της Δέσποινας Καταήμη
Ανθρώπινες σχέσεις.
Σχέσεις.
Ερωτικές.
Φιλικές.
Συναδελφικές.
Οικογενειακές.
Σχέσεις πάσης φύσεως.
Άχρωμες σαν μια βροχερή μουντή ημέρα.
Ή πολύχρωμες σαν έναν κήπο γεμάτο ολάνθιστα λουλούδια σε όλα τα χρώματα της ίριδας.
Βαρετές και ανούσιες, που δεν σου αφήνουν κανενός είδους σημάδι.
Κι άλλες τόσο προκλητικά δυνατές, που θα τις θυμάσαι για άλλες 100 ζωές αν ζούσες.
Τελευταίες άφησα τις σαρωτικές.
Αυτές που δεν τις περιμένεις.
Που σου ξεσηκώνουν το είναι σου.
Που συντάρασουν την ύπαρξη σου.
Που παίρνει φωτιά το μυαλό σου.
Που από τη μια τις ψάχνεις όπως μια όαση στην έρημο.
Και ταυτόχρονα τις διώχνεις όπως ο διάολος το λιβάνι.
Που νιώθεις πως χάνεις κάθε έλεγχο. Κάθε λογική.
Θέλεις να τις ζήσεις στο έπακρο.
Να νιώθεις πως χτυπάει το μαχαίρι στο κόκαλο.
Πονάς. Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Νιώθεις αδύναμος. Δέσμιος τους.
Και το γουστάρεις σαν τρελός.
Ζητάς κι άλλο.
Συνεχώς.
Κι ας ξέρεις πως κάθε λεπτό που περνάει θα πονάς ακόμη πιο πολύ.
Ερωτικές.
Φιλικές.
Συναδελφικές.
Οικογενειακές.
Σχέσεις πάσης φύσεως.
Άχρωμες σαν μια βροχερή μουντή ημέρα.
Ή πολύχρωμες σαν έναν κήπο γεμάτο ολάνθιστα λουλούδια σε όλα τα χρώματα της ίριδας.
Βαρετές και ανούσιες, που δεν σου αφήνουν κανενός είδους σημάδι.
Κι άλλες τόσο προκλητικά δυνατές, που θα τις θυμάσαι για άλλες 100 ζωές αν ζούσες.
Τελευταίες άφησα τις σαρωτικές.
Αυτές που δεν τις περιμένεις.
Που σου ξεσηκώνουν το είναι σου.
Που συντάρασουν την ύπαρξη σου.
Που παίρνει φωτιά το μυαλό σου.
Που από τη μια τις ψάχνεις όπως μια όαση στην έρημο.
Και ταυτόχρονα τις διώχνεις όπως ο διάολος το λιβάνι.
Που νιώθεις πως χάνεις κάθε έλεγχο. Κάθε λογική.
Θέλεις να τις ζήσεις στο έπακρο.
Να νιώθεις πως χτυπάει το μαχαίρι στο κόκαλο.
Πονάς. Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Νιώθεις αδύναμος. Δέσμιος τους.
Και το γουστάρεις σαν τρελός.
Ζητάς κι άλλο.
Συνεχώς.
Κι ας ξέρεις πως κάθε λεπτό που περνάει θα πονάς ακόμη πιο πολύ.
Να σου πω ένα μυστικό;
Στις ανθρώπινες σχέσεις όπως και στον γραπτό λόγο, λίγο πριν χαθεί το νόημα, πρέπει να βάζεις τελεία.
Να πατάς φρένο.
Δίχως δεύτερη σκέψη.
Μήπως και μπορέσεις να ανήκεις στους τυχερούς, που κρατούν μέσα τους τη γλυκιά ανάμνηση των στιγμών, σαν μάθημα για όλες τις υπόλοιπες…
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.