Ο Προμηθέας μετά το 9600 πΧ – 6

Μελχισεδέκ

Ηρακλής επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου τον περίμενε ένα ένδοξο πεπρωμένο, ενώ ο Προμηθέας σκέφτηκε ν’ αλητέψει λίγο ακόμη. Είχαμε φτάσει πιά στην είσοδο της εποχής του Κριού, καιρός λοιπόν γιά εκ νέου δράση!

Περνώντας ξανά από Ινδία (αλλ’ αποφεύγοντας τις …κακές παρέες), διαπίστωσε πως τα δημιουργήματά του δεν είχαν κάνει καμμία πρόοδο. Έτσι, σκέφτηκε να εφαρμόσει άλλη μέθοδο. Βλέπετε, ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει τις ιδέες του εναντίον της Ελλάδας, άσχετο αν έπεσε καί φιλούσε τα χέρια του Ηρακλή. (Καλό είναι καί το θέατρο αυτού του είδους, καμιά φορά.)

Αυτή τη φορά, κατάλαβε ποιό στρατηγικό λάθος είχε κάνει τις προηγούμενες. Συνεπώς, αντί να κάθεται να περιμένει το πότε θα ευδοκήσει ο συντεταγμένος στρατός των ανθρωποειδών του να εκτελέσει τις εντολές του, ή -ακόμη χειρότερα- να πάρει πρωτοβουλίες προς την ίδια κατεύθυνση (πρωτοβουλίες αποδεικτικές νοημοσύνης, τα ανθρωποειδή;!… ας γελάσω!), προτίμησε την απόλυτη ευελιξία. Το νέο του όπλο θα ήσαν οι κλώνοι. Δικοί του κλώνοι. Του εαυτού του. Μεμονωμένες υπάρξεις, που θα δρούσαν «καταδρομικώς» – κι όπως έπρεπε.

Στο κάτω-κάτω, όλο το παιχνίδι παίζεται στην ηγεσία ανθρώπων κι ανθρωποειδών: αν πάρεις την ηγεσία (του εχθρού…) με το μέρος σου, ή -ακόμη καλύτερα- αν την εξασκήσεις εσύ ο ίδιος, το κοπάδι ακολουθεί. Αν, πάλι, την εξολοθρεύσεις, το κοπάδι περνάει ένα μεταβατικό διάστημα, κατά το οποίο κινδυνεύει να πέσει στο γκρεμό.

Γιατί, τώρα, κλώνοι; επειδή οι κλώνοι δέχονται μετάγγιση προσωπικότητας (με μηδενικό βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος). Όμως εδώ, ο Προμηθέας δεν θα μετάγγιζε όλη του την προσωπικότητα, παρά μόνο τα απαραίτητα στοιχεία. Εννοείται. Γιά να μπορεί να έχει τον τελικό έλεγχο.

Ακόμη καλύτερη ιδέα, όμως, ήταν να φτιάξει έναν καί μοναδικό κλώνο γι’ αρχή. Θα έβλεπε πώς θα πάει αυτός, κι αναλόγως θα έπραττε.

Ο κλώνος αυτός φαίνεται πως υπήρξε επιτυχημένο μοντέλο. Έζησε 175 χρόνια, λέει, τεκνοποίησε, νίκησε καί κάποιον βασιλιά με τον στρατό του (ο ίδιος τί στρατό διέθετε, δεν μας λένε – να υποθέσουμε πως ήταν χεροδύναμος γίγαντας καί καθάρισε μόνος του τη φάση; ), οι δε εβραίοι τον θεωρούν γενάρχη τους. Ναί, πρόκειται γιά τον Αβραάμ. Ο οποίος αντέγραψε -σόϊ πάει το βασίλειο!- τα χούγια του (υιού Προμηθέως καί μισο-κλώνου) Δευκαλίωνα: παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδερφή του!!! (Τώρα, αν κι ο Δευκαλίων πάσσαρε την Πύρρα γιά πουτάνα σε ισχυρούς της εποχής, αυτό δεν το ξέρω. Κάτι με γαργαλάει, όμως, να υποθέσω πως -κατ’ αναλογίαν με την Πύρρα- η Σάρα ήταν κι αυτή κλώνος. Τεκνοποίηση σε ηλικία 90 ετών;! Καλόοοο!…)

Η Γουϊκι δεν μας λέει πολλά στο σχετικό λήμμα (παραλείπει καί την πολεμική νίκη), αλλά υπάρχει ένα σημαντικό περιστατικό στον βίο του λεβέντη αυτουνού, το οποίο η «ΠΔ» παρουσιάζει κακήν κακώς.

Μιά ωραία μέρα, που λέτε, σε κάποιο κωλοχώρι της Μέσης Ανατολής, κάποιος τοπικός βασιλιάς παύλα ιερέας παύλα γιατρός-μάγος παύλα σοφός (παύλα δεν-ξέρω-τί-άλλο), διέκρινε από μακριά έναν παλιό γνωστό… Πολύυυυυ παλιό! Κάτι χιλιάδες χρόνια πριν! Όταν, λοιπόν, ο παλιός γνωστός πλησίασε, ο τοπικός βασιλιάς-σοφός δίστασε λίγο, αλλά χαμογέλασε ευχαριστημένος. Όμως, αν κι η ομοιότητα ήταν παραπάνω από έκδηλη, ο ξένος δεν ήταν αυτός.

Ο τοπικός βασιλιάς-σοφός κατάλαβε. Χωρίς να περιορίσει το χαμόγελό του, μουρμούρισε ευχαριστημένος δυό καλά λόγια φιλοφρονήσεως προς τον ξένο. Ο τρίτος της Ατλάντειας παρέας των δικτατόρων, ο Μελχισεδέκ (διότι αυτός ήταν), είχε επιζήσει, καί ήξερε πιά πως ο έτερος παλιός του φιλαράκος, ο Προμηθέας, ζή. (Διότι ο Οντουάρπα είχε σκοτωθεί στον πόλεμο.) Ζή καί δρά.

Μπορούσε, λοιπόν, να ξαναρχίσει να ονειρεύεται κατακτήσεις καί νίκες εις βάρος των μισητών Ελλήνων, παρέα με τον Προμηθέα…

Ιδού πώς περιγράφεται η συνάντηση των δύο ανδρών στην «ΠΔ»:

Μαλακίας το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν! Η ανιστορησία των «θεοπνεύστων» γραφιάδων της «ΠΔ» σπάει κόκκαλα.

Κατ’ αρχήν, βλέπουμε πως ο Μελχισεδέκ είναι ιερέας «του Θεού του υψίστου», γενικώς καί αορίστως. Η προσφώνηση αυτή, όμως, είναι μονάχα του Δία – όχι του Κρόνου. Περίεργο δεν είναι ο Αβραάμ να προσκυνάει τον Δία;

Μετά, βλέπουμε πως ο Μελχισεδέκ είναι βασιλιάς της «Σαλήμ». Αστεία πράγματα, διότι το σωστό όνομα της πόλης είναι «(Ιερά) Σόλυμα«. Οι Σόλυμοι ήσαν (Κρόνιο) Πελασγικό φύλο των δυτικών παραλίων της Μ. Ασίας, οι οποίοι επέδραμαν εναντίον της Αιγύπτου συμμετέχοντες στον στρατό των Ύκσως. Κι όταν τους έδιωξαν οι Αιγύπτιοι, τότε υποχώρησαν στη σημερινή Παλαιστίνη κι έχτισαν τα (Ιερά) Σόλυμα. (Αυτά τα λέει ο Ιώσηπος – είναι από τα σωστά που λέει. Μπερδεγουέη, καμαρώστε τη μυτόγκα του στο άγαλμα.) Παλιότερα (στον Τρωϊκό), οι Σόλυμοι ήσαν σύμμαχοι των Τρώων.

Τα Ιερά Σόλυμα μετονομάστηκαν «Ιερουσαλήμ» πολύ αργότερα, επειδή η εβραϊκή λέξη «σαλόμ» (ειρήνη) παρηχεί τα Σόλυμα. Αλλά, αν μιλάμε γιά το 2200-2100 πΧ (εποχή απελευθέρωσης Προμηθέα, Αργοναυτικής, Τρωϊκού, Αβραάμ), τα Σόλυμα ούτε κάν υπήρχαν – πολλώι δε μάλλον η «(Ιερή) Σαλήμ».

Ακόμη παρακάτω στο κείμενο (όχι στο παρατιθέμενο απόσπασμα, στο υπόλοιπο κείμενο της «Γενέσεως» κεφ. 14) διαβάζουμε πως ο Μελχισεδέκ προσέφερε στον Αβραάμ άρτον καί οίνον. Μάλιστα!… Τα σύμβολα της Δήμητρας καί του Διονύσου, δηλαδή! Τα οποία, κατά την Ελληνιστική εποχή, ενδεχομένως να είχαν συγχωνευτεί στις ίδιες μυστηριακές τελετουργίες, προδρόμους της δικής μας Θείας Ευχαριστίας. (Παλιότερα, δεν συγχωνευόντουσαν με τίποτε. Διότι, σύμφωνα με μερικές εκδοχές της εποχής εκείνης, ο Διόνυσος είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Πλούτωνα. Γι’ αυτό καί στα Ελευσίνια απαγορευόταν η χρήση οίνου.)

Αστεία πράγματα! Διότι, τότε που λέμε (22ος αιώνας πΧ), τέτοια δεν υπήρχαν ούτε γι’ αστείο. Σε καμμία «Σαλήμ».

Βλέπουμε, όμως, κατακάθαρα τη συνολική προσπάθεια των συγγραφιάδων της «ΠΔ» να φανούν αρεστοί στους Έλληνες των Πτολεμαίων – προσπαθώντας να τους πάρουν με το μέρος τους. Πράγμα που αποτελεί ένα από τα στηρίγματα του ισχυρισμού μου, ότι η «ΠΔ» γράφτηκε στο ποδάρι – καί κατ’ ευθείαν στα Ελληνικά.

Ειρήσθωι εν παρόδωι ότι, παρακάτω στο ίδιο απόσπασμα, βλέπουμε πως ο Αβραάμ είχε παρέα του τον ανηψιό του τον Λώτ, καί τον …Αυνάν! Δείξε μου την παρέα σου, να σου πω ποιός είσαι!

Κάνοντας μιά μεγάλη παρένθεση, οφείλω να ομολογήσω ότι η «ΠΔ» πράγματι πέτυχε τον σκοπό της ως προπαγανδιστικό κείμενο. Τσίμπησαν πάρα πολλοί με όσα γράφει, κι έσπευσαν να τα υιοθετήσουν – νομίζοντες εαυτούς συνεχιστές ανυπάρκτων βιβλικών καταστάσεων. Παναπεί, απόγονοι του …Θεού, απόγονοι δήθεν πάμπλουτων πάλαι ποτέ οβραίων βασιλιάδων (τσομπαναραίων στην πραγματικότητα), κι άλλες τέτοιες θρίχες περμανάντ.

Πρώτοι απ’ όλους τσίμπησαν οι Άγγλοι! Λίγο από χαζομάρα, λίγο από σκοπιμότητα, πήγαν να τη βγουν στους Γάλλους, οι οποίοι είχαν ήδη επινοήσει ολόκληρο παραμύθι με τους απογόνους του Χριστού!… ως προγόνους των δικών τους Μεροβιγγείων βασιλιάδων! (Ξέρετε… Μαρία Μαγδαληνή, Κώδικας νταΒίντσι, κι έτσι.) Απόγονοι του Χριστού εσείς; Απόγονοι του Δαυϊδ (κι άλλων «παλαιοδιαθηκικών» οβραίων), του προγόνου του Χριστού, εμείς! Αμέ!!! Τί νομίσατε; Πιο παλιοί ιδιοκτήτες του οικοπέδου!

(Δεν αναφέρθηκα στις ομόσαχλες ανοησίες της «Καινής» Διαθήκης, στις γενεαλογίες περί καταγωγής του Χριστού από τον …Αβραάμ, διότι θεωρώ τα σχετικά χωρία παρέμβλητα.)

Στον «επόμενο τόνο», φτιάχνουν, λοιπόν, οι Άγγλοι τη μασωνία, που είναι τίγκα από εβραίϊκους συμβολισμούς! (Φουκαράδες -τώι πνεύματι- τέκτονες, που ορκίζεστε στο βιβλίο με τα κατορθώματα των θυγατέρων του Λώτ!…) Βέβαια, οφείλω πάλι να πω πως αυτή η εβραιοϊστορία τους έβγαλε (κι εξακολουθεί να τους βγάζει) ασπροπρόσωπους τους Άγγλους. Κοσμοκράτορες τους έκανε τους Αγγλοσάξωνες η παπάρα αυτή!

Μετά, τσίμπησαν κάτι θεολόγοι παύλα ιστορικοί μελετητές ξέρω ‘γώ, που ψάχνουν να βρουν προγόνους του Μελχισεδέκ …Έλληνες! Πραγματικά, η περιοχή της σημερινής Παλαιστίνης πάντα είχε πολλούς Έλληνες, σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Σε σημείο που σήμερα οι ισραηλινοί αρχαιολόγοι (κατά παράβαση κάθε κανόνα δεοντολογίας) σακατεύουν τα (Ελληνικά…) ανασκαφικά στρώματα, τα κάνουν όλα μπάζα, έως ότου βρουν το εβραϊκό στρώμα μιάς ανασκαφής – το οποίο το φροντίζουν σαν τα μάτια τους. Όμως, κανένας Έλληνας δεν είχε λόγο να ευλογάει τον τυχόντα περαστικό κλώνο παύλα Χαλδαίο μαύρο μάγο.

Εκείνοι, όμως, που το τερμάτισαν εντελώς, είναι κάτι τύποι (παρομοίων οργανώσεων), που αλληλοαπονέμουν «ιερωσύνη κατά τάξιν Μελχισεδέκ»!!! (Ά σαπέρα, ρέ! Βλαμμένοι!)

Δυστυχώς, όμως, η κορυφή της μελχισεδεκο-ξεφτίλας επιφυλασσόταν γιά την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ιδού ο τρίτος δικτάτορας της Ατλαντίδας, ιδού το τρίτο Ατλάντειο καθήκι της ανίερης τριανδρίας, ζωγραφισμένο μάλιστα μέσα στο ιερό:

(Η εικόνα είναι από τον Άγιο Γεώργιο στον Ταϋγετο.)

Δε λέω, ο αγιογράφος απέδωσε άριστα την σαφώς εξω-Ελληνική φυσιογνωμία ενός ανθελληνικού ερπετού. Κάπως έτσι πρέπει νά ‘τανε ο λεγάμενος. Αλλά, ρέ παπάδες, να τον χαίρεστε!… (Τον λεγάμενο, όχι τον αγιογράφο.)

Μονάχα να μας πήτε αν πρόκειται στο μέλλον νά ‘χετε κι άλλες τέτοιες εμπνεύσεις, να κόψουμε πέρα. Επιτέλους! Ακόμη καί τα προϊόντα ιστορικού συμβιβασμού, όπως η σημερινή μορφή της θρησκείας των Ελλήνων, έχουν ημερομηνία λήξεως. Πρέπει να έχουν. Νισάφι πιά με τους Αβραάμηδες!

Ο Προμηθέας, όμως, δεν έμεινε εκεί. Αν καί -σοφώς ποιών- απέφευγε πλέον τις …δημόσιες εμφανίσεις (πχ δεν πήγε να βρεί τον παλιόφιλό του τον Μελχισεδέκ, αλλά πήγε ο …αντ’ αυτού), δεν περιορίστηκε στη δράση του κλώνου του. Σκέφτηκε το εξής έξυπνο: αν ο Ηρακλής τον είχε ανάγκη, τότε γιατί να μην τον έχουν ανάγκη καί οι λοιποί Έλληνες ηγεμόνες;

Γιατί να μην τη δημιουργήσει αυτός αυτή την ανάγκη;

Ο κλώνος του ήταν αυτόνομος να δράσει μόνος του, οκ, αλλά ποιός περίμενε πάλι τον τυχόντα κλώνο να πάρει αποφάσεις; Τα παθήματα χιλιετιών είχαν γίνει πιά μαθήματα. Στο κάτω-κάτω, θα ήταν αστείο να γίνει αρχηγός των μισητών Ελλήνων ένας …κλώνος! Είπαμε: το θέμα είναι ποιός κατακτάει την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας!

Αυτό, ο Προμηθέας θα το κρατούσε γιά πάρτη του.

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ