Κάθε λαός έχει τα ήθη, τα έθιμα και τις ιδιαιτερότητες του αλλά οι χώρες της ανατολής και ιδιαίτερα η Ιαπωνία έχουν μια ιδιάζουσα συνύπαρξη της γαλήνης, της τέχνης και της ηθικής με τη βαναυσότητα και τη βαρβαρότητα.
Συνήθως όταν ακούμε Ιαπωνία - Samurai, μας έρχεται στο μυαλό ο ευγενής πολεμιστής που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε να ακολουθεί τον κώδικα τιμής Bushido, να κρατά τις ισορροπίες του σύμπαντος και να πράττει αναλόγως.
Στην πράξη βέβαια, ο Samurai αποτελούσε τίτλο ευγενικής καταγωγής και κατ' επέκταση ιδιοκτησίας. Οι Samurai ήταν ευγενείς υποτελείς σε έναν τοπικό άρχοντα "daimio", ζούσαν κυρίως αξιοποιώντας τη γη που είχαν στην ιδιοκτησία τους και εντρυφούσαν στην τεχνική του σπαθιού, της καλλιγραφίας, κ.α.
Στην ίδια περίοδο, στην ίδια κοινωνία συνυπήρχαν οι "Eta" ή "μη άνθρωποι". Εργάτες που ασχολιόντουσαν κυρίως με επαγγέλματα που σχετιζόταν με το θάνατο ή τη σάρκα (νεκροθάφτες, κρεοπώλες κ.α) όπου η ζωή τους κυριολεκτικά δεν είχε καμία αξία.
Eta ή Burakumin, σε φωτογραφία του Shinichi Suzuki, από το 1873
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της τεχνικής του πεζοδρομίου. Ένας Samurai που προπονούνταν στην τεχνική του ιαπωνικού σπαθιού (katana) και που στην προσπάθεια του να την τελειοποιήσει του ερχόταν μια νέα ιδέα-λαβή, είχε το νόμιμο δικαίωμα να βγει στο πεζοδρόμιο, να βρει έναν Eta που απλά έτυχε να περνά από το μέρος και να τη δοκιμάσει πάνω του αφαιρώντας του τη ζωή.
Ακόμα και το Sepuku, το γνωστό σε εμάς χαρακίρι, η αυτοκτονία δηλαδή για την αποκατάσταση της τιμής του Samurai, προφανώς και εμπεριείχε το κομμάτι της ευθύνης και του ήθους αλλά κυρίως εμπεριείχε το κομμάτι της δυνατότητας της οικογένειας να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια, να διατηρήσει τον τίτλο και κυρίως την ιδιοκτησία του Samurai.
Είναι λοιπόν αξιοσημείωτο το πώς μπορούσαν και συνυπήρχαν αυτά τα άκρως αντίθετα στοιχεία σε έναν τέτοιο πολιτισμό και πώς οι άνθρωποι που εφεύραν την καλλιγραφία, την τελετή του τσαγιού, τον κώδικα τιμής του bushido, εφάρμοζαν την "τεχνική του πεζοδρομίου", την περιθωριοποίηση ολόκληρων τάξεων κ.α.
Δεν θέλω λοιπόν σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω την απεριόριστη προσφορά του Ιαπωνικού λαού και την ανατολικής κουλτούρας στην ανθρωπότητα, αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ακόμα και το καλύτερο μετάξι παράγεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτό που δείχνει.
Άλλα γεγονότα και ήθη που σχετίζονται με το συγκεκριμένο θέμα υπάρχουν άφθονα. Ποιο χαρακτηριστικό είναι το κεφάλαιο geisha. Οι Γκέισες αποτελούσαν τη "συντροφιά" των ευγενών για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεδομένου όμως ότι το επάγγελμα αυτό καθ' αυτό είχε επαφή με τη σάρκα, άρα κατέπεφτε στην κατώτερη κλίμακα ανθρώπων της εποχής και ήταν ανεπίτρεπτο οι ευγενείς να συναναστρέφονται με τέτοιους "ανθρώπους", έπρεπε να υπάρχει κάτι που να διαχωρίζει τις γκέισες.
Η καλλιτεχνική χροιά που τους δόθηκε, η τέχνη του χορού, της μουσικής και κυρίως η τέχνη της μη πρόστυχης σαγήνης, ήταν αυτό που τελικά διαχώρισε τις Γκέισες από τους "μη ανθρώπους".
Έτσι λοιπόν συναντάμε ξανά το εξής παράδοξο, γυναίκες που επαγγέλλονται κάτι πολύ ανήθικο για άλλους πολιτισμούς, να έχουν εξέχουσα θέση και δύναμη (χωρίς να δικαιούνται αξίωμα βέβαια) στην κοινωνία, λόγω ενός πάρα πολύ προσεγμένου περιτυλίγματος."
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.