Το νεογέννητο και βρέφος...Δεν αφήνουμε ένα νεογέννητο πλάσμα να κλαίει, δεν το εκπαιδεύουμε να μπορεί να υπάρχει μόνο του

Τα νεογέννητα και τα βρέφη έχουν τεράστια ανάγκη από την αγκαλιά. Οι υπέροχοι μικροί άνθρωποι, νιώθουν και συναισθάνονται τα πάντα, γιατί χρειάζεται να επιβιώσουν και να συνηθίσουν την καινούργια τους πραγματικότητα. Η επιβίωση τους πραγματώνεται μέσα από την μητρική μορφή και η μητέρα χρειάζεται να ανταποκρίνεται άμεσα στις ψυχοσωματικές και ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες του μωρού της.

Η άμεση ανταπόκριση δημιουργεί την Εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη δημιουργεί την απαραίτητη προσκόλληση και η προσκόλληση δίνει το έναυσμα για την "γέννηση" ενός ψυχικά υγιή μικρού ανθρώπου. Η αγκαλιά είναι ένα "χορός" αισθήσεων και συναισθημάτων, μια υπέροχη και βαθιά ανθρώπινη μορφή μη-λεκτικής επικοινωνίας, μια έκφραση αγάπης. Μπορεί τα νεογέννητα και βρέφη να μην μπορούν να μιλήσουν αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ψυχή τους δεν έχει Λόγο

Μέσα από την αγκαλιά, το μικρό πλάσμα Ενδυναμώνει, εξελίσσεται ψυχικά, βιώνει εμπιστοσύνη, ανακουφίζεται και έρχεται σε επαφή με την ύπαρξη μέσα από ένα "πλαίσιο" όμορφων συναισθημάτων και Σύνδεσης με τον πιο βασικό άνθρωπο στην ζωή του : την Μητέρα του.

Αν υπάρχει κάτι που ορίζει την μετάβαση μας από την ενδομήτρια στην εξωμήτρια ζωή είναι η Εξέλιξη. Σωματική και ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη. Η γέννηση είναι η πιο δυνατή μορφή της εξελικτικής διαδικασίας που ορίζει την μεταμόρφωση του εμβρύου σε μωρό και την απόφαση του να εμπιστευθεί την ύπαρξη του και να γεννηθεί, έχοντας βιώσει την εναρμόνιση του με την μητέρα του κατά την διάρκεια της κύησης.

Μετά την γέννηση του για να συνεχίσει να εξελίσσεται συναισθηματικά και ψυχικά ένα νεογέννητο χρειάζεται να ενσωματώσει μέσα του την μορφή της μητέρας του. Το πρώτο ψυχοσωματικό περιβάλλον είναι το ενδομήτριο και μετά την γέννηση του καλείται να υπάρχει και να εξελίσσεται σε ένα εντελώς καινούργιο και ξένο για την οντότητα του περιβάλλον. Όλα έξω από την οντότητα του, είναι καινούργια και ξένα. Το νεογέννητο χρειάζεται ένα μπούσουλα, έναν “οδηγό” που θα το βοηθήσει να ενσωματώσει σταδιακά δύο ζητούμενα : την διαδικασία εκπλήρωσης ψυχικών και συναισθηματικών αναγκών από την βασική τροφό και την διαδικασία συνύπαρξης με το καινούργιο του περιβάλλον μέσα από την επαφή του με την μητέρα του.

Η μητρική μορφή είναι το κοινό σημείο αναφοράς ανάμεσα στο Πριν ( ενδομήτρια ζωή) και στο Τώρα (εξωμήτρια ζωή), για τα μάτια του νεογέννητου.

Κάθε Εξέλιξη χρειάζεται να Σταθεροποιείται. Το νεογέννητο εξελίσσεται μέσα από την σωματική και ψυχική επαφή του με την μητέρα του, μέσα από τον μητρικό θηλασμό, την συν κοίμηση, την απεριόριστη αγκαλιά και την άμεση απόκριση της στις ανάγκες που εκφράζει. Νιώθοντας ότι η μητέρα του είναι πάντα δίπλα του για να εκπληρώσει τις ανάγκες του, ενσωματώνει το περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει την ύπαρξη του και νιώθει ότι το καινούργιο δεν είναι ξένο γιατί η μητρική μορφή φροντίζει για την ασφάλεια και την προστασία του.

Δεν αφήνουμε ένα νεογέννητο πλάσμα να κλαίει, δεν το εκπαιδεύουμε να μπορεί να υπάρχει μόνο του. Μέσα από συναίσθημα δημιουργείται η ζωή, μέσα από συναίσθημα γεννιόμαστε και μέσα από την συναισθηματική επαφή βιώνουμε την πρόγευση της ύπαρξης μας γιατί, το νεογέννητο είναι πλήρως εξαρτημένο από την μητέρα του για την επιβίωση του και το νιώθει.

Η πλήρη εξάρτηση όταν δεν συνοδεύεται από άμεση εκπλήρωση αναγκών δημιουργεί άγχος και απόγνωση που για τα μάτια ενός βρέφους μπορεί να βιωθεί και ως κίνδυνος για την ζωή του. Δεύτερον είναι εσωτερική ανάγκη και ανάγκη ψυχής, να νιώθει ότι είναι συναισθηματικά συνδεδεμένο με τον φροντιστή που σηματοδοτεί τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να το βοηθήσει να Υπάρχει στην ύπαρξη του, να αναγνωρίζει το καινούργιο του περιβάλλον και να δημιουργεί τον εσωτερικό του κόσμο .

Μια υπέροχη αρχή αλλά κάθε αρχή χρειάζεται να έχει εξέλιξη και κάθε εξέλιξη να έχει σταθερή βάση. Η νεογέννητη και η βρεφική ζωή είναι η βάση της ψυχικής πυραμίδας του ανθρώπου που οι εμπειρίες καταγράφονται, η αίσθηση δημιουργεί συν-αίσθημα και όλες αυτές οι διεργασίες γίνονται επάνω στην βασικότερη ανάγκη : την ανάγκη της ανθρώπινης σχέσης, της ανάγκη της εκπλήρωσης, της ανάγκη της συναίσθησης.

Ένα χορτασμένο από ασφαλή και υγιή προσκόλληση βρέφος, γίνεται ένα ήρεμο, χαρούμενο νήπιο έτοιμο να ανακαλύψει τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Έτοιμο να αναγνωρίσει και να επεξεργαστεί πρωτόγνωρα συναισθήματα, έτοιμο να καλοδεχτεί την άνθιση των γνωστικών διαδικασιών, καλύτερα «εξοπλισμένο» για να διαχειριστεί απογοήτευση και μορφές ματαιώσεων.

Στην παιδική ηλικία ενθαρρύνει και δίνει ώθηση. Κάθε φορά που το παιδί "πέφτει" ( κυριολεκτικά και μεταφορικά) η αγκαλιά το βοηθάει να ξανασηκώνεται στα μικρά του ποδαράκια και μαθαίνει να διαχειρίζεται ματαιώσεις. Είναι δύσκολες οι ματαιώσεις για τα μικρά παιδιά, γιατί έρχονται σε επαφή με επώδυνα συναισθήματα. Η αγκαλιά από τους αγαπημένους του ανθρώπους ( γονείς) σε στιγμές απογοήτευσης και άγχους ενδυναμώνει τον μικρό άνθρωπο και βάζει ένα μικρό αλλά πολύ σημαντικό λιθαράκι για την πολυπόθητη αυτοεκτίμηση. Και μετά έρχεται η Ώθηση. Η αίσθηση ότι μπορείς κάθε φορά που πέφτεις να ξανασηκώνεσαι και να συνεχίζεις. Όλες οι προαναφερθείσες εμπειρίες είναι βιωματικές. Χρειάζεται να αισθανθείς, να συνδεθείς και να βιώσεις τα συναισθήματα που γεννιούνται. Η μη-λεκτική, η σωματική επικοινωνία κρύβει μέσα της βαθιές υπαρξιακές αλήθειες και εκπληρώνει ψυχικές ανάγκες.

Aντιγόνη ΣυμεωνίδουΨυχολόγος - Προγεννητική Ψυχολόγος ( υπό πιστοποίηση) - Ψυχοθεραπεύτρια 

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ