Σύμφωνα με την ελληνική Μυθολογία οι ασθένειες προκαλούνται από «Ιούς»=βέλη τα οποία εκτοξεύονται από τους θεούς. Στο πρώτο επεισόδιο της Ιλιάδας συναντάµε την πρώτη στα Ελληνικά γράµµατα γνωστή αναφορά σε συγκεκριµένη ασθένεια η οποία προκαλείται από «ιούς».
Ο θεός Απόλλωνας λοιπόν στέλνει ένα λοιµό στους Αχαιούς που πολιορκούν την Τροία, τοξεύοντας «ιούς», τα βέλη του πάνω στους ίδιους και τα ζώα τους, ως τιµωρία για την ασέβεια που έδειξε ο αρχηγός τους, ο Αγαµέµνονας, προσβάλλοντας την ιέρειά του Χρυσηίδα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την περιγραφή µιας εξαιρετικά µεταδοτικής επιδηµίας µε ξαφνική έναρξη, οξεία φάση υψηλού πυρετού και θανατηφόρα εξέλιξη. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι οι Αχαιοί απαλλάσσονται από το κακό εφαρµόζοντας την παροιµία «καλός ο αγιασµός αλλά πάρε και µια γάτα».
Έτσι επιστρέφουν µεν τη Χρυσηίδα, καθαρίζουν όµως και το στρατόπεδο ρίχνοντας στη θάλασσα κάποια «µιάσµατα», δηλαδή νοσογόνες εστίες (υπολείµµατα τροφών, κοπριές κλπ.) πράγµα που υποδεικνύει ότι ο λοιµός του Απόλλωνα ήταν µολυσµατικής αιτιολογίας, γεγονός το οποίο οι Αχαιοί κατανόησαν και έλαβαν τα προσήκοντα µέτρα θεραπείας από τους Απολλώνιους «ιούς»/βέλη.
Πολύ αργότερα, ο Ιπποκράτης, ήδη το 412 πΧ. 2.500 χρόνια πριν από σήµερα περιέγραψε µε τρόπο τέλειο τα κλινικά συµπτώµατα της φυµατιώσεως και της γρίπης (τις οποίες ονόµασε «φθίσιν» εκ του ρήµατος φθίω/φθίνω, υφίσταµαι φθοράν) αλλά και ανέφερε ότι προκαλούνται και µεταδίδονται από ανθρώπου εις άνθρωπον από «ιόν» ο οποίος είτε ταξιδεύει στον αέρα είτε βρίσκεται «εις τον σίελον».
Στη θεραπευτική Ιατρική οι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχαν αποµακρυνθεί από τη µαγεία και είχαν αντιµετωπίσει την Ιατρική ως «ἐπιστήµην», εκ του ρήµατος «ἐπίσταµαι», µε την έννοια της εντελούς, εις βάθος κατόπιν αναλύσεως και µε κάθε λεπτοµέρεια «γνώσεως» ενός θέµατος µε βεβαιότητα, και την απόλυτη ικανότητα του «πράττειν τί λυσιτελῶς»..
Η Ελληνική διανόηση και έρευνα ήταν Ολιστική. Αναγνώριζε το κάθε προς εξέτασιν θέµα ως πρόβληµα σφαιρικό. Το περιεργαζόταν επισταµένως ως σύνολο, το ανέλυε κατόπιν εις τα επί µέρους στοιχεία τα οποία µελετούσε εξονυχιστικά και, αφού είχε κατανοήσει τη δοµή και τη δυναµική των συνιστώντων, προέβαινε σε ανασύσταση των µορίων του. Τότε το ανασυγκροτούσε ως θέµα, το κατονόµαζε και το κατέτασσε ως όλον είτε σε προϋπάρχουσα συναφή κατηγορία, είτε ως ιδρυτικό στοιχείο νέας κατηγορίας.
Η Ελληνική διανόηση και έρευνα ήταν Ολιστική. Αναγνώριζε το κάθε προς εξέτασιν θέµα ως πρόβληµα σφαιρικό. Το περιεργαζόταν επισταµένως ως σύνολο, το ανέλυε κατόπιν εις τα επί µέρους στοιχεία τα οποία µελετούσε εξονυχιστικά και, αφού είχε κατανοήσει τη δοµή και τη δυναµική των συνιστώντων, προέβαινε σε ανασύσταση των µορίων του. Τότε το ανασυγκροτούσε ως θέµα, το κατονόµαζε και το κατέτασσε ως όλον είτε σε προϋπάρχουσα συναφή κατηγορία, είτε ως ιδρυτικό στοιχείο νέας κατηγορίας.
Ως εκ τούτου η σπουδή του ανθρώπου στην Αρχαία Ελλάδα είχε τον φυσιολογικό/φιλοσοφικό ολιστικό χαρακτήρα της – κατά την άποψή µου- δυναµένης να χαρακτηρισθεί ως «Ανθρωπογνωσίας», όπου ο άνθρωπος εξεταζόταν τόσον ως σύνολον, όσον και κατά τις δυο βασικές και αλληλένδετες συνιστώσες: Το ΣΩΜΑ με προεξάρχοντα τον ΝΟΥ και την ΨΥΧΗ ως ΖΩΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ , ζωτική δύναμη.. Ο Πολιτισµός των Ελλήνων ήταν «Ανθρωποκεντρικός».
Θεώρησε τον άνθρωπο ως οντότητα διακεκριµένη µέσα σε έναν κοινωνικό και κρατικό ιστό, και όχι ως έναν απρόσωπο αριθµό µέσα σε ένα απρόσωπο σύνολο.
Και από τα Μυθικά ήδη χρόνια οι Έλληνες κατέληξαν στο συµπέρασµα ότι εκείνο που διακρίνει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά δεν είναι το σώµα, αλλά κάτι άλλο: Η ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ και θεωρούσαν ότι η ζωτική ενέργεια ,η Ψυχή, κυβερνά το σώµα και καθορίζει την ιδιαιτερότητα! Και οι άλλοι λαοί ασφαλώς είχαν αντιληφθεί ότι το σώµα καθοδηγείται από κάποια δύναµη, τη δύναμη του ΝΟΥ και της ΨΥΧΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.