Τα γενέθλια

Του Στέφανου Ξενάκη

Λες κι είμαστε υπνωτισμένοι. Ξυπνάμε μηχανικά, οδηγάμε μηχανικά, δουλεύουμε μηχανικά, δε σκεφτόμαστε, δε νιώθουμε, ανταλλάζουμε 5 ξεψυχισμένες κουβέντες βλέπουμε τηλεόραση, άντε και λίγα social για να χαλαρώσουμε και ξανά κρεβάτι. Ξανά ξυπνητήρι και ξανά copy paste. Χειμερία νάρκη το λένε οι αρκούδες.

Είναι όμως κάποιες μέρες που λες κι Ανασταινόμαστε. Λες και ζούμε. Λες και μας κάνουν χάρη. Γενέθλια, Διακοπές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Ανάσταση. Άντε καμιά φορά, κι όταν κερδίζει η Εθνική.

Και τότε ξεχυνόμαστε όλοι με τα σημαιάκια σαν στις πολιτικές συγκεντρώσεις του 80 στους δρόμους του facebook. Και δώστου μποτιλιάρισμα, δώστου κλάξον, δώστου πανηγυρισμούς, δώστου χαμογελαστές φωτογραφίες, γιορτινή διάθεση, ευχές, όμορφες κουβέντες, πανηγυρικά λόγια. Λες κι ο Μαέστρος έβγαλε τη γιορτινή μπαγκέτα. Γιορτή, πανηγύρι. Μια μέρα όμως, μόνο. Σαν την πεταλούδα..

Με το που πάει 00.01 ξανά τα κεφάλια μέσα πάλι. Σαν τη Σταχτοπούτα. Βγάλε τα γοβάκια, βάλε τα κουρέλια, βάλε δελτίο ειδήσεων, βάλε μιζέρια, βάλε κατήφεια, βάλε θλιμμένη φάτσα πίσω απ’ το τιμόνι. Κι άμα τύχει να ‘χει και συννεφιά… Άστα να πάνε. Πάλι κηδεία. Όλοι μαζί. Εν χορώ.

Ο χρόνος έχει 365 μέρες. Το μάθαμε στο Δημοτικό. Αυτό όμως που δε μάθαμε είναι ότι καθεμιά είναι δώρο. Καθεμιά είναι Γενέθλια. Τα Γενέθλια είναι μέσα. Στην καρδιά, όχι στο ημερολόγιο. Όπως κι η ζωή. Τα παλιά ημερολόγια πίσω από κάθε μέρα είχαν το χαρτάκι με την ευχή. Έτσι κι η ζωή. Κάθε μέρα έχει το δώρο της. Να το ανοίγεις. Και να το χαίρεσαι.

Μόνο στο παρά πέντε θα συλλογιστείς τι έχασες. Τη χαρά που δεν έζησες, την αγάπη που δε μοιράστηκες, την ευγνωμοσύνη που δεν ένιωσες, την ομορφιά που δεν είδες, το καλό που δεν έκανες.

Αυτά ήταν πάντα εδώ, εσύ έλειπες. Τους χτυπούσες την πόρτα στα Γενέθλια, στα Χριστούγεννα και στην Ανάσταση. Κι αυτά στην άνοιγαν. Πρόθυμα και χαμογελαστά.

Ήταν ένας Σοφός Πρίγκιπας στην Ινδία. Πολύ Σοφός. Το’ χε καταλάβει ότι η ζωή είναι κάθε μέρα γιορτή. Δεν ήθελε όμως να το ξεχνάει. Έβαζε λοιπόν τους υπηρέτες του κάθε μέρα να του το θυμίζουν. Κάθε πρωί που ξυπνούσε, έμπαινε στο φέρετρο και τον έψελναν. Στο τέλος της τελετής έβγαινε έξω και πανηγύριζε. Τη Ζούσε τη Ζωή. Κάθε μέρα.

Μόνο όταν έχεις φτάσει κοντά στο θάνατο ξέρεις τι σημαίνει Ζωή.
Ξεκίνα να τη ζεις σήμερα και κάθε μέρα.
Όχι μόνο στα Γενέθλια.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ

omorfizoi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ