ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ… ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! (Μέρος B)

Υπευθυνότητα Πριν Από την Συγχώρεση

Δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγετε, εφ’ όσον κατηγορείτε ή μεταφέρετε την ευθύνη με οποιοδήποτε τρόπο, δίνετε στους άλλους την δύναμη να σας πληγώνουν, και εφ’ όσον δίνετε στους άλλους την δύναμη να σας πληγώνουν, θα πληγώνεστε. Ως εκ τούτου, ο μόνος τρόπος για να αποφύγετε την συναισθηματική βλάβη είναι εγκαταλείποντας την κατηγόρια και παίρνοντας την πλήρη ευθύνη για κάθε συναίσθημα που βιώνετε, αλλά δεν έχει νόημα να αναλάβετε την ευθύνη αν δεν ξεσκεπάσετε επίσης τα δυναμικά πίσω από τα προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Ως εκ τούτου, για να κάνετε τον εαυτό σας απρόσβλητο στο συναισθηματικό κακό, πρέπει να εντοπίσετε την κρυμμένη αιτία των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας, και από τη στιγμή που το κάνετε, θα σας δείξω πώς να την γιατρέψετε τώρα.

Κατανοώντας την Αληθινή Φύση των Συναισθηματικών Τραυμάτων

Συχνά μπερδεύουμε ένα συναισθηματικό τραύμα με το γεγονός ή την εμπειρία που προκάλεσε το τραύμα, αλλά το πραγματικό τραύμα δεν είναι η κατάσταση ή η περίσταση. Ένα συναισθηματικό τραύμα είναι η αποδυναμωτική πεποίθηση που υιοθετήσαμε ως απάντηση στην εμπειρία. Χωρίς να χρειάζεται να αναλύσουμε τις λεπτομέρειες, στον πυρήνα του το συναισθηματικό τραύμα είναι κυριολεκτικά πάντα η αναξιότητα, και, στην πραγματικότητα, η αναξιότητα (ή υπό όρους αξία) είναι το επίκεντρο οποιοδήποτε άλλου συναισθηματικού τραύματος.
Όλα τα παιδιά έχουν συναισθηματικές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν για να αισθάνονται ότι αξίζουν την αγάπη και τη ζωή. Οι ανάγκες αυτές περιλαμβάνουν την επιδοκιμασία, την αποδοχή, την εκτίμηση, την κατανόηση, την επικύρωση, τον σεβασμό, κλπ. Αν και τα παιδιά απαιτούν να ικανοποιούνται όλες οι συναισθηματικές τους ανάγκες, μια συναισθηματική ανάγκη σχεδόν πάντα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, και επειδή αυτή είναι συνήθως η ανάγκη που ικανοποιείται λιγότερο, είναι η συναισθηματική ανάγκη που έχει μεγαλύτερη σχέση με την αξία, και, ως αποτέλεσμα, γίνεται η Πρωταρχική Συναισθηματική Ανάγκη του παιδιού.

Τα παιδιά φυσιολογικά υιοθετούν πεποιθήσεις που εξηγούν γιατί ο ένας ή και οι δύο γονείς δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν την συναισθηματική αυτήν ανάγκη, έτσι, όταν ένα παιδί δεν πάρει επιδοκιμασία, για παράδειγμα, το παιδί φυσιολογικά πιστεύει ότι δεν αξίζει την επιδοκιμασία, ή πιο πιθανόν, πιστεύει ότι πρέπει να πληροί κάποιους όρους για να αποδείξει ότι αξίζει. Υπερευαίσθητο στο να ικανοποιηθεί αυτή του η ανάγκη, αυτόματα ερμηνεύει την επιδοκιμασία ως απόδειξη της αξίας και την κριτική ως απόδειξη της αναξιότητας, και αυτός είναι ο λόγος που η κριτική μπορεί να προκαλέσει δυνατό συναισθηματικό πόνο ακόμη και στους ενήλικες.

Εδώ είναι το θέμα: όπως κάθε ανθρώπινο ον γεννηθήκατε με αξία χωρίς όρους, και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μπορείτε να κάνετε για να αποδείξετε, να βελτιώσετε, ή να ανασκευάσετε αξία. Ως εκ τούτου, ο συναισθηματικός πόνος που συνδέεται με το γεγονός ότι πιστεύετε ότι δεν αξίζετε είναι απολύτως μη αληθινός! Ο συναισθηματικός πόνος είναι ένα προειδοποιητικό σύστημα που σας προειδοποιεί για ψεύτικες πεποιθήσεις.

Γιατί Χρειαζόμαστε να μας Προειδοποιούν για Ψεύτικες Πεποιθήσεις;

Όλες οι αποδυναμωτικές πεποιθήσεις, όπως της αναξιότητας, της αδυναμίας, και της θυματοποίησης, μας βάζουν σε κατάσταση επιβίωσης, και με την πάροδο του χρόνου μπορεί να προκαλέσουν χρόνια και οξεία θέματα με σοβαρές επιπτώσεις, και, ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε ένα σύστημα προειδοποίησης που μας προειδοποιεί για εξουθενωτικές πεποιθήσεις. Το σύστημα αυτό προειδοποίησης είναι το συναίσθημα, και στην πραγματικότητα, σκοπός του συναισθηματικού πόνου είναι να σας ενημερώσει ότι το γεγονός που πιστεύετε είναι ψέμα. Ακριβώς όπως ο σωματικός πόνος σας ειδοποιεί και την στιγμή που τρυπάτε το δάκτυλο σας με ένα μαχαίρι, έτσι ώστε δεν καταλήγετε να κόψετε ολόκληρο το δάκτυλο σας, ο συναισθηματικός πόνος σας ειδοποιεί για τις επιβλαβείς πεποιθήσεις, ώστε να μπορείτε να τις εγκαταλείψετε.

Χωρίς να γνωρίζουμε ότι ο συναισθηματικός πόνος αποτελεί σημάδι κάποιας λανθασμένης πεποίθησης, οι περισσότεροι από εμάς ερμηνεύουμε τον πόνο αυτό λανθασμένα. Έτσι, κάθε φορά που αισθανόμαστε τον συναισθηματικό πόνο που σχετίζεται με την αναξιότητα, ο πόνος μας κάνει να πιστεύουμε ότι η πεποίθηση είναι αλήθεια, ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση και βαθαίνοντας την πληγή, και αυτό διαιωνίζει τον κύκλο του συναισθηματικού πόνου.
 Επί πλέον, το σύστημα αυτό εσωτερικής προειδοποίησης δεν θα σταματήσει με τίποτα να σας κάνει να συνειδητοποιήσετε μια εσφαλμένη πεποίθηση, και, στην πραγματικότητα, με δυναμώνοντας την ένταση, θα προσελκύεται συνεχώς ευκαιρίες που προκαλούν συναισθηματικό πόνο μέχρι που τελικά στρέψετε την προσοχή σας και ξεφορτωθείτε την εσφαλμένη πεποίθηση που είναι υπεύθυνη για τον πόνο. Η συναισθηματική επούλωση ξεφορτώνεται τις αποδυναμωτικές πεποιθήσεις.Παγιδευμένοι στην συνειδητή ή ασυνείδητη πεποίθηση ότι η αξία μας εξαρτάται από το να ικανοποιούν οι γονείς μας τις συναισθηματικές μας ανάγκες, φτάνουμε στην ενηλικίωση, ακόμη περιμένοντας ο ένας ή και οι δύο γονείς να μας δίνουν αυτό που χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι αξίζουμε. Αλλά αυτό, μόνο περισσότερο πόνο μπορεί να εξασφαλίσει επειδή δεν λειτουργεί ποτέ.

Γιατί οι Γονείς Δεν Ικανοποιούν τις Συναισθηματικές Ανάγκες των Παιδιών;

Πρώτα απ 'όλα, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι γονείς συχνά δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους, και, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τη γονική αγάπη. Πολλές φορές, τα συναισθηματικά τραύματα της παιδικής ηλικίας είναι αποτέλεσμα του τρόπου της ανατροφής των παιδιών ή τραυμάτων των γονέως που δεν έχουν επουλωθεί ή οικογενειακών θεμάτων, όπως οικονομικές δυσκολίες, διαζύγιο, ή κάποιας εξάρτησης ενός μέλους της οικογένειάς, ασθένειας, ψυχικής ασθένειας ή χρόνιας κατάθλιψης.

Αν και η γονική κριτική, και η σύγκριση με τα αδέλφια ή άλλα παιδιά είναι οι πιο κοινές αιτίες του τραύματος της αξίας, σχεδόν κάθε δυναμική μπορεί να κάνει την αρχή, για παράδειγμα, όταν ένας γονέας είναι υπερ-προστατευτικός ή ελέγχει υπερβολικά, ένα παιδί μπορεί να αισθάνεται ότι δεν το σέβονται και να αναπτύξει την πεποίθηση ότι είναι ανάξιο σεβασμού, και μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι αναξιόπιστο, ή όταν σε ένα παιδί να φαίνεται αλλά δεν το ακούνε, μπορεί να αναπτύξει την πεποίθηση ότι δεν είναι άξιος να μιλάει, ή μπορεί να πιστεύει ότι δεν είναι σημαντικό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συναισθηματικές πληγές ενός παιδιού με την πάροδο του χρόνου γίνονται πιο βαθιές, και καθώς το παιδί ωριμάζει στην ενήλικη ζωή, η πληγή ωριμάζει ανάλογα. Εκδηλώνεται ως προβληματικές σχέσεις, οικονομικές ανησυχίες, δυσκολίες στη καριέρα, καθώς και θέματα υγείας, ενώ, επίσης, το καθιστά δύσκολο να ακολουθήσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του.

Πολλά ενήλικα παιδιά προστατεύουν τους εαυτούς τους από τη γονική κριτική και την χειραγώγηση κλείνοντας τις καρδιές τους και κτίζοντας ενεργητικά εμπόδια, αλλά παρά την αμυντική ποιότητα του θυμού και της επίρριψης ευθυνών, δεν προστατευόμαστε από το συναισθηματικό πόνο επειδή η ασπίδα κρατά στην πραγματικότητα τον πόνο στο εσωτερικό, ενώ επίσης εμποδίζει την επούλωση. Ανεξάρτητα από την ηλικία, κάθε φορά που οι γονείς σας δεν καταφέρνουν να ικανοποιήσουν την Πρωταρχική Συναισθηματική Ανάγκη σας, συναισθήματα απογοήτευσης τροφοδοτούν την αναξιότητα και συχνά οδηγούν σε αποδυνάμωση.

Της Nanice Ellis

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ