Μία στιγμή, γιὰ νὰ γίνουμε θεοί…

Ἡ ἀνάγκη μας ἀφορᾶ πάντα σὲ ἁπλᾶ πράγματα…
Σὲ τόσο μικρά, ἀσήμαντα ἴσως, ἀλλὰ κατὰ βάσιν οὐσιώδη καὶ ἀπαραίτητα…
Ἕνα χαμόγελο, μία τρυφερὴ ματιά, ἕνα ἡλιοβασίλεμα, μία φιλικὴ κουβέντα, μία κλεφτὴ ματιὰ στὴν σελήνη ἤ ἀκόμη καὶ ἕνα ξημέρωμα ἀναμένοντας τὴν Ἀνατολή…
Τόσο ἁπλᾶ μὰ τόσο σπουδαῖα συνάμα αὐτὰ τὰ μικρά, τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν εὐτυχία του…

Ἡ εἰκόνα δανεισμένη… Λίγο ἀθῴα μὰ τόσο άληθινή…
Ἕνα παιδὶ κι ἕνα κατοικίδιο…
Κι ἐμεῖς ἀπομεμακρυσμένοι ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ τρυφερὰ χρόνια, ποὺ μᾶς ἀρκοῦσε μία μόνον τέτοια στιγμὴ γιὰ νὰ ἀπογειωθοῦμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε θεοί…
Γιὰ λίγο, ἀλλὰ θεοί…

Ποῦ εἶναι οἱ στιγμές μας;
Ἐδῶ εἶναι… Ἀρκεῖ μόνον νὰ θελήσουμε νὰ τὶς κρατήσουμε…
Ἐδῶ εἶναι… Ἁπλῶς τὶς ἀφήνουμε νὰ χάνονται…
Καὶ μία εἰρωνία…
Ὅσο αὐτὲς οἱ στιγμὲς ξεφεύγουν, τόσο ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ βροῦμε τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ζωῆς…
Κι ὅσο δὲν τὸ βλέπουμε, τόσο μᾶς ξεφεύγει καὶ ἡ ἐλευθερία…

Φιλονόη

εἰκόνα

arxisame

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ