Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Με ρωτάει λοιπόν ένας φίλος καρδιάς μια μέρα “γιατί δίνεις τόσες ευκαιρίες στους ανθρώπους”;
Καμία ευκαιρία δεν δίνουμε ποτέ σε κανέναν.
Τις ευκαιρίες τις δίνουμε στον εαυτό μας.
Στους άλλους δίνουμε μόνο χρόνο.
Ναι, χρόνο δίνουμε στους άλλους.
Χρόνο να μας καταλάβουν και να αντιδράσουν. Χρόνο να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να δουν τι θα μπορούσαν πραγματικά να γίνουν, τι θα μπορούσαν πραγματικά να κάνουν.
Χρόνο να αλλάξουν ακόμα και τη φορά που έχουν πάρει τα πράγματα.
Δεν πιστεύω στις ευκαιρίες, πιστεύω στο χρόνο.

Δεν υπάρχουν ευκαιρίες, δεν υπάρχει καν αυτό το παραμύθι του “συγχωρώ”.
Τίποτα δεν κάνεις. Δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να πειστεί πως δεν έκανε τελικά και τόσο λάθος για τον άλλο.
Δίνεις χρόνο στον άλλο να καταλάβει πως σε πλήγωσε και είτε να σε πλησιάσει για να σου χαϊδέψει τις πληγές, είτε να φύγει μακριά. Πολύ μακριά.
Ο χρόνος είναι η δύναμή σου. Ο χρόνος είναι και η άμυνά σου.
Κι αυτό γιατί είναι δικός σου. Σου ανήκει απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Ορίζεις εσύ πόσο από τον χρόνο σου αξίζει ο καθένας. Πόσος χρόνος είναι σπατάλη και πόσος είναι λύτρωση.
Επιλέγεις εσύ πότε θα παγώσεις την κλεψύδρα για να μην τρέξει άλλο η άμμος.
Γιατί εσύ ξέρεις καλά, πως όταν η κλεψύδρα αδειάσει, δεν έχει μείνει τίποτε άλλο.
Όταν η κλεψύδρα αδειάσει, μαζί της έχει αδειάσει και ότι μπορούσες να έχεις νιώσει.
Μαζί της, έχεις αδειάσει κι εσύ.
Όχι από συναισθήματα, όχι από μνήμες, όχι από επιθυμία, αλλά από χρόνο.
Δεν πιστεύω στις ευκαιρίες, ούτε στην συγχώρεση.
Πιστεύω στον χρόνο και στον άνθρωπο.
Άλλωστε όπως είπε κι η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων “Κάποτε το για πάντα, είναι μόνο μια στιγμή”
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ