Χαρά Νάστου
Η απώλεια του άριστου Αχιλλέα, στα τρωικά τα χώματα, στο δέκατο έτος του πολέμου, συντρίβει τους Έλληνες συμπολεμιστές του, μα και τους θεούς, όπως τον Ποσειδώνα. Μετανοιωμένος ίσως για τη σύμπραξη με τον Απόλλωνα, τάζει στη Θέτιδα να αφιερώσει ένα νησάκι στον Αχιλλέα, κάπου στον Εύξεινο Πόντο, όπου θα του προσφέρονται θυσίες.
Ένα άγημα 49 Νηρηίδων καταφθάνει με τη Θέτιδα, μαζί και οι 9 Μούσες, να τιμήσουν το νεκρό.
Τον μοιρολόι τους βαστά 17 ημέρες.
Τη 18η ημέρα καίγεται η σορός του και η τέφρα του τοποθετείται με την τέφρα του Πάτροκλου στην ίδια θήκη, έργο του Ήφαιστου, γαμήλιο δώρο του Διόνυσου στη Θέτιδα.
Θάβουν την τεφροδόχο στο ακρωτήρι Σίγειο, στην είσοδο του Ελλησπόντου, και υψώνουν ένα μνήμα από πέτρες.
Κατά τη διοργάνωση των επιτάφιων αγώνων στη μνήμη του Αχιλλέα, η Θέτιδα αρπάζει την ψυχή του από την πυρά και τη μεταφέρει στο νησάκι Λευκή, που είναι και το ιερό του νησί.
Οι ναυτικοί που έπλεαν προς βορρά από το Βόσπορο, προς το νησί, άκουαν, έτσι έλεγαν, αλλοτε τον Αχιλλέα ν' απαγγέλλει Όμηρο και άλλοτε χτυπήματα από κλαγγή όπλων, ιαχές και κροταλίσματα αλόγων.
Σύμφωνα με ένα χρησμό, στην Ολυμπία στο παλιό Γυμνάσιο χτίζουν κενοτάφιο προς τιμή του Αχιλλέα.
Οι γυναίκες της Ήλιδας στην αρχή των αγώνων τον τιμούσαν με επιτάφια λειτουργία.
Τέλος, με προσταγή του μαντείου της Δωδώνης, και οι Θεσσαλοί θυσίαζαν κάθε χρόνο στον Αχιλλέα.
Μετά το θάνατο του γενναιότερου ήρωα του πολέμου στην Τροία, ξεσπά καυγάς ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον Αίαντα, που διεκδικούν με πάθος τα όπλα του.
Αυτά επιδικάζονται με απόφαση της Αθηνάς στον Οδυσσέα.
Ο Αίαντας, παίρνοντας κατάκαρδα την απόρριψη, καταλαμβάνεται από μανιακή κρίση που τον οδηγεί στην αυτοκτονία.
Τα όπλα καταλήγουν στο γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, που φθάνει στην Τροία, να συνεχίσει τον πόλεμο, όπως ένας χρησμός προέβλεπε.
Στην Τροία ήλθε κι ο εγκαταλελειμμένος στην Λήμνο, λόγω της δύσοσμης από φίδι πληγής του, Φιλοκτήτης με το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή, τα οποία, με βάση ένα χρησμό, ήταν αναγκαία για την πτώση της Τροίας.
Με αυτά τα βέλη ο Φιλοκτήτης δίνει το θάνατο στον Πάρη, το φονιά του Αχιλλέα.
Τιμήθηκε όσο ζούσε ο αγαπημένος μας ήρωας, μα πιο πολύ σαν αναχώρησε μετά τη θανάσιμη πληγή στην πτέρνα.
Ήταν ο ήρωας που έτρεφε την παιδική μας όρεξη για το μύθο της ανδρικής ανδρείας και ωραιότητας.
Η ζωή του, λουσμένη στη δόξα, κόβεται, όταν μεσουρανεί, την ώρα που το φως πέφτει πάνω της με όλη του την τάση!!!
Έφυγε μέσα σε πλήρη δόξα και στον ανθό της νιότης του.
Εικόνα: Η Θέτιδα και οι Νηρηίδες θρηνούν το νεκρό Αχιλλέα. Κορινθιακή υδρία, 570 π.Χ. περίπου.
Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου (αντίγραφο).
Η απώλεια του άριστου Αχιλλέα, στα τρωικά τα χώματα, στο δέκατο έτος του πολέμου, συντρίβει τους Έλληνες συμπολεμιστές του, μα και τους θεούς, όπως τον Ποσειδώνα. Μετανοιωμένος ίσως για τη σύμπραξη με τον Απόλλωνα, τάζει στη Θέτιδα να αφιερώσει ένα νησάκι στον Αχιλλέα, κάπου στον Εύξεινο Πόντο, όπου θα του προσφέρονται θυσίες.
Ένα άγημα 49 Νηρηίδων καταφθάνει με τη Θέτιδα, μαζί και οι 9 Μούσες, να τιμήσουν το νεκρό.
Τον μοιρολόι τους βαστά 17 ημέρες.
Τη 18η ημέρα καίγεται η σορός του και η τέφρα του τοποθετείται με την τέφρα του Πάτροκλου στην ίδια θήκη, έργο του Ήφαιστου, γαμήλιο δώρο του Διόνυσου στη Θέτιδα.
Θάβουν την τεφροδόχο στο ακρωτήρι Σίγειο, στην είσοδο του Ελλησπόντου, και υψώνουν ένα μνήμα από πέτρες.
Κατά τη διοργάνωση των επιτάφιων αγώνων στη μνήμη του Αχιλλέα, η Θέτιδα αρπάζει την ψυχή του από την πυρά και τη μεταφέρει στο νησάκι Λευκή, που είναι και το ιερό του νησί.
Οι ναυτικοί που έπλεαν προς βορρά από το Βόσπορο, προς το νησί, άκουαν, έτσι έλεγαν, αλλοτε τον Αχιλλέα ν' απαγγέλλει Όμηρο και άλλοτε χτυπήματα από κλαγγή όπλων, ιαχές και κροταλίσματα αλόγων.
Σύμφωνα με ένα χρησμό, στην Ολυμπία στο παλιό Γυμνάσιο χτίζουν κενοτάφιο προς τιμή του Αχιλλέα.
Οι γυναίκες της Ήλιδας στην αρχή των αγώνων τον τιμούσαν με επιτάφια λειτουργία.
Τέλος, με προσταγή του μαντείου της Δωδώνης, και οι Θεσσαλοί θυσίαζαν κάθε χρόνο στον Αχιλλέα.
Μετά το θάνατο του γενναιότερου ήρωα του πολέμου στην Τροία, ξεσπά καυγάς ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον Αίαντα, που διεκδικούν με πάθος τα όπλα του.
Αυτά επιδικάζονται με απόφαση της Αθηνάς στον Οδυσσέα.
Ο Αίαντας, παίρνοντας κατάκαρδα την απόρριψη, καταλαμβάνεται από μανιακή κρίση που τον οδηγεί στην αυτοκτονία.
Τα όπλα καταλήγουν στο γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, που φθάνει στην Τροία, να συνεχίσει τον πόλεμο, όπως ένας χρησμός προέβλεπε.
Στην Τροία ήλθε κι ο εγκαταλελειμμένος στην Λήμνο, λόγω της δύσοσμης από φίδι πληγής του, Φιλοκτήτης με το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή, τα οποία, με βάση ένα χρησμό, ήταν αναγκαία για την πτώση της Τροίας.
Με αυτά τα βέλη ο Φιλοκτήτης δίνει το θάνατο στον Πάρη, το φονιά του Αχιλλέα.
Τιμήθηκε όσο ζούσε ο αγαπημένος μας ήρωας, μα πιο πολύ σαν αναχώρησε μετά τη θανάσιμη πληγή στην πτέρνα.
Ήταν ο ήρωας που έτρεφε την παιδική μας όρεξη για το μύθο της ανδρικής ανδρείας και ωραιότητας.
Η ζωή του, λουσμένη στη δόξα, κόβεται, όταν μεσουρανεί, την ώρα που το φως πέφτει πάνω της με όλη του την τάση!!!
Έφυγε μέσα σε πλήρη δόξα και στον ανθό της νιότης του.
Εικόνα: Η Θέτιδα και οι Νηρηίδες θρηνούν το νεκρό Αχιλλέα. Κορινθιακή υδρία, 570 π.Χ. περίπου.
Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου (αντίγραφο).
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.