2. Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας...Το φωνήεν Α!

Το φωνήεν Α, όπως λέγει ο Πλούταρχος, είναι: «ο απλούστατος ανθρώπινος ήχος, διότι δεν απαιτεί καμμίαν επίπονην προσπάθειαν ούτε ακόμη τηv κίνησιν της γλώσσας, για να εκπεμφθή» («Συμπόσιον των επτά Σοφών», βιβλ. Θ’). Δεν εχρειάζετο λοιπόν καμμιάν μάθησιν, για να μπορέση ο μικρός «θεός», όπως η «Θεογονία» είδαμε ότι ωνόμασε τους πρώτους κατοίκους της Πελαγονικής οροσειράς και του «αιγλήεντος Ολύμπου» (στίχ. 129), να φωνάξη «Α». Φων-ά-ζει άρα ζη, ζη, άρα, ά-ναπνέει•  και αυτό το γεγονός προκαλούσε και προκαλεί το γέλιο «ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ» της χαράς στα μέλη του οίκου.

Πως όμως, εάν θέλαμε να δηλώσουμε αυτό που συνέβη εκ της γεννήσεως αυτού του ζώου, θα ωνομάζαμε το ζώο αυτό;  Είναι μια ερώτησι, που και ο Κρατύλος έθεσε (423 α) για όλα τα ζώα: «οίσθα ότι ως ομοιότατ’ αν τα ημέτερα αυτών σώματα και σχήματα εποιούμεν εκείνης» [γνωρίζεις, ότι θα εκάναμε μιμήσεις με τα σώματά μας και ακόμη σχήματα όσο το δυνατόν όμοια εκείνου του ζώου].  Με βάσι αυτήν την αρχήν το γεννηθέν στο σπήλαιο ζώο, που εφώναξε αμέσως κατά την εξοδό του «Α», θα ήταν ορθό να το ονομάσουμε ο «Α». Αυτό βεβαίως δεν γνωρίζουμε  εάν  συνέβη.  Στην φάσι όμως του έντεχνου λόγου, την οποία περιέγραψα στο κεφ.  «Μουσεία Λόγων», το φωνήεν Α έγινε ο οδηγός του σχηματισμού της λέξεως «άνθρωπος».  Και είναι τελείως αιτιώδης η σχέσις του φωνήεντος Α με τον γεννηθέντα ά-νθρωπον.  Ο «Α» όμως «Ν»-οεί.  Η ιδιότης αυτή του ανθρώπου είναι βεβαίως ανεπτυγμένη, σε σημείο που δι’ αυτής επεβλήθη αμέσως των άλλων ζώων, δεν είναι όμως μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου.  Και άλλα ζώα νοούν.  Ο «Α» επίσης «Θ»-εάται.  Kαι αυτή η ιδιότης είναι ξεχωριστή, διότι ο άνθρωπος παρατηρεί τις κινήσεις («Ρ» = ροή) στον γύρω του χώρο («Ο») αλλά και στον Ουρανό («Ο») και «αναλογίζεται» αυτές. Βεβαίως και άλλα ζώα θεώνται, χωρίς να γνωρίζουμε  εάν αναλογίζωνται, τα εξετασθέντα δηλαδή γύρω τους και στον ουρανό. Εάν τώρα θελήσουμε να σχηματίσουμε κάποια λέξιν εκ των μέχρι στιγμής αρκτικών γραμμάτων, θα σχηματίζαμε την λέξιν  «Α, Ν, Θ, Ρ, Ω».

[Πριν προχωρήσω, πρέπει να αντιληφθή ο αναγνώστης ότι η αποκωδικοποίησι κάθε λέξεως στηρίζεται στην αποκωδικοποίησιν των γραμμάτων.  Επομένως η γνώσις ή η διαπίστωσις των κωδικών σημασιών δια της «επισκέψεως» των γραμμάτων είναι απαραίτητη.  Είναι βεβαίως κάτι αρκετά επίπονον, αλλά δεν μπορούν να γίνουν με άλλο τρόπο oι αναλύσεις των λέξεων εκείνων τις οποίες κρίνω ως απαραίτητες για την καλύτερην σύλληψιν του όλου θέματος. Θα βοηθήσω όμως όσο μπορώ].

Συνεχίζω αμέσως με την λέξιν.  Επαναλαμβάνω: ο Α/Ν/οεί και /Θ/εάται/ τις /Ρ/οές (κινήσεις) στον /Ο/ίκο του και τον /Ο/υρανό (Ω=Ο+Ο). Ο ορισμός αυτός παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετός, μας διαφεύγει κάποιο ιδιαίτερο του ανθρώπου χαρακτηριστικόν (σήμα).  Ο Αριστοτέλης συμπληρώνει, χωρίς φυσικά να το επιιδιώκη, τον ορισμόν (Πολιτικά, 1253α)• λέγει: «Εκ τούτων ουν φανερόν, ότι των φύσει η πόλις εστί και δη ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, και άπολις διά φύσιν και ου διά τύχην ήτοι φαύλος έστι ή κρείττων ή άνθρωπος•  ώσπερ και ο  υφ’ Ομήρου λοιδωρηθείς «αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος» [ Ιλ. 1-63] άμα γάρ φύσει τοιούτος και πολέμου επιθυμητής άτε περ άζυξ ων ώσπερ εν πεττοίς».  [Από αυτά συνάγομε ότι η πόλις είναι εκ των υπαρχόντων εκ φύσεως και ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικόν ζώον, και ο εκ φύσεως αλλά όχι εκ τυχαίου περιστατικού άπολις είναι ή φαύλος ή ον ανώτερον τoυ ανθρώπου.  Είναι ακριβώς αυτός τον οποίον ονειδιστικώς αποκαλεί ο Όμηρος «άνευ οικογενείας, νόμων, εστίας».  Διότι ο τοιούτος άνθρωπος είναι έξω του κοινωνικού καταμερισμού, δηλαδή της λειτουργίας αυτής, καθώς συμβαίνει με τους πεσσούς (του σκακιού;)].  Πολιτικό όμως ζώον δεν είναι μόνο το εις τας πόλεις κατοικούν, είναι το ζώον το δυνάμενο να αναπτύσση τον λόγον, διότι άνευ «λόγου» oύτε πολιτισμός υπάρχει ούτε πόλεις οικίζονται.  Διακριτικό επομένως γνώρισμα (σήμα: «Σ») του ανθρώπου είναι ότι πόλεις («Π») οικίζει («Ο»).

Μετά το παράδειγμα αυτό ο αναγνώστης πρέπει να έχη αντιληφθή τα κάτωθι:

(α) ότι το γράμμα A είναι ο υποστασιακός «φύσει ήχος» του νηπίου-ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα διακρίνει αυτόν από όλα τα άλλα θηλαστικά ζώα,

(β) ότι ο ήχος «Α», με τον οποίο ξεκινά το ελληνικό αλφάβητο, είναι το αρκτικό γράμμα των λέξεων εκείνων που «ωνόμασαν» τα βασικά στοιχεία της δομής του απείρου κόσμου,

(γ) τον ρόλο του ορισμού ως προϋποθέσεως της διαδικασίας του σχηματισμού μιας νέας (τότε) λέξεως όπως π.χ. «άνθρωπος», και τέλος

(δ) την ιεραρχική τάξι των στοιχείων (γραμμάτων) στην σχηματιζόμενη νέα λέξι, ώστε εξ αυτής της τάξεως να προκύπτη το νοηματικό περιεχόμενο το οποίο επιδιώξαμε διά του ορισμού.

Και στον «Κρατύλο» η ετυμολογική ανάλυσι, σύμφωνα με την οποία η λέξις «άνθρωπος» προκύπτει εκ του «αναθρών α όπωπε», είναι πράγματι πολύ κοντά, διότι το «νοείν και θεάσθαι» περικλείει το «αναθρώ», δηλ. το κυττάζω και εξετάζω.  Αλλά σταματά και σ’ αυτήν την λέξιν, χωρίς να ερμηνεύη το Ρ, που του ήταν γνωστό όταν έλεγε: «το «ρω» έμοιγε φαίνεται ώσπερ όργανον είναι πάσης κινήσεως».  Εθεώρησε όμως, ότι η δεύτερη λέξις που συμμετείχε στον σχηματισμό της λέξεως «άνθρωπος»  ήταν το «όπωπε» του ρήματος «ορώ» και έτσι δεν περιέγραψε πλήρως τον διά του «λόγου» πόλεις οικίζονται και πολιτισμούς αναπτύσσονται ανά την οικουμένην.  Tι αποδεικνύει όμως η αποκωδικοποίησις των στοιχείων;  Είναι ή δεν είναι δεόντως αιτιολογημένη, για τον ελληνικόν λόγον, η έναρξι του αλφαβήτου εκ του Α;  Πως είναι δυνατόν να νομιμοποιήται οποιοσδήποτε άλλος λαός για την προέλευσι των στοιχείων-γραμμάτων, όταν μόνο στην έλληνικήν γλώσσαν υπάρχη η απάντησι, δηλαδή η αιτιώδης σχέσις;

(…) εχώρισα τις λέξεις του λήμματος «Α» σε κατηγορίες. Εθεώρησα δε ως σημαντικώτερη εκ των κατηγοριών εκείνη στην οποία οι λέξεις:

(α) δεν είναι προϊόν συνθέσεως άλλων λέξεων,

(β) δεν ανήκουν σε κάποια κατηγορία του προθετικού μορίου α,

(γ) δεν έχουν σχηματισθή δια των προθέσεων ανά, αντί, αμφί, από.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ