Τι είναι ο φόβος?

Το λεξικό ερμηνεύει τον φόβο σαν ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθουμε μπροστά σε μια πραγματική ή υποθετική απειλή...

Η αληθινή ερμηνεία για τον φόβο, είναι απουσία Αγάπης.

Και όταν μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο λείπει η Αγάπη, τότε δημιουργούνται φοβίες διαφόρων ειδών...

Η φοβία είναι ψυχική ασθένεια και η ψυχιατρική την αντιμετωπίζει με αγωγή...

Κάθε ψυχική ασθένεια έχει σαν αιτία ένα τραυματικό γεγονός, που δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε με την Λογική.

Έτσι αν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την φοβία, θα λέγαμε ότι είναι απουσία Λογικής

ένα τραυματικό γεγονός που δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε με την Λογική, είναι μόνο ένα παιδικό βίωμα, γιατί τότε μόνο δεν έχουμε Λογική, γιατί μας λείπει ένα σημαντικό μέρος του νοητικού μας σώματος. 

Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την Ζωή και τους άλλους μόνο μέσω του συναισθήματος. 

Δεν έχουν κρίση, διάκριση, δεν έχουν την δυναμική της Λογικής αντίληψης…

Όταν, σαν ενήλικες, έχουμε φοβίες, σημαίνει ότι παραμένουμε στην παιδική κατάσταση που δεν είχαμε νοητικό σώμα και ερχόμαστε σε επαφή με την Ζωή μόνο μέσω του συναισθήματος.

Το συναίσθημα δεν έχει νοημοσύνη από μόνο του...Ο νους δεν έχει νοημοσύνη από μόνος του...

Υπάρχει μόνο μία περίπτωση να είμαστε συναισθηματικά και νοητικά ευφυείς και ισορροπημένοι, μόνο όταν η Συνείδηση μας αποκαταστήσει τούτον τον διαχωρισμό στο Είναι μας, ερευνώντας τις γέφυρες του Πνεύματος, που είναι το μόνο πεδίο που μπορεί να ερμηνεύει, να ενώνει, να συνθέσει το εσωτερικό μας χάσμα, με ουσιώδη Αγάπη και μια αυθύπαρκτη Σοφία.

Και αυτό ονομάζουμε Θεραπεία...

Οτιδήποτε άλλο είναι μάταιο και απλά καλύπτει την κενότητα με υποκατάστατα...

Όλα είναι επιλογές...Είτε ο νους μας, είτε το συναίσθημά μας, είτε η μοίρα, κάποιος από όλους επιλέγει, αυτό που δεν μπορούμε να επιλέξουμε εμείς με την Συνείδησή μας, γιατί δεν ξέρουμε πόσους εαυτούς έχουμε μέσα μας και έτσι δεν φτάνουμε ποτέ στην ολοκλήρωση, στην εκπλήρωση και στην αληθινή μας εμπειρία, όταν αφήνουμε άλλους να επιλέξουν για εμάς, χωρίς εμάς…

Υπάρχει μέσα στην συναισθηματική ανωριμότητα μια μη συνειδητή ταύτιση. 

Ο πατέρας=θεός, γιατί μέσα στην συναισθηματική κατανόηση του παιδιού, θεός είναι όποιος το προστατεύει, το τρέφει, του καλύπτει τις ανάγκες του και το αγαπάει με προϋποθέσεις. 

Ο άλλος θεός, της θρησκείας, είναι όμοιος με τον πατέρα, αλλά αόρατος...Κρίνει όμως με τον ίδιο τρόπο…Τιμωρεί με τον ίδιο τρόπο…Αγαπάει με τους ίδιους όρους… «Σ’ αγαπώ, αν…»

Η ευρύτερη κοινωνία έχει επιρροές από την επίσημη θρησκεία, αφού δεν είναι μια αυτόνομη οντότητα, αλλά απαρτίζεται από όλους αυτούς τους θεούς-γονείς και από τα συναισθηματικά ανώριμα παιδιά τους. 

Πως θα διαμορφωνόταν η κοινωνία μετά, παρά αυτό το τέρας που τρώει τα παιδιά του? 

Κάποιοι το λένε "σύστημα"...και συνήθως το τρέφουν, ακόμα και όταν αντιδρούν, προσπαθώντας να το ελέγξουν, αλλά αφήνουν ανεξέλεγκτο το μόνο που θα μπορούσαν να θέσουν υπό περιορισμό...την ασυνείδητη συμπεριφορά τους...τις φοβίες τους…Το νου που επιτίθεται στην καρδιά...
όταν δεν υπάρχει Λογική, τα πάντα είναι υπό αμφισβήτηση...Όπως ακριβώς γίνεται και στην θρησκεία...Δεν υπάρχει Λογική που γίνεσαι «υπηρέτης» ενός θεού, που δεν έχει Λογική...Ο θεός μοιάζει στους ανθρώπους που τον πιστεύουν...Αυτό είναι Αλήθεια της Ζωής...δεν την λέω εγώ!

ενοχές...είναι ανθρώπινη εφεύρεση για να καλύπτουν οι άνθρωποι την ανωριμότητα και την αδυναμία να κάνουν συνειδητές επιλογές. 

Είναι βολικό να γίνεσαι καλός άνθρωπος από φόβο, από το να γίνεσαι συνειδητός στην Αγάπη και να τους έχεις όλους εναντίον σου...

΄Όμως το Παιδί μέσα μας, θέλει να βραχεί, να εμπλακεί στην Ζωή, γιατί στον ορίζοντα βλέπει το Ουράνιο Τόξο…

Εμείς γιατί του δίνουμε να κρατήσει ομπρέλα?

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ