Ελίζαμπεθ Χέικ - Μύηση...1.Και Εγένετο Φως

(...) «Οι μεγάλης διάρκειας ασκήσεις συγκέντρωσης και διαλογισμού με βοήθησαν να διεισδύσω, βήμα βήμα, στις πιο βαθιές περιοχές της ψυχής μου. Με τις ασκήσεις αυτές, ενεργοποίησα δυνάμεις, οι οποίες παρέμεναν σε λειτουργία καθ' όλο τον χρόνο των καθημερινών μου δραστηριοτήτων, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μερικές φορές, ενώ περιπλανιόμουν μέσα στο δάσος, αναδύονταν μέσα μου εικόνες από μέρη που τα ήξερα καλά, χωρίς όμως να μπορώ να τα αναγνωρίσω, καθώς δεν τα είχα δει ποτέ μου σ' αυτή τη ζωή.

Στη διάρκεια της μέρας, αλλ' ακόμα και στα όνειρά μου τη νύχτα, έβλεπα ανθρώπους τους οποίους επίσης γνώριζα, και σε μερικές περιπτώσεις πολύ καλά μάλιστα, αλλά που δεν τους είχα δει ποτέ σ' αυτή τη ζωή. Τα ρούχα και τα ονόματά τους ήταν παράξενα και η γλώσσα, στην οποία επικοινωνούσαμε στα όνειρά μου ήταν πολύ διαφορετική από οποιαδήποτε γλώσσα είχα ακούσει ποτέ μου σ' αυτή τη ζωή.

Κάθε φορά που επιχειρούσα να διαλογιστώ και έστρεφα την προσοχή μου προς τον εσωτερικό μου κόσμο, είχα την αίσθηση ότι με κυρίευε ένα γαλαζο-πράσινο φωσφορίζον φως ... ένα φως που έμοιαζε να εκπέμπεται από τα αόρατα μάτια ενός σπουδαίου και υπέροχου πνευματικού όντος. Τα μάτια αυτά εξέπεμπαν πάνω μου ένα απερίγραπτο είδος δύναμης, αγάπης και καλοσύνης. Με αίσθημα απόλυτης εμπιστοσύνης, βυθιζόμουν μέσα σ' αυτή την πηγή της δύναμης της αγάπης. ΄Ενιωθα ασφαλής, χωρίς ίχνος φόβου. Εξερευνούσα, όλο και πιο βαθιά, τον άγνωστο κόσμο του υποσυνειδήτου. Τότε, κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα, το φως διέλυσε την καταχνιά, που μου συσκότιζε το παρελθόν και την αλήθεια. ΄Ετσι όλα ξεκαθάρισαν.

Είχα αρχίσει να διαλογίζομαι και το φωσφορίζων φως πέρασε μπροστά από τα εσωτερικά μου μάτια, ως συνήθως. ΄Ενιωσα, τότε, με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά απ' ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι το φως πηγάζει από τα μάτια ενός παντοδύναμου όντος, το οποίο γνώριζα καλά. Σιγά σιγά τα μάτια έγιναν τόσο ευδιάκριτα που έπαψα πια να το νιώθω. ΄Ηξερα ότι με κοιτούσαν. Αισθάνθηκα το βλέμμα τους, τη λάμψη τους, τη δύναμή τους και την αγάπη τους να διαχέονται πάνω μου, και την άλλη στιγμή, σαν αποτέλεσμα της επίδρασης αυτού του βλέμματος, διαλύθηκε και το τελευταίο ρετάλι του πέπλου που κάλυπτε τη συνείδησή μου, και μπροστά μου στεκόταν, σα να αναδυόταν από το σκοτάδι, μία μεγαλειώδης μορφή με δύο σκούρα μπλε, απέραντα βαθιά μάτια, η μορφή Του, το πρόσωπόΤου, τα μάτια Του: - ΕΚΕΙΝΟΣ!» to-en ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ