 |
| ΟΜΩΣ, ΟΙ ΚΟΠΟΙ ΜΑΣ ΑΝΤΑΜΕΙΒΟΝΤΑΝ…. ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΜΑΣ |
Aπό την Γιώτα Αναγνωστοπούλου
Ήταν Σεπτέμβριος του 1998 όταν πήρα την απόφαση να φύγω από την Ναύπακτο και να πάω στην Αγγλία να σπουδάσω. Ο λόγος;
Η αποτυχία μου στις Πανελλήνιες, ενώ όλοι περίμεναν ότι θα περάσω. Ήμουνα 17 και κάτι ψιλά και για πρώτη φορά έφευγα από την οικογένειά μου. Για την ακρίβεια ήταν και η πρώτη φορά που έφευγα γενικά από την επαρχία. Προορισμός; Μία μικρή επαρχία λίγο έξω από το Λονδίνο που λέγεται St. Albans.
Αργότερα έμαθα ότι το St. Albans υπήρξε και η πρώτη πρωτεύουσα της Αγγλίας.
Όταν έφτασα στην Αγγλία με περίμενε ένας κύριος που δεν τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου αλλά κρατούσε ένα ταμπελάκι με το όνομά μου. Προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Gatwick. Αν και πολύ μικρότερο από το αεροδρόμιο του Heathrow που το επισκέφτηκα αργότερα, τα έχασα.
Αντικρίζοντας τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που είχε συνηθίσει το μάτι μου κατάλαβα ότι τίποτα δε θα είναι ίδιο με τη ζωή που είχα συνηθίσει έως τότε. Και επιβεβαιώθηκα….
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε να ενσωματωθώ στη ζωή εκεί για να επιβιώσω για τα χρόνια που θα ζούσα σε αυτήν την ξένη χώρα. Γι’ αυτό και αποφάσισα να κάνω παρέες με ξένους και να ακολουθήσω την εκεί νοοτροπία.Έλληνες φίλους έκανα λίγους.
Κατέληξα να είμαι από τα παιδιά που δεν πήγαιναν σε ελληνικές βραδιές αλλά σε αγγλικά στέκια με ξένους ενώ δεν επισκεπτόμουν την Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία διακοπών.
Στο St.Albans έζησα για ένα χρόνο μέχρι να τελειώσω το κολέγιο και τα υπόλοιπα χρόνια έζησα στο Luton.
Παρατηρώντας ότι οι Άγγλοι στέλνουν τα παιδιά τους μόλις συμπληρώσουν τα 16 τους χρόνια να βρουν δουλειά, αποφάσισα ότι ήθελα και εγώ να κάνω το ίδιο.
Η αλήθεια είναι ότι με παρότρυνε και η συγκάτοικός μου, μία κοπέλα από την Κρήτη που ήδη δούλευε εκεί.
Έτσι εκτός του πανεπιστημίου έπιασα δουλειά και σε ένα Ιταλικό εστιατόριο στο St. Albans ως chef.
Οι εργάσιμες ώρες πολλές, που σε συνδυασμό με το πανεπιστήμιο μας οδηγούσαν πολλές φορές σε σημείο εξάντλησης.
Όμως, οι κόποι μας ανταμείβονταν…. Πληρωνόμασταν πολύ καλά και πάντα στην ώρα μας. Έτσι είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφτούμε πολλά και διαφορετικά μέρη όποτε είχαμε ευκαιρία…. Μάθαμε το Λονδίνο τόσο καλά, λες και ήταν η πόλη που γεννηθήκαμε. Πήγαμε στο Brighton να δούμε θάλασσα, στο Notigham, στο Liverpool, στο Leeds, στο Bradford κι φυσικά ακόμα και τις μέρες που δε δουλεύαμε πηγαίναμε στο St.Albans γιατί ήταν η πόλη που αγαπήσαμε πιο πολύ από όλες.
Αναμνήσεις; Πολλές και δυνατές. Εμπειρίες; Τόσες πολλές που δε νομίζω να τις είχα αποκτήσει αν είχα μείνει στην Ελλάδα.
Τα 2005 τελείωσα τις σπουδές μου και πήρα την απόφαση να επιστρέψω στη φιλόξενη Ελλάδα που αγαπάμε όλοι μας.
Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο αεροδρόμιο πριν επιβιβαστώ για την επιστροφή στην Ελλάδα, να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω … Παρά το γεγονός ότι ήξερα πως θα έβλεπα την οικογένειά μου και τους φίλους μου κάτι με κράταγε πίσω. Επέστρεψα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς και από τότε έχει ξεκινήσει ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση. Δυσκολίες; Αμέτρητες όπως για όλο τον κόσμο.
Μετά από 9 χρόνια παραμονής μου στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, αναρωτιέμαι αν έκανα καλά. Μάλλον όχι.
Μπορεί η Ελλάδα να είναι εξαιρετική για τον ήλιο της και τις υπέροχες ομορφιές της αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της. Και η απορία μου είναι μία και μόνο….
Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι φιλόξενη; Λυπάμαι, αλλά νομίζω πως όχι.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.