ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ...

The Call

Το πόσο πολύ χρησιμοποιούμε για άχρηστα πράγματα το μυαλό μας, (απομακρύνοντας το από εμάς τους ίδιους), παρατηρείται μέσα στις απλές καθημερινές μας λειτουργίες. Εμείς οι ίδιοι όμως το επιτρέπουμε αυτό, και φτάνουμε τελικά μέχρι τα πολύπλοκα βασανιστήρια που μας κάνουν να είμαστε δυστυχισμένοι…

Δηλαδή:

-Άχρηστες οι σκέψεις, (όπως και οι συζητήσεις), για κάτι που ήδη έγινε. Το να ζητάμε τα ρέστα, ή να κατηγορούμε και να τα βάζουμε με ανθρώπους για τελεσίδικα γεγονότα. (Είναι δεν είναι υπεύθυνοι). Η ουσία είναι τώρα τι κάνουμε. Τώρα πως λύνεται το κάθε θέμα που προέκυψε.

-Το να προτείνουμε «λύσεις» για πράγματα που έχουν δρομολογηθεί, και ήδη έχουν ξεκινήσει, (με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που οι ίδιοι σκεφτήκαμε), είναι το λιγότερο ανόητο, γιατί είναι αργά πια μια και πήραν άλλη πορεία.  

-Το να μιλάμε για το παρελθόν και να το ανακυκλώνουμε, (περιγράφοντας το), ξανά και ξανά, άλλη πάλι βλακεία μας. Ότι έγινε έγινε. Σημασία έχει η παρούσα  θέση μας στα πράγματα.

-Το να «ασχολούμαστε» με επιλογές, θέσεις και στάσεις των άλλων, ειδικά για πράγματα που αφορούν τη δική τους ζωή, και δεν έχουν καμία σχέση με μας, και την προσωπική μας ζωή, είναι επίσης άσκοπο. Μιλώ για το λεγόμενο «κουτσομπολιό»…

-Το να κρίνουμε, και να λέμε «αερολογίες», ή το τι θα κάναμε εμείς, (οι ξύπνιοι), για την πολιτική και τους πολιτικούς, το σύστημα, την οικονομική κρίση, κλπ πόσο γελοίο... Το «τι θα έπρεπε να γίνει», ειδικά για κάποιον που έχει εντελώς «έξω την ουρά του», ή παντελή άγνοια και καμία γνώση για τα θέματα που ασχολείτε, είναι μία εσωτερική «ασύνειδη» τελικά ανάγκη να «δείξει» ότι σε κάτι…., είναι ικανός… Και γιατί ασύνειδη; Γιατί είδε ποτέ του ο ίδιος τη ζωή του, την οικογένεια του, τους φίλους του, την προσωπική του ζωή, τις γενικότερες σχέσεις του κατάματα, για να έχει «τα μούτρα» να δώσει «λύσεις» και για πιο καθολικά θέματα; Δηλαδή τα δικά του τα έχει λυμένα;;;

Πλατιάζουμε… Πλατιάζουμε και ασχολούμαστε, (τις περισσότερες ώρες της ημέρας), με πράγματα, που ούτε στο φινάλε μας αφορούν, (μια και άμεσα, τώρα, στη ζωή μας δεν μας χρησιμεύουν σε τίποτα πρακτικά), ούτε η όποια κρίση (κριτική) κάνουμε μας βοηθά να δούμε τον εαυτό μας ή να αλλάξουμε κάτι ουσιαστικό στην ψυχολογία, και τη δομή του είναι μας…

Είναι άπειρα αυτά που δεν βλέπουμε. Άπειρα…

Κι όμως. Όλες οι «λύσεις» μας, (στα θέματα που ουσιαστικά δεν υπάρχει καν πρόβλημα), δίνονται αυτόματα, αν η προσοχή μας, (το μυαλό μας), ασχοληθεί με μας του ίδιους στο να δούμε τι κάνουμε, και να γίνει απλά «αντικατάσταση»… Αντικατάσταση της προσοχής μας. Από έξω από εμάς, (από όλους τους άλλους), σε μας τους ίδιους.

Αν δεν δούμε καθαρά ποιοι είμαστε σήμερα, (κι όχι ποιοι αγωνιζόμαστε να πείσουμε τους άλλους ότι είμαστε, ή να πείσουμε ακόμα κι εμάς τους ίδιους…), δεν μπορούμε να γίνουμε ποτέ, ο καθαρός, Αληθινός Εαυτός μας. Κι αυτό, γιατί όλα τα «σκουπίδια» που έχουν φορτωθεί επάνω μας σαν «εαυτός μας», πρώτα πρέπει να αναγνωριστούν, να συνειδητοποιηθούν, να κατανοηθούν, ώστε να μπορέσει κατόπιν να βγει στην επιφάνεια η ουσία αυτού που Είμαστε… Ουσία η οποία, τώρα εμποδίζεται εξαιτίας της γαλούχησης που έχουμε υποστεί από το περιβάλλον από τότε που γεννηθήκαμε, από όλες τις «λάθος» καταγραφές που έγιναν μέσα μας εξαιτίας τους, και γενικότερα, όλες τις παρανοήσεις αυτού του κόσμου… Με αυτά θα ΕΠΡΕΠΕ να ασχολείται το μυαλό μας, κι όχι με το τι κάνει ο οποιοσδήποτε έξω από μας… Γιατί όλοι μας το βλέπουμε: Κάτι φταίει πράγματι που δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος... Αν ο τρόπος λειτουργίας του ήταν εντάξει, δεν θα ζούσαμε όπως ζούμε…

Επειδή όμως κατά βάση Είμαστε παιδιά του Ουρανού, πρέπει οι ίδιοι να κάνουμε κάτι Ατομικά…, μια και από έξω, κανείς δεν είναι πρόθυμος να λύσει τα θέματα μας. (Όσο κι αν αυτό μας «βολεύει» να το πιστεύουμε). Ο λόγος; Η ευτυχία και η ολοκλήρωση «εδώ», στο υλικό πεδίο, δεν αφορά το υλικό πεδίο… Είμαστε απλά επισκέπτες… Αυτό όμως, για να «βιωθεί» κάποια στιγμή  από μας, είναι επιτακτικό να μην «ψάχνουμε» τους Ουρανούς και τα Εσωτερικά πεδία «έξω από εμάς», αλλά να ξεκινήσουμε από την ίδια τη Γη, κι απ’ το ότι νομίζουμε, (μια και μας έκαναν να το πιστέψουμε), πως είμαστε μόνο παιδιά δικά της, (της Γης) διότι αυτό μόνο γνωρίσαμε. «Οι Ουρανοί» όμως, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τίποτα αυτού του κόσμου. Αναγνωρίζοντας την «παρανόηση» σε βάθος μέσα μας, και συνειδητοποιώντας πως όλες οι «συμφορές» μας είναι από το κεφάλι μας, με την ταύτιση, και προσκόλληση μας με την ύλη, είναι και αυτό που θα «αποκαλύψει» τη Φύση μας…

Αν δεν αδειάσει το φλιτζάνι μας, δεν μπορεί να γεμίσει με άλλο υγρό προς βρώση… Τι πίνουμε λοιπόν τόσα χρόνια και πικραίνει το στόμα μας; Αυτό; Όχι πια… Όχι πια αγαπημένοι μου… 

«Ας αδειάσουμε το φλιτζάνι μας»

Από όλα…. Αυτό χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε μέσα μας. Να ΔΟΥΜΕ επιτέλους. Να δούμε την Αλήθεια. Που τόσο έχει διαστρεβλωθεί, που δεν υπάρχει τίποτα να μας θυμίζει πια καμία Αξία του Ουρανού. Ενώ τα πάντα είναι μέσα μας, και περιμένουν εκδήλωση… Ο ίδιος ο Θεός… Είναι πέρα… Πέρα όχι από «εδώ», πέρα, απ’ όλα όσα έχουμε κρατήσει ως «στάνταρτ» ρυθμιστές της ζωής και του Είναι μας… Απ’ όλα όσα γνωρίζουμε…

Η εκδήλωση του «μέσα», είναι όλα όσα διστάζουμε να κάνουμε ή να γίνουμε γιατί θα διαφέρουμε. Και δεν θέλουμε να διαφέρουμε. Αν διαφέρουμε, θεωρούμε θα κατακριθούμε και θα μείνουμε μόνοι… Σκεφτήκατε όμως πως όλοι αυτό έχουν στο κεφάλι τους να τους οδηγεί; Αν κάποιοι, δεν «σπάσουν» αυτόν τον κύκλο, και δεν «γίνουμε πολλοί» αυτοί οι κάποιοι, τίποτα δεν θα αλλάξει… Τίποτα… 

Γι’ αυτό το Μονοπάτι είναι Ατομικό… «Δείχνει» ο καθένας το Ατομικό του μονοπάτι προς τα έξω. Αυτό της καρδιάς Του. Αυτό, που αποφασίζει επιτέλους να πάψει να προδίδει… Μια και η μόνη προδοσία αυτού του κόσμου, είναι να μην ακούει ο καθένας τον Εαυτό του. Ο κόσμος μας, είναι γεμάτος ΠΡΟΔΟΤΕΣ…

Φτάνει αδελφοί μου… Φτάνει…

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ