Μας διδάσκει η ενοχική και αλαζονική εκπαίδευση/προγραμματισμός μας πως είμαστε λάθος, πως πρέπει να αναθεωρήσουμε, να ζητήσουμε συγχώρεση. Πόσο λάθος είναι το μονομερές, το "απόλυτο μισό", η καταδίκη του εαυτού μας!
Για χρόνια κουβαλάμε βάρη που δεν μας ανήκουν προσπαθώντας να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε. Επειδή και μόνο καταφέρνουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας, παγιδευμένοι σε μια επιβλητική ηθική που δεν αμφισβητήσαμε.
Ο φόβος της ατιμωρησίας, ο φόβος της ανάληψης της (αληθινής) ευθύνης που στην γραμμική ηθική της επιφάνειας μεταφράζεται σε κατηγορία, ο φόβος της έλλειψης ελέγχου και πολλοί άλλοι φόβοι και "δεισιδαιμονίες", μάς κρατάνε δέσμιους της άγνοιας, που αναγκαστικά επαναλαμβάνει την ίδια συνειδητότητα, αλλάζοντας μόνο τη διάταξη των πιονιών, στο ίδιο όμως παιχνίδι.
Άγνωστες λέξεις η αθωότητα, η ειλικρίνεια με τον Εαυτό μας, η αγνότητα που νομίζουμε πως βλέπουμε μόνο στα παιδιά (ενώ δεν είναι). Κι εμείς γέροι, σκυφτοί, ανεξάρτητα από τη βιολογική ηλικίας μας, μόλις αρχίσουμε να χτίζουμε και να στοιβάζουμε το φορτίο της αυτοκαταδίκης μας. Θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε παιδιά-γέρους, το ίδιο παγιδευμένα και δυστυχισμένα όπως είμαστε εμείς, μέχρι να απαλλαγούμε από το δικό μας φορτίο, μέχρι να απενεχοποιήσουμε ολιστικά και πραγματικά τον δικό μας Εαυτό.
Τόσο απλά το πετάς από πάνω σου που τόσο αποτελεσματικά έμαθες να κουβαλάς; Που πλέον έχει γίνει ένα με σένα και νομίζεις πως είναι μέρος της ύπαρξής σου, τους σώματός σου, του νου, της ψυχής σου; Όχι βέβαια, γι' αυτό και τα λόγια αυτά μάλλον θα παρεξηγηθούν... δεν θα γίνουν όμως κατανοητά ούτε μπορούν να χρησιμοποιηθούν, άρα δεν πειράζει που τα γράφω.
Ο τροχός πρέπει να γυρίσει, ο κύκλος πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι ΜΟΝΟ ατομική υπόθεση, εντελώς προσωπική συνειδητοποίηση, βιωματικά! Και ο χρόνος διαμορφώνεται ανάλογα...
Έτσι περνάμε τη ζωή μας ψάχνοντας λύτρωση ή υπεκφυγές, από κάτι όμως που δεν καταφέρνουμε να αναδύσουμε στην επιφάνεια της συνείδησής μας, αφού ανατρέπει όοοοολη την πλαστή πνευματικότητα και ηθική, που υιοθετούμε (ακόμα) άκριτα. Οι προφήτες της, οι δάσκαλοι και και οι ειδικοί της, πολλοί!
Ο τροχός πρέπει να γυρίσει, ο κύκλος πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι ΜΟΝΟ ατομική υπόθεση, εντελώς προσωπική συνειδητοποίηση, βιωματικά! Και ο χρόνος διαμορφώνεται ανάλογα...
Μέχρι να κάνουμε τον κύκλο, ΟΛΟ τον κύκλο μας! Με ταπεινότητα, ακλόνητη θέληση, απόλυτη αφοσίωση και πειθαρχία! Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη τη μια μοναδική στιγμή, που ανατρέπουμε όλο το παρελθόν μας, όλες τις ιστορίες, τις εικόνες μας, όλα τα προηγούμενα συμπεράσματα του νου μας.
Όταν στιγμιαία πια, σηκώνονται τα πέπλα, όταν γκρεμίζονται τα τείχη, οι θεωρίες, και μπορούμε να δούμε τον Εαυτό μας με αθωότητα όχι ανευθυνότητα, με γνώση όχι κατηγορία, με συμμετοχή χωροχρονική όχι θυματοποίηση. Όταν ο χρόνος στο παρόν γίνεται ενιαίος και συνθέτονται όλα τα κομματάκια του τεράστιου πάζλ μας. Όταν το ασήκωτο βάρος μας εξανεμίζεται ακαριαία και μπορούμε, με γνώση να έχουμε διάκριση πια.
Η διαφορετική αυτή θέαση δεν ακυρώνει τίποτα όπως κάνουμε συχνά και βολευόμαστε στην αναπαράσταση και συνεχή εξιστόρηση των παραμυθιών μας. Τα παραμύθια ενισχύουν την προηγούμενη ερμηνεία μας. Δεν προσφέρουν, όμως η ανάγκη να τα αναπαράγουμε τα κάνει πιο αληθινά απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Τρέφεται το εγώ, ενώ πιστεύουμε πως ενισχύουμε τον Εαυτό μας. Η διαφορετική θέαση (που είναι θέμα δουλειάς και κατάκτησης) αποκαλύπτει, συνθέτει και απενεχοποιεί.Αυτή η τόσο διαφορετική θέαση ενώνει ό,τι ήταν διαχωρισμένο, θεραπεύει ότι ήταν διαμελισμένο, ελαφραίνει ότι ήταν επιβαρυμένο.
Και έχεις νέα πνοή δύναμης και θάρρους, μα που δεν έχουν ανάγκη να κομπάζουν. Βλέπεις μια νέα πραγματικότητα που δεν έχεις ανάγκη να επιβάλεις ή να αποδείξεις σε κανέναν. Όμως, οι αποφάσεις σου, τα βήματά σου, έχουν πλέον, μια νέα ανάλαφρη πατημασιά στη ζωή! Ξέρεις, πως δεν υπάρχει έννοια ή κατάσταση πλέον που να ΜΗΝ τολμάς να αμφισβητήσεις, που μπορεί να σε παρασύρει να χάσεις τον Εαυτό σου, να αποποιηθείς το κέντρο, τον πυρήνα, την ουσία της ύπαρξής σου.
Γιατί ό,τι ξανακάνεις ή συνεχίζεις να κάνεις, που επιμένεις να κατηγορείς, σε βυθίζει όλο και πιο βαθιά στα άδυτα του σκότους. Όπου δε βλέπεις, ψαχουλεύεις αλλά δεν αναγνωρίζεις, και πρέπει να περιμένεις... Γιατί επιμηκύνεις το χρόνο, γιατί παρατείνεις την κατάβαση και η άνοδος πρέπει να γίνεται σταδιακά, μεθοδικά...μόνο έτσι αντέχει το σύστημά σου για να μην εκραγεί, να μην ακυρωθεί η διαδρομή σου.
Είναι όμως και αυτή απόφασή σου... Το ταξίδι, το βάθος, η απόσταση, ο χρόνος.... μόνο που βλέπουν τα μάτια μας ευθείες, και δεν είναι! Είναι ο κύκλος της ζωής...πολλοί κύκλοι, όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, που μόνο το πνεύμα σου μπορεί να θαυμάσει, ανοίγοντας το νου, απελευθερώνοντας την καρδιά, ανατρέποντας την εκπαίδευση, αφαιρώντας τον προγραμματισμό γιατί δεν τον χρειάζεσαι όταν Είσαι ελεύθερος...
Ίσως δεν το αντιληφθείς, αλλά αυτό είναι πιθανόν το δυνατότερο άρθρο που γράφω "όλων των εποχών"...και νοιώθω ανάλαφρα, παρόλο το βαρύ θέμα του, τις πολύπλοκες διαδρομές που περιλαμβάνει πίσω από τις λέξεις του, την αφαίρεση (επιτέλους) της "Μεγάλης Πτώσης" που κουβαλάμε στα κύτταρα και στον προγραμματισμό μας!
Όλα εν σοφία! Όλα ορθά! Όλα με Λόγο! Αλλά η πίστη είναι φτωχή(επίμονη δε!)....πολύ φτωχή αντικατάσταση της Αλήθειας, που μπορεί να είναι ΜΟΝΟ βιωματική!
Χριστιάνα Σοφία
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.