Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή (WILLIAM SHAKESPEARE)

Ο ψυχισμός μας σε περίοδο καραντίνας. To εγκεφαλικό αποτύπωμά της απομόνωσης, είναι όμοιο με εκείνο της πείνας   ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ | ΦΩΤΟ: PEXELS 22 Απριλίου 2020 Η μοναξιά έχει παρόμοιο αντίκτυπο με την πείνα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και η ανάγκη της ανθρώπινης επαφής είναι εξίσου θεμελιώδης με την ανάγκη για την ικανοποίηση της πείνας. Αυτό είναι το πόρισμα της σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τις νευροεπιστήμονες Λίβια Τόμοβα και Ρεμπέκα Σαξ, που εξέτασαν και ανέλυσαν με την αξιοποίηση της μαγνητικής τομογραφίας (ΜRI), τις εγκεφαλικές αντιδράσεις που προκαλεί η μοναξιά και η πείνα σε 40 ενήλικες. Το πείραμα διαμορφώθηκε σε συνθήκες εργαστηρίου και προέβλεπε τη στέρηση τροφής αλλά και κάθε κοινωνικής επαφής (συμπεριλαμβανομένων του τηλεφώνου και του υπολογιστή) στους συμμετέχοντες, για ένα διάστημα δέκα ωρών. Στη συνέχεια ανέλυσαν τα ευρήματα των MRI με τη βοήθεια συστήματος τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο «διάβασε» τα νευρωνικά πρότυπα τα οποία παρουσίαζαν μεγάλες ομοιότητες. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ανάγκη κοινωνικής διασύνδεσης και επαφής είναι τόσο θεμελιώδης όσο η ανάγκη της τροφής.   Η καραντίνα της πανδημίας υποχρεώνει τον εγκέφαλό μας να πάει κόντρα σε αυτό που κάνει επί χιλιάδες χρόνια για να επιβιώσει ο άνθρωπος: να είναι μαζί με άλλους   Οι ερευνητές διαπίστωσαν για πρώτη φορά ότι τόσο η μοναξιά όσο και η πείνα προκαλούν κοινά σήματα σε μια ζωτική περιοχή του εγκεφάλου, τη μέλαινα ουσία (substantia nigra), που είναι το κέντρο παραγωγής του βασικού νευροδιαβιβαστή που ονομάζεται ντοπαμίνη, και ελέγχει τόσο τις ανταμοιβές όσο και τα κίνητρα. Το συναίσθημα αυτό, σύμφωνα με τους εξελικτικούς ψυχολόγους, εξυπηρετεί ένα σκοπό: δρα σαν ψυχοβιολογικό «καμπανάκι» ώστε να ωθήσει τους ανθρώπους να αναζητήσουν την κοινωνική διασύνδεση με τους άλλους, καθώς κάτι τέτοιο είναι επωφελές για την επιβίωση όλων. Αυτό σημαίνει πως η καραντίνα της πανδημίας υποχρεώνει τον εγκέφαλό μας να πάει κόντρα σε αυτό που κάνει επί χιλιάδες χρόνια για να επιβιώσει ο άνθρωπος: να είναι μαζί με άλλους. [Πηγή: www.doctv.gr]Ο ψυχισμός μας σε περίοδο καραντίνας. To εγκεφαλικό αποτύπωμά της απομόνωσης, είναι όμοιο με εκείνο της πείνας   ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ | ΦΩΤΟ: PEXELS 22 Απριλίου 2020 Η μοναξιά έχει παρόμοιο αντίκτυπο με την πείνα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και η ανάγκη της ανθρώπινης επαφής είναι εξίσου θεμελιώδης με την ανάγκη για την ικανοποίηση της πείνας. Αυτό είναι το πόρισμα της σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τις νευροεπιστήμονες Λίβια Τόμοβα και Ρεμπέκα Σαξ, που εξέτασαν και ανέλυσαν με την αξιοποίηση της μαγνητικής τομογραφίας (ΜRI), τις εγκεφαλικές αντιδράσεις που προκαλεί η μοναξιά και η πείνα σε 40 ενήλικες. Το πείραμα διαμορφώθηκε σε συνθήκες εργαστηρίου και προέβλεπε τη στέρηση τροφής αλλά και κάθε κοινωνικής επαφής (συμπεριλαμβανομένων του τηλεφώνου και του υπολογιστή) στους συμμετέχοντες, για ένα διάστημα δέκα ωρών. Στη συνέχεια ανέλυσαν τα ευρήματα των MRI με τη βοήθεια συστήματος τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο «διάβασε» τα νευρωνικά πρότυπα τα οποία παρουσίαζαν μεγάλες ομοιότητες. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ανάγκη κοινωνικής διασύνδεσης και επαφής είναι τόσο θεμελιώδης όσο η ανάγκη της τροφής.   Η καραντίνα της πανδημίας υποχρεώνει τον εγκέφαλό μας να πάει κόντρα σε αυτό που κάνει επί χιλιάδες χρόνια για να επιβιώσει ο άνθρωπος: να είναι μαζί με άλλους   Οι ερευνητές διαπίστωσαν για πρώτη φορά ότι τόσο η μοναξιά όσο και η πείνα προκαλούν κοινά σήματα σε μια ζωτική περιοχή του εγκεφάλου, τη μέλαινα ουσία (substantia nigra), που είναι το κέντρο παραγωγής του βασικού νευροδιαβιβαστή που ονομάζεται ντοπαμίνη, και ελέγχει τόσο τις ανταμοιβές όσο και τα κίνητρα. Το συναίσθημα αυτό, σύμφωνα με τους εξελικτικούς ψυχολόγους, εξυπηρετεί ένα σκοπό: δρα σαν ψυχοβιολογικό «καμπανάκι» ώστε να ωθήσει τους ανθρώπους να αναζητήσουν την κοινωνική διασύνδεση με τους άλλους, καθώς κάτι τέτοιο είναι επωφελές για την επιβίωση όλων. Αυτό σημαίνει πως η καραντίνα της πανδημίας υποχρεώνει τον εγκέφαλό μας να πάει κόντρα σε αυτό που κάνει επί χιλιάδες χρόνια για να επιβιώσει ο άνθρωπος: να είναι μαζί με άλλους. [Πηγή: www.doctv.gr]


Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή,
Και όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες απλώς οι ηθοποιοί-
Έχουν τις εξόδους και τις εισόδους τους,
Και ένας άνθρωπος στην εποχή του παίζει πολλά μέρη,
Οι πράξεις του είναι επτά αιώνες. Στην αρχή, το βρέφος,
Κλαψουρίζοντας και κάνοντας εμετό στα χέρια της νοσοκόμας.
Μετά ο γκρινιάρης μαθητής, με την τσάντα του
Και με λαμπερό πρόσωπο το πρωί, έρχεται σαν σαλιγκάρι
Απρόθυμα στο σχολείο. Και μετά ο εραστής,
Αναστενάζοντας σαν το καμίνι, με μια θλιβερή μπαλάντα
Φτιαγμένη για τα φρύδια της ερωμένης του. Μετά ένας στρατιώτης,
Γεμάτος περίεργους όρκους και γενειοφόρος σαν τον συνέταιρο,
Έχοντας ζήλο για την τιμή, ξαφνικός και γρήγορος σε διαμάχη,
Αναζητώντας τη φήμη της φούσκας
Ακόμη και στο στόμα του κανονιού. Και μετά η δικαιοσύνη,
Σε δίκαιη στρογγυλή κοιλιά με καλή επένδυση καπόρι,
Με τα μάτια σοβαρά και γενειάδα επίσημης κοπής,
Γεμάτη από σοφά αποφθέγματα και σύγχρονες περιπτώσεις.
Και έτσι παίζει τον ρόλο του. Η έκτη ηλικιακή βάρδια
Στο κομψό και φουσκωτό παντελόνι,
Με γυαλιά στη μύτη και πουγκί στο πλάι-
Το νεανικό μανίκι του, καλά σωζόμενο, ένας κόσμος πάρα πολύ ευρύς
Για το συρρικνωμένο στέλεχός του και τη μεγάλη του ανδρική φωνή,
Στρέφοντας ξανά προς τα παιδικά πρίμα, φυσάει
Και σφυρίζει στον ήχο του. Τελευταία σκηνή όλων,
Αυτή τελειώνει αυτή την παράξενη γεμάτη γεγονότα ιστορία,
Είναι η δεύτερη παιδικότητα και η απλή λήθη,
Χωρίς δόντια, χωρίς τα μάτια, χωρίς γεύση, χωρίς τα πάντα.

lecturesbureau

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ