Η δημιουργική αξία της αυτοκαταστροφικότητας

Γράφτηκε απο Βιβή Τουφεξή Κοινωνική Λειτουργός

Όταν η καταστροφικότητα δεν έχει πάντα αρνητική χροιά όπως την έχουμεσυνηθίσει…

Γένεσις 1:27 «Δημιούργησε λοιπόν ο Θεός τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα…»

Η πνοή ζωής που φύσηξε ο Θεός σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο στα ρουθούνια του ανθρώπου, ήταν πνοή δημιουργίας. Γέννησης. Άρα η δημιουργικότητα δεν μπορεί παρά να αποτελεί έναν από τους πυλώνες της ύπαρξής μας. Όπως δημιουργηθήκαμε, έτσι δημιουργούμε, υποκινούμενοι από μια υπαρξιακή μας ανάγκη.

Άσχετα από τα πιστεύω του καθενός, δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει στο ότι το να δημιουργούμε κάτι από το μηδέν, μας προσφέρει απερίγραπτη ικανοποίηση: δεν είναι σπουδαίο το γεγονός ότι κάτι ξεκινά να υπάρχει από το τίποτα επειδή εγώ του έδωσα υπόσταση; Από τα πιο πολύπλοκα γεννήματα μας όπως η Τέχνη, μέχρι απλά καθημερινά πράγματα, όπως ένα πιάτο φασολάδα! Είμαστε όλοι καλλιτέχνες απλά και μόνο επειδή η δημιουργικότητα είναι κάτι που μας βγαίνει φυσικά!

Δημιουργία σημαίνει έκφραση, αλλαγή, άρα και εξέλιξη. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει, ότι κομμάτι της δημιουργικότητας είναι και η καταστροφή, μιας και το να γκρεμίσω κάτι που έχτισα είναι και αυτό κομμάτι της εξέλιξής μας. Είναι και αυτό αλλαγή, και συχνά απαραίτητη ώστε να χτιστεί κάτι καινούργιο. Άρα, δεν σημαίνει ότι η καταστροφικότητα έχει πάντα αρνητική χροιά όπως την έχουμε συνηθίσει. Να μια λέξη κλειδί, «συνήθεια». Πόσες από τις συνήθειές μας, μας βοηθούν να πλησιάζουμε περισσότερο την εσωτερική μας ισορροπία και πόσες μας εγκλωβίζουν μέσα σε ένα φαύλο κύκλο δυσλειτουργικότητας και άρα στασιμότητας;

Με το να αρχίσουμε να σπάμε μια αρνητική συνήθεια, είναι σαν να παίρνουμε μια βαριοπούλα και να γκρεμίζουμε έναν τοίχο που μας σταματάει να προχωρήσουμε: να ένα παράδειγμα θεμιτής καταστροφικότητας! Η στασιμότητα μας κάνει να υποφέρουμε γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μένουμε ακίνητοι σε ένα σημείο, να λιμνάζουμε σε λιμνούλες, γιατί το στάσιμο νερό γίνεται πηγή μόλυνσης. Έχουμε ανάγκη από καθαρό, τρεχούμενο νερό. Έτσι και το να σταματάμε να δημιουργούμε, να κινούμαστε, να αλλάζουμε, είναι σαν να απορρίπτουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!

Ανοίγει σιγά-σιγά μέσα μας μια τρύπα (και οι εσωτερικές τρύπες ως γνωστόν έχουν την ιδιότητα να ρουφάνε.) Γεννιέται μέσα μας μια ακατάσχετη πείνα, όπως η σωματική που βιώνουμε όταν παραλείπουμε γεύματα: αν η σωματική μας πείνα έχει την ιδιότητα να μας κατακυριεύει σαν ένα θεριό που ξυπνά και αποκτά με το πέρασμα των λεπτών όλο και περισσότερη δύναμη, πόσο μάλλον η ψυχική και συναισθηματική μας πείνα η οποία μεγαλώνει εδώ και χρόνια; Πείνα, τροφοδοτούμενη από την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε. Έχουμε όμως δώσει δυστυχώς και στην δημιουργικότητα (όπως και σε τόσα άλλα) μια κάπως διαστρεβλωμένη αξία: κρίνουμε τη διαδικασία της δημιουργίας με γνώμονα την ποιότητα του αποτελέσματος, και καταλήγουμε έτσι να κρίνουμε μαζί με αυτό και τον εαυτό μας!

«Δεν το έκανα αρκετά καλά, άρα δεν αξίζω.» Πόσο κρίμα… Εκτός του ότι η προσωπική, ΜΟΝΑΔΙΚΗ μας αξία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το τι κάνουμε ή τι ΔΕΝ κάνουμε, χάνουμε και την ομορφιά της δημιουργίας! Εκείνη τη βαθιά αίσθηση ικανοποίησης που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας. Κάθε τι λοιπόν που θα φτιάξουμε, που θα χτίσουμε, που θα γκρεμίσουμε, μας κάνει καλό! Μας θρέφει ψυχικά και συναισθηματικά! Και αν βγει καλό και το αποτέλεσμα, θα έχουμε έναν παραπάνω λόγο για να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει, το κρασί δεν θα ξεθυμάνει…!

ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΚΑΙ … ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΙΚΡΕΣ Ή ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ!

diatrofi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ