ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΘΟΥΜΕ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

«Αν αναρωτηθεί κανείς τι είναι τώρα που ζει, τι θα 'ναι όταν πεθάνει, και τι ήταν προτού να γεννηθεί, αν βουλιάξει στον υδράργυρο αυτής της απορίας με τη γνώση ή με τη μνήμη πως το αύριο έφτασε κιόλας, και πως το χθες το πήρε πια μαζί του ο ποταμός της Λήθης με τα άσπρα κυπαρίσσια στις όχθες του, αν ακούσει ν' ανεβαίνει στον ύπνο του από το ουρανοκρέμαστο πηγάδι της αβύσσου κάποια απόκριση στο ερώτημα, σαν ηχώ αμετάδοτη και προσωπική, τότε καλώς ερωτά, και καλώς αποκρίνεται. Διαφορετικά να μην ερωτά για το μηδέν και το είναι. Όπως δεν ερωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια.» (Δ. Λιαντίνης «Homo Educandus»)

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι, ώστε να ζει μέσα σε ένα ψευδαισθητικό κόσμο, μη έχοντας ούτε συνείδηση της βαθύτερης ουσίας του, ούτε του ευρύτερου όλου, περιορισμένος στην ατομικότητά του και αποσυνδεδεμένος από την Ολότητα. Ως ανθρώπινες συνειδήσεις, έχουμε πλήρη άγνοια για το τι είμαστε σε σχέση με το αόρατο (μη επιστητό) Σύμπαν, που είναι άπειρο, σε αντίθεση με το ορατό (επιστητό) Σύμπαν, που μπορούμε να το αντιληφθούμε μέσα από τις τέσσερις διαστάσεις του και είναι πεπερασμένο. Η αίσθηση, όμως, που έχoυμε, ακόμη και γι' αυτό τον εικονικό κόσμο που ζούμε, είναι πολύ περιορισμένη και εξαιρετικά ελειμματική, όσον αφορά το βαθμό αυτογνωσίας μας, αφού είμαστε ανίκανοι να τοποθετήσουμε με επίγνωση τον εαυτό μας μέσα στο χώρο και το χρόνο, που αποτελούν τις διαστάσεις αυτού του κόσμου και προσδιορίζουν οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε σε αυτή τη ζωή.

Εάν θελήσουμε να κάνουμε μία πρώτη προσέγγιση για να αντιληφθούμε ποιά είναι η θέση μας στο ορατό Σύμπαν και να τοποθετηθούμε σε σχέση με αυτό, δεν έχουμε παρά να αναλογισθούμε τα εξής: Ο γαλαξίας μας, όπου ανήκει το ηλιακό μας σύστημα, αποτελείται από περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα και εκτείνεται σε μήκος 40.000 ετών φωτός. Τέτοια ηλιακά συστήματα, σαν το δικό μας, γεννιούνται και ξαναγεννιούνται δισεκατομμύρια φορές στον Γαλαξία της Ανδρομέδας, που μαζί με το δικό μας γαλαξία, τον Milky Way, ανήκουν σε ένα ευρύτερο γαλαξιακό σμήνος με την ονομασία Λιανακέα. Και για να αντιληφθούμε τα μεγέθοι, να πούμε ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι τόσο μεγάλο, που μέχρι σήμερα δεν έχουμε στείλει ακόμη διαστημικό σκάφος πέρα από τα όριά του, δεδομένου ότι το Voyager 2 βρίσκεται στο σύνορο του διαστρικού κενού..! Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, για να μπορέσουμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το κόσμο που λίγο-πολύ έχουμε τη γνώση, αλλά όχι την αίσθηση, ας επιχειρίσουμε ένα φανταστικό ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο...

Για να αυτοπροσδιορισθούμε σε σχέση με τις τρεις διαστάσεις του χώρου, ας φαντασθούμε, κατ' αρχάς, έναν άνθρωπο να ταξιδεύει στα μήκη και τα πλάτη του μικρόκοσμου και να μικραίνει συνεχώς μέχρι που φθάνει στο μέγεθος ενός μικροοργανισμού που βρίσκεται στο δέρμα ενός ανθρώπου. Όταν θα κοιτούσε από κοντά τον  άνθρωπο ξενιστή του, θα μπορούσε να διακρίνει με ευκρίνεια τους πόρους του δέρματος σαν μεγάλες τρύπες, τις τρίχες σαν πελώριους κορμούς δέντρων, και τις αύλακες του χεριού σαν πλατιά ποτάμια. 

Έτσι η αντίληψη που θα είχε, ως μικροοργανισμός, για το ανθρώπινο σώμα, θα ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που έχει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Θα είχε δηλαδή και αυτός μια εικονική αντίληψη για τον άνθρωπο στον οποίο ξενίζεται, όπως και ο άνθρωπος αντίστοιχα έχει μία εικονική (ψευδαισθητική) αντίληψη για το κόσμο στον οποίο φιλοξενείται. 

Συνεχίζοντας τη πορεία του προς το εσωτερικό του ανθρώπου, θα μπορούσε να φθάσει στο μέγεθος ενός κυττάρου, όπου τότε το ανθρώπινο σώμα θα είχε χάσει εντελώς τη μορφή του και ένας άλλος κόσμος με πολυποίκιλους σχηματισμούς θα είχε εμφανισθεί μπροστά του. 

Συνεχίζοντας ακόμη στο μέγεθος ενός ιού, θα έφθανε στο όριο μεταξύ του έμβιου και του οργανικού κόσμου και τότε το κύτταρο θα είχε γίνει μια αχανής περιοχή, όπου θα μπορούσε πλέον να διακρίνει τα οργανικά μεγαλομόριά του και το κόσμο τους. 

Συνεχίζοντας τη πορεία του ο ταξιδιώτης, θα μπορούσε να φθάσει στα απλά υλικά μόρια και περνώντας στο εσωτερικό τους να φθάσει σε επίπεδο ατόμου και ακόμη πιο πέρα στο μέγεθος του πρωτονίου και του ηλεκτρονίου. 

Τότε ξαφνικά όλα θα άλλαζαν και μια απόλυτη γαλήνη και αρμονία θα επικρατούσε γύρω του... Και αν συνέχιζε ακόμη παραπέρα θα εύρισκε έναν ανεξάντλητο κόσμο από άπειρα άλλα σωματίδια, όπως λεπτόνια, ποζιτρόνια και φωτόνια και αν δεν είχε κρατήσει την αρχική αίσθηση του ανθρώπινου σώματος δεν θα μπορούσε καν να φαντασθεί,  πώς δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων τέτοια, κάνουν ένα ον, τον άνθρωπο, με τη δική του οντότητα και νόηση. 

Από την άλλη, αν ακολουθούσαμε ένα δεύτερο ταξιδιώτη να κάνει την αντίστροφη πορεία προς το μακρόκοσμο, θα τον βλέπαμε αρχικά να μεγαλώνει μέχρι να γινόταν αρχικά ένα βουνό, όπου οι άνθρωποι θα του φαίνονταν μικρά μυρμήγκια και τα μεγάλα δέντρα γρασίδι. 

Συνεχίζοντας το ταξίδι του θα έφθανε πρώτα στο μέγεθος της γης και μετά η γη θα έχανε σιγά-σιγά τη διαμόρφωσή της και θα γινόταν ένας σφαιρικός πλανήτης. Και μετά θα εμφανίζονταν και άλλοι πλανήτες και στο βάθος θα εμφανιζόταν ο ήλιος. 

Πηγαίνοντας ακόμη παραπέρα θα έφθανε στο μέγεθος του ηλιακού συστήματος και τότε όλα θα έμοιαζαν με αυτά που θα συναντούσε ο πρώτος ταξιδιώτης μας στο ταξίδι του στο μικρόκοσμο. Το ηλιακό σύστημα θα έμοιαζε με το άτομο, ο ήλιος με το πυρήνα του ατόμου και τα ηλεκτρόνια με τους πλανήτες... Και από τα ηλιακά συστήματα (τα άτομα του Σύμπαντος) θα πέρναγε στους γαλαξίες (τα μεγαλομόρια του Σύμπαντος) και από εκεί σε ένα νεφέλωμα γαλαξιών... Ένα κύτταρο του οργανισμού που λέγεται Σύμπαν..!

 Με αυτό το φανταστικό ταξίδι, εκτός της συνείδησης που αποκτούμε για το πόσο άπειρο είναι το Σύμπαν, ακόμη και σαν χώρος σε σχέση με εμάς, συνειδητοποιούμε την ευθεία αναλογία μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου (Αγιουρβέδες: Ότι επάνω το ίδιο και κάτω). Επίσης μπορούμε να αντιληφθούμε και αυτό είναι το σπουδαιότερο, την ίδια τη φύση της δημιουργίας και την ουσία της Ολότητας, όπου το μέρος είναι ταυτόχρονα και το όλον και έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε το κόσμο μας και να πούμε αποφθεγματικά, ότι «ο άνθρωπος είναι ένα απειροστό καμμάτι του Σύμπαντος και ταυτόχρονα το Σύμπαν ο ίδιος»!

Κατά τον ίδιο τρόπο, για να αυτοπροσδιορισθούμε σε σχέση με τη τέταρτη διάσταση αυτού του κόσμου, το χρόνο, ας επιχειρήσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο από πίσω προς τα εμπρός... 

Ένας αρχαίος κρύσταλλος ζιρκονίου που αποκαλύφθηκε στη Δυτική Αυστραλία δείχνει ότι η ζωή εμφανίστηκε στο πλανήτη μας πριν από τέσσερα περίπου δισεκατομμύρια χρόνια με τη μορφή μονοκύτταρων οργανισμών και από τότε ξεκινάει η μακρά πορεία των έμβιων όντων και καταλήγει σε εμάς τους ανθρώπους, την κορωνίδα της δημιουργίας όπως θέλουμε να πιστεύουμε. 

Μισό δισεκατομμύριο χρόνια από σήμερα και εμφανίζονται τα σπονδυλωτά, τα ψάρια, τα αμφίβια και τα ερπετά... Πενήντα εκατομμύρια χρόνια από σήμερα και η εξέλιξη φθάνει στα θηλαστικά... Είκοσι εκατομμύρια χρόνια από σήμερα και φθάνουμε στο πίθηκο και ένα εκατομμύριο χρόνια από σήμερα εμφανίζεται ο πρόδρομος του σημερινού ανθρώπου, ο Homo erectus... Και περίπου διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν έρχεται η κορυφαία στιγμή της εμφάνισης του ανθρώπου... 

Είναι η στιγμή που γίνεται: «Ο πρώτος σπινθήρας της συνείδησης. Μια φοβερή αστραπή που την είδε το σκοτεινό σύμπαν να το καταλάμπει, όχι πλέον με τη μορφή της θερμικής ακτινοβολίας των γαλαξιών, αλλά μ’ ένα διανοητικό ποταμό φωτονίων άλλης οντολογικής υφής. Η ύλη πραγματοποιεί το ανέβασμα στο τελευταίο σκαλί, στη νόηση. Η πιο υπέροχη και η πιο ακραία μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα που γνώρισε η φύση» (Δ. Λιαντίνης «Ελληνικά»). Τελικά, μόλις περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια πριν αρχίζει να γράφεται η γνωστή ιστορία αυτής της ανθρωπότητας...

viosyn

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ