Το Κάλεσμα Της Σοφίας

Προίμιο…

Ηζωή του ανθρώπου είναι ένα μεγάλο ταξίδι, μια πορεία μέσα από τους πραγματικούς μύθους και θρύλους, μέσα από σύμβολα και παραστάσεις, που έχουν μέσα τους τον σπόρο της κοινής γλώσσας της κατανόησης, αυτής που κάποτε χάθηκε και την θέση της κατέκτησε η χωριστικότητα της αντίληψης και της νοοτροπίας του ανθρώπου. Από την ώρα εκείνη, από την στιγμή της κατάρευσης αυτού που λέμε εδώ κατανόηση, κοινή κατανόηση, κοινή γλώσσα, κοινός κώδικας επικοινωνίας, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει την Σοφία, την Ενότητα των πάντων.

Παρ΄όλο λοιπόν που τα πάντα είναι ένα, η έλλειψη ικανότητας ολικής σύνδεσης των κοσμικών δεδομένων, κοντολογίς εξαιτίας της «κατάρας» της χωριστικότητας, αυτού που ρομαντικά ονόμασαν Βαβέλ (Βαβέλ, σημαίνει σύγχυση) ή «κατάρα της Βαβέλ», η άνθρωπότητα παραμένει, στο μεγαλύτερο της μέρος, «ανίκανη» να αντιληφθεί αυτήν την ενότητα του παντός, γιατί έχασε την κοινή αντίληψη. Έτσι η αναζήτηση της Γνώσης και της Σοφίας, είτε σε υλικό, είτε σε πνευματικό επίπεδο, έγινε μέλημα του παγκόσμιου ανθρώπου. Πραγματικά δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αναζήτηση της Πνευματικής Γνώσης από την αναζήτησης της Υλικής Γνώσης, γιατί και τα δύο είναι ένα και το αυτό και πηγάζουν, από την βαθύτερη επιθυμία του ανθρώπου να ανακτήσει τον χαμένο του θησαυρό, την απωλεσθείσα Σοφία, την Γνώση που κρύφτηκε από τα μάτια του, ενώ είναι μπροστά του. Κάποιοι. λοιπόν, γίνονται πρωτοπόροι σε αυτήν την αναζήτηση, γίνονται εξερευνητές του αγνώστου και ως άλλοι προμηθείς δίνουν τα δώρα των ανακαλύψεων τους και τους καρπούς του ταξιδιού τους στην Ανθρωπότητα. Τέτοιοι ήταν και είναι οι μεγάλοι επιστήμονες και οι εφευρέτες αλλά και οι Πνευματικοί Άνθρωποι, οι οποίοι έκαναν κύριο μέλημα τους την διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης, μήπως κάποια μέρα και αυτή βρει την ιθάκη της. Αυτήν την αναζήτηση αποδεικνύουν οι περίτεχνοι Ναοί στο όνομα της Σοφίας, οι οποίοι κατασκευάστηκαν μέσα στους Αιώνες, όπως ο Ναός της Παρθένου Αθηνάς, της Θεάς της Σοφίας, ο γνωστός σε όλους Παρθενώνας, στην Αρχαία Αθήνα, ο Ναός της Σοφίας του Σολομώντος στο Αρχαίο Ισραήλ ή ο Βυζαντινός Ναός της Του Θεού Σοφίας στην Κωσταντινούπολη. Λαοί διαφορετικοί μεταξύ τους, με μεγάλες πολιτισμικές και ιδεολογικές αποκλίσεις, ύμνησαν την Σοφία στον διάβα των αιώνων, αποδεικνύωντας, το ότι ο άνθρωπος, ότι εθνικότητα και αν έχει, σε όποιο πολιτιστικό περιβάλλον και αν έχει αναπτυχθεί, ποθεί στο βάθος της Καρδιάς του την Σοφία και την Γνώση για αυτό ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι «ο άνθρωπος του ειδέναι ορέγεται φύσιν».

Οι πιονέροι του πνεύματος και των επιστημών είναι οι φωτεινοί φάροι μέσα στο σκοτάδι της μη κοινής κατανόησης, της μη αντίληψης, αυτό το σκοτάδι γεννά τους δαίμονες, τα τέρατα, τον φανατισμό και όλα τα φαινόμενα της δυστυχίας του ανθρώπου πάνω στη Γη. Πολλές φορές το σκοτάδι γίνεται όμως τόσο πυκνό, που η ανθρώπινη ψυχή, περικεκλεισμένη μέσα στους ισμούς των ορίων που της επιβάλλει η περιορισμένη της αντίληψη, κλαίει και το κλάμμα της γίνεται μελωδία, μια μελωδία που επικαλείται την Σοφία, να έλθει να φωτίσει τα σκοτεινά και δαιδαλώδη μονοπάτια της ζωής, μέχρι που ανακαλύπτει ότι Η Σοφία, δεν βρίσκεται, ούτε στα απόκρυφα μυστικά, ούτε στις δήθεν μυστικές διδασκαλίες των αιώνων, ούτε στον εγωισμό των ανθρώπων αλλά μέσα στην ίδια την Καρδιά μας. Μια τέτοια επίκληση Σοφίας είναι και η παρακάτω, ένα κάλεσμα απεγνωσμένο της χαμένης μας Νύφης, αυτής που η ψυχή μας ποθεί και την καλεί να επιστρέψει στον Νυμφώνα της Ιερής Συνουσίας, της Ιερογαμίας που θα γεννήσει ξανά την Γνώση, μέσω της Κατανόησης, της επαναπόκτησης της κοινής γλώσσας, της άρσης της «κατάρας της Βαβέλ», της άρσης της σύγχυσης.

Όμως η παρακάτω ευχή, επίκληση, κάλεσμα, όπως θέλετε ονομάστε το, είναι βγαλμένη μέσα από τους δικούς μας γνωστικούς θρύλους, μέσα από τον δικό μας μύθο, ένα μύθο όμως που μοιράστηκαν χιλιάδες άνθρωποι ανά τους αιώνες, με διαφορετικές ίσως λέξεις αλλά με κοινή εννοιολογία. Θεωρούμε όμως σωστό σε αυτό το σημείο,  να δώσουμε κάποια ερμηνευτικά κλειδιά για να μπορεί όποιος δεν έχει επαφή με την αντίστοιχη συμβολογία και έκφραση να καταλάβει ένα – δύο πράγματα.

Ο εκφωνητής. Λοιπόν, της παρακάτω επίκλησης αναγνωρίζει ότι ο Κόσμος μας είναι μια Νοητή Βαβυλώνα, τι σημαίνει Βαβυλώνα όμως για τον χαογνωστικό και γενικά τον γνωστικό επικαλούμενο την Μητροπάτωρα Σοφία;

Ο όρος Βαβυλώνα εμφανίζεται μέσα στην Αποκαλυπτική Παράδοση ως χώρος εξορίας, όπως και η Αίγυπτος εμφανίζεται, ως τόπος Αιχμαλωσίας. Στην δεύτερη περίπτωση η συμβολική σημασία της Αιγύπτου είναι η σκληρότητα της ζωής, όπως σκληρός ήταν ο Φαραώ απέναντι στους αιχμάλωτους ισραηλίτες (δεν εξετάζουμε αν ήταν αληθινή η ιστορία, μας ενδιαφέρει η συμβολική διάσταση του Μύθου). Στην πρώτη περίπτωση ο Τύρανος της Βαβυλώνας δεν έχει τα χαρακτηριστικά του Φαραώ, δεν είναι ακριβώς σκληρός αλλά είναι πλάνος, έχει φέρει με το ζόρι τους ανθρώπους να ζησουν στην γη του, όπως η πραγματική Βαβυλώνα είχε αναγκάσει ένα μεγάλο μέρος των ισραηλιτών, κατά την διάρκεια της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας, να ζήσουν εκεί, φαινομενικά ελεύθεροι, μέσα στην χλιδή και τα πλούτη της, πάλαι ποτέ, ισχυρής Αυτοκρατορίας της Βαβυλώνας, αλλά στην ουσία ήταν εξόριστοι και ξένοι. Ήταν τότε που ο ψαλμωδός είπε « Πως θα τραγουδήσουμε σε ξένη γη»; Έτσι και στην νοητή Βαβυλώνα, ο άνθρωπος γεννιέται παρά την θέληση του ( φαινομενικά) και έχει να αντιμετωπίσει την Τυραννία του Χρόνου και του Χώρου, όπου από την μία είναι σκληρή, από την άλλη όμως είναι και γλυκερή πλάνη. Από την μία βιώνει την απώλεια, την απώλεια που επιβάλλει η φθορά, την απώλεια των αγαπημένων του και κάθε λογής πόνο, που επιβάλλει ο Τύραννος και από την άλλη αιχμαλωτίζεται στο φαντασμαγορικό όνειρο που λέγεται κόσμος της εικόνας και επιβάλλεται επίσης από τον Άρχοντα του κόσμου τούτου ( Βλέπε το κείμενο του UCW 70/11) και χάνεται μέσα στην κίβδηλη ομορφιά των ψευδών κοσμημάτων και της φαινομενικής άνεσης. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν είναι ευτυχισμένος γιατί γνωρίζει, βαθειά μέσα του, ότι ζει στην εξορία και ότιδήποτε αποκτά στο κόσμο της πλάνης είναι δανεικό, καθώς είναι ξένος σε έναν κόσμο ξένο, σε ένα κόσμο στον οποίο δεν ανήκει και θα φύγει σύντομα.

Εν τούτοις, ο επικλητής, ξεπερνά γρήγορα την αρνησικοσμία που του φέρνει η συνείδησιακή αποκάλυψη της πραγματικότητας και καταλάβαίνει ότι κάτι του διαφεύγει, καταλαβαίνει ότι είναι ο αρχιτέκτονας του κελλιού του και αρχίζει τότε να αναζητά το κλειδί της εξόδου και ζητά να αποκτήσει Σοφία για να νικήσει την φυλακή του Σαμέλ και της Πόρνης του. Ο Σαμαέλ και η Λίλιθ είναι ο κόσμος της Πλάνης και της στειρότητας, ένας κόσμος που γεννά κελύφη χωρίς αληθινή πνοή ζωής, εφήμερα και με την σαπίλα να διαπερνά τον πυρήνα της πρόσκαιρης ύπαρξης τους, γιατί ενώ γεννιούνται στην ζωή με την κλεμμένη σπίθα της Σοφίας, εντούτοις από την πρώτη στιγμή της γέννησης τους σφραγίζονται με το κεντρί του Άδη. Ο Σαμαέλ είναι τυφλός, γιατί είναι τυφλή δημιουργική δύναμη ,που η Μήτρα του Λίλιθ είναι στείρα και αυτά που γεννά είναι βδελύγματα επειδή δεν είναι αληθινά, η ομορφιά τους είναι πλανερή και στο βάθος της κρύβει τις άσχημες αλυσίδες της αιχμαλωσίας του νου σε έναν κόσμο μη αντίληψης και μη κατανόησης, σε έναν κόσμο προσωπείων και χωριστικότητας.

Ο επικλητής κατανοεί ότι το κλειδί της επαναφοράς της αντίληψης είναι η ίδια η Σοφία, η οποία ονομάζεται Μητροπάτωρ γιατί αυτή είναι η αληθινή Δημιουργική Δύναμη της ουσίας της ζωής. Αν ο Τύραννος κρατά το λάβαρο της χωριστικότητας η Σοφία φορά το διάδημα της Ενότητας των Πάντων, της ενότητας που παραμένει κρυμμένη για την χωριστική αντίληψη. Η Σοφία όμως αποκτά μάρτυρες, μάρτυρες που την ομόλογησαν ενώπιον των αρχών και των εξουσιών της γης, ενώπιον της άγνοιας και της χωριστικότητας και έφτασαν μέχρι και να χύσουν για χάρη της Μεγάλης Θεάς Σοφίας το αίμα τους. Κάθε τους θυσία όμως ήταν μια νίκη επί της πλάνης, θυμίαμα ευωδίας για το άνοιγμα των πυλών της παγκόσμιας αντίληψης, η οποία πήρε την ονομασία « επτά ουρανοί»,ενώ ο κόσμος, που αποδίδει καρπούς, είτε φαύλους είτε γόνιμους παίρνει μέσα στο κείμενο την ονομασία «Αμπελώνες της Βαβυλώνας», γιατί ο κόσμος αυτός, έστω και αν είναι πλάνη, είναι ο χώρος μέσα στον οποίο η Σοφία θα ξαναφανερωθεί, θα ανακαινίσει την αντίληψη του ανθρώπου και θα άρει την επιβεβλημένη τυφλότητα. Όσοι έγιναν προσκυνητές της πλάνης τιμωρούνται από την ίδια τους την χωριστικότητα γιατί η συγκομιδή των καρπών τους είναι φαύλη, πλανερή, κίβδηλη και θανατηφόρα, όσοι έγιναν υπηρέτες της πλάνης διοικώντας από τους κοσμικούς τους θρόνους την γη χωρίς δικαιωσύνη, με γνώμονα την συνέχεια του ψεύδους, θα τους κεράσει η Σοφία το κρασί, που οι ίδιοι παρήγαγαν και όταν θα καταλάβουν ότι το όνειρο που κυβέρνησαν ήταν στείρο και άσχημο, θα καταλήξουν στην αποσύνθεση την οποία οι ίδιοι διάλεξαν.

Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που προσκύνησαν και υπερκτίμησαν την «Εικόνα» και άφησαν τα Προσωπεία της Γης να γίνουν φύση τους, γιατι όταν η Εικόνα διαλυθεί θα διαλυθούν μαζί της, όταν τα προσωπεία σπάσουν, θα σπάσουν μαζί τους. Αυτά όλα θα τα φέρει ο Μέγας Θεριστής, ο ίδιος ο χρόνος, αυτός που έχει πολλά πρόσωπα και ξεγελάει τους ανθρώπους. Επειδή πάλι με έπιασε οίστρος και άρχισα να μιλώ με ρομαντικές έννοιες, οι οποίες ίσως παρξηγηθουν, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάτι: Kανείς δεν τιμωρεί κανέναν, δεν υπάρχει τιμωρός στο σύμπαν, υπάρχει βούληση και θέληση επιλογής, αυτή είναι που κρίνει το αποτέλεσμα, τα υπόλοιπα είναι ρομαντικές έννοιες, οι οποίες περιγράφουν αυτήν την διαδικασία.

                                                                              

Εν Κατακλείδι ο επικαλούμενος, ο ερωτευμένος περιπλανώμενος εξερευνητής, ο Μάγος, ο Ιερέας, ο Επιστήμονας, ο Εφευρέτης, ο Οραματιστής, την Σοφία την επικαλείται για να χορέψει και να συνουσιαστεί μαζί της, ξεπερνώντας την στειρότητα της πλάνης και σπάζοντας τον κύκλο της επανάληψης, σπάζωντας τα καθιερωμένα όρια μέσω της ενότητας της αντίληψης. Αυτός που είναι ερωτευμένος με την παγιωμένη τάξη, αυτός είναι και στείρος, δεν γεννά δημιουργικές ιδέες, δεν προσφέρει στην ανθρωπότητα τίποτε άλλο από την παρουσία του. Αυτός που είναι ερωτευμένος με την Σοφία, αγαπά τον ατελή άνθρωπο και ψάχνει τρόπους να σπάσει την εικόνα, δημιουργώντας κάτι περισσότερο.

Ο Ερωτευμένος με την Σοφία δεν είναι ανάγκη να είναι φιλόσοφος, να είναι πνευματικά ασχολούμενος, εσωτεριστής, ιερέας ή ότι άλλο, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, ο οποίος έχει κάνει την πλάνη του ονείρου διαστημόπλοιο και ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής από την εξορία στην αληθινή πατρίδα του, την χώρα της κοινής γλώσσας, που ξεκινά την διαδικασία της επανόρθωσης της χωριστικής αντίληψης του ανθρώπου. Ανεξάρτητα αν τα καταφέρει ή όχι να φθάσει στην Ιθάκη, αυτός ο άνθρωπος είναι ένας θεϊκός Προμηθέας, που τους καρπούς του ταξιδιού του, την εμπειρία του, τις γνώσεις τους, ότι απέκτησε με κόπο και πόνο και κάτω από τους χλευασμούς του κόσμου της άγνοιας, τα μοιράζεται με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, διακυρήσσωντας έτσι το μήνυμα της Σοφίας, της ενότητας των πάντων.

Για τις υπόλοιπες έννοιες και την περαιτέρω επεξήγηση της συμβολολογίας μας θα βγουν νέα κείμενα, εν καιρώ, για την έννοιες του Λόγου, της κατανόησης ή της κοινής γλώσσας μπορείτε να δείτε στα υπάρχοντα, εώς τώρα, αντίστοιχα κείμενα… Κλείνοντας ευχόμαστε ενότητα αντίληψης και εύρεση του θησαυρού της κοινής γλώσσας σε όλους, η διδαχή του περιγραφόμενου μύθου είναι τελικά η εξής: ό,τι διαλέγει άνθρωπος στο τέλος αυτό λαμβάνει ως αμοιβή, χωρίς να παρεμβαίνει σε αυτό ο όποιος θεός ή ο όποιος δαίμονας, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι θεός και δαίμονας μαζί, οι επιλογές του είναι αυτές που κάνουν την διαφορά.

Ο Χορός της έκστασης

της καύσης

των προσωπείων της Γης…

Η Επίκληση των τέκνων της Βαβυλώνας…

Ω Πανύμνητη Μητέρα των αιώνων Σοφία, εσύ που το Θεριστή σου στις προκαθορισμένες μοίρες των ενιαύσιων κοσμικών στεφάνων αποστέλλεις στους Αμπελώνες της Βαβυλώνας, για να φτιάξει τον άκρατο οίνο και να κεράσει τους εργάτες και μάρτυρες σου στο δείπνο των επτά ουρανών! Κάτω από την όγδοη αψίδα της πύλης του θρόνου σου, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ένατης κλίμακας και του Βασιλιά των δέκα στεμμάτων! Ελθέ, Ελθέ στο μέσο της γιορτής του πόνου των τέκνων σου, εκεί που σπάει ο κύκλος και τα προσωπεία παραδίδονται στην φλόγα του Λόγου, εκεί που οι ξένοι του αιώνα τούτου του απατεώνα εξεφτελίζουν τα δεσμά του Τυφλού Δράκου, του Σαμαέλ του πρωτάρχοντα και της Πόρνης του… Ελθέ Μητροπάτωρ Σοφία!Ελθέ εκεί που αφηγείται η εξορία των περιπλανωμένων και η Σοφία των αληθινά Μυημένων, Ελθέ Κυρά των Υδάτων της Ζωής και Μητέρα πάσης εποχής!

Ελθέ! Ω Πανυπερευλογημένη Μητροπάτωρ Σοφία στην μέση της κλίμακας που γίνεται λαβύρινθος, στην μέση του λαβύρινθου που γίνεται θύρα, στην μέση της θύρας που γίνεται βιβλίο, το Ουράνιο Βιβλίο του Λόγου, ελθέ στο άνοιγμα του Βιβλίου που γίνεται Έρωτας, Ελθέ στην Μέση του Έρωτα που γίνεται Καρδιά, ελθέ στην Μέση της Καρδιάς που γίνεται Όραση, ελθέ στην μέση της όρασης που γίνεται Κατανόηση, ελθέ στην μέση της Κατανόησης που γίνεται τραγούδι, στην μέση του τραγουδιού που γίνεται Σοφία, Ελθέ στην Μέση της Σοφίας που γίνεται Γνώση, Ελθέ στην μέση της γνώσης που γίνεται Στέμμα και Δακτυλίδι! Ελθέ Μητροπάτωρ Σοφία, Κυρά του Ουρανού και της Γης, Ελθέ Περιβεβλημένη τον Ήλιο Συ που την Σελήνη έχεις υποπόδιο των ποδιών σου.

Ο Χορός των Εθνών για τον Θάνατο των « Αρχόντων»

Χορέψτε, Χορέψτε Λαοί της Γης γιατί η Σοφία είναι αναμεσά μας, Χορέψτε Φυλές , Χορέψτε Όρη, Χορέψτε Κάμποι και Βουνά γιατί η Κυρά μας στέκει ανάμεσα μας και κερνά τον άκρατο οίνο του Θεριστή της…

Πιείτε, Πιείτε Λαοί της Βαβυλώνας, Πιείτε Αιχμάλωτοι του Αιγύπτιου Τυράννου γιατί η Σοφία είναι ανάμεσα μας και τους Βασιλείς και άρχοντες της γης έδεσε στο άρμα του θανάτου και χάρισε στα έθνη αιώνια Ζωή, γιατί εκείνη είναι αληθινή ζωή και Σε εκείνη ανήκει η Βασιλεία και Η Δύναμη και η Δόξα στους ατελεύτητους αιώνες των αιώνων!

Η Δοξολογία της Σοφίας

Δοξάστε, Δοξάστε Κύκλοι και Αιώνες , Δοξάστε ‘Έθνη και Φυλές την Μητέρα της ζωής και του Θανάτου την Κυρά! Γιατί ιδού ανάμεσα μας στέκεται η αγέρωχη χιονοφεγγόφωτη Αρχόντισα μας, στον θρόνο της μας τραγουδά άρρητα άσματα και αιώνια, ακούστε, ακούστε την μελωδία της και στροβιλιστείτε στην δίνη της σπείρας των Αιώνων, κοιμηθείτε στο όνειρο για να ξυπνήσετε στην αληθινή ζωή! Δόξα στην Μητέρα των Αιώνων Δόξα στον τρόμο των Αρχόντων, Δόξα σε αυτήν που στις επτά κεφαλές του Βασιλίσκου Χορεύει!

Ω Πανύμνητη Μητέρα Δοξασμένη και Τρισευλογημένη, κέρνα την Βαβυλώνα το κρασί της Οργής σου και Τον Τυφλό, Τυφλό Θεό και την Στύγα της Θαλάσσης φόνευσε, Ελθέ Μητέρα και κράτα το δρέπανο του Θεριστή σου και με το αίμα των μαρτύρων σου πότισε τους αμπελώνες του ονείρου. Ελθέ, Χορέψτε, Ελθέ, Υμνείστε, Ελθέ, τραγουδήστε, Ελθέ, Ξυπνήστε… Αιώνες Ψάλλετε την Δόξα της Μητέρας Σας , Τρέμετε Άρχοντες και προσκυνήστε τα ιμάτια της επτάπυλης Ζωής…. Μακάριος αυτός που θυσιάζει τα προσωπεία της Γης στις Φλογες του Πύρινου Λόγου, Δόξα στην Ογδοάδα του ονείρου,στην ενεάαδα της αφύπνισης και στην Δεκάδα της Στέψης. Σπάστε τον Κύκλο Σπάστε τα Προσωπεία του Τυράννου της Εικόνας, του Τυφλού θεού της Πτώσης του Άστρου! Γένοιτο, Γένοιτο,Γένοιτο.

friendsofaquarianseed

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ