Χτίζοντας χαρακτήρα

Στο σπίτι μας οι εκδηλώσεις οίκτου ήταν τελείως απαγορευμένες. Αντί για οίκτο και συναισθηματισμούς, προτρεπόμασταν να χρησιμοποιούμε το νου μας. Για παράδειγμα, εάν έπεφτα κάτω και χτυπούσα το μέτωπό μου, η αδερφή μου θα έτρεχε να με βοηθήσει να σηκωθώ, αλλά χωρίς να πει λέξη. Ό,τι κι αν έλεγα, προσπαθούσε να κρατήσει μια ψύχραιμη έκφραση.

Μια μέρα ήμουν πολύ λυπημένος γιατί έχασα το αγαπημένο μου παιχνίδι – ένα αλογάκι με ρόδες. Αφού κοίταξα παντού, πήγα στις αδερφές μου και είπα, “Αδερφές μου, αισθάνομαι τόσο άσχημα που χάθηκε το αλογάκι μου.” Με υψωμένα τα φρύδια και με ψύχραιμα πρόσωπα με κοιτούσαν, και μία απ’ αυτές είπε,
“Και λοιπόν;” σα να έλεγε “Δεν πρόκειται να δημιουργήσεις θέμα για κάτι τόσο μικρό, έτσι;” Είχα πολλές τέτοιες στιγμές στις οποίες έμαθα ότι μπορώ να στέκομαι ψηλότερα απ’ τις μικρές ανησυχίες και προβλήματά μου. Είμαι ευγνώμων σε αυτές που δεν μου έδειχναν οίκτο. Ο οίκτος τους θα μπορούσε να μου στερήσει μια ευκαιρία να γίνω δυνατός.

Είχαμε μια αυστηρή πειθαρχία στο σπίτι να μην δείχνουμε οίκτο σε κανέναν. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο, αλλά προσπαθήσαμε και μάθαμε. Εάν κάποιος στο σπίτι ήταν άρρωστος, θα του κάναμε επίσκεψη με χαμόγελα, με αστεία και με συζητήσεις για πράγματα που μπορεί να ενδιέφεραν τον ασθενή, αλλά ποτέ δεν θα λέγαμε πράγματα όπως, “Λυπάμαι που υποφέρεις τόσο. Είναι δύσκολο για σένα να εγκαταλείψεις τις αγαπημένους σου απολαύσεις. Πώς μας λείπεις άμοιρε αγαπημένε μας, όσο είσαι εδώ ξαπλωμένος τόσο αδύναμος και χλομός.” Αυτές οι εκφράσεις οίκτου ήταν απαγορευμένες σε οποιαδήποτε περίπτωση. Αντί αυτού, προσπαθούσαμε να προσφέρουμε μια ευχάριστη και ενθαρρυντική στάση, αποστασιοποιημένοι αλλά έτοιμοι να βοηθήσουμε αν χρειαζόταν.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Autobiography 

elenastral


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ