Είχα γράψει καιρό πριν ένα άρθρο για την ευτυχία. Υποστήριζα πως δεν εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τα λεφτά και πως μπορείς να περνάς καλά και χωρίς αυτά. Σίγουρα υπάρχουν λύσεις και διάφορα άλλα που μπορείς να κάνεις χωρίς αυτά. Βέβαια βλέπω πως όλοι στις ανθρώπινες σχέσεις επηρεάζονται πάρα πολύ από την οικονομική κρίση! Τι κοινότυπο.. θα σκεφτεί κανείς! Σίγουρα για κάποιους μπορεί να είναι, αλλά δεν θέλω να μείνω στις οικονομικές αλλαγές που επέφερε η κρίση αλλά στις ψυχολογικές.
Άνθρωποι που είχαν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους έμειναν μέσα σε μία μέρα άνεργοι. Έχουν αλλάξει. Νιώθουν σαν να μην είναι σημαντικοί. Σαν η μοίρα να τους χτύπησε κατακέφαλα. Σαν να μην μπορούν να στηρίξουν τις οικογένειες τους και να πρέπει να κλείνονται στο καβούκι τους. Περνάνε από διάφορα στάδια.
Το στάδιο της άρνησης. Δεν δέχονται πως έχουν μείνει άνεργοι, δεν δέχονται πως αυτό που αγαπάνε και έχουν ασχοληθεί τόσα χρόνια πλέον αποτελεί ένα μικρό μακρινό πλοίο σε αυτόν τον πλέον βούρκο που ονομάζεται ζωή. Το κακό με την Ελλάδα ήταν πως είχε την ευκαιρία όχι μόνο να επιβιβαστεί σε αυτό το πλοίο της χαράς και της δουλειάς αλλά να μείνει για αρκετό καιρό εκεί όποιος άξιζε( και μη…) . Κι όμως όταν το πλοίο αποχωρεί , εσύ πλέον μένεις σε ένα ερημονήσι με μία οικογένεια που σε χρειάζεται, που πεινάει, που περιμένει τη σταθερότητα σου, με λογαριασμούς που έρχονται και περίεργα τηλεφωνήματα που σε φθείρουν όλο και πιο πολύ θυμίζοντας σου κάθε μέρα πως δεν έχεις χρήματα, πως δεν έχεις πλέον την ευχέρεια να προγραμματίσεις και τα πιο πάγια έξοδα σου.
Το επόμενο στάδιο των νεύρων είναι και το πιο δύσκολο να ξεφύγει κανείς. Έρχεται η άρνηση για νέα εύρεση εργασίας περιμένοντας να καταλάβουν την αξία σου. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που έπαιρνε άσκοπα τηλέφωνα για δουλειά και πλέον περιμένεις… αυτό το πλοίο ίσως που λέγαμε. Το κακό βέβαια με τα πλοία είναι ότι έχουν το δικό τους πρόγραμμα και σύμφωνα με αυτό πορεύεσαι. Αν πετύχεις την ώρα που θέλεις και σε βολεύει επιβιβάζεσαι αλλιώς περιμένεις μέχρι να σταθείς τυχερός και να ξαναγυρίσει για εσένα. Πόσες πιθανότητες όμως έχεις;
Τρίτο στάδιο και στην περίπτωση μας το τελευταίο η στεναχώρια. Εκείνη η ηλίθια λέξη που άκουγες και ποτέ δεν πίστευες ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα. Η κατάθλιψη. Το απόλυτο κενό. Αυτό ήταν λοιπόν. Μένεις μόνος στο σπίτι κοιτάς το σκοτάδι το οποίο περιέχει όλως περιέργως ( σύμφωνα με τη δική σου ματιά) περισσότερο φως από τη ζωή σου. Πόσο οξύμωρο; Να παρομοιάζουμε τις ζωές μας με το απόλυτο κενό…
Πρέπει όμως καλώς ή κακώς να ξεφύγεις από αυτό να πατήσεις στα πόδια σου. Δεν είναι εύκολο να χτίσεις κάτι μόνος σου πόσο μάλλον να αναδημιουργήσεις την ψυχολογία σου. Εκεί θα χρειαστείς αυτά τα εργατικά χέρια (όσα έμειναν μαζί σου και δεν το έβαλαν στα πόδια όταν δεν είχες τίποτα να δώσεις) την οικογένεια και τους φίλους.
Απλά σκέφτομαι… αν όντως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία και βρισκόμαστε σε μία κατάσταση ανασυγκρότησης και ψυχολογικής κρίσης πάνω από όλα, τότε γιατί όλα καταστρέφονται από την στιγμή που « πτωχεύσαμε »; Αφού τα χρήματα δεν είναι τόσο σημαντικά γιατί άνθρωποι πεινάνε στον δρόμο; γιατί έχω αυτή την ηλίθια φάτσα όταν τους βλέπω να μου ζητάνε λεφτά και εγώ δεν μπορώ να δώσω σε όλους γιατί δυστυχώς δεν έχω πολλά να προσφέρω; Μόνο ένα χαμόγελο υποστήριξης. Τι να σου κάνει όμως μπροστά σε όλο αυτό το ναυάγιο;
Όταν άνθρωποι αυτοκτονούν, παιδιά λιμοκτονούν, οικογένειες μένουν στον δρόμο ή δεν έχουν να ζεσταθούν , όταν παρακαλάς για να σπουδάσεις, όταν πλέον τίποτα δεν μπορεί να σου δώσει εκείνη τη σταθερότητα που ζητάς τι κάνεις; Όταν ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα καλοστημένο παιχνίδι που δεν μπορείς να μην συμμετέχεις σε αυτό γιατί άλλοι σε ανάγκασαν να μπεις. Άδικο, αλλά περιμένεις. Περιμένεις την εξιλέωση; Την αλλαγή; Την λύπηση όλων αυτών που κάποια στιγμή σε αφήσουν ελεύθερο να εφαρμόσεις όσα απωθημένα έχεις μαζέψει σε αυτή την περίοδο φυλάκισης και εξευτελισμού της δημοκρατίας;
Όταν όμως όλα διαλύονται πως μπορούμε να πούμε ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία; Όχι όχι το βρήκα. Τα χρήματα σίγουρα μπορούν να καταστρέψουν όλο τον κόσμο , φέρνουν την δυστυχία αναμφίβολα αλλά όχι απαραίτητα την ευτυχία. Ευτυχώς εκείνη επηρεάζεται κατά κάποιο τρόπο από αυτά αλλά όχι εξολοκλήρου. Δεν μπορώ όμως να είμαι ευτυχισμένος όταν άλλοι περνούν τόσα και όταν ξέρω πως κι εγώ φτάνω στο ίδιο σημείο που το «παιχνίδι» όρισε να με φτάσει.
Μπορώ μόνο να συμβουλέψω όποιον από εσάς έφτασε στο σημείο να διαβάσει όλο το άρθρο πως για το μόνο που ΠΡΕΠΕΙ να είστε σίγουροι πως κρύβεται η ευτυχία είναι οι αρετές μας. Αυτές οι μικρές ασπίδες που εμποδίζουν τον φθόνο, την κακία, την εσωτερική κρίση, την απογοήτευση, την απαισιοδοξία να σε καταβάλλουν. Η αγάπη, η ηρεμία, η αισιοδοξία, η οικογένεια, οι φίλοι, οι σχέσεις, ΕΣΥ. Εσύ είσαι η αρετή του εαυτού σου, με τον σεβασμό που πρέπει να σε διακατέχει, την ευγένεια, την δοτικότητα και εκείνο το μικρό χαμόγελο που στραβώνει αισιόδοξα όταν όλοι περιμένουν από εσένα να ανεβείς ενώ εκείνοι είναι ήδη στον πάτο…
Γράφει ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.