Πώς μας Βοηθά ο Φόβος του Θανάτου;

Του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ

Το κοινό συναίσθημά μας για το θάνατο είναι ο φόβος. Φοβόμαστε το θάνατό μας, αλλά ακόμη περισσότερο το θάνατο των αγαπημένων μας.

Αναρωτιέμαι πώς μπορεί αυτό να μας βοηθήσει σε κάτι. Δεν έχω ακούσει για κανέναν που γλύτωσε το θάνατο με το να τον φοβάται. Είναι λογικό να φοβόμαστε το μόνο αναπόφευκτο γεγονός της ζωής μας;

Όλοι μας πρόκειται να αφήσουμε αυτά τα προσωρινά σώματα. Αυτά τα σώματα, όπως και όλες οι έμβιες και μη έμβιες δομές στη φυσική διάσταση υπόκεινται σε δημιουργία, ανάπτυξη, παρακμή και διάλυση, ώστε να ξαναγίνουν ύλη για περαιτέρω δομές. Τα τωρινά σώματά μας είναι φτιαγμένα από άτομα από παλιά κτίσματα και σώματα προηγούμενων ανθρώπων, ζώων, εντόμων και φυτών που έχουν διασπαστεί.

Τα σώματά μας είναι προσωρινά οχήματα, τα οποία δημιουργούμε (μέσω των γονιών μας) και (ας ελπίσουμε ότι) φροντίζουμε για κάποια χρόνια μέχρι να είμαστε έτοιμοι να αποχωρήσουμε από αυτά, όταν δεν τα χρειαζόμαστε πια για την διαδικασία εξέλιξής μας.

Ο φόβος να αφήσουμε το σώμα μας είναι σαν να φοβόμαστε να βγούμε από το αυτοκίνητό μας όταν φθάνουμε στον προορισμό μας.

Κάποιες ψυχές φθάνουν στον προορισμό τους μόνο μετά από λίγους μήνες και άλλες μετά από εκατό χρόνια.

Τι σημασία έχει πόσο καιρό μένουμε μέσα στο όχημα; Όπως και να έχει θα βγούμε από αυτό. Δεν είμαστε το αυτοκίνητό μας και είναι φυσικό να το αφήσουμε όταν έχει εκπληρωθεί ο σκοπός του.

Με τον ίδιο τρόπο, είναι φυσικό να αφήσουμε το σώμα μας, όταν έχει υπηρετήσει το σκοπό του σαν όχημα εξέλιξης και δημιουργίας εδώ στη φυσική διάσταση.

Εφόσον δεν ήμασταν σ’ αυτή τη διάσταση πριν από τη «γέννησή» μας μέσα σ’ αυτό το σώμα, είναι προφανές ότι δεν είμαστε από εδώ. Η λογική υπαγορεύει ότι είμαστε από κάποια άλλη διάσταση και προσωρινά προβάλλουμε τη συνειδητότητά μας σ’ αυτήν εδώ.

Επομένως, γιατί να φοβόμαστε να επιστρέψουμε σ’ αυτή τη διάσταση, στην εστία μας, απ’ όπου προσωρινά προβάλλαμε τη συνειδητότητά μας εδώ; Αυτή θα μπορούσε να είναι μια χαρούμενη ευκαιρία να γιορτάσουμε την επιστροφή στην εστία μας, για την οποία είμαστε σε κατάσταση αμνησίας.

Είναι σαν να πήγαμε ταξίδι και ξεχάσαμε από πού είμαστε και πιστεύουμε ότι είμαστε από το μέρος όπου ταξιδέψαμε, και τώρα φοβόμαστε να επιστρέψουμε στο αληθινό μας σπίτι.

Οι κηδείες θα μπορούσαν να είναι γιορτές ευτυχίας για την αδελφή ψυχή που, ενώ ήταν σε κατάσταση αμνησίας μέσα σ’ ένα περιορισμένο σώμα, έχει τώρα ολοκληρώσει τα μαθήματά της και έχει επιστρέψει σε μια πιο ελεύθερη και μακάρια κατάσταση.

Η εδώ παραμονή μας στη δική μας κατάσταση αμνησίας μετά την αποχώρηση της αγαπημένης αδελφής ψυχής θα είναι πιθανά μια οδυνηρή εμπειρία στην αρχή, καθώς συγχέουμε την ύπαρξή της με το σώμα και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει πια.

Αυτός ο πόνος είναι φυσικός και θα έπρεπε να τον αποδεχόμαστε και να τον εκφράζουμε ελεύθερα. Όμως, αυτός ο πόνος βασίζεται στην προσκόλληση και στην ανάγκη μας να έχουμε παρόν στη ζωή μας το σώμα της αποχωρήσασας ψυχής, ώστε να μπορούμε να το βλέπουμε, να επικοινωνούμε μαζί του, να τα αγκαλιάζουμε και να παίρνουμε αγάπη απ’ αυτό.

Ο πόνος μας δεν βασίζεται στην αγάπη, αλλά μάλλον στην ανάγκη. Μπορούμε να συνεχίσουμε να αγαπάμε τον αγαπημένο μας, ακριβώς όπως μπορούμε να αγαπάμε αυτόν που έχει φύγει σε μια άλλη χώρα και δεν μπορούμε να τον βλέπουμε ή να επικοινωνούμε μαζί του. Στο παρελθόν, πριν από τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο, μπορούσαμε να αγαπάμε κάποιον, ακόμη κι όταν δεν είχαμε καμία επικοινωνία μαζί του. Ήμασταν εντάξει, επειδή πιστεύαμε ότι υπάρχει. Μπορεί να είχε πάψει να υπάρχει σ’ αυτή τη διάσταση ακόμη και τρεις μήνες πριν λάβουμε ένα γράμμα που ανέφερε την αποχώρησή του. Τότε νιώθαμε τον πόνο της απώλειας. Αλλά αυτός είχε φύγει μήνες πριν. Ήταν όλο αυτό μια ιδέα μέσα στο νου μας.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να αγαπάμε τον αγαπημένο μας ακόμη και μετά την επιστροφή του στη διάσταση της εστίας. Έτσι, δεν νιώθουμε τον πόνο, επειδή αγαπάμε. Νιώθουμε πόνο λόγω της ανάγκης μας να μας αγαπούν.

Είναι καιρός να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση του θανάτου. Δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει μόνο αιώνια συνειδητότητα, η οποία προσωρινά προβάλλει (γέννηση) και αποσύρει (θάνατος) τον εαυτό της απ’ αυτή τη διάσταση.

Ας προσεγγίσουμε το αναπόφευκτο με συναισθήματα ειρήνης και αξιοπρέπειας. Αυτό θα συμβεί μόνον όταν είμαστε έτοιμοι και το έχουμε επιλέξει – όχι πριν – όχι μετά. Οι αγαπημένοι μας, επίσης, θα φύγουν μόνον όταν θα είναι έτοιμοι – όχι πριν – όχι μετά.

Το πώς επιλέγουμε να φύγουμε είναι περισσότερο γι’ αυτούς που παραμένουν. Μπορεί να επιλέξουμε να φύγουμε ξαφνικά με μια καρδιακή προσβολή, ένα «ατύχημα» ή ακόμη και από δολοφονία. Ή ίσως να επιλέξουμε μια μακροχρόνια ασθένεια. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγουμε μια διαδικασία που εξυπηρετεί την εξέλιξη όλων.

Και κάτι τελευταίο. Ούτε ο φόβος τής μη ύπαρξης είναι λογικός, επειδή αν δεν υπάρχεις, δεν θα το ξέρεις και δεν θα έχεις πόνο ή προβλήματα ή ανάγκη να επιζήσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ευδαιμονία είναι η απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση της διαχωρισμένης ατομικής ύπαρξης.

Από το επερχόμενο Βιβλίο ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ του Ρόμπερτ Ήλια Νατζέμυ

omorfizoi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ