Ένα όμορφο sequel…

                                

του Γιώργου Μαυρωτά

Το καλοκαίρι του 2011 στη Σαγκάη η εθνική ομάδα πόλο γυναικών πήρε το πρώτο χρυσό για την Ελλάδα σε ομαδικό άθλημα σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών-γυναικών. Τότε όλοι είχαμε πει για την περίφημη «φουρνιά» που έφτασε στο απόγειο της απόδοσης και της δόξας της. Οι πιο ψαγμένοι που ξέρουν ότι ο αθλητισμός στα ομαδικά αθλήματα εκτός από θέμα χημείας, είναι και θέμα οργάνωσης (χε χε ως χημικός μηχανικός που κάνει επιχειρησιακή έρευνα είχα βάλει στοίχημα να τα χωρέσω και τα δύο σε μια πρόταση…) αναρωτήθηκαν τότε: «Ωραία αυτά αλλά είναι στέρεες οι βάσεις; Υπάρχει δηλαδή μέλλον;» 

Την απάντηση δεν θα σας την δώσω εγώ. Την δίνουν τα 13 κορίτσια κάτω των 18 ετών και ο προπονητής τους (ο Γιώργος Μορφέσης κι εδώ) πουκατέκτησαν στο Πέρθ της Αυστραλίας τον Παγκόσμιο τίτλο. Τα κορίτσια κέρδισαν στον τελικό την Ουγγαρία με 9-5.  Σε μια εποχή που ο ελληνικός αθλητισμός χειμάζεται και ιδιαίτερα στα αθλήματα της πισίνας, όπου η μια πισίνα κλείνει μετά την άλλη κάποιοι τρελοί επιμένουν να πρωταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Πώς γίνεται αυτό;

Το μυστικό είναι πρώτα απ΄ όλα στο μικροκλίμα του αθλήματος. Σωματειακοί προπονητές που αγαπούν τη δουλειά τους στις μικρές κατηγορίες, γονείς που είναι αποφασισμένοι να κάνουν τον ταξιτζή και να ξεροσταλιάζουν στις πισίνες προκειμένου τα παιδιά τους να κάνουν αθλητισμό, παιδιά που θέλουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε κάτι δύσκολο αλλά γοητευτικό, παρέες που δημιουργούνται και μένουν για μια ζωή. Σιγά-σιγά οι συνθήκες αυτές δημιουργούν έναν καρπό που μπορεί να φτάσει να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο. Και πού όλα αυτά, στην Ελλάδα που πολλές φορές πάμε φρενάροντας, λόγω έλλειψης οργάνωσης, μη αξιοκρατικών επιλογών, και κυρίως έλλειψης κουλτούρας συνεργασίας.  Φανταστείτε να εξαλείψουμε κι αυτές τις «αρρώστιες»...

Στο εξωτερικό έχουν την εικόνα ότι είμαστε μια χώρα που αργοπεθαίνει. Παρακμάζει, σαπίζει και περιμένει το αναπόφευκτο τέλος της. Τέτοιες ευκαιρίες (όπως αντίστοιχα και στον επιστημονικό και στον καλλιτεχνικό χώρο) που δηλώνει παρούσα η Ελλάδα και πρωταγωνιστεί, αναστρέφουν αυτό το κλίμα. «Δεν είναι και τόσο ανίκανοι τελικά αυτοί οι Ελληνες …» θα σκέφτηκαν αρκετά μυαλά στις κερκίδες του Περθ. Αυτές οι προσπάθειες μας βοηθούν να σπάμε στερεότυπα, να παίρνουμε βαθιές ανάσες στην δύσκολη προσπάθεια να ξαναμπούμε στον χάρτη του παγκοσμιοποιημένου χωριού μας. Τα κορίτσια αυτά λοιπόν μέσα από το δικό τους μεράκι, προσπάθεια και ταλέντο (δεν βάζω τυχαία το «ταλέντο» μετά την «προσπάθεια») μας σηκώνουν όλους λίγο ψηλότερα στα μάτια των ξένων.

Ας μην έχουν όμως αυταπάτες. Όχι, τα κορίτσια αυτά δεν θα μας βγάλουν στους δρόμους να πανηγυρίσουμε. Όχι, τα κορίτσια αυτά δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Όχι, τα κορίτσια αυτά δεν θα γεμίσουν τον τηλεοπτικό χρόνο των καναλιών τις επόμενες εβδομάδες. Όχι, για τα κορίτσια αυτά δεν θα μάθουμε ποτέ ούτε τα ονόματά τους. Θα ξυπνήσουν με το αναπόφευκτο τζετ λαγκ το επόμενο πρωινό και αγουροξυπνημένα θα πάνε σχολείο.  Το απόγευμα θα πάνε στην προπόνησή τους, αν η πισίνα λειτουργεί και δεν έχει κλείσει λόγω «ιδιαίτερου ψύχους». Τα κορίτσια αυτά θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που έχουν μάθει: Δουλειά, υπομονή, πίστη. Αυτά δηλαδή τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να ξανασηκώνεσαι όταν πέφτεις. Αυτά τα χαρακτηριστικά που τα μαθαίνεις καλύτερα από πουθενά στο σχολείο που λέγεται αθλητισμός…

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ