Οι δημιουργοί όμως, δημιουργώντας κόσμους, όπως ακριβώς έκανε κι ο Δίας, θα παραμείνουν αθάνατοι...

Η ύπαρξη του ανθρώπου αποτελεί έναν διαρκή ανταγωνισμό με τον χρόνο. Υπολογίζει τον χρόνο, τον διευθετεί, προσπαθεί να τον εκμεταλλευτεί δεόντως κι άλλες φορές τον αφήνει να περνά ανεκμετάλλευτος. Κάποιες φορές τον θεωρεί σύμμαχο, κάποιες άλλες πάλι, αντίπαλο. 

Αποτελεί άραγε μία σχετική έννοια για τον καθένα μας; 

Όπως, ο Henry Van Dyke αναφέρει : «ο χρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν, πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται, πολύ μακρύς για όσους υποφέρουν, πολύ σύντομος για όσους χαίρονται και αιώνιος για όσους αγαπούν.». 

Ο άνθρωπος, μπορεί να τον νικήσει, κι αν ναι με ποια μέσα, χωρίς να φανεί πασιδήλως πως διαπράττει ύβρι στο πρόσωπο του πάνσοφου γέροντα; Καλύτερα να δούμε τον χρόνο από τις απαρχές της προσπάθειας να κατανοηθεί κι ας εντρυφήσουμε ετυμολογικώς στο όνομα του καθ’αυτό.

Ο Πρόκλος μας αποκαλύπτει ότι η λέξη Χρόνος έχει νοερή φύση και προέρχεται από το χορο-νοος που έγινε τελικά χρόνος και σημαίνει νούς που χορεύει, πράγμα που ισχύει διότι στην Νοερή τάξη, η οποία αρχίζει από τον δημιουργό Δία, εκεί όπου ο χρόνος αρχίζει και τρέχει και ξεκινά η ύπαρξη, η περίοδος του κόσμου,εκεί λοιπόν,ο Νούς αρχίζει και λειτουργεί πλήρως, ωσάν να χορεύει! 

Στην περίπτωση της Νοερής τάξεως κυριαρχούσα θεότητα αποτελεί ο Κρόνος. 

Στο επίπεδο του Κρόνου, αρχίζει και λειτουργεί ο Χρόνος, μιας και τότε δημιουργούνται και τα όργανα του χρόνου, όπως μας λέει ο Πλάτων στον Τίμαιο. Οπότε ο χρόνος αρχίζει να λειτουργεί από το επίπεδο του Κρόνου, περνώντας έτσι στο επίπεδο του Δία, όπου κι αποκτά νόηση. 

Μέσα από διάφορες συζητήσεις που είχα με ανθρώπους που ασχολούνται με τον αποσυμβολισμό της μυθολογίας, μου παρέθεσαν την εξής αλληγορική εκδοχή, την οποία βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα και θεώρησα αναγκαίο να την αναφέρω. 

Ο Κρόνος, ο οποίος παρουσιάζεται να τρώει τα παιδιά του, θα μπορούσε να συμβολίζει τον Χρόνο, ο οποίος μας ‘’τρώει’’ εξίσου με το πέρας του.
Αξιοσημείωτο είναι το λογοπαίγνιο με την αλλαγή των ουρανικών συμφώνων –κ, -χ όπως επίσης και το γεγονός ότι σύζυγος του Κρόνου είναι η Ρέα> ρέω. Ο χρόνος λοιπόν ρέει ασταμάτητα και μας καταβροχθίζει... 

Πώς όμως θα τον σταματήσουμε από το να μας αφανίσει; 

Εδώ έρχεται ο Δίας και λύνει το πρόβλημα. Ένας από τους πολλούς του συμβολισμούς αποτελεί κι αυτός του λόγου. Ο Δίας ως λόγος πολεμά τον χρόνο και μας χαρίζει την αθανασία. 

Ας μήν σταθούμε, όμως αμιγώς στον λόγο, αλλά και στην δημιουργία γενικότερα.

 Τι κι αν ο χρόνος κυλά, τι κι αν μία χρονιά έφτασε στο τέλος της γι΄ακόμη μια φορά, αυτό που έχει σημασία είναι να δημιουργούμε μέσα του, κι αυτό θα καταστεί ως μέσο για να μας αποβάλλει από τα καταβροχθισθέντα όντα, τα οποία θα χωνευθούν στο στομάχι του. 

Οι δημιουργοί όμως, δημιουργώντας κόσμους, όπως ακριβώς έκανε κι ο Δίας, θα παραμείνουν αθάνατοι...


Αυτός είναι ο Μύθος…:
Ο Κρόνος, αφού ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό και πήρε τον θρόνο του, παντρεύτηκε την αδερφή του Ρέα. 

Ο ετοιμοθάνατος Ουρανός είχε προφητεύσει πως ένα από τα παιδιά του Κρόνου θα τον εκθρόνιζε, όπως ακριβώς έκανε κι ο ίδιος σε αυτόν.

 Έτσι κάθε χρόνο, ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά που του γεννούσε η Ρέα: πρώτα την Εστία, ύστερα την Δήμητρα και την Ήρα, ύστερα τον Άδη κι έπειτα τον Ποσειδώνα. 

Η Ρέα είχε εξοργιστεί με αυτό το γεγονός, κι έτσι γέννησε τον τρίτο γιό της, τον Δία, μέσα στην καρδιά της νύχτας, στο όρος Λύκαιο της Αρκαδίας, όπου τα πλάσματα δεν έχουν σκιά, κι αφού τον έλουσε στον ποταμό Νέδα, τον έδωσε στην Μητέρα Γη. 

Αυτή τον μετέφερε στη Λύκτο της Κρήτης και τον έκρυψε στο σπήλαιο της Δίκτης, στο όρος Αιγαίο. 

Εκεί τον ανέθρεψαν η Μελία-νύμφη Αδράστεια και η αδερφή της Ιώ, θυγατέρες του Μελισσέα και η Γίδα- νύμφη Αμάλθεια. 

Ο Δίας έτρωγε μέλι κι έπινε το γάλα της Αμάλθειας, μαζί με τον τράγο Πάνα, τον ομογάλακτο αδερφό του. 

Γύρω από το χρυσό λίκνο του βρέφους Δία, που κρεμόταν από ένα δέντρο ( ώστε ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει ούτε στον ουρανό, ούτε στην γη, ούτε στην θάλασσα), στέκονταν οι ένοπλοι Κουρήτες, γιοι της Ρέας. 

Οι Κουρήτες χτυπούσαν τα δόρατά τους πάνω στις ασπίδες τους και φώναζαν για να πνίξουν το κλάμα του Δία, μήπως ο Κρόνος το ακούσει από μακριά. 

Η Ρέα είχε τυλίξει στα σπάργανα μία πέτρα και την είχε δώσει στον Κρόνο να την καταπιεί νομίζοντας πως κατάπινε το βρέφος Δία.

 Μολοντούτο, ο Κρόνος ανακάλυψε τα όσα είχαν συμβεί και κατεδίωξε τον Δία, ο οποίος μεταμφιέστηκε σε φίδι και οι παράνες του σε αρκούδες. 

Ο Δίας μεγάλωσε και ανδρώθηκε ανάμεσα στους βοσκούς της Ίδης κι λετσι κατοίκησε σ΄ένα ακόμη σπήλαιο. 

Ύστερα έψαξε και βρήκε την Μήτι την Τιτανίδα, η οποία ζούσε δίπλα στο ρεύμα του Ωκεανού. 

Με την συμβουλή της επισκέφθηκε την μητέρα του Ρέα και της ζήτησε να γίνει οινοχόος του Κρόνου. 

Η Ρέα τον βοήθησε πρόθυμα στο έργο του αυτό της εκδίκησης, του προμήθευσε το εμετικό φάρμακο που η Μήτις του είχε πει να ανακατέψει με το μελωμένο ποτό του Κρόνου. 

Εκείνος ήπιε κι έπειτα έκανε εμετό κι έβγαλε πρώτα την πέτρα και κατόπιν τους πρεσβύτερους αδερφούς και αδερφές του Δία, που βγήκαν απείραχτοι και γεμάτοι ευγνωμοσύνη του ζήτησαν να μπει επικεφαλής στον πόλεμο εναντίον των Τιτάνων.

 Ο πόλεμος κράτησε δέκα χρόνια, αλλά στο τέλος η Μητέρα Γη προφήτευσε πως ο εγγονός της ο Δίας θα νικούσε αν έπαιρνε συμμάχους του εκείνους που ο Κρόνος είχε κλεισμένους στον Τάρταρο. 

Έτσι ο Δίας πήγε κρυφά στην Κάμπη, την γριά δεσμοφύλακα του Τάρταρου, την σκότωσε, πήρε τα κλειδιά της, κι αφού απαλευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, τους δυνάμωσε με θεϊκή τροφή και ποτό. 

Τότε του έδωσαν τον κεραυνό για επιθετικό όπλο, στον Άδη μία περικεφαλαία του σκότους και στον Ποσειδώνα μία τρίαινα.

 Έτσι ο Άδης μπήκε αόρατος στο ενδιαίτημα του Κρόνου για να του κλέψει τα όπλα κι ενώ ο Ποσειδώνας τον απειλούσε με την τρίαινα περισπώντας του έτσι την προσοχή, ο Δίας τον σώριασε κάτω χτυπώντας τον με τον κεραυνό. 

Οι τρεις Εκατόγχειρες πήραν τώρα βράχουν και τους έριξαν στους εναπομένοντες Τιτάνες, και μια ξαφνική φωνή του τράγου Πάνα τους έτρεψε σε φυγή. 

Ο Κρόνος κι όλοι οι ηττημένοι Τιτάνες εκτός από τον Άτλαντα εξορίστηκαν σε κάποιο έσχατο νησί της δύσης, όπου τους φρουρούσαν εκεί οι Εκατόγχειρες.

….. μου ήρθε η ιδέα να βάλω σαν εικόνα την τοιχογραφία του Μιχαήλ Άγγελου, με τον θεό και τον Αδάμ, δίνοντας την σχέση χρόνου-ανθρώπου…

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ