Είναι πάντα καλό να λέμε την αλήθεια, αλλά είναι καλύτερο να λέμε ευχάριστες αλήθειες και να αποφεύγουμε να λέμε δυσάρεστα λόγια. Το να απευθυνόμαστε σ’ έναν ανάπηρο λέγοντας «Κύριε Ανάπηρε» μπορεί να είναι αλήθεια αλλά είναι μια δυσάρεστη αλήθεια που πληγώνει και πρέπει να αποφεύγεται. Είναι κακό να επικρίνουμε όταν οι άλλοι δεν θέλουν κριτική, αλλά είναι ευεργετικό να ακούμε εποικοδομητική κριτική, και είναι αξιοθαύμαστο να μπορούμε να αντέξουμε δριμεία αλλά αληθινή κριτική μ’ ένα χαμόγελο και μια αίσθηση εκτίμησης μαζί με ευγνωμοσύνη.
Η κολακεία μπορεί να είναι καλή όταν ενθαρρύνει κάποιον να κάνει το σωστό, αλλά μπορεί να είναι ολέθρια όταν χρησιμοποιείται για να κρύψουμε ένα ελάττωμα ή κακό χαρακτήρα, αφήνοντάς τα να κακοφορμίζουν και να δηλητηριάζουν ολόκληρη την ψυχή με άγνοια. Όλοι μας αγαπάμε την κολακεία, όπως σε όλους αρέσει να τρώνε γλυκό μέλι. Δεν ξέρουμε όμως πότε είναι δηλητηριώδης. Μαζί με τα γλυκά λόγια της κολακείας από τους άλλους, οι εσωτερικές μας σκέψεις συχνά δικαιολογούν τα επιζήμια ελαττώματά μας και κρύβουν μεγάλους ψυχολογικούς κακοήθεις όγκους που μπορεί να σπάσουν και να δηλητηριάσουν όλη την πνευματική ζωή μας. Η κολακεία από τους άλλους και οι παρηγορητικοί ψίθυροι των σκέψεών μας ικανοποιούν την ακοή μας. Η μικρή ανθρώπινη σοφία συχνά αμβλύνεται από τα κολακευτικά λόγια. Πολλοί άνθρωποι χάνουν χρήματα, χρόνο, υγεία, και ακόμα και τον καλό χαρακτήρα τους απολαμβάνοντας να ακούν τα γλυκά, απατηλά λόγια παρασιτικών αποκαλούμενων φίλων.
Ήταν ένας άγιος που είχε έναν φίλο που συνεχώς τον επέκρινε, και οι μαθητές του αγίου δυσαρεστούνταν πάρα πολύ. Μια μέρα ένας μαθητής πήγε στον άγιο και φώναξε πανηγυρίζοντας: «Δάσκαλε! Ο εχθρός σας, αυτός που πάντα σας έβρισκε ελαττώματα, πέθανε». Ο άγιος άρχισε να κλαίει και είπε: «Αχ, νιώθω αβοήθητος. Ο καλύτερος πνευματικός κριτής μου πέθανε. Ράγισε η καρδιά μου».
Η κολακεία μπορεί να είναι καλή όταν ενθαρρύνει κάποιον να κάνει το σωστό, αλλά μπορεί να είναι ολέθρια όταν χρησιμοποιείται για να κρύψουμε ένα ελάττωμα ή κακό χαρακτήρα, αφήνοντάς τα να κακοφορμίζουν και να δηλητηριάζουν ολόκληρη την ψυχή με άγνοια. Όλοι μας αγαπάμε την κολακεία, όπως σε όλους αρέσει να τρώνε γλυκό μέλι. Δεν ξέρουμε όμως πότε είναι δηλητηριώδης. Μαζί με τα γλυκά λόγια της κολακείας από τους άλλους, οι εσωτερικές μας σκέψεις συχνά δικαιολογούν τα επιζήμια ελαττώματά μας και κρύβουν μεγάλους ψυχολογικούς κακοήθεις όγκους που μπορεί να σπάσουν και να δηλητηριάσουν όλη την πνευματική ζωή μας. Η κολακεία από τους άλλους και οι παρηγορητικοί ψίθυροι των σκέψεών μας ικανοποιούν την ακοή μας. Η μικρή ανθρώπινη σοφία συχνά αμβλύνεται από τα κολακευτικά λόγια. Πολλοί άνθρωποι χάνουν χρήματα, χρόνο, υγεία, και ακόμα και τον καλό χαρακτήρα τους απολαμβάνοντας να ακούν τα γλυκά, απατηλά λόγια παρασιτικών αποκαλούμενων φίλων.
Ήταν ένας άγιος που είχε έναν φίλο που συνεχώς τον επέκρινε, και οι μαθητές του αγίου δυσαρεστούνταν πάρα πολύ. Μια μέρα ένας μαθητής πήγε στον άγιο και φώναξε πανηγυρίζοντας: «Δάσκαλε! Ο εχθρός σας, αυτός που πάντα σας έβρισκε ελαττώματα, πέθανε». Ο άγιος άρχισε να κλαίει και είπε: «Αχ, νιώθω αβοήθητος. Ο καλύτερος πνευματικός κριτής μου πέθανε. Ράγισε η καρδιά μου».
Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ακούν κολακείες αντί για έξυπνη κριτική. Κάποιοι, από πείσμα, τρέχουν απρόσεκτα στα βράχια της τρέλας προσπαθώντας να αποδείξουν τις αληθινές προβλέψεις των ειλικρινών πνευματικών δασκάλων. Οποιοσδήποτε θέλει ειλικρινά να βελτιωθεί θα πρέπει, κάθε φορά που κάποιος τον επικρίνει είτε ήπια είτε με σκληρότητα: «Έχει δίκιο? Μήπως δεν μπορώ να το δω καθαρά επειδή δελεάστηκα από τα γλυκά λόγια άλλων να επιτρέψω στη σοφία μου να παρασυρθεί και να γίνει αιχμάλωτη της κολακείας?»
Ήταν κάποτε ένας πλούσιος σπουδαστής από το Μιλγουόκι, ο οποίος ήρθε να μείνει στο Mount Washington. Ήταν τον πρώτο καιρό, που περνούσαμε μια δύσκολη περίοδο γιατί είχαμε πολύ λίγα χρήματα για να υποστηρίξουμε το έργο. Ήρθε για να μάθει, αλλά σύντομα ανέπτυξε τη συνήθεια να προσπαθεί να διδάξει. Τον κάλεσα στο γραφείο μου και του είπα: «Σου απαγορεύω να δώσεις άλλα χρήματα στην οργάνωση. Σου έδωσα την αγάπη μου, αλλά θέλεις κολακεία από μένα. Ήρθες εδώ για να μάθεις, αλλά τώρα θέλεις να μας διδάξεις». Θύμωσε. Είπα: «Μη νομίζεις ότι με ξεγέλασες επειδή δεν μιλούσα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια γερή δόση κολακείας και μετά νομίζεις ότι είσαι εντάξει. Αλλά δεν θα σου δώσω κολακεία».
Δάκρυσε και είπε: «Μα, τα πάντα εδώ θα καταρρεύσουν. Το περιοδικό (το περιοδικό Self-Realization) θα σταματήσει να δημοσιεύεται και το Mount Washington (η έδρα της οργάνωσης του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, του Self-Realization Fellowship ή απλώς SRF) δεν θα αντέξει για πολύ αν δεν πάρετε χρήματα από μένα». Απάντησα: «Και λοιπόν?».
Ήταν θυμωμένος για πολύ καιρό, κάνοντας συνεχώς προβλέψεις ότι όλα θα καταστρέφονταν χωρίς αυτόν. Εγώ όμως είπα: «Ίσως όχι». Μετά τον προειδοποίησα: «Πρόσεχε, κάνεις φρικτές προβλέψεις. Εγώ όμως σου λέω ότι αν συνεχίσεις έτσι, κάποιος θα σου πάρει όλα σου τα χρήματα». Έφυγε από το Mount Washington κι έγινε μέλος μιας άλλης κοινότητας. Τον κολάκεψαν και του έδωσαν σημαντική θέση και μετά τον «έγδυσαν». Αναγκάστηκε να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Τι θα ήμαστε εμείς αν είχαμε δεχθεί χρήματα απ’ αυτόν τον άνθρωπο? Θα έπρεπε να κλείνω τα μάτια μου στη φαυλότητά του – κι αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω.
– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.