Συγχώρεση

«Κουράστηκα! Αρκετά πια!».

Το είπε δυνατά χωρίς να το καταλάβει και μετά κοίταξε στο δρόμο γύρω, να δει αν την άκουσε κανείς.

Ο πιτσιρικάς που περνούσε δίπλα της ήταν απασχολημένος να μιλάει στο κινητό και δεν της έδωσε σημασία. Ευτυχώς!

Αλλιώς, μάλλον θα τον παραξένευε η κλαμένη γυναίκα που έβγαινε από την πολυκατοικία κρατώντας μια σακούλα στα χέρια προχωρώντας γρήγορα, τόσο που κανείς θα νόμιζε ότι κάποιος βρισκόταν ξοπίσω της κι εκείνη έτρεχε να του ξεφύγει.

Όταν απομακρύνθηκε αρκετά, έκατσε σε ένα πεζούλι και ξέσπασε. Έκλαψε με την ψυχή της.

Κι όταν ένιωσε πως καθάρισε από τη χολή και στις αρτηρίες της έτρεχε πάλι κόκκινο αίμα, έμεινε να κοιτάει τα παιδιά σε μια παιδική χαρά που έπαιζαν χαρούμενα και να σκέφτεται: Αυτό που έγινε πριν λίγο, αυτό που γίνονταν πάντα κι αυτό που θα γίνεται στο μέλλον…

Για άλλη μια φορά, ύστερα από μια επίσκεψη τους γονείς της, ένιωθε ότι μέσα της είχε θρυμματισμένα γυαλιά.

Πήγε να τους δει μετά από πολύ καιρό. Με ένα μπολ πασχαλινά κουλουράκια, που είχε φτιάξει η ίδια.

Άλλη μία από τις αραιές επισκέψεις της, γιατί εδώ και χρόνια είχε ομολογήσει στον εαυτό της πως δεν ήθελε να τους βλέπει.

Κι ας ήταν εκείνοι που την έφεραν στον κόσμο.

«Οι δεσμοί αίματος δεν δίνουν άφεση αμαρτιών σε κανέναν».

Το είχε πει πολλές φορές στον ψυχολόγο της, όταν εκείνος ανέφερε και μόνο τη λέξη συγχώρεση.

Τι να πρωτοσυγχωρήσει και κυρίως, γιατί;

Τον πατέρα της που δεν της είπε ποτέ «σ’ αγαπώ»; Που δεν θυμόταν ποτέ ένα χάδι του;

Ήταν εγωιστής, αυτή ήταν η αλήθεια και το ήξερε καλά μέσα της. Πρώτα ο εαυτός του κι ύστερα οι άλλοι, ακόμη κι αν επρόκειτο για το ίδιο του το παιδί.

Ή να συγχωρήσει τη μάνα της, που είχε αποφασίσει να ζήσει μέσα από την ίδια, και η αγάπη που της έδινε ήταν ασφυκτική, χειριστική και τελικά απύθμενα εγωιστική.

Αυτό ήταν που γίνονταν πάντα.

Όταν φρόντιζαν εκείνη, γέμιζαν τις δικές τους τρύπες. Εκείνες που είχαν στις ψυχές τους.

Με τις δικές της όμως, παιδεύτηκε πολύ.

Η ευτυχία έβρισκε ρωγμές και ξέφευγε σαν αέρας. Κι εκείνη είχε μείνει μισακή να πορεύεται στη ζωή της.

Της πήρε χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταφέρει να τις στενέψει κάπως, να μπορέσει να κάνει μια οικογένεια χωρίς τη σκοτεινιά της δικής της.

Να είναι με έναν άντρα δοτικό σε εκείνη και τα παιδιά της.

Τα είχε καταφέρει καλά, όμως κάθε φορά που συναντούσε τους δικούς της γονείς ήταν το ίδιο.

Ένιωθε για κείνους…κάτι παραπάνω από θυμό. Μίσος!

Γιατί δεν άλλαζαν, γιατί συνέχιζαν να την πληγώνουν.

Γιατί έχασε τόσα χρόνια, γιατί της στέρησαν την αγάπη και συνέχιζαν να της τη στερούν, γιατί ήταν οι ίδιοι και συνέχιζαν να κάνουν τα ίδια λάθη.

Το μπολ με τα πασχαλινά κουλουράκια γύριζε άθικτο σπίτι της, μέσα στη σακούλα που κρατούσε.

Δεν τα κράτησαν.

«Γιατί μπήκες στον κόπο; Η μητέρα σου έφτιαξε την παλιά συνταγή που μας αρέσει. Δεν τρώμε άλλα», είχε πει ο πατέρας της.

«Είσαι πολύ καλή μαγείρισσα» πρόσθεσε η μητέρα της, «αλλά να έρθεις να σου μάθω τη δική μου συνταγή, είναι πιο καλή από τη δική σου».

Κάπου ακούστηκε μια καμπάνα. Ερχόταν Μεγάλη Εβδομάδα.

Της άρεσαν πάντα οι τελετές του Πάσχα. Με τη θρησκεία και τα εκκλησιαστικά, δεν είχε καμία σχέση.

Δεν μπορούσε όμως παρά να παραδεχτεί τη γαλήνη που πρόσφεραν και τη σοφία που περιείχαν πολλά από όσα πρέσβευαν τα ιερά κείμενα.

«Συγχώρεση» σκέφτηκε χαμογελώντας πικρά. «Γιατί;».

«...Γιατί, συγχωρώ σημαίνει κάνω χώρο και για τον άλλον στην ψυχή μου. Μπορώ να συνυπάρχω εκεί μέσα μαζί του και να μην τον φοβάμαι. Να μη με θυμώνει…να μην τον μισώ. Όχι απαραίτητα να τον αγαπώ...».

Λόγια του ψυχολόγου της.

Τα γράφουν και στα βιβλία, όχι στα ιερά, εκείνα της ψυχολογίας:

Συγχωρώ, δεν σημαίνει ξεχνώ. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Οι τρύπες θα υπάρχουν πάντα, όμως μικρότερες. Συγχωρώ, δεν σημαίνει κουκουλώνω. Συγχωρώ, δεν σημαίνει δικαιώνω. Ούτε ότι ο άλλος θα καταλάβει αν του μιλήσεις.

Συγχωρώ, δεν σημαίνει πάντα ότι οι άλλοι αξίζουν τη συγχώρεση. Ούτε ότι θα αλλάξουν.

Το παρελθόν δεν θα αλλάξει σίγουρα. Κι αυτό είναι που σε κυνηγάει. Όμως δεν είναι εκείνοι που έχουν σημασία, αλλά εσύ.

Εσύ, αξίζεις να συνεχίσεις το έργο τους και να κάνεις τόσο κακό στον εαυτό σου;

Όσο τους κρατάς μ’ αυτό τον τρόπο μέσα σου, τους δίνεις δύναμη.

Ούτε η εκδίκηση θα σε σώσει. Μπορεί να σε δικαιώσει, αλλά δεν θα ελευθερωθείς.

Συγχωρείς όχι για τους άλλους, αλλά για σένα. Νικάς το συναίσθημα που σου προκάλεσαν και μαζί την εξουσία τους πάνω σου.

Και τότε αφεντικό του εαυτού σου είσαι εσύ κι όχι οι άλλοι...

Έβγαλε το μπολ με τα κουλουράκια από τη σακούλα.

Τα παιδιά στην παιδική χαρά θα εκτιμούσαν περισσότερο τη μαγειρική της.

Όταν τα φώναξε, έπεσαν σαν μυρμηγκάκια πάνω στα κουλούρια κι έτρωγαν με λαιμαργία και επιφωνήματα απόλαυσης.

Χαμογέλασε. Παλιότερα, το χαμόγελο θα έκανε μέρες να εμφανιστεί στο πρόσωπό της.

Είχε μαλακώσει τελευταία. Μπορεί και να βρισκόταν πιο κοντά στην απελευθέρωσή της.

Όμως η συγχώρεση ήταν αγώνας. Πολύ δύσκολος. Οδυνηρός.

Ήλπιζε ότι κάποιο Πάσχα δεν θα έφευγε κλαίγοντας από το σπίτι των γονιών της.

Ότι θα έρχονταν κάποτε και η δική της Ανάσταση.

Σκέφτηκε ότι τελικά, κάτι τέτοιο έπρεπε να γίνει στο μέλλον. Ένα θαύμα.

Από αυτά τα καθημερινά, που είναι το ίδιο σπουδαία με αυτά των Γραφών.

Γιατί αυτά τα κάνουν άνθρωποι, όντα αδύναμα και ατελή, που πρέπει να ανεβούν φρικτό Γολγοθά και να σηκώσουν αβάσταχτο σταυρό για να το πετύχουν.

Κι ας μην τα μνημονεύει ποτέ κανείς σε καμία Γραφή.

Κι ας μη μάθει ποτέ κανείς για τη «Συγχώρεση μιας Κατερίνας».

eyedoll

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ