Αν ο δρόμος μας είναι ωφέλιμος, θα είναι μόνο για τον Εαυτό μας, και αυτό, στην κοσμική ερμηνεία, θεωρείται "εγωισμός"...

Όταν η επιβολή των θέλω μας και των ορίων μας γίνονται με φωνές και εντάσεις φυσικά και είναι απόδειξη ότι έχουμε χάσει την κυριαρχία μας επί του Εαυτού μας...
Κάθε επίδειξη ισχύος (τις περισσότερες φορές γίνεται με οργή) κρύβει πίσω της μια συναισθηματική εξάρτηση, αλλιώς δεν θα είχαμε καμία ανάγκη να υπεραμυνθούμε των θέλω μας και των αναγκών μας, καθώς και των ορίων μας, δίνοντας εξηγήσεις προς κάθε τρίτο, όταν δεν βλάπτουμε κανέναν με αυτά και φυσικά δεν είναι πάντα απαραίτητο να ωφελούν κιόλας τους άλλους οι δικές μας επιλογές, που αφορούν τον προσωπικό μας δρόμο.

Γιατί ποιόν βλάπτει αν εγώ πχ. θέλω να γίνω ηθοποιός, ζωγράφος ή συγγραφέας, αν ο δρόμος μου περνάει από μονοπάτια που οι άλλοι (κυρίως η οικογένεια) κρίνουν σαν λάθος? Βλάπτει ίσως τις προσδοκίες τους, αλλά ποιος είπε ότι γεννηθήκαμε για να καλύπτουμε προσδοκίες των άλλων, όποιοι κι αν είναι?

Αν ο δρόμος μας είναι ωφέλιμος, θα είναι μόνο για τον Εαυτό μας, και αυτό, στην κοσμική ερμηνεία, θεωρείται "εγωισμός"...

Μα μπορεί και να είναι...

Γιατί υπάρχουν διφορούμενες καταστάσεις σε κάποιες επιλογές και κάποιος μπορεί να μην έχει την διαύγεια να διακρίνει την ωριμότητα ή την ανωριμότητα που χαρακτηρίζει κάποια θέλω και κάποιες ανάγκες του και να τις δέχεται a priori σαν αληθινές και σωστές, χωρίς να δίνει περιθώρια στον Εαυτό του να τον καθοδηγήσει στην διεύρυνση της αντιληπτικότητάς του, σχετικά με τον προσωπικό του δρόμο.

Πχ. εύκολα μπορεί κάποιος να μπερδέψει μια διαστρέβλωση του κοινωνικού ενστίκτου με την μοναχικότητα... Η μοναξιά που έχει επιβάλλει στον Εαυτό του μπορεί να είναι απόρροια της ανικανότητας του να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και αυτά που δημιουργούνται από την αλληλεπίδραση και έτσι να δικαιολογεί την ανάγκη να είναι μόνος του σαν κάτι ωφέλιμο για εκείνον, χωρίς όμως να ερευνήσει με αντικειμενικότητα κάτι που είναι αντίθετο με την αληθινή μας φύση και προσβάλλει την ενότητα μέσα και έξω, αφού δεν είναι η φύση του ανθρώπου να μένει μόνος του απομονωμένος και κλειστός, με την δικαιολογία ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι «κακοί»…

Από την άλλη, μια συνεχής εξωστρέφεια μπορεί να χαρακτηριστεί από την συλλογική αντίληψη, σαν υγιής κοινωνική ζωή, όμως η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην αντέχει κανείς να μείνει με τον Εαυτό του, γιατί δεν έχει κανένα ενδιαφέρον γι' αυτόν...

Μια συνεχής κίνηση είναι το ίδιο βλαβερή με μια συνεχή ακινησία, σε συναισθηματικό επίπεδο!

Πάντα χρειάζεται η μέση οδός σε όλα, στην αρχή από επιλογή, μετά θα γίνεται εκ των έσω αυθόρμητα, όταν ο αληθινός Εαυτός μας λάμψει με την Παρουσία του...

Το να γνωρίζεις πως να διατηρείς υγιή όρια με τους ανθρώπους είναι μέρος της αυτογνωσίας, αλλιώς κανένας δεν ξέρει πως να το κάνει... Τον προλαβαίνουν ή οι θυμοί ή οι ενοχές...

Μαθαίνει ο άνθρωπος να γίνεται Ανθρώπινος, επιστρέφοντας στην Αληθινή του Φύση και στην καρδιά του, γνωρίζοντας σιγά σιγά ότι οι άμυνες του περιόρισαν την οπτική για τον προορισμό του και τον πήγαν αλλού, από εκεί που ήθελε να πάει…

Ξεθολώνει το τοπίο σιγά σιγά….

Είναι ιερός ο Δρόμος μας…

Βάσω Νικολοπούλου

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ