Αλήθεια, εσύ που ήσουν τότε;

Luben

Όταν κάποιοι άλλοι αδυνατούσαν να πάρουν ακόμα και μια μονάχα ανάσα με το δηλητήριο των δακρυγόνων στα πνευμόνια τους, εσύ πήγαινες για μπανάκι και έκανες σχέδια για τις διακοπές σου.
Όταν κάποιοι άλλοι μετρούσαν τις μελανιές από τα γκλομπς πάνω στο κορμί τους, εσύ άραζες στον καναπέ σου παρακολουθώντας τον εμετό που ξερνούσαν ο Πορτοσάλτε κι ο Μπογδάνος στα δελτία των οχτώ.
Όταν κάποιοι έχαναν τη δουλειά τους και μαζί μ' αυτήν τη γη κάτω από τα πόδια τους, εσύ κοίταζες μονάχα την πάρτη σου κι έλεγες πως δεν είναι ώρα για μπλεξίματα.
Όταν κάποιοι έμεναν στον δρόμο ως άλλα ανθρώπινα απορρίμματα, εσύ γύριζες το βλέμμα σου ενοχλημένος από την άλλη.
Όταν κάποιοι πάλευαν για σένα, εσύ λούφαζες στην τρύπα σου περιμένοντας να δεις ποιος θα νικούσε για να πάρεις ως συνήθως το μέρος του.

Μην απορείς λοιπόν που όταν αποφάσισες να βγεις εσύ στον δρόμο, έμεινες μόνος σου κι όλοι αυτοί σου γύρισαν αηδιασμένοι την πλάτη. Εσύ και μόνο εσύ φταις γι αυτό, μην ψάχνεις να φορτώσεις για ακόμα μια φορά τις ευθύνες σου αλλού... Εσύ που μέχρι τώρα κοίταζες μονάχα την πάρτη σου φταις, κανένας άλλος.
Μην απορείς που γελάνε μαζί σου και που σε κοροϊδεύουν όλοι εκείνοι, ρόδα είναι και γυρίζει. Και που η κυβέρνηση, που με τόση λύσσα θέλεις ν' ανατρέψεις, τρίβει από ικανοποίηση τα χέρια της βλέποντας πόσο γραφικός, λίγος κι ανίκανος είσαι...

Ίδιος τόπος, έξι χρόνια διαφορά... Μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές;

Κι είναι κι αυτά τα αιτήματα σου βρε συ, που πως να σε πάρει στα σοβαρά και να μη γελάσει ο άλλος; 
-Παραιτηθείτε, λέει. Παραιτηθείτε εσείς για να 'ρθουν οι άλλοι, οι δικοί μας, κραυγάζεις και ρέει το κολλαγόνο άφθονο στην πλατεία Συντάγματος... 
Ναι, ξέρω καλά ποιοι θέλεις να έρθουν και πάλι, εκείνοι που σαράντα χρόνια τα έκαναν σαν τα μούτρα τους και διέλυσαν το σύμπαν γύρω τους. Αυτοί που αφού έφαγαν μέχρι σκασμού, μου κουνάνε τώρα το δάχτυλο και μου λένε πως εγώ φταίω για όλα. Και που δίχως ντροπή άνοιξαν διάπλατα την πόρτα στους φασίστες και τους κοινούς εγκληματίες.
Εκείνοι που με όλα όσα έκαναν στο δύσμοιρο κορμί αυτού του τόπου, έδωσαν το δικαίωμα στους τωρινούς να κάνουν μια από τα ίδια και να σου λένε κι αυτοί με τη σειρά τους πως οι άλλοι έκαναν χειρότερα άρα φάε τώρα τα δικά μας σκατά και πες κι ευχαριστώ που δεν τρως ξανά των άλλων.
Τι τα θες βρε συ, αφού δε σου πηγαίνει ο δρόμος... Αμάθητος είσαι να παλεύεις, ξέρεις μονάχα τις δάφνες της δόξας των νικητών ν' αρπάζεις...

Αρκετά όμως με τη γραφικότητα σου... Πέρα από τους μένουμευρώπηδες ή τους παραιτηθείτε ή όπως στην ευχή αποφασίσεις να ονομαστείς του χρόνου, υπάρχει κι εκείνο το 61,31% που δυο χρόνια πριν δε φοβήθηκε και είπε όχι στον βιασμό της ζωής του.
Τότε που εσύ έτρεχες αλαφιασμένος στα ΑΤΜ μην τυχόν και χάσεις τις δεκάρες σου, κι εκείνο, αντίθετα με σένα, έκλεινε αηδιασμένο την τηλεόραση του και σήκωσε το ανάστημα του κι ας είδε από την επόμενη μέρα κιόλας να τσαλαπατάν την απόφαση του σαν παλιόχαρτο...
Αυτό το 61,31% που δε δίστασε τότε, το '11 και το '12, να πολεμήσει για το μέλλον του. Και που μπορεί να ηττήθηκε αλλά δε λύγισε ποτέ του...
Αυτό το 61,31% που παρακολουθεί την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού αποσβολωμένο και παραμένει σιωπηλό γεμίζοντας την ψυχή του με οργή.
Αλήθεια, πότε θα μιλήσει αυτό το 61,31%, πότε θα βγει μπροστά για να κερδίσει και πάλι τις ζωές του; Πότε θα φωτιστούν και πάλι τα μάτια τους με τη λάμψη εκείνων των χρόνων;

Υ.Γ. Κι επειδή είσαι αμάθητος στην πάλη και τους αγώνες για τα δίκια σου, ρίξε μια ματιά εδώ να δεις πως σ' αντιμετωπίζει η εξουσία όταν σε φοβάται...



enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ