Χάθηκες στην ύλη, άνθρωπε και ξέχασες πώς είναι να μετράς αστέρια..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Η ζωή είναι ένας αόρατος λαβύρινθος, μέσα σε κλίνες σου δίνει ευκαιρίες, σε κάνει να ελπίζεις σε κάθε στροφή του, σου ανοίγει ακόμη και δρόμους όταν νομίζεις πως έχεις χαθεί. Ένα μόνο πράγμα ζητάει από σένα, αρκεί να το πιάσεις, να μην της κλείσεις τις πόρτες, να μην αγκαλιάσεις τον κόσμο της ύλης…

Και σε αυτό το σημείο φτάνεις στην παγίδα της! Η ύλη, αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου, σε πιάνει απροετοίμαστο, σε αναγκάζει πολλές φορές να λοξοδρομείς και να χάνεις το νήμα σου, τους στόχους σου, τα όνειρά σου. Θέλει να σε κρατήσει ριζωμένο στη γη, να κοιτάς μόνο ό,τι υπάρχει μπροστά σου φτιαγμένο από τα υλικά που σου δίνει απλόχερα χωρίς δισταγμούς. Σου τάζει καλύτερη ζωή γεμάτη με πλούτη, έρωτες και εφήμερα πάθη.

Τα λασπωμένα περσινά σου παπούτσια , στα μετατρέπει σε δερμάτινες μπότες, το φθαρμένο γεμάτο μπαλώματα παλτό σου, γίνεται γούνα από δέρματα ζώων, που έπεσαν με ορμή πάνω στο χώμα για ένα ανθρώπινο βίτσιο. Τον ουρανό τον ξεχνάς; Τις ευχές σου για αγάπη και φίλους;
Χάθηκες πάνω στη γη και ξέχασες πώς να μετράς τα αστέρια, πώς να βλέπεις τα τόξα, τις ζώνες, τους σκορπιούς…

Έχεις τόσα να δεις εκεί πάνω, κι όμως προτιμάς το μπροστά σου, ό,τι μπορείς να δεις και ν’ αγγίξεις. Η καρδιά σου πλέον μιλάει με αριθμούς, ενώ τα βήματά σου χάνουν το ρυθμό και σκοντάφτεις. Πέφτεις πάνω σε ανείπωτα «σ’ αγαπώ», κοιτάζεις αγκαλιές που χρειάστηκες να μοιραστείς τη χαρά σου, αλλά δεν τις βρήκες ποτέ.

Δεν αναρωτήθηκες ποτέ για το ρόδο. Άρωμα που το φοράς κάθε σου μέρα, στη δουλειά, στο σπίτι, στη βόλτα. Δεν ξέρεις την ιστορία του, τον πόθο του να βρει την γαλήνη και τα δάκρυα που του έδωσαν το κόκκινο φωτεινό χρώμα του. Σε νοιάζει μονάχα το αποτέλεσμα που φοράς κι όχι η πορεία του μέσα στον χρόνο. Τα δάκρυα είναι η πνοή της καρδιάς του, ενώ το αίμα του είναι η θυσία για έναν πιο όμορφο κόσμο.

loveletters

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ