Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Η καλοσύνη φίλε μου, δεν είναι a la carte και η ηθική δεν έρχεται κατά παραγγελία.
Δεν είναι κάτι που το επιλέγεις ανάλογα την ώρα και τη μέρα.
Καλοσύνη δεν είναι η ουδετερότητα φίλε μου.
Δεν είναι το “έλα μωρέ” και το “δεν είναι έτσι ακριβώς”.
Ουδετερότητα δεν είναι τα χαμόγελα μπροστά σε κάποιον και το φτυάρι που βγαίνει μόλις γυρίσει αυτός ο κάποιος την πλάτη του.
Ουδετερότητα δεν είναι τα γκρι σχόλια και οι μπεζ μαχαιριές στην πλάτη.
Το θάρρος της γνώμης το έχουν εκείνοι που δεν φοβούνται να σπάσουν σε χίλια κομμάτια.
Το θάρρος της γνώμης το έχουν εκείνοι που έχουν κάνει χίλια λάθη κι έχουν χάσει τη ζωή από τα χέρια τους, ξανά και ξανά.
Εκείνοι που έχουν βρεθεί στο τίποτα και τα έχουν χτίσει όλα από την αρχή.

Ουδετερότητα, δεν είναι η κατ’ ανάγκη καλοσύνη ούτε το υποκριτικό “για να μην πληγωθεί”.
Ουδετερότητα δεν είναι να φοβάσαι να ταράξεις τα νερά για να μην βραχείς.
Ουδετερότητα δεν είναι να κοιτάς τους πάντες, να κρίνεις τους πάντες, αλλά από απόσταση ασφαλείας.
Αν έχεις κάτι να πεις, πες τον μπροστά στον άλλο.
Μπροστά.. κοιτώντας στα μάτια..
Μην μπερδεύεις λοιπόν φίλε μου την ουδετερότητα και την καλοσύνη με την ανάγκη και την υποκρισία.
Μπορείς να δείχνεις όσο θες με το δάχτυλο προτεταγμένο αλλά δεν θα ξεχνάς ποτέ, πως τα άλλα τρία δάχτυλα δείχνουν τον εαυτό σου!
Κι όσο αυτά που έχεις να πεις τα λες πίσω από πλάτες, χαρακτηρίζεσαι εσύ, όχι ο άλλος.
Γιατί ο άλλος, μπορεί πάντα να έχει την επιλογή να ζητήσει συγγνώμη, να διορθώσει τα λάθη του ή ακόμα και να σου αποδείξει πως είχες εσύ άδικο.
Εσύ από την άλλη, δεν έχεις καμία επιλογή.
Εσύ επέλεξες την μάσκα της προσποιητής καλοσύνης.. και τώρα θα πρέπει να ζήσεις σε αυτή.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ