Ποια η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα;

 

Το τόνικ και η σόδα έφεραν πραγματική επανάσταση στον τρόπο που οι άνθρωποι πίνουν το αλκοόλ.

 Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ποτά.  Το τόνικ περιέχει κινίνη, που είναι ένα φυσικό κρυσταλλικό αλκαλοειδές. Η κινίνη έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένης της αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης της. Η σόδα γενικά έχει όξινο ανθρακικό νάτριο και θειικό κάλιο, ωστόσο αυτά τα συστατικά δεν έχουν ιατρικά οφέλη. 

 Αρχικά το τόνικ δόθηκε σε ανθρώπους που έπασχαν από ελονοσία. Η προσθήκη κινίνης σε κανονικό νερό αποδείχτηκε πως είναι ένα αποτελεσματικό τονωτικό για τους ανθρώπους, ως εκ τούτου πήρε ακριβώς αυτό το όνομα: Tonic (τονωτικό). 


Η θεραπεία της ελονοσίας πέρασε από τη Νότια Ασία και την Αφρική στην Ινδία που ήταν βρετανική αποικία και εκεί ο βρετανικός πληθυσμός, ανάμειξε το τόνικ με τζιν για να αραιώσει την έντονη (πικρή) γεύση του.  Το τόνικ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε για να θεραπεύσει την ελονοσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορούμε να αγοράσουμε σήμερα. 

Οταν για πρώτη φορά το παρασκεύασαν ήταν ιδιαίτερα πικρό, λόγω της υπερβολικής ποσότητας κινίνης. Σήμερα έχει προστεθεί ζάχαρη στο τόνικ και έτσι η ποσότητα της κινίνης έχει μειωθεί σημαντικά. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που απολαμβάνουν το τόνικ έχουν να λένε για την ιδιαίτερη γεύση του.  

Η σόδα από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε το 1767 από τον Joseph Priestley. Ο Priestley επινόησε το συγκεκριμένο αφέψημα, όταν παρατήρησε ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε να προστεθεί  αποτελεσματικά στο νερό, προκειμένου να δημιουργήσει το ανθρακικό αέριο, δηλαδή τη σημερινή μας σόδα.  

Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα, οι εύποροι είχαν στα σπίτια τους σιφόνια με σόδα, όπου μπορούσε να παρασκευαστεί άμεσα ανθρακούχο νερό, το οποίο συχνά σέρβιραν μόνο του ή με ισχυρό αλκοόλ, όπως το ουίσκι.  Ετσι, λοιπόν, ουσιαστικά άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έπιναν αλκοόλ. 

Πριν από την εφεύρεση αυτών των ποτών, το αλκοόλ θεωρήθηκε πως ήταν πάρα πολύ δυνατό και δεν μπορούσαν να το πιουν όλοι. Οταν όμως παρασκευάστηκαν το τόνικ και η σόδα, οι άνθρωποι ήταν πια σε θέση να αναμειγνύουν τα σκληρά αλκοολούχα ποτά με το νερό (τόνικ ή σόδα) της επιλογής τους. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η κατανάλωση του αλκοόλ. 

 Ενώ η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα είναι προφανής, συχνά λανθασμένα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ομως, το τόνικ είναι καλύτερο όταν συνδυάζεται με το τζιν, δεδομένου ότι ταιριάζει καλύτερα στην πευκώδη γεύση του, ενώ η σόδα είναι στα καλύτερά της, όταν χρησιμοποιείται για την αραίωση των δυνατών ποτών.  Τόσο το τόνικ, όσο και η σόδα, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικά για τον ουρανίσκο, αν χρησιμοποιούνται σωστά.

 medinova

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Το τόνικ και η σόδα έφεραν πραγματική επανάσταση στον τρόπο που οι άνθρωποι πίνουν το αλκοόλ. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ποτά.

Το τόνικ περιέχει κινίνη, που είναι ένα φυσικό κρυσταλλικό αλκαλοειδές. Η κινίνη έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένης της αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης της. Η σόδα γενικά έχει όξινο ανθρακικό νάτριο και θειικό κάλιο, ωστόσο αυτά τα συστατικά δεν έχουν ιατρικά οφέλη.
Αρχικά το τόνικ δόθηκε σε ανθρώπους που έπασχαν από ελονοσία. Η προσθήκη κινίνης σε κανονικό νερό αποδείχτηκε πως είναι ένα αποτελεσματικό τονωτικό για τους ανθρώπους, ως εκ τούτου πήρε ακριβώς αυτό το όνομα: Tonic (τονωτικό). Η θεραπεία της ελονοσίας πέρασε από τη Νότια Ασία και την Αφρική στην Ινδία που ήταν βρετανική αποικία και εκεί ο βρετανικός πληθυσμός, ανάμειξε το τόνικ με τζιν για να αραιώσει την έντονη (πικρή) γεύση του.
Το τόνικ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε για να θεραπεύσει την ελονοσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορούμε να αγοράσουμε σήμερα. Οταν για πρώτη φορά το παρασκεύασαν ήταν ιδιαίτερα πικρό, λόγω της υπερβολικής ποσότητας κινίνης. Σήμερα έχει προστεθεί ζάχαρη στο τόνικ και έτσι η ποσότητα της κινίνης έχει μειωθεί σημαντικά. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που απολαμβάνουν το τόνικ έχουν να λένε για την ιδιαίτερη γεύση του.
Η σόδα από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε το 1767 από τον Joseph Priestley. Ο Priestley επινόησε το συγκεκριμένο αφέψημα, όταν παρατήρησε ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε να προστεθεί  αποτελεσματικά στο νερό, προκειμένου να δημιουργήσει το ανθρακικό αέριο, δηλαδή τη σημερινή μας σόδα.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα, οι εύποροι είχαν στα σπίτια τους σιφόνια με σόδα, όπου μπορούσε να παρασκευαστεί άμεσα ανθρακούχο νερό, το οποίο συχνά σέρβιραν μόνο του ή με ισχυρό αλκοόλ, όπως το ουίσκι.
Ετσι, λοιπόν, ουσιαστικά άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έπιναν αλκοόλ. Πριν από την εφεύρεση αυτών των ποτών, το αλκοόλ θεωρήθηκε πως ήταν πάρα πολύ δυνατό και δεν μπορούσαν να το πιουν όλοι. Οταν όμως παρασκευάστηκαν το τόνικ και η σόδα, οι άνθρωποι ήταν πια σε θέση να αναμειγνύουν τα σκληρά αλκοολούχα ποτά με το νερό (τόνικ ή σόδα) της επιλογής τους. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η κατανάλωση του αλκοόλ.
Ενώ η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα είναι προφανής, συχνά λανθασμένα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ομως, το τόνικ είναι καλύτερο όταν συνδυάζεται με το τζιν, δεδομένου ότι ταιριάζει καλύτερα στην πευκώδη γεύση του, ενώ η σόδα είναι στα καλύτερά της, όταν χρησιμοποιείται για την αραίωση των δυνατών ποτών.
Τόσο το τόνικ, όσο και η σόδα, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικά για τον ουρανίσκο, αν χρησιμοποιούνται σωστά.
- See more at: http://www.medinova.gr/poia-i-diafora-anamesa-sto-tonik-kai-ti-soda/#sthash.ewNaO7Z4.dpuf

 

 

Το τόνικ και η σόδα έφεραν πραγματική επανάσταση στον τρόπο που οι άνθρωποι πίνουν το αλκοόλ. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ποτά.

Το τόνικ περιέχει κινίνη, που είναι ένα φυσικό κρυσταλλικό αλκαλοειδές. Η κινίνη έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένης της αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης της. Η σόδα γενικά έχει όξινο ανθρακικό νάτριο και θειικό κάλιο, ωστόσο αυτά τα συστατικά δεν έχουν ιατρικά οφέλη.
Αρχικά το τόνικ δόθηκε σε ανθρώπους που έπασχαν από ελονοσία. Η προσθήκη κινίνης σε κανονικό νερό αποδείχτηκε πως είναι ένα αποτελεσματικό τονωτικό για τους ανθρώπους, ως εκ τούτου πήρε ακριβώς αυτό το όνομα: Tonic (τονωτικό). Η θεραπεία της ελονοσίας πέρασε από τη Νότια Ασία και την Αφρική στην Ινδία που ήταν βρετανική αποικία και εκεί ο βρετανικός πληθυσμός, ανάμειξε το τόνικ με τζιν για να αραιώσει την έντονη (πικρή) γεύση του.
Το τόνικ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε για να θεραπεύσει την ελονοσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορούμε να αγοράσουμε σήμερα. Οταν για πρώτη φορά το παρασκεύασαν ήταν ιδιαίτερα πικρό, λόγω της υπερβολικής ποσότητας κινίνης. Σήμερα έχει προστεθεί ζάχαρη στο τόνικ και έτσι η ποσότητα της κινίνης έχει μειωθεί σημαντικά. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που απολαμβάνουν το τόνικ έχουν να λένε για την ιδιαίτερη γεύση του.
Η σόδα από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε το 1767 από τον Joseph Priestley. Ο Priestley επινόησε το συγκεκριμένο αφέψημα, όταν παρατήρησε ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε να προστεθεί  αποτελεσματικά στο νερό, προκειμένου να δημιουργήσει το ανθρακικό αέριο, δηλαδή τη σημερινή μας σόδα.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα, οι εύποροι είχαν στα σπίτια τους σιφόνια με σόδα, όπου μπορούσε να παρασκευαστεί άμεσα ανθρακούχο νερό, το οποίο συχνά σέρβιραν μόνο του ή με ισχυρό αλκοόλ, όπως το ουίσκι.
Ετσι, λοιπόν, ουσιαστικά άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έπιναν αλκοόλ. Πριν από την εφεύρεση αυτών των ποτών, το αλκοόλ θεωρήθηκε πως ήταν πάρα πολύ δυνατό και δεν μπορούσαν να το πιουν όλοι. Οταν όμως παρασκευάστηκαν το τόνικ και η σόδα, οι άνθρωποι ήταν πια σε θέση να αναμειγνύουν τα σκληρά αλκοολούχα ποτά με το νερό (τόνικ ή σόδα) της επιλογής τους. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η κατανάλωση του αλκοόλ.
Ενώ η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα είναι προφανής, συχνά λανθασμένα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ομως, το τόνικ είναι καλύτερο όταν συνδυάζεται με το τζιν, δεδομένου ότι ταιριάζει καλύτερα στην πευκώδη γεύση του, ενώ η σόδα είναι στα καλύτερά της, όταν χρησιμοποιείται για την αραίωση των δυνατών ποτών.
Τόσο το τόνικ, όσο και η σόδα, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικά για τον ουρανίσκο, αν χρησιμοποιούνται σωστά.
- See more at: http://www.medinova.gr/poia-i-diafora-anamesa-sto-tonik-kai-ti-soda/#sthash.ewNaO7Z4.dpuf

 

 

 

 

 

Το τόνικ και η σόδα έφεραν πραγματική επανάσταση στον τρόπο που οι άνθρωποι πίνουν το αλκοόλ. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ποτά.

Το τόνικ περιέχει κινίνη, που είναι ένα φυσικό κρυσταλλικό αλκαλοειδές. Η κινίνη έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένης της αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης της. Η σόδα γενικά έχει όξινο ανθρακικό νάτριο και θειικό κάλιο, ωστόσο αυτά τα συστατικά δεν έχουν ιατρικά οφέλη.
Αρχικά το τόνικ δόθηκε σε ανθρώπους που έπασχαν από ελονοσία. Η προσθήκη κινίνης σε κανονικό νερό αποδείχτηκε πως είναι ένα αποτελεσματικό τονωτικό για τους ανθρώπους, ως εκ τούτου πήρε ακριβώς αυτό το όνομα: Tonic (τονωτικό). Η θεραπεία της ελονοσίας πέρασε από τη Νότια Ασία και την Αφρική στην Ινδία που ήταν βρετανική αποικία και εκεί ο βρετανικός πληθυσμός, ανάμειξε το τόνικ με τζιν για να αραιώσει την έντονη (πικρή) γεύση του.
Το τόνικ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε για να θεραπεύσει την ελονοσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορούμε να αγοράσουμε σήμερα. Οταν για πρώτη φορά το παρασκεύασαν ήταν ιδιαίτερα πικρό, λόγω της υπερβολικής ποσότητας κινίνης. Σήμερα έχει προστεθεί ζάχαρη στο τόνικ και έτσι η ποσότητα της κινίνης έχει μειωθεί σημαντικά. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που απολαμβάνουν το τόνικ έχουν να λένε για την ιδιαίτερη γεύση του.
Η σόδα από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε το 1767 από τον Joseph Priestley. Ο Priestley επινόησε το συγκεκριμένο αφέψημα, όταν παρατήρησε ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε να προστεθεί  αποτελεσματικά στο νερό, προκειμένου να δημιουργήσει το ανθρακικό αέριο, δηλαδή τη σημερινή μας σόδα.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα, οι εύποροι είχαν στα σπίτια τους σιφόνια με σόδα, όπου μπορούσε να παρασκευαστεί άμεσα ανθρακούχο νερό, το οποίο συχνά σέρβιραν μόνο του ή με ισχυρό αλκοόλ, όπως το ουίσκι.
Ετσι, λοιπόν, ουσιαστικά άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έπιναν αλκοόλ. Πριν από την εφεύρεση αυτών των ποτών, το αλκοόλ θεωρήθηκε πως ήταν πάρα πολύ δυνατό και δεν μπορούσαν να το πιουν όλοι. Οταν όμως παρασκευάστηκαν το τόνικ και η σόδα, οι άνθρωποι ήταν πια σε θέση να αναμειγνύουν τα σκληρά αλκοολούχα ποτά με το νερό (τόνικ ή σόδα) της επιλογής τους. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η κατανάλωση του αλκοόλ.
Ενώ η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα είναι προφανής, συχνά λανθασμένα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ομως, το τόνικ είναι καλύτερο όταν συνδυάζεται με το τζιν, δεδομένου ότι ταιριάζει καλύτερα στην πευκώδη γεύση του, ενώ η σόδα είναι στα καλύτερά της, όταν χρησιμοποιείται για την αραίωση των δυνατών ποτών.
Τόσο το τόνικ, όσο και η σόδα, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικά για τον ουρανίσκο, αν χρησιμοποιούνται σωστά.
- See more at: http://www.medinova.gr/poia-i-diafora-anamesa-sto-tonik-kai-ti-soda/#sthash.ZMRl0wT5.dpuf

Το τόνικ και η σόδα έφεραν πραγματική επανάσταση στον τρόπο που οι άνθρωποι πίνουν το αλκοόλ. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ποτά.

Το τόνικ περιέχει κινίνη, που είναι ένα φυσικό κρυσταλλικό αλκαλοειδές. Η κινίνη έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες, συμπεριλαμβανομένης της αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης της. Η σόδα γενικά έχει όξινο ανθρακικό νάτριο και θειικό κάλιο, ωστόσο αυτά τα συστατικά δεν έχουν ιατρικά οφέλη.
Αρχικά το τόνικ δόθηκε σε ανθρώπους που έπασχαν από ελονοσία. Η προσθήκη κινίνης σε κανονικό νερό αποδείχτηκε πως είναι ένα αποτελεσματικό τονωτικό για τους ανθρώπους, ως εκ τούτου πήρε ακριβώς αυτό το όνομα: Tonic (τονωτικό). Η θεραπεία της ελονοσίας πέρασε από τη Νότια Ασία και την Αφρική στην Ινδία που ήταν βρετανική αποικία και εκεί ο βρετανικός πληθυσμός, ανάμειξε το τόνικ με τζιν για να αραιώσει την έντονη (πικρή) γεύση του.
Το τόνικ που χρησιμοποιήθηκε κάποτε για να θεραπεύσει την ελονοσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που μπορούμε να αγοράσουμε σήμερα. Οταν για πρώτη φορά το παρασκεύασαν ήταν ιδιαίτερα πικρό, λόγω της υπερβολικής ποσότητας κινίνης. Σήμερα έχει προστεθεί ζάχαρη στο τόνικ και έτσι η ποσότητα της κινίνης έχει μειωθεί σημαντικά. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που απολαμβάνουν το τόνικ έχουν να λένε για την ιδιαίτερη γεύση του.
Η σόδα από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε το 1767 από τον Joseph Priestley. Ο Priestley επινόησε το συγκεκριμένο αφέψημα, όταν παρατήρησε ότι το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε να προστεθεί  αποτελεσματικά στο νερό, προκειμένου να δημιουργήσει το ανθρακικό αέριο, δηλαδή τη σημερινή μας σόδα.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα, οι εύποροι είχαν στα σπίτια τους σιφόνια με σόδα, όπου μπορούσε να παρασκευαστεί άμεσα ανθρακούχο νερό, το οποίο συχνά σέρβιραν μόνο του ή με ισχυρό αλκοόλ, όπως το ουίσκι.
Ετσι, λοιπόν, ουσιαστικά άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έπιναν αλκοόλ. Πριν από την εφεύρεση αυτών των ποτών, το αλκοόλ θεωρήθηκε πως ήταν πάρα πολύ δυνατό και δεν μπορούσαν να το πιουν όλοι. Οταν όμως παρασκευάστηκαν το τόνικ και η σόδα, οι άνθρωποι ήταν πια σε θέση να αναμειγνύουν τα σκληρά αλκοολούχα ποτά με το νερό (τόνικ ή σόδα) της επιλογής τους. Το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθεί η κατανάλωση του αλκοόλ.
Ενώ η διαφορά ανάμεσα στο τόνικ και τη σόδα είναι προφανής, συχνά λανθασμένα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά. Ομως, το τόνικ είναι καλύτερο όταν συνδυάζεται με το τζιν, δεδομένου ότι ταιριάζει καλύτερα στην πευκώδη γεύση του, ενώ η σόδα είναι στα καλύτερά της, όταν χρησιμοποιείται για την αραίωση των δυνατών ποτών.
Τόσο το τόνικ, όσο και η σόδα, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία και είναι ιδιαίτερα απολαυστικά για τον ουρανίσκο, αν χρησιμοποιούνται σωστά.
- See more at: http://www.medinova.gr/poia-i-diafora-anamesa-sto-tonik-kai-ti-soda/#sthash.ZMRl0wT5.dpuf