Φοβού τους Ροδίτες, η πόλη θα αλωθεί εκ των έσω

Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς, μπορούσε να δει κανείς πολλές ωραίες Ροδίτισσες να κόβουνε τα μαλλιά τους. Δεν ήτανε κανενός είδους τιμωρία, το κάνανε επειδή το θέλανε. Στην συνέχεια, τους μαζεύανε τα κομμένα μαλλιά και τα πηγαίνανε στο κοντινό οπλουργείο. Πολλοί μέτοικοι και δούλοι κέρδισαν την ελευθερία τους μέσα σε λίγες ώρες, ενώ από την άλλη, διώχτηκαν κλοτσηδόν όλοι οι τυχοδιώκτες και οι τεμπέληδες από την πόλη… περίεργα πράγματα. Όλη η πόλη βρισκότανε σε μια αναστάτωση άνευ προηγουμένου.

Αν ανέβαινε κανείς σε κανένα ψηλό σημείο ή στα τείχη θα έβλεπε την απάντηση σε όλα αυτά. Εκατοντάδες πλοία γεμάτα με 40.000 στρατιώτες και πόσους ακόμα πειρατές πλησίαζαν αποφασισμένοι να αλώσουνε την πόλη. Το καλοκαίρι του 305 π.Χ ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ένας από τους ευφυέστερους στρατηλάτες της εποχής, κατόπιν διαταγής του πατέρα του θα έπαιρνε την Ρόδο με οποιοδήποτε κόστος.

Ενώ λοιπόν οι γυναίκες της Ρόδου μένανε φαλακρές ώστε να χρησιμοποιηθούνε τα μαλλιά τους στην κατασκευή χορδών για τόξα, ο Δημήτριος θα χτυπούσε τα ροδίτικα τείχη με πολιορκητικά θηρία που δεν είχε δει άνθρωπος. Κάποια από αυτά τα κατασκευάσματα χρειάζονταν 3.500 στρατιώτες για να χρησιμοποιηθούνε. Παρόλα αυτά και έπειτα από χιλιάδες απώλειες, ο Δημήτριος δεν κατάφερε να μπει στην Ρόδο εγκαταλείποντας την το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου.

Ύστερα από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1479, οι κάτοικοι της Ρόδου θα ήτανε πάλι σε κατάσταση συναγερμού. Ομάδες εντυπωσιακών ιπποτών περιφέρονταν στα σοκάκια, δίνοντας συγκεκριμένες εντολές, για την καλύτερη οχύρωση πολλών σημείων των τειχών αλλά και να φροντίσουνε να εφαρμοστεί το σχέδιο που όριζε, σε ποιο οχυρό θα έβρισκαν καταφύγιο οι κάτοικοι, σε περίπτωση επίθεσης. Και η επίθεση του 1479 γινόταν από 100.000 Οθωμανούς έχοντας εκείνα τα γιγαντιαία κανόνια που ρίχνανε πύργο με μια βολή. Αρχηγός τους ήταν Έλληνας αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια…

Ωστόσο ντόπιοι και Ιωαννίτες Ιππότες συνεργάστηκαν και το σύστημα άμυνας της πόλης λειτούργησε άψογα. Το επόμενο καλοκαίρι οι Τουρκαλάδες φύγανε άπραγοι, έχοντας χύσει και χάσει οι ίδιοι πολύ αίμα και κάνοντας σουρωτήρι τα τείχη της πόλης.

Oι Οθωμανοί επέστρεψαν μετά από 40 χρόνια για την ρεβάνς. Αυτή τη φορά την επίθεση οδήγησε και ο ίδιος ο Σουλτάνος ο οποίος προς μεγάλη του έκπληξη έβλεπε τους στρατιώτες να στραπατσαρίζονται σε όλες τις εφόδους. Ώσπου στο τουρκικό στρατόπεδο έπεσαν κάτι βέλη από την πόλη, με δεμένα σημειώματα. Ένας κάποιος κύριος D’ Amaral ενημέρωνε ότι η πόλη βρισκόταν στο κακό της το χάλι και ότι λίγο να την φυσούσες θα έπεφτε. Στρατός, ιππότες και άμαχοι, είχανε περιέλθει σε τραγική κατάσταση αλλά μέχρι εκείνη την ώρα οι Τούρκοι δεν το γνώριζαν. Όταν αποκαλύφθηκε η προδοσία του D’ Amaral ο ίδιος εκτελέστηκε αλλά οι Οθωμανοί εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον τις πληροφορίες του και πίεσαν ακόμα περισσότερο τους πολιορκημένους, αναγκάζοντάς τους να παραδοθούν. Έπειτα από 213 χρόνια, η Ρόδος των Ιπποτών έλαβε τέλος.

Χάρη στις αναστηλώσεις των Ιταλών του μεσοπολέμου οι σύγχρονοι Έλληνες και φυσικά οι Ροδίτες και όλη η οικουμένη, μπορούνε να απολαμβάνουνε μία από τις μοναδικές καστρουπόλεις παγκοσμίως η οποία από το 1988 είναι ενταγμένη στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Όλα αυτά όμως δεν γίνανε από μόνα τους, ούτε τυχαία. Αλλά απ’ ότι φαίνεται η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου αφέθηκε στην τύχη της. Ότι δεν κατάφεραν πρωτόγονα κανόνια, χιλιάδες στρατιώτες, ευρηματικά πολιορκητικά όργανα, υπόγειες σήραγγες, σπιούνοι, πουτάνες και σφαγείς επί χιλιάδες χρόνια, το καταφέρνουνε καλύτερα οι ίδιοι σφαγείς οι πολιορκούμενοι, οι Ροδίτες. Κράχτες, γραμμένα συνθήματα και καρφωμένα ράφια μαγαζάτορων πάνω σε τείχη εκατοντάδων ετών, κακόγουστα τραπέζια στα σοκάκια που κόβουνε την κυκλοφορία και άλλα τόσα ωραία, κάνουνε καλά την «δουλειά» τους.

Η έξοδος της Μεσαιωνικής Πόλης από την λίστα της ΟΥΝΕΣΚΟ είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο. Οι Ροδίτες θα επαναλάβουνε την ιστορία στην γκροτέσκα μορφή της, δεν θα κόβουνε τα μαλλιά τους για να σώσουνε την πόλη τους, αλλά θα τα τραβάνε, όπως επίσης θα είναι αυτοί οι ίδιοι, όπως ο D’ Amaral το 1522, που θα έχουνε αλώσει την πόλη προδίδοντάς της στο κιτς και στην συσσωρευμένη υποκουλτούρα.

Η φωτογραφία  είναι του Βασίλη Καυμενάκη.

flust

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ