3. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΤΟ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ: Η ΠΗΓΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

1. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΘΕΪΚΕΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ: ΟΙ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

2. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ – ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο «ΛΟΓΟΣ»?

Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή με τον Θεό (κατά Ιωάννη Α:1-2). (Συνεχίζουμε στα ίδια λόγια του Ευαγγελίου του Ιωάννη)

«Στην αρχή […]». Μ’ αυτές τις λέξεις ξεκινούν παρόμοια οι κοσμογονίες και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Η λέξη «αρχή» αναφέρεται στη γέννηση της πεπερασμένης δημιουργίας, γιατί για το Αιώνιο Απόλυτο –το Πνεύμα– δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος.

ΤΟ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ: Η ΠΗΓΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Όταν δεν υπήρχε ίχνος εξωτικών νεφελωμάτων να γλιστρούν αθόρυβα μέσα στον διαστημικό χώρο, όταν οι νηπιακοί πλανήτες δεν είχαν ανοίξει τα φλεγόμενα μάτια τους μέσα στο λίκνο του διαστήματος, όταν ποταμοί αστεριών δεν διέτρεχαν τις αχανείς εκτάσεις του άπειρου διαστήματος, όταν ο ωκεανός του διαστήματος ήταν ακατοίκητος, κενός από επιπλέουσες νησίδες συμπάντων, όταν ο ήλιος και η σελήνη και τα πλανητικά συγκροτήματα δεν κολυμπούσαν στο διάστημα, όταν η μικρή σφαίρα της γης με τα κουκλόσπιτά της και τα μικροσκοπικά ανθρώπινα όντα δεν υπήρχε, όταν κανένα αντικείμενο οποιουδήποτε είδους δεν είχε ακόμα έρθει σε ύπαρξη – το Πνεύμα υπήρχε. Αυτό το Ανεκδήλωτο Απόλυτο δεν μπορεί να περιγραφεί εκτός από το ότι ήταν ο Γνώστης, η Γνώση, και το Αντικείμενο της Γνώσης υπάρχοντα ως Ένα. Μέσα Του η ζωή, η συμπαντική Του συνειδητότητα και η παντοδυναμία Του, όλα υπήρχαν χωρίς διαφοροποίηση: πάντα υπάρχον, πάντα συνειδητό, πάντα ανανεούμενα χαρούμενο Πνεύμα.

Σ’ αυτήν την Πάντα Ανανεούμενη Μακαριότητα δεν υπήρχε χώρος ή χρόνος, ούτε δυαδική αντίληψη ή νόμος σχετικότητας· οτιδήποτε υπήρξε, υπάρχει, ή επρόκειτο να υπάρξει υφίστατο ως Ένα Αδιαφοροποίητο Πνεύμα. Ο χώρος και ο χρόνος και η σχετικότητα είναι κατηγορίες των αντικειμένων. Μόλις ένα ανθρώπινο ον δει έναν πλανήτη να αιωρείται στον ουρανό, σκέφτεται ότι καταλαμβάνει έναν χώρο με διαστάσεις και ότι υπάρχει στον χρόνο σε σχέση με τη θέση του στο σύμπαν. Όταν όμως δεν υπήρχαν πεπερασμένα αντικείμενα της δημιουργίας, δεν υπήρχαν ούτε οι διαστάσεις της ύπαρξης που τα προσδιορίζουν, υπήρχε μόνο το Μακάριο Πνεύμα.

Πότε, από πού, και γιατί εμφανίστηκε η δημιουργία? Ποιος τολμά να διαβάσει τον Νου του Άπειρου ψάχνοντας αιτίες από το Χωρίς Αιτία, απαρχές από το Παντοτινά Υπάρχον, ασήμαντους λόγους από την Παντογνωσία? («“Διότι οι σκέψεις Μου δεν είναι σκέψεις σας, ούτε οι τρόποι σας οι τρόποι Μου”, λέει Κύριος. “Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχει ο τρόπος Μου από τους τρόπους σας και οι σκέψεις Μου από τις σκέψεις σας”». (Ησαΐας ΝΕ:8-9). Οι θρασείς θνητοί προσπαθούν να λύσουν τις απορίες τους, ενώ οι σοφοί εισέρχονται σ’ εκείνον τον Νου και επιστρέφουν για να δηλώσουν με απέριττη απλότητα ότι ο Ένας είχε μια επιθυμία χωρίς επιθυμία να απολαύσει τη Μακαριότητά Του μέσω πολλών, κι έτσι γεννήθηκε το σύμπαν και τα όντα του. Το Ανεκδήλωτο Πνεύμα ένιωσε: «Είμαι μόνος. Είμαι συνειδητή Μακαριότητα, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να γευτεί τη γλυκύτητα του Νέκταρ της Χαράς Μου». Τη στιγμή που ονειρεύτηκε έτσι, εξελίχτηκε σε πλήθος υπάρξεων.

Με ποιητική φαντασία, συνέθεσα μια περιγραφή αυτού του συμπαντικού στοχασμού: 

«Το Πνεύμα ήταν αόρατο, υπάρχον μόνο Του στο σπίτι του Απείρου. Κελαηδούσε στον Εαυτό Του το πάντα ανανεούμενο, πάντα ψυχαγωγικό τραγούδι της τέλειας Μακαριότητας. Καθώς τραγουδούσε στον Εαυτό Του μέσα από τη φωνή Του της Αιωνιότητας, αναρωτήθηκε αν υπήρχε και κάτι άλλο εκτός από τον Εαυτό Του που άκουγε και απολάμβανε το τραγούδι Του. Στη με πνευματώδη τρόπο προκληθείσα έκπληξη Του, αισθάνθηκε τη μοναχικότητά Του: ήταν το Συμπαντικό Τραγούδι, ο Τραγουδιστής και ο Μόνος Ψυχαγωγούμενος. Μόλις σκέφτηκε έτσι, έγινε δύο: Πνεύμα και Φύση, Άντρας και Γυναίκα, Θετικό και Αρνητικό, Στήμονας και Ύπερος των λουλουδιών, Αρσενικό και Θηλυκό Παγώνι, Αρσενικό Πρότυπο και Θηλυκό Πρότυπο».

Το Πνεύμα, καθώς ήταν η μοναδική υπάρχουσα Ουσία, δεν είχε παρά μόνο τον Εαυτό Του για να δημιουργήσει. Το Πνεύμα και η συμπαντική Του δημιουργία δεν θα μπορούσαν να είναι ουσιωδώς διαφορετικά, γιατί δύο πάντα υπάρχουσες Άπειρες Δυνάμεις θα ήταν κατά συνέπεια η κάθε μία τους απόλυτη, κάτι που εξ ορισμού είναι αδύνατον. Μια εύτακτη δημιουργία απαιτεί τη δυαδικότητα του Δημιουργού και του δημιουργημένου. Έτσι, το Πνεύμα αρχικά δημιούργησε μια Μαγική Αυταπάτη, τη Μάγια, τον συμπαντικό Μαγικό Μετρητή, η οποία παράγει την ψευδαίσθηση της διαίρεσης ενός τμήματος του Αδιαίρετου Απείρου σε ξεχωριστά πεπερασμένα αντικείμενα, όπως ένας ήρεμος ωκεανός παραμορφώνεται σε ξεχωριστά κύματα στην επιφάνειά του από την επίδραση μιας θύελλας. Όλη η δημιουργία δεν είναι παρά Πνεύμα που φαινομενικά και προσωρινά έχει αποκτήσει πολυμορφία από τη δημιουργική δονητική δραστηριότητα του Πνεύματος.

«Ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος»: Πριν τη δημιουργία υπάρχει μόνο αδιαφοροποίητο Πνεύμα. Κατά την εκδήλωση της δημιουργίας, το Πνεύμα γίνεται Θεός ο Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα.
Μόλις το Πνεύμα διαμόρφωσε μια συμπαντική δονητική σκέψη, μέσω της δράσης της συμπαντικής μαγικής μετρητικής δύναμης της μάγια, της αυταπάτης, το Ανεκδήλωτο Πνεύμα έγινε ο Θεός ο Πατέρας, ο Δημιουργός όλης της δημιουργικής δόνησης.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ: Ο ΘΕΟΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Ο Θεός ο Πατέρας στις ινδουιστικές Γραφές λέγεται Ισβάρα (ο Συμπαντικός Κυβερνήτης) ή Σατ (η υπέρτατη αγνή ουσία της Συμπαντικής Συνειδητότητας) – η Υπερβατική Νοημοσύνη. Δηλαδή ο Θεός ο Πατέρας υπάρχει υπερβατικά, ανέγγιχτος από οποιοδήποτε τρέμουλο της δονούμενης δημιουργίας – μια συνειδητή, ξεχωριστή Συμπαντική Συνειδητότητα.

Η δονητική δύναμη που εκπορεύεται από το Πνεύμα, προικισμένη με την ψευδαισθησιακή δημιουργική δύναμη της μάγια, είναι το Άγιο Πνεύμα: η Συμπαντική Δόνηση, ο Λόγος, το Ομ ή Αμήν. Όλα τα πράγματα, όλοι οι δημιουργημένοι πλανήτες και όλα τα ζωντανά όντα μέσα στο Άγιο Πνεύμα, ή στην Ιερή Δόνηση, δεν είναι τίποτε άλλο από παγωμένη φαντασία του Θεού. Αυτό το Άγιο Πνεύμα στις ινδουιστικές Γραφές λέγεται Ομ ή Μαχά-Πρακρίτι (Μεγάλη Φύση, η Συμπαντική Μητέρα που γεννά ολόκληρη τη δημιουργία). Στους επιστήμονες, η δομή της ύλης, ο ιστός της ή τα συστατικά της, είναι επίσης γνωστή, σε μικρότερο βαθμό, ως συμπαντική δόνηση. «Αυτά λέει ο Αμήν [ο Λόγος, το Ομ], ο πιστός και αληθινός μάρτυρας, η αρχή της δημιουργίας του Θεού» (Αποκάλυψη Ιωάννη Γ:14). Ο άγιος Συμπαντικός Ήχος του Ομ ή Αμήν είναι ο μάρτυρας της εκδηλωμένης Θεϊκής Παρουσίας σε ολόκληρη τη δημιουργία.

Μια συμπαντική δόνηση πανταχού παρούσα ενεργή στο διάστημα δεν θα μπορούσε από μόνη της να δημιουργήσει ή να συντηρήσει το θαυμαστά περίπλοκο σύμπαν. Το σύμπαν δεν είναι απλά το αποτέλεσμα ενός τυχαίου συνδυασμού δονούμενων δυνάμεων και υποατομικών σωματιδίων όπως προτείνεται από τους υλικούς επιστήμονες – ένα συμπτωματικό εκβλάστημα από στερεά, υγρά, και αέρια που έγιναν γη, ωκεανοί, ατμόσφαιρα, φυτά, όλα τους αρμονικά αλληλοσυνδεόμενα για να προσφέρουν έναν κατοικήσιμο χώρο διαμονής για τα ανθρώπινα όντα. Οι τυφλές δυνάμεις δεν μπορούν να οργανωθούν από μόνες τους σε ευφυώς δομημένα αντικείμενα. Όπως είναι αναγκαία η ανθρώπινη νοημοσύνη για να τοποθετηθεί το νερό στα μικρά τετράγωνα χωρίσματα μιας ειδικής θήκης για τη δημιουργία κύβων πάγου, έτσι και στη συγχώνευση της δόνησης σε προοδευτικά εξελισσόμενες μορφές σε όλο το σύμπαν βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας κρυμμένης Εγγενούς Νοημοσύνης.

Η υπερβατική συνειδητότητα του Θεού του Πατέρα εκδηλώθηκε μέσα στη δόνηση του Άγιου Πνεύματος ως ο Υιός – η κατά Χριστόν Συνειδητότητα, η νοημοσύνη του Θεού μέσα σε όλη τη δονητική δημιουργία. Αυτή η αγνή αντανάκλαση του Θεού μέσα στο Άγιο Πνεύμα έμμεσα το καθοδηγεί να δημιουργεί, να αναπλάθει, να συντηρεί και να διαμορφώνει τη δημιουργία σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού.

Μια αναλογία θα μπορούσε να βοηθήσει να απεικονιστεί πώς το Ένα Αιώνιο Πνεύμα γίνεται η Αγία Τριάδα: Θεός ο Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα, αναγνωρισμένο παρόμοια στις ινδουιστικές Γραφές ως Σατ, Τατ, Ομ. Φανταστείτε τον ήλιο σαν να υπάρχει μόνος του, χωρίς τίποτα να τον περιβάλλει – μια λαμπερή μάζα φωτός με ανείπωτη ισχύ και θερμότητα, με τις ακτίνες του να απλώνονται στο αχανές διάστημα. Τοποθετήστε μια μπλε κρυστάλλινη σφαίρα μέσα σ’ αυτήν την ακτινοβολία. Ο ήλιος τώρα υφίσταται σε σχέση με την μπλε κρυστάλλινη σφαίρα. Το φως του ήλιου τώρα διαχωρίζεται ως το ανενεργό, υπερβατικό, λευκό φως πέρα και γύρω από την κρυστάλλινη σφαίρα και ως το ουσιωδώς αμετάβλητο φως που εμφανίζεται σαν μπλε φως λόγω της αντανάκλασής του στην μπλε κρυστάλλινη σφαίρα. Αυτός ο διαχωρισμός του ενός και μοναδικού ηλιακού φωτός σε λευκό και μπλε φως οφείλεται στο διαχωριστικό αποτέλεσμα του τρίτου αντικειμένου, της μπλε κρυστάλλινης σφαίρας.

Όπως ο ήλιος είναι μια μοναδική αγνή φωτεινότητα, εξαπλώνοντας σφαιρικά τις ακτίνες του στο διάστημα όταν είναι μόνος του, έτσι και το Πνεύμα χωρίς καμία δονητική δημιουργία είναι το Ανεκδήλωτο Απόλυτο. Αν όμως εισαγάγουμε την «μπλε κρυστάλλινη σφαίρα» ενός εκδηλωμένου σύμπαντος, το Πνεύμα διαφοροποιείται ως η δονητική φύση όλων των εκδηλώσεων που προήλθαν από το Ομ ή το Άγιο Πνεύμα. Η αγνή αντανακλώμενη Νοημοσύνη του Θεού ως κατά Χριστόν Συνειδητότητα, πανταχού παρούσα σε κάθε αντικείμενο και κάθε πόρο του χώρου μέσα στο βασίλειο της δόνησης, και η υπέρτατη Ουσία των πάντων, η Συμπαντική Συνειδητότητα, ο υπερβατικός Θεός ο Πατέρας όλης της δημιουργίας. (Οι περισσότερες αναλογίες που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν απολυτότητες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ατελείς νύξεις, οι οποίες εξαιτίας της περιορισμένης υλικής φύσης τους δεν μπορούν να απεικονίσουν τη λεπτοφυή φύση των πνευματικών αληθειών. Στο παράδειγμα του ήλιου και της κρυστάλλινης σφαίρας, ο ήλιος δεν δημιουργεί την κρυστάλλινη σφαίρα, ενώ το Πνεύμα, ως Θεός ο Πατέρας, ανέπτυξε το Άγιο Πνεύμα με την δημιουργική του δονητική δύναμη, ικανό να εκδηλώσει τις οικουμενικές νοερές συλλήψεις του Θεού.)

Έτσι, μεταφορικά, μόλις το συμπαντικό μοναχικό Πνεύμα αναταράσσει τον Εαυτό Του προκειμένου να δημιουργήσει το σύμπαν, γίνεται ο Θεός ο Πατέρας, γεννώντας την αντανάκλασή Του, τον Μονογενή Υιό.

Η κατά Χριστόν Συνειδητότητα, παρούσα σε κάθε ίχνος της δημιουργίας, είναι η μόνη αδιαφοροποίητη, αγνή αντανάκλαση του Απόλυτου, του Θεού του Πατέρα. Ως εκ τούτου, αυτή η κατά Χριστόν Νοημοσύνη, ο Μονογενής Υιός, διατηρεί μια εγγενή, ισχυρή υπερβατικότητα: Η κατά Χριστόν Συνειδητότητα δεν είναι το ενεργό στοιχείο στη δημιουργία – η ξεχωριστή, ενεργή, διαφοροποιημένη, συνειδητή νοημοσύνη η οποία φέρνει σε εκδήλωση όλα τα σωματίδια της δονητικής δημιουργίας είναι το Άγιο Πνεύμα, που είναι διαποτισμένο με τον Μονογενή Υιό. Η αδρανώς δραστήρια κατά Χριστόν Συνειδητότητα ή Υιός είναι η συνειδητή Παρουσία του νοήμονος θεϊκού σχεδίου του Θεού μέσα στη δημιουργία και ο Αιώνιος Παρατηρητής τής εργασίας του Αγίου Πνεύματος, που αποκαλείται «Άγιο» επειδή ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού που εκδηλώνεται στην εγγενή κατά Χριστόν Συνειδητότητα.

Το Πνεύμα ως το νοήμων Άγιο Πνεύμα, δημιουργική Δόνηση Ομ, μετασχηματίζεται σε ύλη αλλάζοντας τις συχνότητες της συμπαντικής δημιουργικής δόνησης. Η Συμπαντική Νοημοσύνη γίνεται συμπαντική νοήμων κίνηση, ή δόνηση της συνειδητότητας, η οποία μεταβάλλεται σε συμπαντική ενέργεια. Η νοήμων συμπαντική ενέργεια μετατρέπεται σε ηλεκτρόνια και άτομα. Τα ηλεκτρόνια και τα άτομα μετατρέπονται σε μόρια αερίων, όπως είναι τα συμπαντικά νεφελώματα. Τα νεφελώματα, μάζες διάχυτης αέριας ύλης, μετατρέπονται σε νερό και στερεά ύλη. Ως Συμπαντική Δόνηση, όλα τα πράγματα είναι ένα· όταν όμως η Συμπαντική Δόνηση σταθεροποιείται («παγώνει») σε υλική μορφή, τότε γίνεται τα πολλά – συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου σώματος, το οποίο είναι ένα μέρος αυτής της ποικιλόμορφα διαχωρισμένης ύλης.

[Υποσημείωση: Πρόσφατες πρόοδοι σ’ αυτό που οι θεωρητικοί φυσικοί αποκαλούν «θεωρία υπερχορδών» οδηγούν την επιστήμη προς μια κατανόηση της δονητικής φύσης της δημιουργίας. Ο Brian Greene, Ph.D., καθηγητής Φυσικής στα Πανεπιστήμια Cornell και Columbia, γράφει στο βιβλίο Το Κομψό Σύμπαν: Υπερχορδές, Κρυμμένες Διαστάσεις, και το Αίτημα της Τελικής Θεωρίας (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2004 - The Elegant Universe: Superstrings, Hidden Dimensions, and the Quest for the Ultimate Theory - New York: Vintage Books, 2000):

«Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων της ζωής του, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έψαχνε διαρκώς για την αποκαλούμενη θεωρία ενοποιημένου πεδίου – μια θεωρία ικανή να περιγράψει τις δυνάμεις της φύσης μέσα σ’ ένα μοναδικό, περιλαμβάνον τα πάντα, συνεκτικό πλαίσιο. […] Σήμερα, στην αυγή της νέας χιλιετίας, οι υποστηρικτές της θεωρίας των χορδών ισχυρίζονται ότι τα νήματα αυτού του ενοποιημένου χαλιού που μας διέφευγε έχουν τελικά αποκαλυφθεί. […]

»Η θεωρία προτείνει ότι ο χώρος σε μικροσκοπική κλίμακα κατακλύζεται από μικροσκοπικές χορδές των οποίων τα δονητικά σχέδια ενορχηστρώνουν την εξέλιξη του σύμπαντος», γράφει ο καθηγητής Green, και μας λέει ότι: «το μήκος μιας τυπικής χορδής-βρόγχου είναι […] περίπου εκατό δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων 〖(10〗^20) φορές μικρότερο από έναν πυρήνα ατόμου».

Ο καθηγητής Greene εξηγεί ότι στο τέλος του εικοστού αιώνα η επιστήμη είχε προσδιορίσει ότι το υλικό σύμπαν συντίθεται από πολύ λίγα βασικά σωματίδια, όπως ηλεκτρόνια, κουάρκ (τα οποία είναι τα οικοδομικά υλικά των πρωτονίων και νετρονίων), και νετρόνια. «Αν και κάθε σωματίδιο θεωρούνταν στοιχειώδες», γράφει, «το είδος του “υλικού” του εκλαμβανόταν ως διαφορετικό. Για παράδειγμα, το “υλικό” του ηλεκτρονίου είχε αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, ενώ το “υλικό” του νετρονίου δεν είχε καθόλου ηλεκτρικό φορτίο. Η θεωρία των χορδών αλλάζει ριζικά αυτήν την εικόνα δηλώνοντας ότι το “υλικό” όλης της ύλης και όλων των δυνάμεων είναι το ίδιο».

«Σύμφωνα με τη θεωρία των χορδών, υπάρχει μόνο ένα βασικό συστατικό – η χορδή», γράφει ο Green στο The Fabric of the Cosmos: Space, Time, and the Texture of Reality («Ο Ιστός του Σύμπαντος: Χώρος, Χρόνος, και η Υφή της Πραγματικότητας», New York: Alfred A. Knopf, 2004). Εξηγεί ότι: «Όπως μια χορδή ενός βιολιού μπορεί να πάλλεται με διαφορετικούς τρόπους, ο καθένας από τους οποίους παράγει έναν διαφορετικό μουσικό τόνο, έτσι και τα νημάτια της θεωρίας των υπερχορδών μπορούν επίσης να πάλλονται με διαφορετικούς τρόπους. […] Μια μικροσκοπική χορδή που πάλλεται μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο θα είχε τη μάζα και το ηλεκτρικό φορτίο του ηλεκτρονίου· σύμφωνα με τη θεωρία, μια τέτοια παλλόμενη χορδή θα ήταν αυτό που εμείς παραδοσιακά ονομάσαμε ηλεκτρόνιο. Μια μικροσκοπική χορδή που πάλλεται μ’ έναν διαφορετικό τρόπο θα είχε τις απαιτούμενες ιδιότητες για να αναγνωριστεί ως ένα κουάρκ, ένα νετρόνιο, ή ως οποιοδήποτε άλλου είδους σωματίδιο. […] Το καθένα τους προέρχεται από έναν διαφορετικό τρόπο δόνησης η οποία εκτελείται από την ίδια υποκείμενη οντότητα. […] Στο υπέρ-μικροσκοπικό επίπεδο, το σύμπαν θα ήταν παρόμοιο με μια συμφωνία χορδών που με τη δόνηση φέρνει την ύλη σε ύπαρξη». (Σημείωση του Εκδότη)]

Joanna SrfGreece

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ