Σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!

της Μαρίας Στυλιανού

Αν νομίζεις ότι μπορώ να προσποιηθώ ή να κάνω κάτι που δεν θέλω και δεν μου αρέσει για να είμαι αρεστή σε σένα, την πάτησες! Γιατί πολύ απλά, αυτό θα το δεις μόνο στον ύπνο σου. Στον ξύπνιο σου, θα πρέπει να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι! Με τα ελαττώματα και τα προτερήματά μου!

Μου φαίνεται τρελό και λίγο αλλοπαρμένο, να γνωρίζω ανθρώπους που δηλώνουν έτοιμοι να πάνε κόντρα στα πιστεύω και στις συνήθειες τους, κόντρα στα θέλω και στα συναισθήματά τους, μόνο και μόνο επειδή θέλουν να αρέσουν στον/στην σύντροφό τους, στους φίλους ή τους συνεργάτες τους. 

Μα πώς είναι δυνατόν να μπορούν να χτίζουν τη ζωή τους επάνω σ’ ένα ψέμα, απλά για να νιώσουν ότι μπορούν να ανήκουν σ’ ένα κοινωνικό σύνολο, που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα κοινό με το δικό τους στάτους αλλά και τη δική τους προσωπικότητα. Δεν παίζουν μ’ αυτά τα πράγματα. Γιατί στην ουσία, όλο αυτό το one night stand show είναι ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια του μυαλού που μπορεί να σε φτάσει μέχρι την τρέλα αν δεν το προσέξεις. Είναι απ’ αυτά, που ανεβάζουν στιγμιαία την αδρεναλίνη και που σε προσγειώνουν με το αλεξίπτωτο κλειστό.

Αν κάποιος θέλει να είναι φίλος σου, αν θέλει να σε κάνει παρέα, ή να δουλέψει μαζί σου, θα σ’ αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι, γι’ αυτό που εκπέμπεις, γι’ αυτό που έχεις μέσα βαθιά στην ψυχή σου. Θα σε σεβαστεί απόλυτα και δεν θα τολμήσει ποτέ να σου ζητήσει να αλλάξεις για κανέναν μα κανέναν λόγο. Αλλαγές ζητάνε συνήθως τα άτομα που έχουν ένα θέμα με τις ισορροπίες, με τον ίδιο τους τον εαυτό θα έλεγα, με το μέσα τους που τις πλείστες φορές, είναι λοροδεμένο. 

Αυτές τις παράλογες κατ’ εμέ απαιτήσεις, τις έχουν οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, εκείνοι που δεν μπόρεσαν να βάλουν την ίδια τους τη ζωή σε μια σειρά, που δεν υλοποίησαν όσα ονειρεύτηκαν, όσα πόθησαν. Αναλαμβάνουν λοιπόν από ένα σημείο και μετά τον ρόλο του τιμωρού ή του δικαστή, βγάζοντας προς τα έξω όλα τους τα απωθημένα, όλα τους τα κόμπλεξ. 

Προσβάλλουν ασύστολα έναν φίλο τους για τα κιλά που έβαλε, για το χρώμα των μαλλιών που άλλαξε, για τα ρούχα που ψώνισε, το αυτοκίνητο που διάλεξε, τη διαρρύθμιση του σπιτιού του, τη διακόσμηση στο σαλόνι, τα κεριά που δεν μυρίζουν, το φαγητό που δεν ψήθηκε καλά και πάει λέγοντας. Τα πάντα για εκείνον είναι μπανάλ, μόνο αυτά που έχει ή κάνει ο ίδιος είναι σωστά και ωραία κατά την ταπεινή του γνώμη. Στην τσέπη του υπάρχει πάντοτε μια προσβολή έτοιμη να εκτοξευτεί προς τους άλλους, ενώ όταν μιλά ο ίδιος για τα κατορθώματά του, κοκορεύεται με υπερηφάνεια και φυσικά με έπαρση, για όλα όσα κατάφερε, ή έκανε, ή που νομίζει ότι έκανε. 

Η τοξικότητα αυτών των ανθρώπων, είναι πραγματικά τεράστια. Και η ζημιά η οποία προκαλούν αν καταφέρουν να παγιδεύσουν στα δίκτυα τους αδύναμους χαρακτήρες, απερίγραπτη. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, όταν συναντάμε στο δρόμο μας τέτοιου είδους άτομα και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απομακρυνθούμε από κοντά τους, το συντομότερο, για το καλό μας.

Όσοι μας αγαπούν, δεν θα χρειαστεί ποτέ να μας ζητήσουν να αλλάξουμε δεν θα μας πληγώσουν, δεν θα μας μειώσουν. Δε θα χαρούν ποτέ με τη λύπη μας. Αν μας αγαπούν αληθινά, θα μας υποστηρίξουν, θα μοιραστούν μαζί μας τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές που θα προκύψουν, θα μας σεβαστούν. 
Μέγα λάθος λοιπόν, να προσπαθούμε να αλλάζουμε για τους άλλους γιατί όσο και ν’ αλλάξουμε, ποτέ δεν θα είναι ικανοποιημένοι. Πάντα θα βρίσκουν ελαττώματα και φυσικά πάντα θα ζητάνε αλλαγές. 

Γι’ αυτό σου λέω, σ’ όποιον αρέσουμε…για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!

fwords

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ