'Aδης

                                                                           'Aδης
Λέγοντας Άδης, οι αρχαίοι εννοούσαν το θεό του κάτω κόσμου, που ήταν γιος του Κρόνου κι της Ρέας και αδελφός του Δια, της Ήρας, της Δήμητρας, του Ποσειδώνα και της Εστίας, αλλά και τον ίδιο τον κάτω κόσμο, όπου ζούσαν οι ψυχές των νεκρών.   


 Συμφωνα με την μυθολογία μας ο Κρόνος κατάπιε το θεό Άδη, όπως και τα αλλά του  παιδιά. Ο   Δίας όμως τον έσωσε τόσο αυτόν όσο και τα άλλα αδέλφια του. Κατά την Τιτανομαχία ο Άδης βοήθησε τον αδελφό του να νικήσει, φορώντας μια περικεφαλαία από δέρμα σκύλου που λεγόταν «κυνή», η οποία τον βοηθούσε να γίνεται αόρατος. Στη τους την εξουσία του κόσμου και αυτός πήρε το βασίλειο του Κάτω Κόσμου, που ήταν σκοτεινό και άχαρο και ονομάστηκε κι αυτό Άδης. 



Εκεί υπήρχαν τέσσερις ποταμοί:

 ο Αχέροντας, η Στύγα, ο Κώκυτος και ο Πυριφλεγέθονας.

 Στον ΄ Άδη έμεναν μεταξύ άλλων ο ίδιος ο θεός, η Περσεφόνη, που την άρπαξε από τον πάνω κόσμο για να την κάνει γυναίκα του, οι Ερινύες, φοβερές θεότητες που είχαν όψη γριάς και φίδια αντί για μαλλιά και που κατέτρεχαν όσους έχυναν συγγενικό αίμα, οι Άρπυιες, οι Κήρες, οι Μοίρες, ο Ύπνος, οι Εκατόγχειρες, η Σκύλλα, η Χάρυβδη, ο Φόβος, ο Κέρβερος, ένας σκύλος με τρία κεφάλια και ουρά με φίδια, που φρουρούσε τις ψυχές για να μη φύγουν από τον Κάτω Κόσμο, ο Ραδάμανθυς, ο Αιακός, ο Μίνως κ.ά.
 
Στις πύλες του Κάτω Κόσμου στεκόταν ο ψυχοπομπός Ερμής. Τις ψυχές που έφταναν
 εκεί τις παραλάμβανε ο Χάροντας, που τις περνούσε από τα ποτάμια με τη βάρκα του, παίρνοντας για αμοιβή έναν οβολό από τον καθένα.

Ο Άδης χωριζόταν στο Δικαστήριο, στον Τάρταρο, στο Καθαρτήριο και στα Ηλύσια Πεδία.

 Στο Δικαστήριο έμενε ο θεός Άδης, που από τον 5ο αι. π.Χ. μετονομάστηκε σε Πλούτωνα, επειδή πιστευόταν ότι πρόσφερε τον πλούτο της γης
.
 Μαζί του έμενε η Περσεφόνη και οι άλλες θεότητες του Κάτω Κόσμου. Εκεί δίκαζαν τις ψυχές ο Ραδάμανθυς, ο Μίνωας και Αιακός.

 Ο Τάρταρος ήταν το μέρος όπου βασανίζονταν οι ψυχές εκείνων που έκαναν πολλά κακά στη ζωή τους, όπως ο Σίσυφος και ο Τάνταλος, και φρουρούταν από την Ερινύα Μέγαιρα και από τους Εκατόγχειρες.

 Στο Καθαρτήριο πήγαιναν οι ψυχές εκείνων που δεν έκαναν πολλά και σοβαρά αδικήματα. Αυτοί περίμεναν εκεί την κάθαρση και μετά έπιναν το νερό της λήθης και πήγαιναν στα Ηλύσια Πεδία, όπου βρίσκονταν οι ψυχές των καλών και ευσεβών ανθρώπων και των ηρώων.

Εκτός από τις ψυχές των νεκρών κατέβηκαν στον Άδη, σύμφωνα με τη μυθολογία, και ζωντανοί. Αυτοί ήταν ο Ηρακλής, που πήγε, για να πάρει τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα και να εκτελέσει το δωδέκατο άθλο του, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας και ο Θησέας.

Οι αρχαίοι αντιπαθούσαν το θεό Άδη και τον φαντάζονταν πάντα βλοσυρό και με σκοτεινιασμένο ύφος. Στις διάφορες παραστάσεις που του έκαναν ήταν όμοιος με το Δία, αλλά το πρόσωπό του ήταν ρυτιδωμένο. 

Στο ένα χέρι του κρατούσε σκήπτρο και στο άλλο τα κλειδιά του Κάτω Κόσμου και καθόταν σε θρόνο από έβενο. Στα πόδια του καθόταν ο Κέρβερος.

Εκεί όπου πιστευόταν πως βρίσκονταν είσοδοι του Άδη υπήρχαν νεκρομαντεία, από τα οποία η Πυθία 
επικοινωνούσε με τους νεκρούς.

Ο λαός μας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πιστεύει πως υπάρχει Άδης, ένα μέρος δηλαδή στο οποίο πηγαίνουν μετά το θάνατο οι ψυχές των ανθρώπων.

 Το μέρος αυτό είναι σκοτεινό και η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι παγερή. 

Μόλις φτάσουν εκεί, οι ψυχές πίνουν από το «νερό της λησμονιάς», για να ξεχάσουν εκείνους που αφήνουν πίσω τους και να μη λυπούνται ή από το «νερό της αρνησιάς»,
 για να απαρνηθούν όλες τις χαρές της ζωής. 

 Τα δάκρυα των αγαπημένων τους προσώπων, που μένουν στη ζωή και λυπούνται, δεν είναι ευχάριστα για τις ψυχές, αλλά σχηματίζουν σιγά σιγά μια αλυσίδα γύρω τους. Αυτός είναι και ο λόγος που πίνουν το νερό της λησμονιάς, ώστε να κοπεί κάθε δεσμός τους με τη γη και τους ζωντανούς.

Το αν θα περάσουν καλά στον Άδη ή όχι αυτό θα εξαρτηθεί από τα όσα έκαναν όσο ζούσαν. Αν οι πράξεις τους ήταν καλές και αν ήταν άνθρωποι ευσεβείς, τότε περνούν καλά.

Στην αντίθετη περίπτωση βασανίζονται μέσα σε καζάνια γεμάτα πίσσα. Γύρω τους βρίσκονται τα πνεύματα του κακού, οι διάβολοι.

Σύμφωνα με μια άλλη δοξασία, τη μέρα της Ανάστασης οι ψυχές των νεκρών επιστρέφουν κοντά στους δικούς τους και μένουν μαζί τους μέχρι την Πεντηκοστή, κατοικώντας πάνω στα δέντρα.

Όπως είναι φανερό, η εικόνα που έχει σχηματίσει ο λαός μας για τον Άδη είναι ένα κράμα των αρχαίων ελληνικών και των χριστιανικών αντιλήψεων.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Άδης παρουσιάζεται ως ο τόπος στον οποίον ζουν μαζί όλες οι ψυχές, τόσο των καλών ανθρώπων όσο και των αμαρτωλών.

 Στην Καινή Διαθήκη όμως παρουσιάζεται αλλού ως τόπος πνευματικής τιμωρίας, αλλού ως το μέρος όπου βασανίζονται οι ψυχές των άδικων και κακών ανθρώπων κτλ.


ΠΗΓΗ
  ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ