ΕΓΩ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΥΣΙΑ

                                

Ερχόμαστε στον κόσμο, όλοι ανεξαιρέτως, έχοντας στον ψυχισμό μας την Ουσία, μία «ποσότητα» από ηθικές αξίες. Σαν τέτοιες θα αναφέρουμε το να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους, το να μη λέμε ψέματα, το να μην κλέβουμε κ.λ.π. Αυτές οι αξίες γενικά είναι που κάνουν ένα μικρό παιδί να μας φαίνεται όμορφο. Ένα μωρό μας δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη, αφήνεται στα χέρια μας, και δεν μας κρίνει με τον συνηθισμένο τρόπο κρίσης των ενηλίκων. Είναι αθώο και φέρεται ανάλογα. 

Όμως καθώς μεγαλώνει αναγκάζεται να δράσει και για τον λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσει τον νου του, την μνήμη του και το κινητικό του κέντρο. Με αυτό τον τρόπο αποκτά εμπειρίες οι οποίες θα καταχωρηθούν σε «καλές» και «κακές» ανάλογα. Είναι φυσικό, ότι το παιδί θα προσπαθήσει να επαναλάβει τις πράξεις που του προξενούν μία «καλή» εμπειρία. Έτσι θα φάει πάλι γλυκό, αλλά δεν θα ακουμπήσει ξανά την σόμπα.
Στην προσπάθειά του για δράση, λόγω της έλλειψης πείρας που έχει, θα στηριχθεί στην μίμηση. Έτσι για να επιτύχει κάτι που επιθυμεί, θα φωνάξει και θα χτυπήσει το χέρι του αγριεμένα στο τραπέζι, όπως ακριβώς έχει δει να κάνει ο πατέρας του όταν κάποτε μάλωσε με την μητέρα του. Και αφού δει ότι η αντιγραφόμενη πράξη φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα θα την επαναλάβει.
Η συχνή επανάληψη όμως διαφόρων πράξεων προκαλεί σιγά σιγά μία κατάσταση συνήθειας . Στο τέλος το μικρό παιδί δεν θα μπορεί, λόγω ακριβώς της συνήθειάς του αυτής, να μη φάει πολύ, να μην κλέψει, να μην πει ψέματα, να μη θυμώσει κ.λ.π. Έτσι είναι που το αθώο παιδί θα δημιουργήσει διάφορα «Εγώ» ή Ελαττώματα, τα οποία αργά και σταθερά εγκλωβίζουν την Ουσία του.
Ένας ορισμός τώρα για το «Εγώ» είναι ο ακόλουθος: «Εγώ είναι μία αρετή ή μία ανάγκη τραβηγμένη στα άκρα». Π.χ. υπάρχει η ανάγκη της διατροφής η οποία τραβηγμένη στα άκρα μπορεί να μετατραπεί σε λαιμαργία ή σε ψυχογενή ανορεξία . Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του για ικανοποίηση μπορεί ακόμα και να πεθάνει. Επίσης αν τραβήξουμε στα όριά της την αρετή της οικονομίας τότε θα έχουμε αντίστοιχα το ελάττωμα της σπατάλης ή της τσιγκουνιάς.

                                 
Βλέπουμε λοιπόν ότι το Εγώ είναι ένα δικό μας ψυχολογικό κατασκεύασμα, το οποίο μας αυτοεγκλωβίζει σε συγκεκριμένες σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις. Το άτομο τότε γίνεται ανίκανο να δράσει ελεύθερα, αλλά δρα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, μόνο και μόνο γιατί στο παρελθόν έχει επαναλάβει σε κάποια παρόμοια περίπτωση την ίδια δράση. Το Εγώ σιγά σιγά αποκτά δική του αυτονομία και καταλαμβάνει την ανθρώπινη μηχανή. Δυναμώνει δε κάθε φορά που λειτουργεί, γιατί απορροφά ενέργεια από τον οργανισμό μας. Εύκολα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του τρόπου ζωής θα δημιουργήσει εκτός από προβλήματα (τα οποία θα προκαλέσουν οι μηχανικές και λανθασμένες δράσεις μας) και την ανία η οποία είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για όλους. Αυτό είναι πολύ φυσικό αν σκεφτείτε ότι ζούμε χιλιάδες μέρες, πιστά αντίγραφα μεταξύ τους, αφού επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες πράξεις. Ζούμε μηχανικά, υποφέρουμε μηχανικά και σαν μοναδικό τρόπο διαφυγής εκλέγουμε συνήθως την απόκτηση υλικών αγαθών με την ελπίδα ότι αυτά θα μας κάνουν ευτυχισμένους.

Κάποτε λέει ήταν ένας βασιλιάς ο οποίος μάζευε έργα τέχνης. Μια μέρα κάποιος του παρουσίασε ένα γυάλινο μάτι τόσο όμοιο με αληθινό που ο βασιλιάς για να το αποκτήσει υποσχέθηκε να δώσει ό,τι ζητήσει ο κάτοχος του ματιού. Εκείνος τότε ζήτησε το βάρος του ματιού σε χρυσάφι. «Αυτό είναι εύκολο», είπε ο βασιλιάς και βάζοντας το μάτι σε μια ζυγαριά έβαλε στον άλλο δίσκο της μία μεγάλη χούφτα χρυσά νομίσματα. Όμως προς μεγάλη του έκπληξη το μάτι ήταν βαρύτερο από αυτά. Γέμισε τότε όλο το δίσκο αλλά το μάτι παρέμεινε βαρύτερο. Παραξενεμένος χρησιμοποίησε μεγαλύτερη ζυγαριά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το ολόιδιο με αληθινό γυάλινο ανθρώπινο μάτι ήταν πολύ βαρύ για να το σηκώσουν τα πολλά κιλά χρυσού που υπήρχαν στον δίσκο. Ανήσυχος τότε ο βασιλιάς, που δεν μπορούσε να παραβεί την υπόσχεσή του, ζήτησε από τους σοφούς του παλατιού να του λύσουν το περίεργο αυτό πρόβλημα. Τότε κάποιος από αυτούς πλησιάζοντας την ζυγαριά σκέπασε το μάτι με λίγο χώμα. Αμέσως η ζυγαριά έγειρε προς τον βαρύ δίσκο με το χρυσάφι και ο σοφός απευθυνόμενος στον βασιλιά του είπε: «Βασιλιά μου το μάτι του ανθρώπου είναι αχόρταγο. Μόνο ο θάνατος μπορεί να τον σταματήσει».
Έτσι είναι και το Εγώ που εμείς δημιουργήσαμε. Τίποτε δεν πρόκειται να το ικανοποιήσει. Και το μόνο που μας μένει είναι να το θανατώσουμε.
Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε προσεκτικά, αναλύσουμε και καταλάβουμε τις διαδικασίες ενός συγκεκριμένου Εγώ, μετά την καταστροφή του θα απελευθερωθεί η Ουσία που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα του. Τότε η Ουσία με την εμπειρία που αποκτά με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε Συνείδηση .
Σαν Συνείδηση επομένως θα αναφέρουμε αυτή την ιδιαίτερη ανθρώπινη κατάσταση της «ανάμιξης» των ηθικών αρχών μας με την εμπειρία που αποκτάται μέσα από την προσεκτική ψυχολογική αυτοανάλυση. Είναι αυτή που γνωρίζει το Καλό και το Κακό και για τον λόγο αυτό είναι πέρα από τις δύο αυτές «Συμπληγάδες πέτρες» του εσωτερικού μας κόσμου. Μην ισχυριστείτε ότι γνωρίζετε αυτές τις δύο δυνάμεις, περιγραφόμενες με καταπληκτικό τρόπο από το σχήμα του Γιν και του Γιαν. Θυμηθείτε πόσες φορές κάνατε κάτι σίγουροι ότι πράξατε το σωστό και καταλήξατε να μετανιώσετε για την δράση σας.
Ο μυούμενος στον Εσωτερικό Δρόμο πρέπει να κατακτήσει την χαμένη αθωότητα των παιδικών του χρόνων. Μόνο μέσα από την κατακτημένη, με δυναμικό τρόπο, νηπιακή αγνότητα μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις συμπληγάδες του καλού και του κακού.
Μιλάω βέβαια για αυτό που νομίζουμε εμείς καλό και κακό και όχι για το Απόλυτο Καλό και το Απόλυτο Κακό.
Προσέξτε ότι για έναν φανατικό μιας οποιασδήποτε θρησκείας καλό είναι ότι συμφωνεί με αυτήν και κακό ότι είναι αντίθετό της έστω και θεωρητικά. Στην δεύτερη περίπτωση ο φανατικός θεωρεί απόλυτα φυσικό να εξολοθρεύσει τους εχθρούς της πίστης του. Γνωρίζετε εξ άλλου πολύ καλά ότι οι χειρότεροι πόλεμοι είναι οι θρησκευτικοί και έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας της αγάπης. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί σε έναν πόλεμο η ίδια η Παναγία θα κατευθύνει τις σφαίρες μας καταστρέφοντας τον εχθρό. Αλλά και ο εχθρός επίσης στηρίζει τις ελπίδες του για νίκη και αφανισμό του αντίπαλου στην ίδια Μητέρα αυτού του Ανθρώπου ο οποίος δίδαξε την αγάπη για τους εχθρούς μας. Φυσικά δεν υποστηρίζω την εσφαλμένη φιλοσοφία του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος δημιουργεί Συνείδηση όταν ελευθερώνει την Ουσία του μέσα από το Εγώ, που δεν είναι τίποτε άλλο από λανθασμένη δράση βασισμένη στις πεποιθήσεις μας πάνω στο καλό και στο κακό.
Η Συνείδηση γνωρίζοντας αντικειμενικά τα πράγματα μπορεί να δράσει χωρίς κίνδυνο λάθους και με γνώση των συνεπειών που θα προκύψουν. Μην ξεχνάτε ότι: «Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

                             

Ο άνθρωπος τέλος για να μπορέσει να εκδηλωθεί στον φυσικό κόσμο και να επικοινωνήσει με τους ομοίους του χρησιμοποιεί την Προσωπικότητα. Αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία «ποσότητα» ενέργειας η οποία χρησιμεύει στην ψυχολογική εκδήλωση του ατόμου. Γι’ αυτό τον λόγο εξ άλλου μιλάμε για «ισχυρή ή όχι» προσωπικότητα. Δημιουργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού και ισχυροποιείται από τον χρόνο και τις εμπειρίες της ζωής. Δεν είναι παρά ένα «ρούχο» το οποίο θα χρησιμοποιήσει το Εγώ ή η Συνείδηση για να δράσει. Είναι για αυτό το λόγο η ψυχολογική μας ταυτότητα.
Παρατηρήστε ότι έχει τύχει να δείτε στον δρόμο κάποιον, μέσα στο πλήθος, από μεγάλη απόσταση, χωρίς να μπορείτε να διακρίνετε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του. Όμως ξέρετε αμέσως ποιος είναι από τις κινήσεις του ή από τον τρόπο που στέκεται. Αυτό δεν είναι μυστήριο, αφού αναγνωρίζετε από μακριά την ψυχολογική του ταυτότητα, την Προσωπικότητά του.
Προσέξτε επίσης ότι αν ένας άνθρωπος θέλει, μπορεί να κρύψει αυτό που πραγματικά αισθάνεται εκείνη την στιγμή. Για παράδειγμα είναι στεναχωρημένος και θέλει να μείνει μόνος του, αλλά για «λόγους ευγενείας» δέχεται «χαρούμενα» έναν επισκέπτη και μέχρι που φαίνεται να λυπάται όταν αυτός σηκώνεται να φύγει, πιέζοντάς τον να κάτσει λίγο ακόμα. Είναι δεκάδες οι χαρακτήρες που μπορεί να υποδυθεί κανείς, τόσοι όσοι και τα Εγώ που υπάρχουν στον ψυχισμό του. Κάπως έτσι εξ άλλου ξεκίνησε και το αρχαίο θέατρο και οι πρώτοι «υποκριτές» που αργότερα ονομάστηκαν ηθοποιοί, όταν οι άνθρωποι λόγω της ανάγκης να μάθουν για τον εαυτό τους υποκρίνονταν στους ναούς το Εγώ που ήθελαν να γνωρίσουν.
Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα προσωπείο το οποίο κρύβει από τα μάτια των άλλων την πραγματικότητά μας. Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη να διαλυθεί εκτός από το Εγώ και η προσωπικότητα (αν και αυτή είναι μια μεταγενέστερη εργασία) ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί απρόσκοπτα η Συνείδηση.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ