Άδειασε η ζωή από χαρά

Ασάλευτη, ο αέρας μου μπερδεύει τα μαλλιά

αφήνοντας ένα ανατριχιαστικό ήχο

Θόλωσε η θλίψη την ματιά

βάρυνε και της καρδιάς τον χτύπο.

Λιγοστά σύννεφα στον ουρανό

περιμένουν με δίψα να γεμίσουν

κάπου εκεί ψηλά στον Θεό

τα όνειρά μου θέλουν να σιωπήσουν.

Άδικα έψαξα την ζεστασιά

να βρω σ ανθρώπινη φιγούρα

άψυχα τριγύρω τα κορμιά

πηγαινοέρχονται στην ίδια πατητούρα.

Άδειασε η ζωή από χαρά

κακία, εγωισμός και αδικία

πονηριά επικρατεί και στα παιδιά

απ τον γονιών την άπληστη αδυναμία.

Μόνη, ώρες ατελείωτες περνώ

συλλογίζοντας όσα έχουν προσπεράσει

τα χρόνια που χαθήκαν αναζητώ

την νιότη που έφυγε και μ έχει ξεχάσει.

Στο πρόσωπο διακρίνω τις ρογμές

χιόνια επάνω στα μαλλιά μου

στη σκέψη αμέτρητες μορφές 

δύναμη δώσαν στα βήματά μου.

Ο κόσμος είναι λιγοστός

κι αδύναμος στης φύσης την μανία

θέλει όμως να ναι αρχηγός

να γράφει την δική του ιστορία.

Πιστεύει σε χάρτινα κομμάτια

γυρεύει με μανία τα υλικά αγαθά

χάνεται σε σκοτεινά σοκάκια

συντηρείται διαρκώς με την ψευτιά!

Μάρθα Χαράπη


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ