Θα πεθάνουν περισσότεροι από την καραντίνα παρά από τον ιό

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
New York, Connecticut, New Jersey, Louisiana, California, Florida, Washington, Pennsylvania και Michigan είναι κυρίως -και άλλες πολλές είναι, απλά γι’ αυτές συζητάνε περισσότερο τα ΜΜΕ- οι πολιτείες που αντιμετωπίζουν εντονότερα τον κορονοϊό.

Για τις τρεις πρώτες υπάρχουν κάποιες φωνές να επιβληθεί σκληρή καραντίνα με απαγόρευση κυκλοφορίας κτλ, καθώς εκεί εντοπίζονται τα μισά κρούσματα της χώρας, αλλά προς το παρόν υπάρχουν αντιδράσεις.

Ένα από αυτά τα κρούσματα αφορά εργαζόμενο στις αποθήκες της Amazon στο State Island της Νέας Υόρκης, κάτι που οδήγησε συνάδελφούς του να κάνουν χθες απεργία και πορεία διαμαρτυρίας στις εγκαταστάσεις.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απόλυση του ενός απεργού, για «λόγους ασφάλειας και υγείας» και ότι «έθετε σε κίνδυνο τις ζωές των συναδέλφων του εν μέσω πανδημίας».

Το ίδιο διάστημα, δολοφονούνται ακτιβιστές στην Κολομβία -μέσα στα σπίτια τους-, οι Ισραηλινοί το χαβά τους στην Παλαιστίνη, στη Νότια Αφρική βολτάρει ο στρατός, στην Ουγγαρία ο Ορμπάν συγκέντρωσε τις εξουσίες επ’ αόριστον και στην Ινδία η αστυνομία σε μεγάλο βαθμό πλακώνει στο ξύλο με δοκάρια τους παραβάτες της καραντίνας -διόρθωση: τους φτωχούς παραβάτες, μάλιστα αποτελεί πάγια τακτική των Ινδών μπάτσων να κρατάνε ξύλινα στειλιάρια-, ενώ ψεκάζουν με απολυμαντικό στους δρόμους καθισμένους συλληφθέντες.

Αλλά τα ΜΜΕ μας δείχνουν τον Ινδό μπάτσο με το κράνος α λα κορονοϊό, κάνοντας χαρούλες για το πόσο ευρηματικός είναι.

Στη δε Ελλάδα, οι Έλληνες συγκινούνται με τον Μανώλη Γλέζο που εν μέσω γερμανικής καραντίνας κατέβασε τη σημαία από την Ακρόπολη, μαζί με τον Λάκη Σάντα -από πού και ως πού να γράψουμε για τον Μπελογιάννη ή τον Γλέζο, ούτε τα μισά δεν έχουμε κάνει-, ενώ εκείνοι έχουν ταμπουρωθεί -όχι όλοι, πάλι, αλλά οι περισσότεροι- στα σπίτια τους εν μέσω καραντίνας από τα Lidl.

Όπως εξαίρετα θέσατε στο βίντεο, δεν έφυγε ο Μανώλης χωρίς λέξη, εμείς είναι που ζούμε μέσ’ στη σιωπή.

Πού να φανταζόμασταν κιόλας όταν βλέπαμε τη σειρά «Το Νησί» για την Σπιναλόγκα, ότι μια μέρα θα τα ζούσαμε.

Πολύ περίεργες μέρες οι τελευταίες. Σε όλο τον κόσμο.

Θα πεθάνουν περισσότεροι από την καραντίνα παρά από τον ιό.

Και μπορεί κάποιος να το αποσαφηνίσει, τι νόημα έχει αν θα πεθάνουμε έξω ή μέσα στο σπίτι;

Άλλωστε, η ίδια η ιστορική ύπαρξη της σύγχρονης καραντίνας (ιταλική λέξη) είχε πάντα να κάνει με την προστασία συγκεκριμένων κομματιών του πληθυσμού από τις συνέπειες μιας πανδημίας, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι ανθρώπινες ελευθερίες και ανάγκες των αποκλεισμένων, ενώ εξυπηρετεί παράλληλα στον περιορισμό των οικονομικών και μη συνεπειών στην ευρύτερη κοινωνία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι -παρότι υπάρχουν ενδείξεις και για αρχαιότερες καραντίνες- η σύγχρονη καραντίνα εμφανίστηκε κυρίως με την άνθιση του εμπορίου και την εμφάνιση του καπιταλισμού τον 13ο αιώνα.

Παρακολουθώ, λοιπόν, αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, την Ιταλία και τη Γαλλία με πρόσχημα την έλλειψη …ατομικής ευθύνης, βλέποντας παράλληλα αυτά που γίνονται σε όλο τον κόσμο και ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου να συμβεί και σε μας.

Ήδη 32 από τις 50 πολιτείες έχουν εκδώσει εντολή παραμονής στο σπίτι και σε όλες ισχύει ο περιορισμός των μετακινήσεων, ως σύσταση.

Δεν επιβάλλεται με πυγμή και με αυστηρούς αστυνομικούς ελέγχους, αλλά μάλλον αυτό θα αλλάξει τις επόμενες μέρες, αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται.

Και βέβαια, σε πιάνει αηδία να βλέπεις τους χαρούμενους ηλίθιους -συνήθως καλλιτέχνες- να σου τραγουδάνε ή να λένε περισπούδαστες βλακείες για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, μέσα από τα πολυτελή σαλόνια τους και τα -γεμάτα τρόφιμα για μήνες- κελάρια τους, την ίδια ώρα που χιλιάδες στην Ινδία αγνοούν την καραντίνα γιατί αρκεί μια μέρα ρεπό για να ψοφήσουν από την πείνα.

Το είπα και στα πρώτα κείμενα, όταν έχεις εκατομμύρια ανθρώπους που φοβούνται περισσότερο την φτώχεια και από μετεωρίτη και τους ζητάς να κάτσουν στο σπίτι να πεινάσουν, πραγματικά δεν πρόκειται να το κάνουν.

Άσε που ουρλιάζει το τιμημένο ότι κάτι άλλο επιχειρούν με τις απαγορεύσεις, ασχέτως της όποιας ωφέλειάς τους από επιστημονικής άποψης· μα, κανένας δεν λέει αφήστε τον ιό στην ησυχία του.

Όμως, κάποιοι λιγοστοί επιστήμονες είναι αντίθετοι στα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας που επιβλήθηκαν σε κάποιες χώρες, αφού θεωρούν ότι δεν θα έχουν αποτέλεσμα από μόνα τους και είναι κρισιμότερο για την πορεία της επιδημίας να γίνονται τεστ για να βρεθούν οι φορείς του ιού και να απομονωθούν.

Με λίγα λόγια, η καραντίνα εφαρμόζεται σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του πληθυσμού που έχει νοσήσει και κατά τη διάρκεια της καραντίνας υποθετικά πρέπει να προμηθεύεις και να περιθάλπεις καθημερινά αυτό το κομμάτι.

Αυτό που γίνεται σε δεκάδες χώρες, όπου όλοι μαζί τελούν σε καραντίνα, ανεξαιρέτως αν είναι φορείς ή όχι, και είναι αφημένοι και παραδομένοι στην τύχη τους, δεν είναι καραντίνα ιατρικού, αλλά παλαιστινιακού τύπου.

Το έχουμε καταλάβει ότι η ελάττωση της παραγωγής και η αυξημένη κατανάλωση λόγω του κοινωνικού πανικού θα δημιουργήσει στρατιές απελπισμένων και πεινασμένων ανθρώπων; Ακόμα περισσότερες απ’ αυτές που είχαμε ως σήμερα.

Ξαφνικά τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις που δεν άντεχαν μια ώρα απεργίας, κλείνουν για μέρες και θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι;

Ότι δεν θα υπάρξουν ελλείψεις σε βασικά είδη τους επόμενους μήνες;

Ποια εταιρεία και ποιο κράτος στοκάριζε προμήθειες σε έναν κόσμο όπου τα κέρδη ήταν το Α και το Ω, αφού το να βάζεις κάτι να κάθεται στο ράφι και να… μπαγιατεύει ισοδυναμούσε με χρεοκοπία;

Προσθέτεις τώρα σ’ όλα αυτά, ότι κανένας δεν προετοιμάζεται για την επόμενη μέρα και στην περίπτωση όλο αυτό να κρατήσει μετά το καλοκαίρι και καταλαβαίνεις από τώρα τι θα συμβεί.

Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε κάποτε: δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος.

Επιτρέπεται να το αντιστρέψουμε, έτσι δεν είναι;

Φοβούμαι την πανδημία, ελπίζω σε θεραπεία, είμαι σκλάβος.

Το colpo grosso του καπιταλισμού.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ.1 Για τους λάτρες της ιστορίας, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η περίπτωση της Mary Mallon, που κρατήθηκε αποκλεισμένη σε καραντίνα και κατηγορούμενη, για την επιδημία τύφου του 1909, για 23 ολόκληρα χρόνια μέχρι το θάνατό της. Ήταν ασυμπτωματική φορέας του ιού και δεν μπορούσε να σταματήσει να δουλεύει (ως μαγείρισσα) επειδή αν το έκανε, θα πέθαινε της πείνας. Και κάποιοι μπορεί και να νομίζουν ότι αυτά δεν πρόκειται να συμβούν ξανά.

Υ.Γ.2 Ούτε 42.000 θάνατοι δεν είχαν συμπληρωθεί στον κόσμο την ώρα που έγραφα το κείμενο. Στις ΗΠΑ έχουμε 3.500 νεκρούς σε κάτι παραπάνω από ένα μήνα και ο πανικός είναι από τώρα στα ύψη σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Όχι σε όλους, όμως. Αλλά σύντομα θα μας καταλάβει και τους υπόλοιπους. Περίπου 3.000 νεκροί σε ένα μήνα είναι η μηνιαία «ταρίφα» των mass shootings, τα οποία τώρα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Περιττό να πω τι θα συμβεί, άμα μας κλείσουν μέσα για βδομάδες, δημιουργώντας γενικευμένο κοινωνικό πανικό και ψυχολογική πίεση σε εκατομμύρια ανθρώπους, που τις προηγούμενες μέρες αγοράζανε αβέρτα όπλα και σφαίρες. Θα επιβιώσουμε της πανδημίας και θα παίζουμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα σε ένα απέραντο πεδίο μαχών. ‘Η θα ξεσπάσει ένας Γ’ Παγκόσμιος για να το σβήσουμε και αυτό από την bucket list μας.

Υ.Γ.3 Για όσους δεν το έπιασαν παραπάνω. Τα προηγούμενα χρόνια έπαιζε στις ειδήσεις η χρεοκοπία, η τρομοκρατία, ο πόλεμος, ο …κομμουνισμός, η φτώχεια, οι ελλείψεις σε προϊόντα, η ανεργία, τα μακελειά με όπλα, η εγκληματικότητα, το μεταναστευτικό και άλλα διάφορα. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Ή στις ΗΠΑ. Σε όλο τον κόσμο. Το πόπολο τρόμαζε, αλλά το ξεπερνούσε γρήγορα, ενώ δεν τρόμαζαν και όλοι. Λες και το σύστημα έπαιζε ρουλέτα με τις φοβίες μας ή προσπαθούσε να μας καλλιεργήσει φοβίες. Μπα, δεν νομίζω. Και τώρα πανδημία. Και έχουν όλοι τρομοκρατηθεί, οπότε συνήθως δεν το βλέπουν. Πολύ δυνατό συναίσθημα ο φόβος και κινητήριος μοχλός της Ιστορίας, αφού μόνο μέσω του φόβου μπορεί κάποιος να σε χειραγωγήσει πλήρως. Αυτοί οι επόμενοι μήνες θα χαραχθούν στις μνήμες εκατομμύρια ανθρώπων, ειδικά εκείνων που δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει απελπισία, πραγματική απελπισία. Αν θες να σκοτωθούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, υπάρχει άλλωστε κάτι αποτελεσματικότερο από το να βάλεις πχ δυο ανθρώπους να τσακωθούν για ένα κομμάτι ψωμί; Περιττό να πω ότι αν δεν τρομάξουμε ούτε τώρα, μετά τους μένει μια και μόνο λύση.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Γουστάρουν πόνο. Άρη, η πείνα είναι πιο δυνατή από τον φόβο. Και ο φόβος της πείνας είναι τρομερός. Έρχονται υπέροχες μέρες. Το αστείο είναι πως αυτά που θα συμβούν θα τα έχουν προκαλέσει αυτοί που ήθελαν να είναι “ασφαλείς” και κλείστηκαν μόνοι τους στα σπίτια τους. Τι ανόητοι. Πολύ ανόητοι οι άνθρωποι που ακούν τις συμβουλές ζάπλουτων ηλικιωμένων. Πολύ. Να δούμε ποιος θα μείνει να καταδικάσει τη …βία. Άρη, δεν είναι πολύ αστείο που οι Έλληνες είναι χεσμένοι πάνω τους, δεν τολμούν να βγουν από το σπίτι τους και παράλληλα υμνούν τον Μανώλη Γλέζο επειδή ήταν γενναίος; Όσο το σκέφτομαι, όλο και πιο πολύ γελάω. Τελικά, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν αυτογνωσία. Έχει γεμίσει ο κόσμος γελοίους. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ