανες; Τι συνέβη όταν έκλεισες τα μάτια σου και γύρισες από την άλλη μεριά;” Κι ο φίλος μου είπε: " Όταν έκλεισα τα μάτια μου, άρχισα να νοιώθω πώς είναι να βρέχει στο χωριό μου. Μύρισα τις μυρωδιές που βγαίνουν όταν η βροχή πέφτει στο χώμα και τους τοίχους. Κι ένοιωσα πώς είναι να πατάω με τα γυμνά μου πόδια μέσα στην λάσπη, την πολλή λάσπη από την πολλή βροχή. Έτσι άνοιξα τον δρόμο στην πιθανότητα να έρθει βροχή στον κόσμο μας”.

Σκέφτηκα αυτόν τον τύπο προσευχής πολύ. Αργότερα εκείνο το απόγευμα κάτι καταπληκτικό συνέβη. Έβλεπα τον καιρό και η ξηρασία που κράταγε τόσον καιρό, ξαφνικά άλλαξε. Το χαμηλό βαρομετρικό πέρασε την Γιούτα και κατέβηκε στο Κολοράντο, πέρασε το Ν. Μεξικό και ξανανέβηκε. Εκείνο το βράδυ έβρεξε! Έβρεχε όλη την επόμενη μέρα και έβρεχε, έβρεχε … Πήρα τον φίλο μου και του είπα “Βρέχει πάρα πολύ! Πλημμύρισαν τα λειβάδια, οι δρόμοι … Τι στην ευχή συμβαίνει;” Έμεινε για λίγο σιωπηλός και είπε: “Αυτό είναι το μέρος της προσευχής που δεν έχω καταλάβει!” Δεν έχω κανένα τρόπο να επιβεβαιώσω επιστημονικά ότι η προσευχή του φίλου μου είχε κάποια σχέση με εκείνη τη βροχή. Αλλά, οι συσχετισμοί είναι τόσοι πολλοί, το βλέπουμε να συμβαίνει τόσο συχνά, που ξέρουμε ότι υπάρχει επίδραση.

Το 1972, 24 πόλεις των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν σε ένα πείραμα όπου άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν να νοιώσουν το συναίσθημα της ειρήνης με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τοποθετήθηκαν σε στρατηγικά σημεία αυτών των πόλεων. Κάθε πόλη είχε πληθυσμό πάνω από 10.000 ανθρώπους. Αυτά καταγράφτηκαν ως οι πασίγνωστες ‘ΤΜ’ (Transcendental Meditation= Υπερβατικός Διαλογισμός) μελέτες του 1970. Κατά το διάστημα που αυτοί οι άνθρωποι ένοιωθαν το συναίσθημα της ειρήνης γύρω τους, πέρα από τα κτίρια όπου γινόντουσαν τα πειράματα, παρατηρήθηκε στατιστική μείωση των εγκλημάτων. Εγκλήματα βίας, τροχαία ατυχήματα, μειώθηκαν. Σε πόλεις με χρηματιστήρια, όπως το Σικάγο, οι δείκτες ανέβηκαν ενόσω υπήρχε ειρήνη. Όταν οι προσευχές σταμάτησαν, όλα τα στατιστικά αντιστράφηκαν.

Το πείραμα αυτό το έκαναν ξανά και ξανά, σε τέτοιο βαθμό που η επίδραση μπόρεσε να μετρηθεί και να εφαρμοστεί σε ένα μεγαλύτερο πείραμα που καταγράφτηκε στην εφημερίδα “Journal of Conflict Resolution” (Εφημερίδα Ανάλυσης Συγκρούσεων) το 1988. Αυτό το πείραμα ονομάστηκε “Σχέδιο Παγκόσμιας Ειρήνης” στη Μ. Ανατολή. Συνέβη κατά τον πόλεμο Λιβάνου-Ισραήλ στις αρχές του 1980, σαν αποτέλεσμα των προηγούμενων μελετών. Άνθρωποι εκπαιδευμένοι να νοιώθουν το συναίσθημα της ειρήνης τοποθετήθηκαν κατά μήκος των περιοχών του πολέμου στο Ισραήλ και στον Λίβανο. Κατά την διάρκεια που οι ερευνητές αποκαλούν “Παράθυρο της Προσευχής”, όταν οι άνθρωποι ένοιωθαν αυτά τα συναισθήματα, οι τρομοκρατικές πράξεις έπεσαν στο μηδέν. Τα εγκλήματα μειώθηκαν. Οι επισκέψεις στις εντατικές των νοσοκομείων μειώθηκαν. Μάλιστα προσπάθησαν να κάνουν αυτά τα πειράματα διαφορετικές ώρες της ημέρας, διάφορες μέρες της εβδομάδας, για να σιγουρευτούν ότι δεν ευθύνονταν οι εβδομάδες ή τα Σαββατοκύριακα, ή σε διαφορετικές στιγμές μέσα στον μήνα, για να σιγουρευτούν ότι δεν έφταιγαν οι σεληνιακοί κύκλοι.Όταν ολοκληρώθηκαν αυτά τα πειράματα, είδαν - αν και δεν ξέρουμε ακριβώς το γιατί αυτή η επίδραση συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει - ότι ο αλληλοσυσχετισμός είναι τόσο μεγάλος, που όταν ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων αρχίζει να νοιώθει το συναίσθημα της ειρήνης ή της θεραπείας σε ένα μέρος, η επίδραση εξαπλώνεται στην κοινότητά τους, πέρα από το μέρος όπου βρίσκονται. Αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο που τώρα ξέρουμε: οι στατιστικολόγοι μπόρεσαν να προσδιορίσουν ακριβώς τον αριθμό των ανθρώπων που απαιτούνται για να αρχίσει κάτι τέτοιο. Θα σας πω τη συνταγή και μετά θα εξηγήσω τι σημαίνει.

Η επίδραση παρατηρείται όταν συμμετέχει ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων και ο ελάχιστος αριθμός είναι η τετραγωνική ρίζα του 1% του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι αν, πχ., έχεις μια πόλη ενός εκατομμυρίου, παίρνεις το 1% του 1.000.000 και βγάζεις την τετραγωνική ρίζα του 1%. Αυτός ο αριθμός σου λέει πόσοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι, είναι ο αριθμός αφετηρία δηλαδή, για να εκκινήσει η επίδραση. Προφανώς, όσοι περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα. Για μια πόλη ενός εκατομμυρίου ο αριθμός είναι μόλις 100. Σε έναν κόσμο 6 δισεκατομμυρίων, η τετραγωνική ρίζα του 1% είναι μόλις 8.000 άνθρωποι. Οχτώ χιλιάδες άνθρωποι (σύμφωνα με αυτές τις μελέτες, είναι το μόνο που απαιτείται) να νοιώσουν το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά τους, σε μια δεδομένη στιγμή, ταυτόχρονα, για να ενεργοποιήσουν αυτήν την συνειδητότητα μέσω του πεδίου που ξέρουμε σήμερα ότι υπάρχει, προκειμένου να έρθει η ειρήνη στον κόσμο μας …

Η ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Κάθε συζήτηση περί αυτής της συναισθηματικής προσευχής, αυτού του χαμένου τύπου προσευχής, μερικές φορές φαίνεται κάτι παραπάνω από ‘ακαδημαϊκή’ ώσπου να την εφαρμόσουμε στη ζωή μας, να την δούμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας …

Στα τέλη του 1990 είχα την ευκαιρία να κάνω ακριβώς αυτό βλέποντας το βίντεο της θεραπείας μιας ανίατης ασθένειας μιας γυναίκας, όπου χρησιμοποιήθηκε ακριβώς η τεχνική για την οποία μιλάμε. Για μένα αυτή ήταν η πληροφορία που έβγαλε αυτόν τον χαμένο τύπο προσευχής, από το πλαίσιο του ακαδημαϊκού, σε κάτι πολύ αληθινό που μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας. Είχα την ευκαιρία να δω κάποιο βίντεο από την θεραπεία ενός όγκου διαμέτρου 10εκ. μέσα στο σώμα μιας γυναίκας, ο οποίος είχε διαγνωσθεί μη εγχειρήσιμος. Σαν τελευταία λύση, πήγε σ’ ένα νοσοκομείο στην Κεντρική Κίνα. Εκεί άρχισαν απλά να απευθύνονται στους τρόπους κατάφασης για τη ζωή, πώς θα μπορούσε να αλλάξει, πώς να ζει τη ζωή της. Της έμαθαν καταφατικούς τρόπους αναπνοής, καταφατικούς τρόπους διατροφής, απαλές κινήσεις ρύθμισης των ενεργειακών κέντρων του σώματός της. Καθώς τα έκανε αυτά και δυνάμωνε το σώμα της, κάποια στιγμή υποβλήθηκε σε μια διαδικασία που θα ήθελα να σας περιγράψω σαν ένα ισχυρό παράδειγμα του πώς ο κόσμος του συναισθήματος μέσα μας έχει επίδραση, σε αυτή την περίπτωση μια σχηματική επίδραση στον κόσμο, πέρα από το σώμα μας.

Σε αυτό το βίντεο λοιπόν, βλέπουμε την γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, απόλυτα ξύπνια, απόλυτα ενσυνείδητη. Πιστεύει σ' αυτό που πρόκειται να συμβεί… Μπροστά της έχει έναν τεχνικό υπέρηχων, που χειρίζεται μια συσκευή υπέρηχων πάνω στην κοιλιά της και το βλέπουμε στην οθόνη. Στο αριστερό μέρος της οθόνης έχουν παγώσει την εικόνα ως αναφορά, για να ξέρουν ποια ήταν η κατάστασή της εκείνη την στιγμή. Στο δεξί μέρος της οθόνης μπορούμε να δούμε σε πραγματικό χρόνο. Καθώς τρεις πρακτικοί στέκονται πίσω της, δουλεύοντας με την ενέργεια του σώματός της και με τα συναισθήματα μέσα στα δικά τους σώματα, αρχίζουν να ψάλλουν μια λέξη που έχουν συνεννοηθεί ότι ενισχύει μέσα τους το συναίσθημα ότι έχει ήδη θεραπευτεί. Ο ψαλμός βασικά λέει:

“Είσαι ήδη καλά”.

Καθώς νοιώθουν αυτό το συναίσθημα και λένε αυτές τις λέξεις μεταξύ τους, εμείς βλέπουμε στην οθόνη, σε πραγματικό χρόνο, τον ΚΑΡΚΙΝΟ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 3 λεπτά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

Δείτε το καταπληκτικό βίντεο

Δεν είναι όπως στα ντοκυμαντέρ, που βλέπεις ένα τριαντάφυλλο να ανθίζει σε τριάντα δευτερόλεπτα, ενώ κανονικά διαρκεί μέρες … Εδώ, σ’ αυτό το βίντεο, αυτό συμβαίνει σε λιγότερο από 3 λεπτά! Το σώμα της ανταποκρίθηκε στα συναισθήματα των πρακτικών που είναι εκπαιδευμένοι να δίνουν αυτήν την θεραπεία και το μόνο που ένοιωθαν είναι το συναίσθημα του πως είναι να είσαι απέναντι σε μια γυναίκα που έχει ήδη γίνει καλά, που είναι απόλυτα ικανή, απόλυτα υγιής. Δεν έλεγαν “Φύγε κακέ καρκίνε” …

Πρόκειται για έναν πολύ διαφορετικό τρόπο σκέψης και είναι ένα σχηματικό παράδειγμα του πώς ακριβώς λειτουργεί αυτή η αρχή. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Λου Τσιν (Lu Chin), τον δημιουργό αυτού του φιλμ.

Τον ρώτησα: “Κι αν αυτοί οι πρακτικοί δεν ήταν εκεί; Θα μπορούσε αυτή η γυναίκα, ο καθένας μας, να το κάνει μόνος του;” Χαμογέλασε και μου είπε:

“Πιθανότατα θα το είχε καταφέρει μόνη της. Από την άλλη όμως, κάτι συμβαίνει με εμάς τους ανθρώπους. Φαίνεται ότι νοιώθουμε πιο δυνατοί όταν υποστηριζόμαστε από άλλους στα πράγματα που πιστεύουμε, που θέλουμε να πετύχουμε.”

Έτσι, ενώ πιθανότατα θα μπορούσε να το έχει κάνει μόνη της, έχοντας εκείνους τους 3 πρακτικούς να δουλεύουν μαζί της, ήταν το ‘πάτημα’ που χρειαζόταν το σώμα της για να ανταποκριθεί. Το μόνο που έκαναν ήταν ότι ένοιωθαν το συναίσθημα ότι ήταν ήδη καλά και σε λιγότερο από 3 λεπτά το σώμα της ανταποκρίθηκε.

Η δυτική Φυσική αρχίζει τώρα να μας λέει ότι το ίδιο πεδίο που οδήγησε στην θεραπεία αυτής της γυναίκας, οδηγεί και στην Ειρήνη μεταξύ των κρατών. Είναι το ίδιο πράγμα σε διαφορετική κλίμακα, - η ίδια αρχή. Συμμετείχα επίσης σε πειράματα όπου χιλιάδες άνθρωποι ενώθηκαν μέσω διαδικτύου, συντονίστηκαν μια δεδομένη ώρα σε ένα χρονικό “παράθυρο”, όπου μάθαμε να νοιώθουμε το συναίσθημα της Ειρήνης την ίδια εκείνη ώρα. Όταν το κάναμε αυτό, συνέβαιναν στον κόσμο πόλεμοι.

Επρόκειτο να βομβαρδιστεί το Ιράκ και ακυρώθηκε. Στην διάρκεια αυτού του χρονικού “παράθυρου”, καθώς γινόταν αυτή η προσευχή, τα εγκλήματα μειώθηκαν, οι εντατικές μειώθηκαν. Έγινε μια έρευνα στο Πρίνστον όπου κατεγράφη το πεδίο συνειδητότητας παγκοσμίως, ενώ αυτές οι προσευχές ήταν σε εξέλιξη και είδαν στην οθόνη ότι η συνειδητότητα ανταποκρινόταν στους χιλιάδες ανθρώπους που ένοιωθαν το συναίσθημα της ειρήνης εκείνη τη στιγμή. Αυτό μας λέει ότι αυτό το πεδίο είναι μετρήσιμο. Μπορούμε να το μετρήσουμε σε μια οθόνη υπολογιστή. Αυτή η έρευνα του Πρίνστον ονομάστηκε " Έρευνα της Παγκόσμιας Συνειδητότητας".

Το πεδίο λοιπόν, υπάρχει. Είναι εκεί έξω. Ανταποκρίνεται σε μας με τρόπους που μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε. Ακόμα πιο πρόσφατα έγινε μια έρευνα από τον επιστήμονα Masuru Emoto (Μαζούρου Ιμότο), όσον αφορά την σχέση ανθρώπινου συναισθήματος και νερού. Δείχνει αυτήν την σχέση με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια.

Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, σταγόνες νερού, - το οποίο ούτως ή άλλως αποτελεί το 70% του σώματός μας - ανταποκρίνονται στο ανθρώπινο συναίσθημα, είτε προέρχεται από το σώμα, είτε είναι γραμμένο σε ετικέτες πάνω στις φιάλες, - δηλαδή, στο συναίσθημα του ερευνητή καθώς τοποθετεί τις ετικέτες. Στην συνέχεια καταψύχουν τις φιάλες για συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όταν τις αποψύχουν, καθώς το νερό λειώνει, κρυσταλλοποιείται. Αυτοί οι κρύσταλλοι μας λένε τι συνέβη με το συναίσθημα, - την συνειδητότητα του νερού.

Για παράδειγμα, πήραν πολύ μολυσμένο νερό, πολύ τοξικό, από την πιο μολυσμένη περιοχή της Ιαπωνίας. Αυτό το νερό δεν κρυσταλλοποιείται κι όταν το παρατηρήσεις στο μικροσκόπιο βλέπεις μια λασπώδη, θολή μορφή. Δεν παρουσιάζει καθόλου συμμετρία ή κρυσταλλική δομή. Αφού προβλήθηκαν σ’ αυτό συναισθήματα - όταν, πχ., 500 άτομα προσευχήθηκαν πάνω από λίγο μόνο από αυτό το μολυσμένο νερό - ενώ η πρώτη εικόνα δείχνει το νερό σε τοξική κατάσταση - η “μετά” εικόνα δείχνει το ίδιο νερό πανέμορφο, πεντακάθαρο, κρυσταλλοποιημένο, τελείως συμμετρικό. Είναι καθαρά το αποτέλεσμα της διάδρασης του ανθρώπινου συναισθήματος με το νερό.

Κάποιες άλλες μελέτες δείχνουν οικογένειες, παιδιά με γονείς, να έχουν κυκλώσει μια φιάλη με πολύ μολυσμένο, τοξικό νερό το οποίο επίσης δεν μπορεί να κρυσταλλοποιηθεί. Επινοούν ένα παιχνίδι:

Τα παιδιά στέλνουν αγάπη στο νερό. Λένε ‘σ’ αγαπάμε νερό, σ’ ευχαριστούμε, σ’ εκτιμούμε νερό, για ό,τι μας φέρνεις στον κόσμο μας και στη ζωή μας’. Μέσα σ’ αυτήν την αθωότητα, αφυπνίζουν μέσα τους αυθεντικά συναισθήματα. Η συνέχεια της έρευνας δείχνει ότι το νερό που έχει δεχτεί αυτήν την ενέργεια από τα παιδιά και τις οικογένειές τους, – συναισθήματα που οι Αρχαίοι ονόμαζαν ‘προσευχή’, – αυτό το νερό αρχίζει να κρυσταλλοποιείται σε όμορφες, συμμετρικές, ξεκάθαρες μορφές, δείχνοντας άλλη μια φορά, ότι υπάρχει άμεση επίδραση μεταξύ αυτού που νοιώθουμε μέσα στο σώμα μας και αυτού που βρίσκεται πέρα από το σώμα μας. Αυτό είναι ένα πανέμορφο, πολύ ενδεικτικό παράδειγμα, για τον τρόπο με τον οποίο κάθε ένας από μας μπορεί να συμμετέχει, – όχι να κατευθύνει, ή να μεταχειριστεί -, αλλά, να συμμετέχει, στα γεγονότα του κόσμου μας, της ζωής μας, της οικογένειάς, της κοινότητάς του σώματός μας, μέσω του πεδίου που συνδέει τα πάντα μέσα στην Δημιουργία.

ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΩΣ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ

Μία από τις πιο ισχυρές αρχές, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτό το πεδίο λειτουργεί, είναι το γεγονός ότι το πεδίο αυτό φαίνεται να είναι ολογραφικό από την φύση του.

Ο ορισμός του ολογράμματος είναι ότι, όσο κι αν διαιρέσεις ένα μοτίβο το όλον παραμένει ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι. Για παράδειγμα, πριν από χρόνια, υπήρχαν κάτι σελιδοδείκτες, κάτι φανταχτερές λωρίδες, που είχαν εικόνες όπως ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο, ή μια παναγιά, ή ένα δελφίνι να πηδάει από μια πυραμίδα. Αυτούς τους σελιδοδείκτες, αν ήταν πραγματικά ολογράμματα, θα μπορούσες να τους κόψεις σε πολύ μικρά κομμάτια ξανά και ξανά και αν κοίταγες με μεγεθυντικό φακό, θα έβλεπες ολόκληρο το σχέδιο ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι.

Μοιράζομαι αυτή την αρχή γιατί, όπως φαίνεται, η συνειδητότητά μας, μέσω αυτού του πεδίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας, ως μέρη του μεγαλύτερου μοτίβου, είμαστε συνδεδεμένοι. Έτσι, τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, – το πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στο οικογενειακό τραπέζι, το πώς νοιώθουμε βλέποντας τις ειδήσεις, το πώς αντιδρούμε όταν ο μπροστινός οδηγός μας κόβει το δρόμο…, – σε όλες αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της ζωής μας, στην πραγματικότητα κάνουμε μια συζήτηση με αυτό το πεδίο, το κβαντικό ολόγραμμα, το νου του Θεού, ατομικά. Κι αν βάλουμε μαζί όλες αυτές τις μικρές συζητήσεις, αυτό γίνεται η συλλογική απάντηση.

Το πεδίο αντικατοπτρίζει την συλλογική αγάπη, τη συλλογική εκτίμηση, ή αγνωμοσύνη, το συλλογικό θυμό, οργή, ή φόβο. Έτσι, καθώς βλέπουμε τα γεγονότα στη ζωή μας να ξεδιπλώνονται και αναρωτιόμαστε “Γιατί να συμβαίνουν αυτά; Πώς μπορεί να γίνονται αυτά έτσι; ” καλό θα ήταν να κρατήσει ο καθένας μας αυτές τις αρχές στο νου του και να ρωτήσει το εαυτό του:

“Πιστεύεις, βλέπεις αυτές τις αρχές, (που μόλις περιέγραψα), τις βλέπεις να εκδηλώνονται στον κόσμο γύρω σου;” Και αν η απάντηση είναι ναι, η αρχή δουλεύει αμφίδρομα : όταν αρχίζουμε να νοιώθουμε τα συναισθήματα των πραγμάτων που θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας και στον κόσμο μας, το ολόγραμμα εξ ορισμού θα αντικατοπτρίσει αυτά τα συναισθήματα πίσω σε εμάς.

Ακούω από πολλούς ανθρώπους ότι “όταν προσφέρουμε την προσευχή μας μέσα από το σώμα μας, πρέπει να σταλεί στο μέρος που επιθυμούμε. Αν προσευχόμαστε για την Μέση Ανατολή, πρέπει να ‘στείλουμε’ την ενέργεια εκεί. Αν προσευχόμαστε για την θεραπεία των αγαπημένων μας, πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εκπέμψουμε από το σώμα μας προς τα εκεί που βρίσκονται.”

Αυτές είναι καλές προθέσεις, αλλά το ολόγραμμα μας λέει ότι δεν χρειάζεται να στείλουμε τίποτα πουθενά. Λέει πως όταν νοιώθουμε το συναίσθημα στο σώμα μας, αυτό ήδη υπάρχει παντού, επειδή είμαστε μέρος αυτού του όλου.

Ακριβώς όπως το σχέδιο παραμένει ακέραιο, όσο κι αν τεμαχίσουμε εκείνον τον σελιδοδείκτη, έτσι κι εμείς είμαστε μικρά κομμάτια αυτού του μεγαλύτερου ολογράμματος, αυτής της μεγαλύτερης συνειδητότητας. Επειδή, πολύ απλά, όταν αισθανόμαστε χρησιμοποιούμε την ενέργεια μέσα μας για να δημιουργήσουμε ότι διαλέξουμε, αυτό ήδη υπάρχει, παντού και πάντα.Ίσως σας έχει τύχει να πηγαίνετε να τηλεφωνήσετε σε κάποιον που συμπαθείτε και να δείτε ότι είναι ήδη στην άλλη άκρη της γραμμής. Με την μητέρα μου το παθαίνω αυτό συχνά. Προσπαθώ να της τηλεφωνώ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα απ’ όπου κι αν βρίσκομαι και συχνά την πετυχαίνω στην άλλη άκρη ή η γραμμή είναι κατειλημμένη επειδή εκείνη τη στιγμή μου τηλεφωνεί.

Άρα, όταν συμβαίνει αυτό, τι γίνεται; Πώς μεταφέρεται η πληροφορία ώστε να έχουμε αυτήν την ταυτόχρονη επαφή; Όλοι σχεδόν έχουμε αυτήν την εμπειρία. Ίσως το κβαντικό ολόγραμμα, η ολογραφική αρχή, να είναι η απάντηση, λόγω του ότι όταν νοιώθουμε κάτι σε ένα μέρος, σε κάποιο βαθμό αυτό το συναίσθημα υπάρχει ήδη σε κάθε άλλο μέρος. Και στο βαθμό που μπορούμε να εστιάσουμε σ’ αυτό το συναίσθημα και να “ακονίσουμε” αυτήν την ικανότητα, να νοιώθουμε συναισθήματα στην καρδιά μας, αντί απλά να τα σκεφτόμαστε στο μυαλό μας, στο βαθμό αυτό, έχουμε την δυνατότητα να θεραπεύσουμε και να μεταφέρουμε πέρα από το σώμα μας ό,τι νοιώθουμε μέσα μας.

Τι μας λέει αλήθεια, αυτή η πληροφορία για τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας και για ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει στον κόσμο μας; Αυτό που τουλάχιστον μας λέει είναι ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχει ένα πεδίο, μια ζωντανή ευφυΐα, που συνδέει τα πάντα στην Δημιουργία, μη εξαιρώντας τίποτα, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο ή στο σώμα μας. Γνωρίζουμε λόγω αυτής της αρχής, ότι όλα είναι μέρος όλων των άλλων. Ξέρουμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι μ’ αυτό το πεδίο μέσω αυτών που ονομάζουμε σκέψη, αίσθημα και συναίσθημα.

Πιο συγκεκριμένα, τα συναισθήματα στην καρδιά μας είναι η γλώσσα που μας ενώνει με το πεδίο. Είναι η γλώσσα που το πεδίο αναγνωρίζει. Το πεδίο ίσως να μην αναγνωρίζει τις διανοητικές διεργασίες της γλώσσας, όταν πχ. λέμε “Θεέ μου, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο”. Σίγουρα όμως αναγνωρίζει την γλώσσα του συναισθήματος όταν νοιώθουμε την ειρήνη στην καρδιά μας σαν να είναι ήδη εκεί.

Αυτές είναι οι αρχές, κάποιες πολύ ισχυρές αρχές, που μας άφησαν οι Αρχαίοι σε μια γλώσσα της εποχής τους. Σήμερα, 400 χρόνια μετά την γέννηση της Δυτικής Επιστήμης, μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε ακριβώς τις ίδιες αρχές. Κι ενώ, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτό το πεδίο, από πού έρχεται, γιατί υπάρχει… , ξέρουμε αρκετά για να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτές τις αρχές που είδαμε να λειτουργούν υπό συνθήκες εργαστηρίου και τις οποίες μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι.

Κατά την δική μου οπτική, πρόκειται για πολύ δυνατές πληροφορίες, γιατί πηγαίνουν την ιδέα της προσευχής πέρα από κάθε θρησκευτική ή πνευματική παράδοση και γιατί δημιουργούν μια εσωτερική τεχνολογία ανοιχτή σε όλους. Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας, την γενεαλογία μας, την κληρονομιά μας, ή το πώς και πού διαλέγουμε να ζούμε, μας λέει ότι κάθε στιγμή έχουμε ένα συναίσθημα και λόγω αυτού του συναισθήματος επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας.

Έτσι, αντί να βλέπουμε την προσευχή σαν κάτι που “κάνουμε” πότε-πότε - όταν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο - και μετά σταματάμε και απομακρυνόμαστε, ίσως μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την προσευχή ως τον τρόπο που νοιώθουμε στη ζωή μας και αφού νοιώθουμε πάντα, κάθε στιγμή της ζωής μας, η ζωή μας γίνεται προσευχή.

Μπορούμε πάντα να έχουμε το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά μας. Είτε οδηγούμε, είτε μελετάμε, είτε πηγαίνοντας στα μαγαζιά ή στο αεροδρόμιο, αν σε ένα βαθμό, μπορούμε να νοιώσουμε αυτό το συναίσθημα, η ζωή γίνεται προσευχή. Έτσι, καθώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, βλέπουμε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα.

Μερικοί πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου και νοιώθουν αδύναμοι να κάνουν οτιδήποτε. Αυτές οι αρχές όμως, μας θυμίζουν ότι είμαστε μέρος όλων όσων βλέπουμε. Ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια αντανάκλαση του ό,τι έχουμε γίνει εσωτερικά.

Η γλώσσα αυτών που ήρθαν πριν από εμάς, μας θυμίζει ότι πρέπει να γίνουμε αυτά τα οποία διαλέγουμε να μας συμβούν στη ζωή … Πρέπει να γίνουμε η ειρήνη, η θεραπεία, η συνεργασία, η συμπόνια, η αγάπη, η φροντίδα, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Πρέπει εμείς να γίνουμε αυτά τα πράγματα, έτσι ώστε το πεδίο να μας τα αντικατοπτρίσει. Με αυτό τον τρόπο, ο καθένας από εμάς, μαθαίνει πώς να είναι καλύτερος άνθρωπος και καθώς, μ’ αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χτίζουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Gregg Braden

awakengr

r-u-sirius

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ