Ἰησοῦν ἢ Βαραββᾶν;

 

"Σαν αιώνιο 'Ἰησοῦν ἢ Βαραββᾶν' του ανθρώπου η φύση" έγραφε σ' έναν πλήρη νοημάτων στίχο η Λίνα Νικολακοπούλου.
Ένα αιώνιο δίλημμα ανάμεσα σε δυο αδικίες, ανάμεσα σε δυο επιλογές στάσης ζωής.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι θα απαντούσαμε αν ήμασταν στη θέση των Εβραίων που παρακολούθησαν τη "δίκη" του Ιησού;
Έχουμε αναρωτηθεί ποιοι θα παίρναμε τα πόδια μας για να εκφράσουμε τη δική μας γνώμη, τη δική μας απάντηση στο δίλημμα;
Έχουμε αναρωτηθεί ποιοι τελικά πήγαν και φώναξαν "Βαραββᾶν";
Και, εν τέλει, έχουμε αναρωτηθεί ποιο ηταν το κίνητρο της επιλογής τους;


Έχουμε το πανίσχυρο ιουδαϊκό ιερατείο που είναι στην ουσία ο κουμανταδόρος της χώρας εκείνης.
Αυτό θέλει να εξαλείψει κάθε φωνή που δεν του αρέσει.
Έχουμε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που δεν την πολυενδιαφέρουν τα εσωτερικά ζητήματα των Εβραίων παρά μόνο να διατηρείται η ηρεμία στην περιοχή.
Κι έχουμε δυο καταδικασμένους, εκ των οποίων ο ένας θα πάρει χάρη.

Ο ένας ήταν ζηλωτής. Σα να λέμε επαναστάτης, στα όρια όμως της τρομοκρατίας. Διεξάγει ένοπλο αγώνα κατά του κατακτητή, έχει μεν το δίκιο του κινητρου της ελευθερίας με το μέρος του, αλλά έχει σκοτώσει ανθρώπους (σ.σ. Ρωμαίους στρατιώτες) στην προσπάθειά του αυτή, χωρίς να είναι στο πλαίσιο όμως ενός γενικευμένου αγώνα, οπότε να μπορούσαμε να μιλήσουμε για επανάσταση.
Απ' την άλλη έχουμε έναν άνθρωπο που δεν έκανε κακό σε κανεναν. Το μόνο έγκλημά του ήταν ότι κήρυξε την αγάπη και την ισότητα και ζητούσε απ' τους ανθρώπους να αλλάξουν τον εαυτο τους, να αλλάξουν τρόπο ζωής.

Ο πρώτος τα έβαζε με τον εξωτερικό εχθρό, ο δεύτερος με τον εσωτερικό.
Ο πρώτος μαχαίρωνε στρατιώτες του κατακτητή, ο δεύτερος έσπαγε με καδρόνια το... εμπορικό κέντρο που είχαν στήσει οι έμποροι της πίστης.
Ο πρώτος διακήρυσσε την ελεύθερη Ιουδαία απ' τους Ρωμαίους, ο δεύτερος τον ελέυθερο άνθρωπο από την κακία.
Ο πρώτος σεβόταν το Μωσαϊκό νόμο, ο δεύτερος αδιαφορούσε.
Ο πρώτος τα 'χε σχετικά καλά με το ιερατείο, ο δεύτερος τους έλεγε υποκριτές και κήρυσσε πως θα τους γκρεμίσει το ναό και σε τρεις μέρες θα φτιάξει έναν άλλο, αιώνιο ναό.

Οι Ρωμαίοι ήθελαν να τελειώνουν με τον Βαραββά, αλλά δεν καιγόντουσαν κιόλας. Ξέρανε πως δεν μπορεί να ταράξει την κυριαρχία τους. Για το θέμα του Ιησού αδιαφορούσαν. Δεν τους αφορούσε η διδασκαλία του.
Το ιερατείο όμως ήθελε πάση θυσία να εξοντώσει αυτόν που αμφισβητούσε τη δική τους κυριαρχία. Τον Ιησού.
Ο κόσμος όμως;
Ο αξιολογητής του διλήμματος; 

Κατ' αρχάς, πρέπει να 'χουμε υπ' όψη μας ποιοι ψήφισαν.
Το ιερατείο είχε μαζέψει έναν ισχυρό πυρήνα δικών του ανθρώπων για να δώσει τον τόνο στη διά βοής απόφαση του ιουδαϊκού κοινού.
Τρομοκράτησαν κιόλας τους υποστηρικτές του Ιησού, με αποτέλεσμα να μην παραστούν πολλοί απ' τους τελευταίους στην ψηφοφορία.
Με αυτόν τον τρόπο ομως στην ουσία εξυπηρετηθηκε το σχέδιο του Ιερατείου.

Η απουσία όμως των πολλών από το δίλημμα έστειλε τον Ιησού στο σταυρό.
Διότι και αυτοί που δεν ήταν ούτε ζηλωτές σαν τον Βαραββά ούτε μαθητές και ακόλουθοι του Ιησού έπρεπε να παραστούν και να επιλέξουν στο δίλημμα για το ποιος θα αθωωθεί.
Αλλά η... ουδέτερη -μεταξύ των δύο- κοινή γνώμη δεν παρέστη τελικά και με συνοπτικές διαδικασίες η οργανωμένη μειοψηφία του συστήματος.. πλειοψήφισε!
Και οδηγήθηκε στο σταυρό αυτός που δε διέπραξε κανένα αδίκημα.
Θα μου πεις τώρα "και γιατί να μη γλιτώσει καλύτερα ο άλλος που υποσχόταν άμεση απελευθέρωση απ' τους Ρωμαίους και να γλιτώσει ο ακίνδυνος για τον κατακτητή;"
Ε. εντάξει, γούστα είναι αυτά και απόψεις αντίστοιχα.
Είπαμε: δίλημμα είναι αυτό.
Με κάθε απόφαση διασώζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και σκοτώνουμε ένα άλλο. 
Και οι δύο αποφάσεις του διλήμματος έχουν και δίκαιο και αδικία μέσα τους.
Το ζύγι κάνει τη διαφορά.

 

Καμιά απ' τις δυο αποφάσεις δεν είναι ευχάριστες.
Πολλοί όταν βρίσκονται μπροστά σε τέτοιο δίλημμα, αποφεύγουν να απαντήσουν και το αποκαλούν ψευτοδίλημμα, λες και μπορούμε τάχα να ορίζουμε πάντα το περιεχόμενο των διλημμάτων στη ζωή.
Και αφήνουν συνήθως τους λίγους να γέρνουν την πλάστιγγα προς τα εκεί που εκείνοι θέλουν ή έχουν συμφέρον.
Η φύση της ζωής όμως μας αναγκάζει σε δύσκολα διλήμματα.
Ἠ για να το πει καλύτερα η Νικολακοπούλου... 

Λες και μέσα μας τ’ αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραββάν
του ανθρώπου η φύση.

Τι θα απαντούσαμε σήμερα στο δίλημμα;
Με τον ένοπλο αγώνα κατά των δυναστών της χώρας λοιπόν ή με τον άοπλο αγώνα κατά των δυναστών της ψυχής;
Με την οργισμένη κραυγή του ζηλωτή ή με την γαλήνια σοφία του δασκάλου; 
Ἰησοῦν ἢ Βαραββᾶν;
 
toixo-toixo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ